เจ้าเก้าเงยหนึ่งขึ้นมองเสี่ยวซินไปที ปกติแล้วเสี่ยวซินก็คือเจ้าเด็กผีอยู่แล้ว ทว่าตอนนี้เสี่ยวซินคิดในโลกสวยเกินไปหรือเปล่า!!
คำพูดที่โง่ๆ เช่นนี้กลับยังคิดที่จะโกหกคุณหนูใหญ่ตระกูลถังด้วย?
เวินลั่วฉิงมองไปทางเจ้าเด็กผี
เจ้าเด็กผีรีบเผยรอยยิ้มที่ตัวเองคิดว่างดงามกับเวินลั่วฉิง “พี่สาวสวย ผมชื่อเสี่ยวซิน ปีนี้ผมอายุสิบสี่ขวบ ยังไม่บรรลุนิติภาวะ พี่ดูสิผมน่ารักขนาดนี้ จะเป็นพวกเดียวกับพวกนั้นได้ยังไง?”
เพื่อที่เสี่ยวซินจะได้รับความเชื่อใจจากเวินลั่วฉิง ตัดสินใจรายงานตัวเองก่อน แสดงออกถึงความจริงใจของเขา
เวินลั่วฉิงมองดูเสี่ยวซินที่สูงราว180 อายุสิบสี่สูง180 วัยรุ่นสมัยนี้สูงมากจริงๆ ตอนแรกเธอยังคิดว่าเขาสิบแปดปีบริบูรณ์แล้วเสียอีก
“พี่สาวสวย ผมสามารถไปได้ไหมครับ?” เสี่ยวซินเห็นเวินลั่วฉิงไม่พูดเลย ในใจมีความตื่นเต้น บนใบหน้าก็มีรอยยิ้มประจบเพิ่มขึ้น
“อื้ม นายสามารถไปได้แล้ว” เงินลั่วฉิงพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมาก
“จริงเหรอครับ พี่สาวสวย พี่ดีมากจริงๆ ” เสี่ยวซินตะลึงงันไปก่อน เขาคิดไม่ถึงว่าเวินลั่วฉิงจะปล่อยเขาไปจริงๆ อีกอย่างยังปล่อยเขาไปง่ายๆ แบบนี้ มีวินาทีหนึ่งที่เขารู้สึกดีใจมากจริงๆ
คุณชายหานเบิกตากว้าง ไม่หรอกมั้ง? ปล่อยเจ้าเด็กผีไปแบบนี้เลย?
แบบนี้ก็สามารถผ่านไปได้ รู้อย่างนี้ตั้งแต่แรก เขาก็สามารถทำได้ ก็แค่พูดไม่กี่ประโยค ทำตัวน่าสงสาร อ้อนหน่อยเองเหรอ? ใครจะไม่เป็นล่ะ!
หรือว่า? เขาเองก็ลองดู?
ครั้งนี้คุณชายหานสามารถไม่ต้องหวงหน้าหวงตาขนาดนั้นแล้ว ไม่ว่ายังไงแล้วก็มีความเป็นไปได้ที่จะอยู่ต่อหน้าเจ้าหญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้พวกเขา
เจ้าเก้าเองก็มีความแปลกใจเล็กน้อย คุณหนูใหญ่ตระกูลถังคุยง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?
“พี่สาวสวย ผมไปจริงๆ แล้วนะ” เสี่ยวซินเห็นเวินลั่วฉิงไม่ได้มีความหมายจะกลับใจ บนใบหน้าก็ยิ้มเบิกบานมาก อดได้ใจไม่ไหว วินาทีที่มองไปทางคุณชายหานนั้นได้ใจมากๆ
คุณชายหานเจ็บไปทั้งหัวใจ รอเขากลับไปเขาจะไปจัดการยัยหนุ่มนี่ดีๆ!!
