ตอนที่ 567 ปีศาจแวมไพร์(ตอนสิบเอ็ด)
“เห้ย! เอ็งเป็นอะไร” มีชายคนนึงซึ่งอยู่แถวถัดไปจากแถวต้นเหตุราวสองแถว มันสามารถมองเห็นพวกเขาได้จากที่ไกลๆซึ่งคือขีดจำกัดสูงสุดในของระยะการมองเห็นในถ้ำแห่งนี้
มันแทรกตัวมุ่งมาทางพวกเขาอย่างทุลักทุเล เมื่อมันมาถึงตัวมันรีบถลาลงไปนั่งประกบกับร่างของชายขี้ขลาดพลางส่งเสียงตะโกนสนั่นข้างหู และใช้มือทั้งสองข้างจับพยุงร่างที่แข็งค้างของชายขี้ขลาด และเขย่ามันอย่างรุนแรง
เมื่อมันโน้มร่างของชายขี้ขลาดมาไว้ในอ้อมแขนของตนมันก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น ใบหน้าของชายขี้ขลาดนี้ดูไม่เหมือนคนที่ยังมีชีวิตมีลมหายใจอีกแล้ว ดวงตาของมันแข็งค้างอยู่กับที่แม้ร่างกายของมันจะถูกเขย่าไปมากเท่าไหร่แววตาของมันก็ไม่เขยื้อนไปจากมุมเดิมเลย
รอบดวงตามีของเหลวใสเอ่อล้นย้อยลงไปตามขอบตา ริมฝีปากเผยอออกเล็กน้อยรวมถึงมีเลือดปนน้ำลายผสมปนเปจนกลายเป็นสีแดงจางๆมิสดและเข้มข้น มันไหลเยิ้มจากมุมปากของมันไหลผ่านช่วงหน้าอกของมันเปียกเปื้อนเสื้อผ้าที่สวมใส่
มิเพียงเท่านั้น รูจมูกของมันก็มีเลือดไหลออกมาทั้งสองรูด้วยเช่นกัน และดูเหมือนหูทั้งสองข้างของมันเองก็มีร่องรอยคราบเลือดเกาะติดอยู่
เมื่อมองไปยังทรวงอกของชายขี้ขลาดก็ยิ่งตกตะลึงเพราะบริเวณหน้าอกเยื้องไปทางซีกซ้ายของมันเล็กน้อยมีหลุมเลือดขลาดเท่ากำปั้นอยู่
และนั่นคือสาเหตุการตายของมัน!!
“อย่ามาล้อกันเล่นนะโว้ย!!” ชายผู้นี้แหกปากเสียงแหบแห้งดวงตาทั้งสองข้างของมันดูเหมือนจะมีน้ำตาเอ่อนองอยู่จ้องมองชายในอ้อมแขนด้วยดวงตาพร่ามัว มันจับร่างชายขี้ขลาดในอ้อมกอดของตนเขย่าไปมา
แต่ไม่ว่าจะตะโกนเสียงดังมากกว่านี้อีกสักเท่าไหร่ หรือเขย่าจนร่างกายมันบอบช้ำ ก็มิสามารถทำให้ร่างของชายขี้ขลาดรายนี้กลับมามีชีวิตชีวาได้อีกต่อไป เพราะมันตายแล้ว!
ท้ายสุดแล้วร่างของชายขี้ขลาดก็นิ่งไม่ไหวติงอยู่ในอ้อมกอดของชายผู้นี้
“ใครมันทำแบบนี้วะ!!” ชายผู้นี้ตะโกนเสียงดังเมื่อรับรู้ว่าสายใยชีวิตของชายขี้ขลาดหมดสิ้นลงแล้ว เส้นเลือดบนใบหน้าของมันปูนโปนจนน่าสยดสยองดวงตาแข็งกร้าวของมันหันมองคนที่ยืนมุงอยู่รอบๆด้วยอารมณ์เดือดดาลดุร้ายถึงขีดสุด
สาเหตุที่มันโกรธเกรี้ยวเพราะว่าร่างไร้วิญญาณที่อยู่ในอ้อมแขนของมันเป็นหนึ่งในพรรคพวกผู้มาจากเมืองเริ่มต้นเฉกเช่นเดียวกันกับมันซึ่งดูเหมือนว่าพวกมันทั้งคู่จะเป็นผู้รอดชีวิตเพียงสองคนจากจำนวนทั้งห้าสิบชีวิตและชายในอ้อมแขนของมันนี้ยังเป็นสหายสนิทเพียงหนึ่งเดียวของมันอีกด้วย!
