ถังหลินรู้สึกว่าต่อให้พายุฝนถล่มลงมาวันนี้ ก็ยังไม่รู้สึกประหลาดใจเท่าหลินเป้ยเป็นฝ่ายเข้าสวมกอดเขาที่อก
มือของถังหลินที่โอบหลินเป้ยเอาไว้ยิ่งกระชับแน่น แต่เขาไม่ได้ออกแรงมากนักเพราะกลัวว่าเธอจะเจ็บ เวลานนี้หากสังเกตแววตาของคุณชายถังดีๆ จะพบความประหลาดใจอยู่ในนั้น ริมฝีปากของเขาปรากฏรอยยิ้มที่หน้ามองอย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
จู่ๆ นิสัยของผู้หญิงคนนี้ก็เปลี่ยนไป ถึงขั้นเป็นฝ่ายกระแซะเข้ามาในอกของเขาก่อน
มันไม่ใช่โอกาสที่จะเกิดขึ้นได้ง่ายๆ เลย!
สำหรับโชคดีที่ไม่สามารถหามาได้ง่ายๆ เช่นนี้ แน่นอนว่าคุณชายถังไม่มีทางผลักเธอออกไป เขาเพียงนั่งหลังตรงขึ้น ค่อยๆ ปรับท่าทางของตนเองเพื่อให้เธอหลับสบายขึ้นอีก
คราวนี้ สายตาของเมิ่งหลินยิ่งชะงักค้าง เวรกรรมแท้ๆ ทำไมเขาต้องมาเห็นอะไรแบบนี้
คุณชายถังกอดอยู่กับผู้ชายจริงๆ
แม้ว่าเขาจะเห็นว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนกระแซะเข้ามาหาคุณชายถัง แต่คุณชายถังก็ไม่ได้ปฏิเสธ นอกจากจะไม่ปฏิเสธแล้วยังกอดชายคนนั้นแน่นขึ้นด้วยอย่างกับกลัวว่าจะทำให้ผู้ชายคนนั้นตื่นขึ้นมา
แม้ว่าก่อนหน้านี้เมิ่งหลินจะคิดฟุ้งซ่านมากมาย แต่จะอย่างไรก็เป็นความคิดของเขาเพียงฝ่ายเดียว แต่ตอนนี้เขากลับเห็นภาพคาตา
“ขับช้าลงหน่อย” ถังหลินพูดกับคนขับรถที่อยู่ข้างหน้าด้วยเสียงนุ่มนวลเพราะกลัวว่าจะทำให้คนในอกตกใจตื่น จึงพยายามกดเสียงลงให้ต่ำที่สุด
“อ่อ ได้ครับ” คนขับรถเองก็แปลกใจจนทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน พอได้ยินเสียงคุณชายถัง ปฏิกิริยาเดียวของเขาคือพยักหน้าตอบรับงกๆ
เมิ่งหลินถอนใจแรง เดิมทีคนขับก็ไม่ได้ขับรถไวมากนัก คุณชายถังตั้งใจสั่งแบบนี้คงจะเป็นเพราะคนในอ้อมอก……ผู้ชายในอ้อมอก
ดูท่าทางแล้วคุณชายถังจะดีกับผู้ชายในอกคนนั้นเสียเหลือเกิน
คงจะเป็นรักแท้สิ!
เฮ้อ ผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างคุณชายถังกลับชอบผู้ชายด้วยกันแบบนี้ หากท่านถังรู้เข้า คงจะโกรธไม่น้อยเลย
“อย่าขยับ จะนอน” เธอที่อยู่ในอกของถังหลินรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวนักจึงเอ่ยสั่งเบาๆ แต่ด้วยเธอซุกหน้าอยู่ในอกของถังหลิน น้ำเสียงจึงไม่ค่อยชัดอยู่แล้ว อีกอย่างหลินเป้ยยังหลับสะลึมสะลือน้ำเสียงจึงแหบแห้ง
“ไม่ได้ขยับ” พอถังหลินได้ยินเสียงต่อว่าของเธอก็รู้สึกขำ เขาจะเอ่ยแก้ตัวเบาๆ ด้วยน้ำเสียงขบขัน
ตอนนี้คุณชายถังลืมไปแล้วว่าหลินเป้ยเคยรังเกียจและปัดป้องเขาขนาดไหน
“อย่าขยับ ขอนอนก่อน” คิ้วของหลินเป้ยขมวดน้อยๆ มือข้างหนึ่งโอบอยู่ที่เอวของถังหลิน เป็นการกอดเขาเอาไว้
ถังหลินตัวแข็งทื่อขึ้นอีก แววตาของเขาเป็นประกาย ริมฝีปากของเขาหยักยิ้มชัดเจนขึ้นอีกราวกับไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป “ได้ ไม่ขยับแล้วนี่ไง”
จริงๆ แล้วก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ได้ขยับ แต่เมื่อเธอสั่งแบบนี้ เขาก็ต้องรับปาก
ริมฝีปากของเมิ่งหลินกระตุกอย่างชัดเจน เขาไม่รู้ว่าคุณชายถังจะอ่อนโยนเช่นนี้ได้ด้วย อ่อนโยนจนเขารู้สึกขนลุกไปทั้งตัว แต่คุณชายถังอ่อนโยนกับผู้ชายแบบนี้มันเหมาะสมแล้วหรือ
แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะดูผอมบาง อ่อนแอ แต่อย่างไรเขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งนะ!!!
