เทพอสูรสยบโลกา – ตอนที่ 485-486

ตอนที่ 485 ผิดหวัง

กร๊วบ~

ฟึดด~

ตามมาเสียงการกัดแทะชิ้นส่วนของอาหารของสิ่งมีชีวิตปริศนาตนนั้น เสียงดังกล่าวมิทำให้ผิดหวัง ทั้งสามคนมีสีหน้ามืดมนลงอย่างเห็นได้ชัด

การที่มาได้ยินเสียงน่าขยะแขยงในระยะใกล้เช่นนี้เสริมสร้างความหวาดกลัวของพวกเขาทั้งสามเพิ่มพูนขึ้นในระดับสูง

หลินหยางยังมิเห็นตัวของมัน ดูเหมือนว่าความมืดมิดอันเป็นนิรันด์นี้จะไม่มีผลกับเจ้าสิ่งมีชีวิตที่ผู้คนเรียกขานนามของมันว่าสัตว์ประหลาดนี้เลย

ไม่ว่าอาหารตนใดที่มันหมายปองจะหลบหลีกหนีตายไปมุมใด มันก็สามารถติดตามเข้าไปปลิดชีพส่งร่างเข้าปากได้อย่างไม่ยากเย็น

หากเขาต้องต่อสู้กับมันในสถานการณ์ที่เสียเปรียบเช่นนี้ โอกาศที่ตัวเขาจะชนะนั้นช่างริบหรี่เลือนลางยิ่งนัก

‘พี่หยาง พี่มาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่’ ชายผู้มีระดับสี่กล่าวถาม หากมองไปยังสีหน้าของมันนั้นยังคงไม่แปรเปลี่ยนจากความหวาดกลัว

ทั้งร่างกายยังสั่นเป็นเจ้าเข้า มันกำลังชวนเขาสนทนาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของตัวมันเองมิให้จดจ่อกับเสียงการทานอาหารของเจ้าปีศาจร้าย

‘ผมถูกนำตัวมาที่นี่ในช่วงสาย พวกนายล่ะ?’ หลินหยางขานตอบ

‘งั้นหรือ…พวกผมเป็นฝ่ายบุกเข้ามาเอง…’ มันลังเลชั่วครู่และกล่าวต่อ

ได้ความคร่าวว่าเป็นพวกมันที่เป็นฝ่ายบุกรุกเข้าหาศัตรูด้วยตนเองและพลาดพลั้งเสียท่าให้แก่ค้างคาวตัวเล็กตัวหนึ่ง

การต่อสู้ของพวกมันเสียเปรียบตั้งแต่แรกเริ่ม ช่วงท้ายของการปะทะเมื่อเห็นท่าไม่ดีพวกมันจึงมิปักหลักสู้ต่อเสาะหาหนหนทางหนี

แต่ทว่ากลับถูกเจ้าค้างคาวตัวเล็กบินไปดักทางออกเอาไว้ปิดกั้นทางออกที่มีเพียงหนึ่งเดียว

คนที่ยังเหลือรอดของพวกมันล้วนร่วมแรงบุกโจมตีหมายจะฝ่าด่านค้างคาวตัวนั้นไปเพื่อเอาชีวิตรอด

แต่กำลังรบของทั้งสองฝ่ายแตกต่างกันเกินไป มิต้องถามถึงเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้น ท้ายขบวนของพวกมันยังถูกกดดันไปด้วยฝูงค้างคาวนับพันตัว ผลลัพธ์ที่ถูกลิขิตเอาไว้แล้วจึงบังเกิด

ผู้คนล้มตายเป็นผักปลา เหลือคนอยู่เพียงหยิบมือเท่านั้น เมื่อพบเจอกับสถานการณ์อันสิ้นหวังดังนั้นมีบางคนหมดหวังทิ้งอาวุธและเครื่องป้องกันลงพื้นทรุดเข่ามิลุกขึ้นมาสู้อีก

พวกมันทั้งสองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ไม่ดิ้นรนยื้อชีวิตยอมศิโรราบแต่โดยดี

และพวกมันต้องแปลกใจ เมื่อเจ้าปีศาจตัวจิ๋วนั้นกลับเมินเฉยมิให้ความสนใจแก่ตัวมันอีกและโจมตีเข้าใส่ผู้ที่อยู่ข้างกายมันแทน

เมื่อเห็นเช่นนี้พวกมันส่วนใหญ่จึงปลดอาวุธออกจากมือแสดงท่าทียอมจำนนกันทั้งสิ้น ท้ายสุดแล้วคนกลุ่มสุดท้ายก็สามารถรอดชีวิตมาได้อย่างงุนงง

พวกเขาล้วนถูกกลุ่มค้างคาวฝูงใหญ่แบกหามพาบินส่งตรงมาส่วนลึกสุดของถ้ำนี่แล

ชายผู้มีระดับสี่บอกเล่ายาวยืดเกี่ยวกับสิ่งที่มันพบเจอและต้นเหตุที่ทำให้พวกมันมาอยู่ที่นี้

สีหน้าของมันยามมองไปยังหลินหยางนั้นแสดงความผิดหวังออกมาอย่างชัดเจน

เนื่องจากตัวมันหวังจะพึ่งพาหลินหยางให้เขานำพามันและคู่หูกลับออกไปภายนอกถ้ำโดยสวัสดิภาพ

แต่ทว่าจากที่หลินหยางพึ่งกล่าวไปเมื่อครู่นั้น นั่นแสดงว่าตัวหลินหยางเองก็พลาดท่าเพลี่ยงพล้ำถูกจับมาด้วยเช่นกัน

