88 – ต้องการให้ผมห่อให้ไหม
ชายชรายังคงพูดคำเหล่านี้อย่างใจเย็น
เขาไม่ได้ฆ่าคน
ดูเหมือนว่าเขากำลังกำจัดขยะบางอย่าง
มันเหมือนกับพ่อครัวที่จู้จี้จุกจิกได้ลงมือเลือกเครื่องเคียงของเขาเอง และถ้าเขาไม่ชอบเขาจะโยนมันทิ้งและหาชิ้นใหม่มาแทน
อย่างไรก็ตามโจวเจ๋อไม่คิดว่าเขาจะเป็นขยะที่ถูกโยนทิ้ง
เลือดไหลไม่หยุด เล็บของโจวเจ๋องอกออกมาแต่ก่อนที่เขาจะได้เคลื่อนไหวครั้งต่อไป ชายชราก็เจาะฝ่ามืออีกข้างของเขาเข้าใส่หน้าอกของโจวเจ๋อ
ชั่วขณะหนึ่ง
โจวเจ๋อได้รับความเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัสและร่างกายของเขาชักกระตุกไม่หยุดเรี่ยวแรงของเขาหมดลงไปแล้วเขาไม่สามารถต่อต้านได้
“ขอโทษครับท่าน นาทีที่แล้วคุณอาจจะคิดว่าวันนี้เป็นวันโชคดีของคุณ เพราะคุณได้ในสิ่งที่คุณต้องการจริงๆ
ผมไม่รู้ว่าคุณสังเกตเห็นจุดสีขาว ที่อยู่บนใบรับรองหรือเปล่า คุณอาจคิดว่าชื่อและตำแหน่งของคุณอาจจะมีอะไรพิเศษอยู่ใต้คอลัมน์นั้น
ในความเป็นจริงมันเป็นชื่อและตำแหน่งของผู้สืบทอดทั้งแปดก่อนหน้าคุณด้วย “
ชายชรากล่าวเบาๆด้วยรอยยิ้ม
“พวกเขา พวกเรา เป็นคนดีเหรอ? “
โจวเจ๋ออ้าปาก และเลือดก็ไหลออกมาจากมุมปากของเขาอย่างต่อเนื่อง เขารู้สึกเหมือนปลาเค็มที่ห้อยอยู่บนกิ่งไม้
“ไม่ครับท่าน คุณเป็นคนดีคนเดียวในเก้าคนนั้น” ชายชราตอบ
“นั่นคือสาเหตุที่พวกเขาต้องตาย…”
“เพราะเมื่อผมถามพวกเขาว่าพวกเขาเป็นคนดีหรือไม่ พวกเขาทั้งหมดคิดว่ามันดีกว่าที่จะตอบว่า ‘ใช่’ “
ชายชราหันศีรษะและแสดงสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย
“แล้วพวกเขาก็ตายกันหมด”
ความรู้สึกของความตายคืออะไร? โจวเจ๋อจำได้อย่างชัดเจนว่าครั้งหนึ่งเขาเคยถูกผลักเข้าไปในเตาเผาเพื่อเพลิดเพลินกับการบำบัดด้วยอาการไหม้เกรียม
และก่อนหน้านั้นเจ้าหน้าที่ทำการควบคุมเตาเผาได้ใช้ตะขอเหล็กแทงที่ท้องของเขาเพื่อป้องกันไม่ให้ร่างกายโปนและระเบิดในระหว่างการเผาศพ
ความรู้สึกนั้นและตอนนี้คล้ายคลึงกันมาก แน่นอนว่ามันเจ็บ แต่เมื่อความเจ็บปวดรุนแรงเกินไป คุณจะรู้สึกชา มันเหมือนกับการผ่าตัดในโรงพยาบาลและถูกฉีดยาชาไปครึ่งตัว
