ตอนที่ 573 ปีศาจแวมไพร์(ตอนสิบเจ็ด)
ฟึ่บ~
หลินหยางดึงดาบสั้นคู่กายจากเอวของตนขึ้นมาถือไว้ในมือขวา ส่วนมือซ้ายของเขานั้นถืออาวุธกระดูกชิ้นโตอยู่มันคือกระดูกสันหลังของมนุษย์นั่นเอง
ถึงเขาจะมีอาวุธครบมือพร้อมรบเต็มที่
แต่ทว่า…เนื่องจากกระดูกนิ้วชี้และกลางข้างซ้ายของเขาหักบิดรูปไปทั้งคู่ ทำให้เขาจึงมิอาจดึงความสามารถของร่างกายและอาวุธชิ้นนั้นออกมาได้เต็มที่ ฉะนั้นตอนนี้เพียงแค่ถือกระดูกสันหลังมนุษย์ชิ้นโตไว้ก็เต็มกลืนสำหรับเขาแล้ว
นั่นเท่ากับว่าตอนนี้กำลังรบของหลินหยางลดลงกว่าครึ่ง เขาใช้ได้เพียงมือขวาสำหรับการโจมตีเพียงข้างเดียวเท่านั้น ส่วนอาวุธขนาดใหญ่ในมือซ้ายของเขาเป็นเพียงของประดับตกแต่งไม่สามารถใช้งานได้จริงสำหรับสภาพร่างกายของเขาในปัจจุบัน
ฟึบ~
แกร๊ก~
กลุ่มคนที่ยืนล้อมรอบมุงดูเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายที่เกิดขึ้น ล้วนแล้วแต่ใช้สายตาพวกมันจ้องมองไปยังชายผมยาวด้วยแววตาแตกต่างกัน บ้างก็ดุดัน บ้างก็หวาดระแวง แต่มีสิ่งหนึ่งที่พวกมันทำเหมือนกัน นั่นก็คือพวกมันทุกผู้คนดึงอาวุธกระดูกที่พึ่งสร้างมาได้หมาดๆออกมากำไว้ในมือกันทั้งสิ้น
บรรยากาศเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันกดดันหนักอึ้ง
สหายของชายขี้ขลาดตกตะลึงกับการเปลี่ยนแปลงของคนรอบกายอย่างฉับพลัน ตอนนี้ในหัวของมันมีแต่ความสับสนงงงวยไม่ทราบสถานการณ์ที่จู่ๆชายฉกรรจ์เหล่านี้จับอาวุธชี้ไปทางชายผมยาว
แน่นอนชายผมยาวรายนี้เป็นศัตรูของมัน เพราะมันพึ่งปลิดชีวิตชายขี้ขลาดสหายรักของมันไปด้วยความโหดเหี้ยม มันจึงมีเหตุผลให้ต้องสังหารชายผมยาว แต่ทว่ากับชายฉกรรจ์เหล่านี้ล้วนแล้วแต่ไม่เกี่ยวข้องกัน แทบจะหาได้ยากยิ่งสำหรับคนที่อาศัยอยู่ในเมืองเดียวกันหรือรู้จักกันเป็นการส่วนตัว
และจากที่ดูแล้วผู้ที่ถูกสังหารด้วยชายผมยาวก็มีแต่สหายรักของมันเพียงผู้เดียว หามีผู้เคาะห์ร้ายรายอื่นไม่ ฉะนั้นจึงไม่มีเหตุผลเลยที่อยู่ๆพวกเขาจะถืออาวุธมีเป้าหมายเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างพร้อมเพรียงเช่นนี้ จึงมิแปลกที่มันจะสับสนกับเหตุการณ์ตรงหน้า
หลังจากได้ยินคำกล่าวของหลินหยางแม้มันจะไม่ทราบเหตุผลที่ยังคาใจ แต่มันก็มิโง่ยืนอยู่จุดเดิมที่มีอาวุธแหลมคมหลายสิบชิ้นชี้มาเป็นเส้นทางเดียวกัน ซึ่งตัวมันก็ขวางทางเป้าหมายของชายฉกรรจ์หลายคนอยู่เช่นกัน
มันถอยออกจากจุดเดิมด้วยใบหน้าที่ยังแสดงถึงความฉงนสงสัยอยู่เต็มประดา
“ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกัน” สหายของชายขี้ขลาดกล่าวถามด้วยเสียงสั่น
“ถ่างตามองเองสิ” ชายคนหนึ่งกล่าว
“มองอะไรวะ…” สหายของชายขี้ขลาดกล่าวถามก่อนจะหยุดไปเมื่อสายตาของมันกระทบกับร่างของชายผมยาวเบื้องหน้า
แค๊ะ คิ…คิคิคิ~
ชายผมยาวที่พึ่งสวาปามหัวใจทั้งดวงไปหมาดๆส่งเสียงคล้ายกับหัวร่อจนร่างกายสั่นกระเพื่อมบางเบา มุมปากของมันทั้งสองข้างยกขึ้นราวกับกำลังยิ้มเยาะ เสมือนว่ามันกำลังสนุกสนานเพลิดเพลินไปกับปฏิกิริยาของคนรอบข้าง
ตอนที่ 574 ปีศาจแวมไพร์(ตอนสิบแปด)
“!?” ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากสหายของชายขี้ขลาด ใบหน้าของมันมีเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมาพร้อมใบสีของใบหน้าที่แปรเปลี่ยนฉับพลันกลายเป็นขาวซีด
เนื่องจากในสายตาของมันบัดนี้ใบหน้าของชายผมยาวนั้นถูกผ่าครึ่งออกจากกัน!!!
