109 – ลิง
แต่การเคลื่อนไหวของเขายังคงช้าเกินไปเพราะในขณะที่เขาเริ่มขยับเท้าดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีฟ้า
หญิงสาวชุดสีน้ำเงินที่ถูกโจวเจ๋อโจมตีอย่างหนักหน่วงก็หันไปมองในทิศทางของบาทหลวงคนนั้น
“ฉันนี่ช่างโชคร้ายจริงๆ…”
สิ้นคำบาทหลวงก็ก้มหน้าลง จากนั้นเขาก็หยิบมีดผ่าตัดที่เขาเพิ่งทิ้งลงพื้นก่อนจะมุ่งหน้าเข้าหาโจวเจ๋อ
“ซั่ว!
ซั่ว!”
มีดผ่าตัดสองอันเจาะเข้าที่หลังของโจวเจ๋อโดยตรง
“อา!”
โจวเจ๋อเงยหน้าขึ้นและเปล่งเสียงคำรามเงียบ ๆ
จากนั้นบาทหลวงก็ถือมีดผ่าตัดและพยายามดึงใบมีดลงด้านล่างเพื่อขยายเปิดบาดแผล แต่ดูเหมือนใบมีดจะติดอยู่ในกระดูกของโจวเจ๋อทำให้เขาไม่สามารถขยับต่อได้
“กรี๊ด!”
โจวเจ๋อหันกลับมาอย่างกะทันหัน และแขนของเขาถูกกวาดออกไปโดยตรง
ใช่
โจวเจ๋อไม่ได้เรียนศิลปะการป้องกันตัว และเขาไม่ได้ฝึกมวยไทยหรือเทควันโด ดังนั้นเมื่อเขาเป็นบ้าสิ่งที่เขาทำได้มีเพียงสัญชาตญาณเท่านั้น
ถ้ายุงกัดฉัน ฉันจะตบยุงให้ตาย
แขนของโจวเจ๋อปัดไปที่ใบหน้าของบาทหลวงโดยตรง และใบหน้าของบาทหลวงคนนั้นก็เกือบจะบิดเบี้ยว ใบหน้าของเขาถูกกระแทกอย่างรุนแรงก่อนที่เขาจะล้มลง
ใบหน้าทางซ้ายของบาทหลวงบวมขึ้นอย่างรวดเร็วและฟันหลายซี่ของเขาก็ถูกถ่มออกมาพร้อมกับน้ำลายเต็มปาก
“ไอ้บ้า!”
บาทหลวงล้วงมือเข้าไปในแขนเสื้อและกระดาษยันต์สองแผ่นก็ปรากฏขึ้น นี่คือยันต์ผนึกผีของปรมาจารย์หยินหยาง
บาทหลวงมุ่งหน้าเข้าหาโจวเจ๋ออีกครั้ง เขาหลบหมัดของโจวเจ๋อแล้วติดกระดาษยันต์สองแผ่นลงบนหน้าอกของโจวเจ๋อโดยตรง
ชั่วขณะหนึ่งกระดาษยันต์ก็เริ่มลุกไหม้และมีร่องรอยการไหม้อยู่สองรอยที่หน้าอกของโจวเจ๋อ กลิ่นเนื้อไหม้เริ่มฟุ้งกระจายทั่วบริเวณ
อย่างไรก็ตามโจวเจ๋อที่อยู่ในภาวะไร้สติก็กอดบาทหลวงคนนั้นไว้แน่นพร้อมกับโยนเขาลงบนพื้นคอนกรีตอย่างหนักหน่วง
“ปัง!”
ผนังปูนส่วนใหญ่พังลง และบาทหลวงคนนั้นก็กระอักเลือดออกมาคำใหญ่
ชายร่างใหญ่สองคนและผู้หญิงคนหนึ่งต่อสู้กันบนหลังคาอย่างไร้สติ
…………
“เฮ้ ไปสนใจตรงนั้น ดันเร็วๆ ดันมันออกไป ก่อนที่คนแก่พวกนั้นจะมาถึง เร็วเข้า!”
หัวหน้างานก่อสร้างสั่งการให้รถขุดมุ่งไปข้างหน้าและทำลายทุกสิ่งที่กีดขวาง
ด้านหน้าเป็นศาลเจ้าเก่าแก่ทรุดโทรม นี่ไม่ใช่ศาลเจ้าของเทพลัทธิเต๋าหรือพุทธศาสนา เป็นเพียงศาลเจ้าของเทพารักษ์ในพื้นที่เท่านั้น
“บูม!”