โจวเจ๋อยังคงต้องการที่จะต่อต้าน แต่ร่างกายของเขากระตุกไม่หยุดในเวลานี้ แม้แต่เปลือกตาของเขาก็ยังหนักมากแทบจะไม่สามารถรักษาสติของเขาไว้ได้
หลังจากนั้นทุกอย่างก็จบลง
โจวเจ๋อลืมตาขึ้นช้าๆ ข้างหน้ามีโต๊ะหินอ่อนยาวๆที่มีลวดลายไม่เป็นระเบียบ แต่มันให้ความรู้สึกละเอียดอ่อน
เมื่อก้มหน้าลง โจวเจ๋อพบว่าตัวเองนั่งอยู่บนเก้าอี้ มันคือเก้าอี้ของครูใหญ่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ที่คอของเขาสวมผ้ากันเปื้อนสีขาว มือของเขาถือมีดและส้อม
ข้างหน้าเขามีจานสีขาวที่มีบาร์บีคิวชิ้นหนึ่งซึ่งมีมีกลิ่นที่หอมกรุ่นและความร้อนโชยขึ้นมาไม่หยุด มันถูกล้อมรอบไปด้วยมะนาวและกะหล่ำดอก
“ท่านครับ บาร์บีคิวจานนี้ผมทำขึ้นเพื่อคุณโดยเฉพาะ หวังว่าคุณจะชอบมัน”
เสียงของชายชรามาจากฝั่งตรงข้ามของโจวเจ๋อ ที่คอของเขายังคงสวมผ้ากันเปื้อนและตอนนี้เขากำลังเคี้ยวบาร์บีคิวอยู่เต็มปาก
“นั่นหมายความว่าอย่างไร?”
โจวเจ๋อไม่รีบกินแต่ถามออกไปตรงๆ ไม่ใช่ว่าคุณบอกว่าจะฆ่าผมเหรอ?
“เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย” ชายชราจิบไวน์ที่อยู่ด้านข้างา
“ว้าว!”
ชายชราวางมือบนโต๊ะและผลักใบรับรองให้โจวเจ๋อ
“ไม่คิดว่าบัตรประจำตัวจะเสียหายถึงขนาดนี้” หลังจากที่พูดจบชายชราก็ลงมือหั่นบาร์บีคิวอย่างพิถีพิถันอีกครั้ง
“แล้วไงต่อ?”
“ผมขอโทษด้วยนะแต่คุณตายไม่ได้” ชายชราพูดด้วยรอยยิ้มแล้วกล่าวว่า
“เพราะบัตรประจำตัวนี้ได้รับความเสียหายมากเกินไปดังนั้นมันจึงไม่สามารถบันทึกชื่อเจ้าของคนใหม่ได้อีก ถ้าเป็นเช่นนั้นมันจะทำให้ผมสูญเสียตัวตนไปด้วย”
ชายชราส่ายหัวแล้วชูแก้วขึ้นทักทายโจว
“ยินดีด้วย ดูเหมือนผมจะพูดอะไรผิดไป วันนี้เป็นวันโชคดีของคุณจริงๆ”
โจวเจ๋อหยิบแก้วขึ้นมาและมองดูไวน์แดงโปร่งใสที่อยู่ในถ้วยก่อนจะถามออกไปว่า
“ไวน์นี้ไม่มีพิษหรือเปล่า?”
“ล้อเล่นนะครับนายท่าน”
ล้อเล่น? ก่อนหน้านี้แกบอกว่าฉันเป็นนายใหม่ของแกแล้วแกก็ใช้แขนแทงเข้าหน้าอกของฉัน! ใครล้อเล่น?