“อื้ม ไปเถอะ นายไม่เกี่ยวอะไรด้วยอยู่แล้ว เก็บนายไว้ก็ไม่มีประโยชน์ คิดว่านายก็คงจะไม่รู้เรื่องอะไร” เวินลั่วฉิงพยักหน้าแล้วกวาดสายตาไปทางเสี่ยวซิน
ตอนแรกเสี่ยวซินตัดสินใจหมุนตัวแล้ว แน่นอนว่าก่อนที่จะหมุนตัว เขาก็อดได้ใจไม่ได้ โอ้อวดกับคุณชายหาน จากนั้นก็ได้ยินประโยคนี้ของเวินลั่วฉิง
ทันใดนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเสี่ยวซินแข็งทื่อไปเลย ความได้ใจที่โอ้อวดในตอนแรกแตกสลายทันที
“ฮ่าฮ่าฮ่า……ไม่เกี่ยวอะไรด้วยอยู่แล้ว นายไม่เกี่ยวอะไรด้วยอยู่แล้ว ไม่มีประโยชน์” คุณชายหานที่เจ็บไปทั้งหัวใจในตอนนี้ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมาทันที ความเศร้าในเมื่อกี้หายไปหมดแล้ว แม้กระทั่งความไม่พอใจที่จะถูกฟังก็ไม่มีแล้ว
เจ้าเก้าเองก็อดหัวเราะไม่ไหวแล้ว ทว่าเจ้าเก้าค่อนข้างที่จะแอบแฝง ไม่ได้หัวเราะเวอร์วังดั่งคุณชายหาน
ในใจของเสี่ยวซินในขณะนี้หดหู่จะตายอยู่แล้ว โดยเฉพาะตอนที่ได้ยินเสียงหัวเราะของคุณชายหาน เขาอดที่จะพุ่งไปถีบสองสามคนนั้นไม่ไหวจริงๆ
ทว่าสุดท้ายเขาก็ทนไว้แล้ว ไม่กล้า เขากลัวว่าหลังจากนี้คุณชายหานจะแก้แค้นเขา ไม่ว่ายังไงแล้วตอนนี้เขาก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณชายหาน
เขารีบไปหันไปทางเวินลั่วฉิง ต่อต้านคัดค้านว่า “ใครบอกว่าผมไม่มีประโยชน์? ใครบอกว่าผมไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น? ผมรู้ผมแหละ ผม……”
นัยน์ตาของคุณชายหานรีบมองไปทางเขา แววตาเฉยชา ทว่ากลับมีการเตือนที่ชัดเจน
“เฮอะ สิ่งที่พวกเขารู้ผมก็รู้ ทว่าผมไม่บอก ผมเองก็มีศักดิ์ศรี ฆ่าได้แต่เหยียดไม่ได้ ผมไม่ได้ พี่ขังผมไวด้วยเลย” การเงียบไปกะทันหันของเสี่ยวซิน ยิ่งมีความโมโหเพิ่มขึ้นแล้ว
“ก็ได้ งั้นก็ขับขึ้นมาด้วยกันแล้ว” เวินลั่วฉิงไม่ได้มีความเห็นอะไรกับข้อเสนอนี้ของเสี่ยวซิน ตอบตกลงอย่างรวดเร็วทันใจ
เสี่ยวซิน “……”
เขาก็แค่พูดออกปากเปล่าๆ ……
เธอบอกว่าจะปล่อยเขาไปอยู่แล้วแท้ๆ ทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนไปใจล่ะ?
นี่ก็ช่างไม่มีเหตุผลเกินไปแล้ว!!