กลุ่มคนที่ยืนล้อมมองดูเหตุการณ์นี้ล้วนหันหน้ามองไปยังทิศทางเป็นจุดเดียวกัน สิ่งที่อยู่ในสายตาของพวกมันทุกคนในตอนนี้ก็คือชายผมยาวที่ยืนอยู่ต่อหน้าพวกมันนั่นเอง
ตอนนี้พวกมันทุกคนล้วนเว้นระยะห่างออกจากมันจนเกิดช่องว่างขึ้นมา แม้จะต้องเบียดกันมากขึ้นมากกว่าเก่าเพื่อเพิ่มระยะห่างเช่นนี้แต่พวกมันก็พร้อมใจทำตามกันโดยมิต้องนัดหมาย
ตอนที่ 568 ปีศาจแวมไพร์(ตอนสิบสอง)
เมื่อชายผมยาวถูกเว้นระยะห่างอยู่กลางวงล้อม ทำให้พวกเขาสามารถมองเห็นมันได้อย่างชัดเจนแจ่มชัดยิ่งกว่าเก่า
ตอนนี้พวกเขาจึงสังเกตุเห็นสิ่งผิดที่เกิดขึ้นกับมือขวาของชายผมยาวรายนี้ที่กำลังหงายขึ้นพร้อมกับมีบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในมือของมัน
ตั้งแต่ข้อแขนของมันนั้นมีโลหิตสีแดงฉานอาบชโลมตั้งแต่ข้อมือจรดปลายนิ้วไหลผ่านหลังมือย้อยลงมาถึงข้อศอกและหยดลงบนพื้นถ้ำ
บางสิ่งที่อยู่ในมือของมันนั้นสามารถระบุได้อย่างมั่นใจว่ามันคือชิ้นเนื้อ แต่น่าเสียดายนักที่ไม่สามารถแจกแจงได้อย่างชัดเจนมากนักว่ามันคือชิ้นเนื้อส่วนไหน แต่พวกมันที่ยืนมุงดูอยู่นี้ล้วนแล้วแต่ทราบดีว่าชิ้นเนื้อที่อยู่บนมือของชายผมยาวนั้น มันต้องมาจากร่างกายของชายขี้ขลาดที่พึ่งสิ้นลมไปนี้อย่างแน่นอน!
หลินหยางพินิจจ้องมองดูสิ่งที่อยู่ภายในมือของชายผมยาว มันมีลักษณะคล้ายกับก้อนเนื้อก้อนโตแต่ทว่ามิได้มีสีแดงสดใสดั่งเนื้อสัตว์หรือเนื้อมนุษย์
มันมีสีแดงเข้มออกไปทางสีดำเสียมากกว่า
หากเปรียบเทียบกับทราบร่างกายของชายขี้ขลาดที่นอนอยู่ในอ้อมอกสหายของมันละก็มันไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่ฉีกขาด แตกหักไปแต่อย่างใด แต่บาดแผลขนาดใหญ่บนหน้าอกของมันก็มีความเป็นได้สูงว่าชิ้นเนื้อนั้นจะมาจากหน้าอกของมัน
ทว่าเมื่อหลินหยางจ้องมองมันเขาก็ต้องแปลกใจเพราะสภาพของมันนั้นยังอยู่ครบสมบูรณ์มิมีชิ้นเนื้อภายนอกถูกฉีกออกมาอย่างที่คิด
แต่ก็น่าแปลกทั้งที่ชายขี้ขลาดผู้นี้เสียชีวิตไปแล้วแต่แอ่งเลือดบนหน้าอกของมันกลับดูเหมือนจะมีเพิ่มมากขึ้นเสียอีก มันเอ่อนองท้วมร่างของมันและสหายที่กำลังโอบร่างของมันอยู่ก็เช่นกัน
มันมีเพียงหลุมเลือดบนหน้าอกที่ซึ่งกำลังหดตัวเข้าหากันเหมือนกับว่าบาดแผลของมันกำลังจะประสานตัวจากการถูกอ้าถ่างจนกว้างเกินขีดจำกัดการยืนหยุ่นของกล้ามเนื้อ….
‘หือ? หรือว่า…’ ทันใดนั้นเองเขานึกคิดเรื่องบางอย่างได้รีบเพ่งสายตามองไปยังบาดแผลของชายขี้ขลาดซึ่งก็คือหลุมเลือดบนหน้าอกของมันนั่นเอง เมื่อถึงตอนนี้หลินหยางจึงหันไปมองชิ้นเนื้อที่อยู่ในมือของชายผมยาว
ตุบ~
จู่ๆชิ้นเนื้อที่อยู่ในมือของชายผมยาวผู้นี้ก็มีปฏิกิริยาแปลกประหลาด อยู่ดีๆมันก็บีบหดตัวอย่างรวดเร็วและขยายกลับสู่ปกติในเสี้ยววินาทีต่อมา…
“หัวใจ?!!” หลินหยางอุทานพร้อมกับขาทั้งสองข้างที่ถอยห่างจากชายผมยาวผู้นี้ทันที
เมื่อพิจารณาถึงส่วนที่เกิดบาดแผลและรูปร่างของสิ่งที่อยู่ในมือของมันซึ่งดูอย่างใดก็มิเหมือนชิ้นเนื้อที่ห่อหุ้มร่างกายมนุษย์ แต่มันเหมือนอวัยวะภายในเสียมากกว่า แถมยังเป็นอวัยวะสำคัญอย่างยิ่งยวดเสียด้วย
ยิ่งปฏิกิริยาจากสิ่งที่อยู่ในมือของมันที่มีการกระตุกชั่วครู่ซึ่งมันเหมือนกับการเต้นของหัวใจ!!!