“นายท่านโปรดลองชิมฝีมือของผม แม้ว่าชายชราคนนี้จะไม่ได้ทำอาหารมานานแต่รับรองได้ว่าถูกปากท่านแน่นอนครับ”
“ไม่มีพิษ?” โจวเจ๋อถามด้วยรอยยิ้ม
“ท่านครับ ท่านกังวลมากเกินไป การที่ผมจะฆ่าท่านนั้นมันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยผมไม่มีรสนิยมสร้างความทรมานให้กับเหยื่อ”
“ที่คุณพูดมาก็มีเหตุผล”
โจวเจ๋อใช้มีดหั่นเนื้อชิ้นหนึ่งและใช้ส้อมจิ้มเนื้อเข้าปากตามสัญชาตญาณ ในตอนแรกเขาคิดว่าเขาคงอยากจะอาเจียนออกมา แต่ไม่คาดคิดเนื้อพวกนี้เขาจะกินได้จริงๆ มิหนำซ้ำมันอร่อยมาก
“อร่อยมั้ยครับ?” ชายชราถามด้วยรอยยิ้ม
“ใช่.” โจวเจ๋อตอบกลับ
“นายท่านสามารถทานได้เท่าที่คุณต้องการเลย ในฐานะเชฟผมจะมีความสุขมากเมื่อมีใครทานอาหารฝีมือของผมแล้วบอกว่าอร่อย”
ชายชรากินเนื้อไปครึ่งจานก่อนจะวางมีดและส้อมลง เขาหยิบผ้าขนหนูร้อนออกมาแล้วเช็ดมือ
โจวเจ๋อกินเนื้ออีกสองสามชิ้นแล้วถามว่า:
“ผมควรทำอย่างไรต่อไป”
“นายท่านชอบพูดเล่นอีกแล้วครับ” ใบหน้าของชายชราแสดงรอยยิ้มที่ใจดีอีกครั้ง “หลังอาหารเย็นนายท่านจะไปไหนก็ได้แล้วแต่ความสะดวกเลยครับ”
“จบแค่นี้เหรอ?” โจวเจ๋อคิดว่ามันไร้สาระ
“ใช่ มันจบแล้ว” ชายชรายืนยัน
“แต่ผมจำได้ว่าคุณต้องการให้ผมเป็นคนเลว?”
“ใช่แน่นอน.”
“ผมไม่เข้าใจ”
“คำตอบอยู่ในใจคุณ” ชายชราเตือน
“ฉันเกลียดวิธีการคุยกันแบบหลวงจีนที่เรากำลังทำกันอยู่” โจวเจ๋อกล่าว
ชายชราเอื้อมมือออกไปและตบหน้าอกของเขา
“ท่านครับ ณ จุดนี้ ผมก็เหมือนกัน”
โจวเจ๋อรีบก้มหน้าลงและมองดูที่หน้าอกของตัวเอง ตรงนั้นมีรูขนาดใหญ่ และภายในนั้นไม่มีอะไรเลย
“ยารักษาแผลของผมมีสรรพคุณดีอยู่เสมอ ในอีกไม่กี่วันแผลของคุณจะหายดี ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกมันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ” ชายชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม
“หัวใจของฉันอยู่ที่ไหน หัวใจของฉัน!” โจวเจ๋อตะโกนออกมา
ชายชราชี้ไปที่จานตรงหน้าโจวเจ๋อและพูดอย่างใจดี:
“ก็คุณกินลงไปแล้ว”
“ป๊า!”
โจวเจ๋อตบมีดและส้อมลงบนโต๊ะ
ชายชราหยิบถ้วยชามาบ้วนปากแล้วค่อยๆลุกขึ้นยืน
“ถ้าไม่มีหัวใจชีวิตนี้จะสบายมากขึ้น คุณคิดเหมือนผมหรือเปล่า”
โจวเจ๋อโอดครวญ มือของเขากำแน่นและตวาดใส่ชายชรา
“แกควรฆ่าฉันตอนนี้ตั้งแต่ที่ยังมีโอกาส”
ชายชรายิ้มแล้วพูดว่า “ท่านครับ คุณไม่มีโอกาสล้างแค้นผมแน่นอน หน้าที่ของผมจบลงแล้ว เมื่อคุณออกจากห้องนี้ ผมจะหายไปจากที่นี่”
“คุณจะไปนรกเหรอ”
“ไม่ครับที่นั่นไม่มีที่ว่างสำหรับผม” ชายชราตอบว่า “มันจบแล้ว”
จากนั้นชายชราชี้ไปที่จานอาหารตรงหน้าโจวเจ๋อ
“ต้องการให้ผมห่อให้ไหม?”