เวินลั่วฉิงให้ผู้อำนวยการเรียก รปภ. มา ขังคนไปเลย
ทว่า ในขณะนี้ ทางนอกโรงพยาบาลมีเสียงของรถพยาบาลดังขึ้นมากะทันหัน อีกอย่างฟังจากเสียงแล้วไม่ใช่เพียงคันเดียว น่าจะหลายคัน
จากนั้น เวินลั่วฉิงก็เห็นหลายๆคนถูกส่งไปยังห้องฉุกเฉิน
ห้องฉุกเฉินเต็มแล้ว ข้างนอกยังมีผู้ป่วยอีกหลายคน อีกอย่างข้างหลังยังมีรถพยาบาลตามมาอีกด้วย
“เกิดอะไรขึ้น?” สีหน้าของผู้อำนวยการเปลี่ยนไปเลย รีบเดินไปถามสถานการณ์
“อุบัติเหตุทางรถครั้งใหญ่ครับ มีรถชนกันตรงทางหลวงด้านหน้าครับ การบาดเจ็บรุนแรงมาก โรงพยาบาลเราอยู่ใกล้ อุปกรณ์การแพทย์ต่างก็อยู่ในอันดับหนึ่ง ดังนั้นผู้ที่บาดเจ็บรุนแรงมากมายต่างก็ถูกส่งมาที่เราครับ” คุณหมอท่านหนึ่งรีบเดินไปด้วย รีบตอบคำถามของผู้อำนวยการไปด้วย
“รีบจัดห้องฉุกเฉิน ช่วยสุดความสามารถ ให้คุณหมอทุกๆ แผนกเตรียมตัวเองให้ดี” ผู้อำนวยการรีบออกคำสั่ง
เวินลั่วฉิงเองก็ไม่สนใจพวกคุณชายหานแล้ว อยู่ต่อหน้าชีวิตคน เรื่องอื่นๆ ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นแล้ว
ทว่าพวกคุณชายหานก็ไม่ได้ฉวยโอกาสหนีไป ต่างก็ยืนอยู่ข้างๆ ดีๆ ปกติพวกเขาชินกับการชกต่อย เรื่องการช่วยเหลือคนพวกเขาไม่ค่อยถนัด
“ผู้อำนวยการ ผู้ตั้งครรภ์คนหนึ่งอาการสาหัส เสียเลือดจำนวนมาก สถานการณ์อันตรายมากๆ ค่ะ เลือกของเขาค่อนข้างที่จะพิเศษ ในโรงพยาบาลของเราไม่มีเลือกเพียงพอ หากจะโอนย้ายเลือดมาจากที่อื่นเกรงว่าจะไม่ทันแล้ว……” พยาบาลที่อยู่ในห้องฉุกเฉินถือใบตรวจใบหนึ่งแล้ววิ่งออกมา เห็นผู้อำนวยการ ก็รีบวิ่งมาตรงหน้าผู้อำนวยการ ยื่นใบตรวจไปยังตรงหน้าผู้อำนวยการ
เวินลั่วฉิงในขณะนี้ยืนอยู่ข้างหายของผู้อำนวยการ ในตอนที่เธอมองไป ก็เห็นกรุ๊ปเลือดพอดี บังเอิญมาก เป็นกรุ๊ปเลือกเดียวกับเธอ
นัยน์ตาของเวินลั่วฉิงหรี่ตาลง นี่คือความบังเอิญ? หรือว่า……
“คุณถัง ผมจำได้ว่าเหมือนคุณจะกรุ๊ปเลือดนี้” เมื่อกี้ตอนที่เวินลั่วฉิงทำการตรวจ ผู้อำนวยการอยู่ด้วยตลอดเวลา อีกอย่างผู้อำนวยการก็เป็นคนหยิบเอกสารการตรวจของเวินลั่วฉิงมาด้วยตัวเอง ก่อนหน้านี้ผู้อำนวยการก็เห็นกรุ๊ปเลือกของเวินลั่วฉิงฉิงแล้ว
คุณชายหานและเจ้าเก้าฝนขณะนี้ยืนอยู่ในที่ไม่ไกล ทั้งสองได้ยินคำพูดของผู้อำนวยการแล้วตะลึงงันไปเลย
ไม่หรอกมั้ง? หัวหน้าน้อยจัดใหญ่ขนาดนี้เลย?
รถชนติดกัน บาดเจ็บสาหัส?
ถึงแม้ว่าปกติหัวหน้าน้อยจะดื้อไปหน่อย แต่ก็คงไม่ทำร้ายคนบริสุทธิ์อย่างนี้หรอกมั้ง
ทว่าหากหัวหน้าน้อยไม่ได้ทำ เรื่องจะบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไง?
