67 – เส้นผม
“เธอล้มเหลว?” ถามซูชิงหลาง
“ใช่” โจวเจ๋อพยักหน้า
“แล้วเธอตามคุณมาทำไม”
“อาจเป็นเพราะความอิจฉา เพราะผมกลับมาได้แต่เธอทำไม่ได้ นอกจากนั้นผมยังมีร่างกายและชีวิตใหม่” โจวเจ๋อเดา
“เธอกลับมาแล้ว และชัดเจนว่าเป้าหมายของเธอคือคุณ” “นี่หมายความว่าการกลับมาของเธอนั้นไม่บริสุทธิ์นักและอาจมีข้อจำกัดอื่นๆ” ซูชิงหลางกล่าว
“ตัวอย่างเช่น เนื่องจากจุดประสงค์พิเศษบางอย่าง ใครบางคนจงใจปล่อยให้เธอกลับมา?”
โจวเจ๋อเปลี่ยนมุมมองเพื่อคิดถึงปัญหา
“เหมือนว่าคุณรู้อะไรบางอย่างคุณก็เลยไม่ตกใจ?”
“ผมรู้เรื่องนี้ในความฝัน”
“คิดว่าฉันโง่พอที่จะเชื่อเรื่องไร้สาระอย่างนั้นเหรอ?” ซูชิงหลางถาม
โจวเจ๋อลูบหน้าผากของตัวเองเบาๆแล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในความฝันให้ซูชิงหลางฟัง
เด็กหญิงตัวน้อยส่งหน้าที่ในการจัดการกับภูตผีของเมืองนี้ให้กับเขาและสาวไร้หน้าก็ได้รับการปล่อยตัวจากนรกในช่วงเวลาเดียวกัน
มีแนวโน้มว่าเด็กหญิงตัวน้อยคงจะไปจัดการชายในเฉิงตู คนที่เตือนตัวเขาในความฝันคนนั้นนั่นเอง
แต่เห็นได้ชัดว่าสาวไร้หน้าก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน บางทีเธออาจจะฉวยโอกาสนี้เพื่อหลบหนีออกมา แต่ไม่แน่ว่าคนที่ปล่อยเธอออกมาอาจจะเป็นเด็กหญิงตัวน้อยคนนั้น
ประเด็นนี้โจวเจ๋อไม่สามารถตัดออกไปได้
“พูดสั้นๆก็คือเร็วๆนี้ผมจะไม่ออกจากร้านหนังสือและปล่อยให้เธอตายไปเอง”
“มันควรจะเป็นแบบนั้น” ซูชิงหลางพยักหน้า
“มาที่ห้องน้ำกับผมหน่อย” โจวเจ๋อลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ
ซูชิงหลางตามโจวเจ๋อไปที่ห้องน้ำโดยตรง
“คุณต้องออกกำลังกายหน่อยแล้ว” ซูชิงหลางสั่นศีรษะและดูไม่พอใจมากเมื่อเห็นรูปร่างของโจวเจ๋อ
ในเวลานี้ไป๋อิ่งลงมาจากบันไดและกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ ทันใดนั้นสายตาของเธอก็จับจ้องไปที่ผู้ชาย 2 คนที่ยืนอยู่ในห้องน้ำด้วยสายตาตกตะลึง!
“เอ๊ะ! ทำไมรู้สึกง่วงนอนขึ้นมาอีกแล้ว”
ไป๋อิ่งแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น เธอหาวด้วยท่าทางโอเวอร์และพยายามจะขึ้นไปพักผ่อนอีกครั้งโดยไม่รบกวนโลกของคนสองคนอีกต่อไป
“รื้อกล่องพยาบาลที่ชั้นสองลงมา เตรียมผ้าก๊อซและยาแก้อักเสบให้ด้วย” โจวเจ๋อพูดกับไป๋อิ่ง
“ก็ได้ค่ะเจ้านาย”
ไป๋อิ่งยุ่งกับการวิ่งไปหาของ ไม่นึกว่าเจ้านายจะดุขนาดนั้น?