กำแพงศาลเจ้าถูกผลักลงพร้อมกับรูปปั้นที่ได้รับความเสียหาย
รถขุดและรถปราบดินทำงานร่วมกันเพื่อปรับสภาพของดินในบริเวณนี้ให้เรียบเสมอกัน
“เฮ้ หัวหน้านี่มันศาลเจ้าอะไร”
คนงานรู้สึกหวาดกลัวต่อสถานการณ์นี้มาก เขารื้อศาลเจ้าของผู้อื่น ซึ่งอาจทำให้เจ้าของศาลเจ้านี้ตามเอาเรื่องเขาได้
อันที่จริงในประเทศจีนยังมีคนมากมายที่เชื่อเรื่องพวกนี้อยู่
“ ตอนฉันยังเด็ก ยังมีคนกราบไหว้ที่นี่อยู่บ้าง ตอนนี้พวกผู้เฒ่าผู้แก่บอกว่าเทพประจำศาลนี้หายตัวไปนานแล้ว พวกเราเรียกเธอว่าหญิงชุดสีฟ้า ว่ากันว่าเธอมาอยู่ที่นี่เพราะเจ้าแม่กวนอิมส่งมาศาลเจ้าของที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องความศักดิ์สิทธิ์ในการขอลูกชาย”
“แล้วเราจะทำต่อไหม”
“ทำต่อสิวะ แกไม่รู้หรือไงว่าเราต้องทะเลาะกับคนแก่พวกนั้นมากแค่ไหนกว่าที่เราจะมีโอกาสทำลายศาลเจ้านี้ แกคิดว่าศาลเจ้าที่ผุพังขนาดนี้ยังมีคนบูชาอยู่เหรอ? ทุกวันนี้ใครอยากได้ลูกชายเขาก็ไปจัดการกันอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งนั้น
ยิ่งกว่านั้นเมื่อยังเด็ก ฉันคิดว่าหญิงชุดฟ้าเป็นคนดีมาก แต่ต่อมาเมื่อฉันโตฉันจึงพบว่าไม่เคยมีเรื่องราวของเธอในเรื่องเล่าอะไรเลย ฉันคิดว่าคนแก่พวกนั้นคงจะเพ้อเจ้อกันขึ้นมาเอง “
หัวหน้าคนงานถ่มน้ำลายลงบนพื้นและตะโกนว่า
“จัดการที่นี่ให้เสร็จก่อนพระอาทิตย์ตกดินไม่งั้นพวกแกจะซวย!”
…………
บนชั้นดาดฟ้า ร่างของหญิงสาวในชุดสีน้ำเงินถูกโจวเจ๋อทุบจนล้มลงกับพื้น เมื่อหญิงสาวในชุดสีฟ้าล้มลง นัยน์ตาของนักบวชก็กลับมาชัดเจน
เขายืนขึ้นและจับหน้าอกของตัวเองด้วยความเจ็บปวด มีแต่สวรรค์เท่านั้นถึงจะรู้ว่าหน้าอกของเขากระดูกหักไปกี่ซี่ เมื่อเขาเห็นโจวเจ๋อวิ่งเข้ามาหาเขาอีกครั้ง เขาก็รีบวิ่งกลับไปที่ทางเดินและหายตัวไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว
ในช่วงครึ่งทางของการวิ่ง โจวเจ๋อร่างกายก็ชะงักงัน เขาเดินโซซัดโซเซไปด้านข้าง แสงสีเขียวในดวงตาค่อยๆหายไป และสีทองแดงบนร่างกายของเขาก็ค่อยๆจางลง เหลือเพียงบาดแผลที่น่ากลัวอยู่เต็มร่างกายของเขา
โจวเจ๋อตัวสั่นอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดเขาก็ไม่สามารถควบคุมร่างกายของตัวเองได้ก่อนจะเดินโซซัดโซเซตกจากหลังคา
ด้านหลังอาคารเป็นพื้นที่ทิ้งขยะ มีถุงขยะกองซ้อนกันราวกับภูเขา มีแมวและสุนัขจรจัดจำนวนมากที่กำลังมองหาอาหารอยู่ใกล้ๆ
“ปัง!”
“เมี้ยว เมี้ยว เมี้ยว!!!”
“วังวังวัง!!!”
เมื่อ โจวเจ๋อชนเข้ากับสถานที่แห่งนี้
แมวและสุนัขก็แตกตื่นตกใจ
โจวเจ๋อเกือบจะหมดสติไปแล้ว มีเพียงนิ้วของเขาเท่านั้นที่ยังคงงอตามสัญชาตญาณ
สุนัขจรจัดผู้กล้าหาญสองตัวมารวมกันและดมจมูกของโจวเจ๋อ
“กรี๊ด!!!”
ในเวลานี้ ลิงสีทองที่มีค้อนของเล่นพลาสติกก็กระโดดเข้ามาพร้อมกับโบกค้อนพลาสติกในมือใส่หมาแมวพวกนั้น
จากนั้นมันก็มองไปที่ชายที่ได้รับบาดเจ็บ เมื่อเห็นใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามลิงสีทองก็ไม่รู้ทำไมมันจึงรู้สึกอึดอัดใจเป็นอย่างมาก แต่มันจำไม่ได้ว่าตัวมันเคยมีเรื่องอะไรกับผู้ชายคนนี้มาก่อน
มันอาศัยอยู่ที่นี่มาสักระยะหนึ่งแล้ว สุนัขและแมวจรจัดเหล่านี้ก็นับได้ว่าเป็นบริวารของมัน วันนี้มีอาหารอยู่ในกองขยะค่อนข้างมากจึงเป็นวันที่ดีวันหนึ่งสำหรับลิงตัวน้อย
แต่ใบหน้านี้ทำให้มันรู้สึกอึดอัดจริงๆ แม้จะไม่รู้ว่าความรู้สึกอึดอัดมาจากไหนก็ตาม!
“บูบู!”
ลิงใช้ค้อนของเล่นพลาสติกเคาะหัวโจวเจ๋อหลายครั้ง
เจ้าทำให้ข้าไม่มีความสุข ข้าก็จะทำให้เจ้าไม่มีความสุขด้วย!
หลังจากเคาะหลายครั้งสติเฮือกสุดท้ายของโจวเจ๋อก็หมดลง
“โฮ!”
ลิงทิ้งค้อนของเล่นพลาสติกในมือทันที มันกังวลว่าผู้ชายคนนี้อาจจะถูกค้อนของมันทุบตีจนเสียชีวิตไปแล้ว