แล้วเช่นนี้มันจะต้องเอาชีวิตไปฝากไว้กับคนที่พึ่งเสียท่าอย่างงั้นหรือ ความคาดหวังของมันแทบจะพังทลายลงไปในพริบตาเลยทีเดียว

ตอนที่ 486 ท้าวความ(ตอนแรก)

เดิมทีตัวมันแม้จะไม่ทราบระดับของหลินหยาง แต่มันคิดว่าตัวหลินหยางที่เป็นถึงผู้นำเมืองที่มีประชากรเกือบสองร้อยคน

มีผู้ติดตามที่มีฝีมือฉกาจอย่างหลิวไห่และจิ่นเหอที่มันเคยปะทะด้วยมาแล้ว คอยติดตามรับใช้เช่นนี้ตัวผู้นำย่อมต้องมีฝีมือติดตัว มีทักษะที่โดดเด่นอยู่บ้าง

มิเช่นนั้นคงมิสามารถปกครองคนจำนวนมากเช่นนี้ได้และจำนวนสองร้อยชีวิตที่อาศัยอยู่ในเมืองหลินหยางนั้นก็ผ่านมากว่าหกเดือนแล้ว ตอนนี้เมืองของเขาย่อมต้องขยายใหญ่เพิ่มพูนขึ้นอีกไม่มากก็น้อย

แต่กลายเป็นว่าความหวังของการมีชีวิตรอดที่ริบหรี่ได้ถูกจุดขึ้นเมื่อพวกมันได้พบกับหลินหยางในสถานที่ที่มิคาดฝัน และความหวังก็พังทลายลงโดยคนเดียวกันนี้

‘แล้วคนที่เหลืออยู่ไหนล่ะ?’ หลินหยางเอ่ยปากอย่างสงสัย

ตอนนี้เขาเห็นเพียงแค่มันสองคนเท่านั้นยังมิพบเห็นคนอื่นที่มันกล่าวถึง

หากมีกำเสริมเพิ่มมากขึ้นย่อมต้องดีกว่าอยู่แล้ว แม้จะไม่สามารถเป็นกำลังรบให้ได้ แต่พวกมันก็พอจะช่วยเบี่ยงเบนความสนใจได้บ้างไม่มากก็น้อย

‘พวกเขา…’ ชายร่างท้วมก้มหน้าพึมพำ

ชายผู้มีระดับสี่ส่ายหน้าเป็นสัญญาณแทนคำตอบ

มิจำเป็นต้องฟังเพิ่มเติมก็เป็นอันรู้กัน พักพวกของมันตายหมดแล้วนั่นเอง ตอนนี้คงจะเหลือเพียงแค่มันสองคนนี้แล หลินหยางมิถามซักไซร้ทำร้ายจิตใจพวกมันต่อ

‘ทำไมพวกนายถึงมาบุกถ้ำค้างคาวล่ะ?’ หลินหยางกล่าว

มันน่าแปลกใจไม่น้อยที่ทหารผ่านศึกมีประสบการณ์สูงอย่างพวกมันจะผลีผลามบุกเข้าถ้ำค้างคาว

หากเป็นคนปกติที่มิรู้ประสีประสาคงมิผิดที่มันจะเข้าถ้ำลึกลับด้วยความอยากรู้อยากเห็น

แต่ชายชาติทหารที่สามารถอยู่รอดมาได้ถึงหกเดือนเช่นพวกมันกลับมิตรวจสอบศัตรูก่อนเลยหรือ?

‘คือเรื่องทั้งหมดมันเป็นแบบนี้…’

ชายร่างท้วมมันเริ่มเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นให้แก่หลินหยางฟังได้ใจความว่า

ในวันที่พวกมันได้ทำเรื่องโง่เขลาโดยการบุกโจมตีเมืองหลินหยางและพ่ายแพ้หมดรูปนั้น หลังจากที่หลินหยางปล่อยพวกมันทั้งหมดไปตามยถากรรมเผชิญโลกภายนอกไม่มีแม้กระทั่งที่คุ้มกะลาหัว

พวกมันทั้งหมดมิสามารถไปพึ่งพิงเมืองใกล้เคียงได้เลยเพราะมิว่าจะเดินก้าวเท้าย่างเข้าใกล้เมืองใด ล้วนถูกมองเป็นศัตรูหรือพวกวิตถารทุกครา

คงจะเป็นเรื่องแปลกเสียมากกว่าหากเมืองเหล่านั้นปล่อยให้เหล่าชายฉกรรจ์ที่แก้ผ้าล่อนจ้อนตบเท้าเข้าเมืองของพวกมัน..

การเดินทางของพวกมันนั้นเริ่มลำบากมากขึ้นเมื่อผ่านไปหนึ่งถึงสองวัน อาหารเริ่มขาดแคลนไม่พอเลี้ยงปากท้อง มีเพียงน้ำเปล่าที่พวกมันขอแบ่งจากเมืองที่ผ่านทางเท่านั้น

เนื่องจากแหล่งน้ำที่มีน้ำสะอาดอยู่นั้นมันไม่มีวันหมดสิ้น จึงมิใช่ปัญหาสำหรับน้ำเปล่าที่จะแบ่งปันให้ผู้อื่น

แต่สำหรับอาหารนั้นแตกต่างเนื่องจากจำนวนของอาหารจากแหล่งที่มานั้นมีจำนวนจำกัดในแต่ละวัน

ไม่ว่าจะมั่งคั่งครอบครองแหล่งอาหารมากมายหลายแห่งเอาไว้ก็คงไม่มีใครใจดีพอที่จะแบ่งอาหารให้คนแปลกหน้าเป็นแน่