มิผิดใบหน้าของมันทั้งใบถูกผ่าครึ่งออกจริงๆ ตั้งแต่หน้าผากจรดปลายคางของมันแยกออกเป็นสองซีกซ้ายขวา!!
แม้แต่ทรงผมสลวยยาวปกหน้าของมันก็ถูกแหวกออกเป็นสองซีกเช่นกัน ทำให้สามารถเห็นรายละเอียดเนื้อหนังที่ลงลึกเข้าไปภายในหัวของมัน!
แต่ทว่าใครล่ะเป็นคนผ่าหน้ามันออกจากกันเป็นครึ่งซีกเช่นนี้? จนถึงครู่ตัวเขาแม้ไม่ทันสังเกตุอย่างชัดเจนแต่ก็มั่นใจได้ว่านอกจากชายหนุ่มที่กระโดดถีบเขาจนกระเด็นนี้ ก็ไม่มีใครเข้ามาสอดแทรกหรือลอบผ่าแสกหน้ามันอย่างแน่นอน
ที่น่าตกใจไปกว่านั้นก็คือเหตุใดมันที่หน้าถูกแบ่งออกเป็นสองซีกถึงยังส่งเสียงคล้ายหัวเราะสนุกสนานออกมาได้? กระทั่งไม่มีแม้แต่เลือดสักหยดเดียวที่ออกมาจากรอยแยกนั้น?
หากสังเกตุดีๆจะพบว่ากระโหลกของมันไม่เหมือนกระทั่งมนุษย์!
เนื้อหนังของมันเองก็มีองค์ประกอบแตกต่างจากมนุษย์เช่นกัน ใบหน้าของมันผ่าออกลึกจนเกินพอเกือบครึ่งศรีษะเลยทีเดียว แต่ในสายตาสหายของชายขี้ขลาดตอนนี้เห็นเพียงแค่ชั้นเนื้อที่ห่อหุ้มใบหน้าของมันบางๆ
ลึกลงไปอีกหนึ่งชั้นก็มีกระดูกชิ้นเล็กๆหลายสิบหรือนับร้อยชิ้นสานต่อกันคล้ายกับตาข่าย กระดูกเหล่านี้ดูแล้วไม่ค่อยจะแข็งแรงมากนักเนื่องจากขนาดของมันมิได้ใหญ่ไปกว่ากระดูกนิ้วก้อยเลยด้วยซ้ำ
ทั้งที่สามารถมองเห็น’ภายใน’ใบหน้าของมันได้เกือบครึ่งศรีษะ แต่เมื่อมองไปยังส่วนบนกลับไม่พบส่วนที่เป็นสมองซึ่งขับเคลื่อนร่างกายอย่างที่มนุษย์ปกติควรมี ทั้งเส้นเลือดหรือกล้ามเนื้อที่ควรเห็นกลับหาไม่เจอ เลือดที่ใช้สำหรับหล่อเลี้ยงอวัยวะในร่างกายของมันก็ไม่มีสักหยดให้เห็น มีเพียงยางเหนียวไหลยืดคล้ายน้ำลายเท่านั้น
นี้มันเสมือนเป็นก้อนเนื้อหนึ่งก้อนเสียมากกว่าจะเรียกว่าอวัยวะร่างกายของคน นี่มันไม่ใช่มนุษย์แล้ว!!
มิต้องเปรียบกับมนุษย์ ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเห็นสัตว์เดรัจฉานหรือสิ่งมีชีวิตชนิดใดที่มีโครงสร้างร่างกายแบบมันมาก่อน เจ้าสิ่งนี้มันใช่สิ่งมีชีวิตที่เขารู้จักแน่หรือ!?
“เจ้านี่มันตัวอะไร!!” สหายของชายขี้ขลาดตวาดเสียงถาม มันยังคงมองไปยังชายตรงหน้าไม่ละสายตา น้ำเสียงของมันสั่นเทาชัดเจน
“…” ไม่มีเสียงตอบต่อคำถามของมัน ชายฉกรรจ์ที่ยืนล้อมรอบกันเป็นวงกลมจดจ่อสายตาไปยังชายผู้ผิดแปลกตรงหน้าเองก็คงมีคำถามเฉกเช่นเดียวที่ต้องการคำตอบไม่ต่างกัน
หลินหยางขมวดคิ้วแน่นเป็นปม หากเป็นเมื่อหลายนาทีก่อนเขาเองก็ไม่รู้แน่ชัดว่าชายตรงหน้าจะใช่’มนุษย์’หรือไม่ แต่สำหรับตอนนี้มันพอจะมีเค้าโครงบางอย่างที่คล้ายกับภาพทับซ้อนเกิดขึ้นเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งซ้อนทับกับภาพชายผมยาวตรงหน้า
ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากจะให้เกิดขึ้นและไม่ต้องการจะให้มันเป็นความจริงมากที่สุด มันคือภาพร่างของแวมไพร์หรือสิ่งมีชีวิตที่ทุกคนขนานนามมันว่าปีศาจ ราชาผู้ปกครองสรรพสิ่งแห่งถ้ำค้างคาว!