คุณชายหานและเจ้าเก้าต่างก็รู้เป้าหมายของหัวหน้าน้อย ทำการตรวจดีเอ็นเอกับหัวหน้า ดีที่สุดก็คือได้รับเลือกของคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง
สถานการณ์ในตอนนี้ ขอแค่คุณหนูใหญ่ตระกูลถังตอบตกลงจะถ่ายเลือดให้หญิงตั้งครรภ์คนนั้น พวกเขาอยากจะเอาเลือกของคุณหนูใหญ่ตระกูลถังก็ง่ายมาก
ดังนั้นคุณชายหานและเจ้าเก้าจึงสงสัยมาก ไม่ว่ายังไงแล้วหัวหน้าน้อยพวกเขาก็มักจะทำกระทำความผิดอย่างกำเริบเสิบสานอยู่แล้วในปกติ เพื่อที่จะยืนยันตัวตนของเจ้าหญิง มีความเป็นไปได้ที่หัวหน้าน้อยจะ……
เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเวินลั่วฉิงเองก็นึกถึงจุดนี้ สีหน้าของเธอหนักแน่นลง นัยน์ตาคู่หนึ่งมองไปทางคุณชายหานและเจ้าเก้าอย่างเย็นชา
คุณชายหานและเจ้าเก้าไม่ได้รู้แผนสำรองของหัวหน้าน้อย ดังนั้นพวกเขาไม่แน่ใจว่านี่เป็นเรื่องที่หัวหน้าน้อยขัดการไว้หรือเปล่า ทว่าอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็สามารถเป็นไปตามเป้าหมายของหัวหน้าน้อยจริงๆ
ดังนั้น คุณชายหานและเจ้าเก้าก็ยังเชื่อว่ามีความเป็นไปได้ที่หัวหน้าน้อยเป็นคนทำ ดังนั้นพวกเขาทั้งสองต่างก็ไม่กล้าสบตากับเวินลั่วฉิง มีความกลัวเล็กน้อย
พวกมองออกว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังกำลังโกรธ สีหน้าน่ากลัวมา เมื่อกี้ในตอนที่คุณชายหานจ่อปืนมายังตรงหน้าของคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง สีหน้าของคุณหนูใหญ่ตระกูลเฉยชา ยังยิ้มอีกด้วย
ทว่าสีหน้าของคุณหนูใหญ่ตระกูลถังในตอนนี้น่าตกใจมาจริงๆ
หากหัวหน้าน้อยเป็นคนทำเรื่องนี้จริงๆ คุณชายหานกับเจ้าเก้ารู้สึกว่าพวกเขามีความเป็นไปได้ที่จะถูกขับขึ้นมา และจะถูกสอบสวนแล้วจริงๆ!!
ไม่ ไม่เพียงแต่ถูกขัง ถูกสอบสวน
ดูเหมือนว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังมีแม้กระทั่งใจที่อยากจะฆ่าเขา
คุณชายหานและเจ้าเก้าต่างก็แอบภาวนาในใจขอให้หัวหน้าน้อยอย่างทำอะไรมั่วๆ
“เตรียมตัวหน่อย ฉันถ่ายเลือดให้เธอ” ไม่ว่าเบื้องหลังจะมีคนบงการหรือเปล่า เวินลั่วฉิงก็ไม่มีทางไม่ช่วยแน่นอน
คุณชายหานได้ยินคำพูดของเวินลั่วฉิงแล้ว รีบเงยหน้าขึ้นมองเธอ แววตามีความสับสนแฝงอยู่ เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังสงสัยแล้ว ทว่าภายใต้สถานการณ์แบบนี้เขาก็ยังถ่ายเลือดช่วยเหลือผู้อื่นอย่างไม่ลังเล
“โอเคครับ” ผู้อำนวยการพยักหน้า ชีวิตคนสำคัญ การช่วยเหลือคนสำคัญที่สุด
เวินลั่วฉิงไม่ได้มองพวกคุณชายหานและเจ้าเก้าอีกเลย ยิ่งไม่ได้พูดอะไรกับพวกเขา และไม่ได้สั่งให้ขังพวกเขาขึ้นมาอีกครั้ง เวินลั่วฉิงในขณะนี้ไม่สนใจพวกเขาเลย แต่ว่าไปถ่ายเลือดกับพยาบาล
คุณชายหานรู้สึกผิดมากๆ เขาจึงรีบเดินตามหลังของเวินลั่วฉิงไป “พวกเรา…… พวกเราไม่ใช่คนที่โหดร้ายขนาดนั้น ไม่ทำเรื่องโหดร้ายขนาดนั้นแน่นอน”