“คุณไม่กลัวเลือดใช่ไหม?”
“คุณกำลังจะทำอะไร?” ซูชิงหลางจับแขนของตัวเองและมองไปที่รูปร่างของโจวเจ๋อด้วยสายตาที่มีความรังเกียจเล็กน้อย
โจวเจ๋อยิ้ม “ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่เกย์สักหน่อย แต่ทำไมคุณถึงต้องพยายามทำตัวเป็นเกย์อยู่ตลอดเวลา”
“คุณเข้าใจรสชาติของชีวิตไหม” ซูชิงหลางชี้ไปที่ท้องของโจวเจ๋อ “ถึงจะเป็นร่างของคนอื่นก็ควรออกกำลังกายให้มากกว่านี้ ดูไขมันสิ น่าขยะแขยงจริงๆ”
ขณะเดียวกันเล็บของโจวเจ๋อก็ยาวขึ้นในทันที ซูชิงหลางตะลึง เขาแค่หัวเราะร่างกายของโจวเจ๋อนิดหน่อย โจวเจ๋อก็คิดจะฆ่าเขาเลยอย่างนั้นเหรอ?
อย่างไรก็ตามในเวลาต่อมา โจวเจ๋อก็ใช้เล็บนิ้วชี้ของเขาค่อยๆกรีดจากตำแหน่งกรามล่างลงไปจนสุดหน้าท้อง เลือดค่อยๆทะลักออกมาทีละนิดจนกระทั่งห้องน้ำแดงฉานไปหมด
ในเวลาเดียวกันตั้งแต่คอของโจวเจ๋อจนถึงท้องของเขา ก็มีผงสีดำซึ่งละเอียดพอๆกับเส้นหมึกที่ช่างไม้ใช้ก็ถูกดึงออกมาด้วย
หลังจากที่สัมผัสกับเล็บของโจวเจ๋อเส้นหมึกสีดำพวกนี้ก็เหมือนว่าจะสูญเสียพลังชีวิตและไหลออกมาจากร่างกายของเขา
โจวเจ๋อสูดหายใจเข้ายาวๆ
เขามองตัวเองในกระจกและเริ่มทำแผลบนหน้าอกของตัวเอง
“นี่คืออะไร?”
ซูชิงหลางกลั้นหายใจและหมอบลงเพื่อสังเกตผงสีดำที่ตกลงมา
“มันคือเส้นผม” โจวเจ๋อตอบกลับ
ผมที่พันรอบวิญญาณของเขา
“เจ้านายฉันขอเข้าไปนะ” เมื่อไป๋อิ่งเห็นผงสีดำบนพื้นใบหน้าของเธอก็รู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย
“เจ้านาย คุณไปเกี่ยวข้องกับผีเฒ่าตัวนี้ได้อย่างไร”
“คุณรู้เรื่องนี้ไหม”
“มันคือกลิ่นน้ำลายผี มันเกิดจากความแค้นของผีเฒ่าที่มีอายุกว่าร้อยปี เจ้าของร่างกายนี้คนเดิมก็มีเหมือนกัน”
“ยังไงต่อ” ซูชิงหลางมีสีหน้าสงสัย
“น้ำลายพวกนี้สามารถกระตุ้นให้เกิดความต้องการที่จะทำเรื่องอย่างว่ามากขึ้นกว่าเดิมนับร้อยเท่า และมันจะทำให้คนที่โดนเข้าไปสามารถทำเรื่องพวกนี้ได้มากกว่าเดิมนับสิบครั้ง”
เมื่อซูชิงหลางได้ยินคำพูด เขาก็ยิ้มจากมุมปากแล้วเหลือบมองที่โจวเจ๋อพร้อมกับพูดว่า
“เหล่าโจว สาวไร้หน้าคนนี้กำลังมองหาคุณในฤดูผสมพันธุ์?”