อีกอย่างผู้ชายคนนั้นคงจะชอบคุณชายด้วยเหมือนกัน ท่าทางผอมบาง อ่อนแอแบบนั้นก็ดูน่าจะเป็นประเภทนั้น
สายตาของเมิ่งหลินไม่สามารถละออกจากหลินเป้ยได้ ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เพราะเขาคิดว่าผู้ชายคนนี้จะต้องมีเจตนาซบอกคุณชายถังเพราะต้องการจะออดอ้อนคุณชาย
ผู้ชายที่ไหนเขาออดอ้อนกัน เกิดเป็นผู้ชายทั้งทีไม่ยอมเป็นผู้ชายก็แล้วไป นี่ยังมาล่อลวงคุณชายถังอีก
เมิ่งหลินไม่กล้าเอ่ยปากตำหนิคุณชายถัง ดังนั้นจึงได้แต่แอบตำหนิคนที่ล่อลวงคุณชายถังแทน
เมิ่งหลินจ้องเขม็งไปยังชายที่ซุกอยู่ในอกของคุณชายถังผู้นั้น ยิ่งมองเขาก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจ เขาไม่เคยเห็นใครหน้าไม่อายแบบนี้ เห็นชัดๆ ว่าตั้งใจหลอกล่อคุณชายถัง
ต่อให้พวกเขามีความสัมพันธ์กัน ก็ไม่ควรมาแสดงออกในสถานที่แบบนี้ต่อหน้าพวกตน ต่อให้เขาไม่รู้จักอาย แต่คุณชายยังต้องรู้จักอายอยู่
ยิ่งเมิ่งหลินคิดก็ยิ่งโมโห ยิ่งมองหน้าตาก็ยิ่งถมึงทึง
“มองอะไร” เมื่อถังหลินเหลือบตาขึ้นจึงเห็นสายตาของเมิ่งหลินจ้องมายังหลินเป้ยเขม็ง ดวงตาของเขาจึงหรี่เล็กลง น้ำเสียงของเขาก็เย็นชาและเอาเรื่อง
“เปล่า ไม่ได้มองอะไรครับ ผม ผม……” เมิ่งหลินพูดคำว่าผมอยู่นานแต่ก็พูดอะไรไม่ออกอีก ตอนนี้เขาแม่งไม่รู้จะพูดอะไรออกไปจริงๆ
เห็นชัดๆ ว่าผู้ชายคนนั้นกำลังล่อหลอกคุณชายถัง แต่คุณชายถังก็ดูเต็มใจให้เป็นแบบนั้น ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่ว่าเขาจะจะพูดอะไรคุณชายถังก็คงไม่ยอมฟัง
“อย่าเสียงดัง ฉันอยากนอน” เห็นได้ชัดว่าหลินเป้ยเริ่มนอนไม่ค่อยหลับ ซึ่งสาเหตุอาจจะมาจากเสียงของถังหลิน จึงบ่นห้ามออกไป
“โอเค ไม่เสียงดังก็ได้ นอนเถอะ แบบนี้โอเคไหม” เมื่อถังหลินก้มหน้าลงมองหลินเป้ยสายตาของเขาก็อ่อนโยนลง เสียงของเขาแผ่วเบา
เมิ่งหลินเม้มริมฝีปากแน่น ทำไมความแตกต่างมันชัดเจนนักวะ ผู้ชายด้วยกันแท้ๆ เอาอะไรมาแบ่งแยก ถ้าไม่ใช่เพราะไอหน้าขาวนั่นมันหลอกล่อ
“อืม ตอนนี้เธอแค่อยากนอน ตาเธอลืมไม่ขึ้น เธอรู้สึกแค่ว่าการโดนกอดแบบนี้อบอุ่นมากและปลอดภัยด้วย ราวกับความรู้ที่เธอโดนแม่กอดตอนเด็ก
แต่แม่ไม่ได้กอดเธอแบบนี้มานานมากแล้ว ดังนั้นตอนนี้เธอจึงอยากอิงแอบไปแบบนี้ เธอขยับเข้าไปในอกมากขึ้นอีก เอาหน้าทั้งหมดของเธอซุกเข้าไปในอกของเขา
ถังหลินรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของเธอ รู้สึกถึงการอิงแอบของเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าของคุณชายถังขยายกว้างขึ้น นี่เธอเปลี่ยนความคิดแล้วหรือ อยากอยู่กับเขาแล้วใช่ไหม
หากเธอพบเจอปัญหาความยุ่งยากใจมาจริงๆ แน่นอนว่าเขาช่วยเธอได้ เธอพึ่งถูกคนแล้ว
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของคุณชายถังจึงเต็มไปด้วยความยินดี
ใบหน้าของหลินเป้ยอยู่ในอ้อมกอดของคุณชายถัง ความอบอุ่นและความปลอดภัยยิ่งแจ่มชัดมากขึ้น ริมฝีปากของเธอสั่นเครือ ก่อนจะพูดออกมาอย่างไม่ได้สติ “แม่…….”
ในความทรงจำของเธอมีเพียงแม่เท่านั้นที่เคยกอดเธอ มีแต่แม่เท่านั้นที่กอดเธอได้อบอุ่นเช่นนี้
แม้ว่าหลินเป้ยจะเอ่ยคำว่าแม่ออกไปเบาๆ แต่ในรถเวลานี้ค่อนข้างแคบ แน่นอนว่าคุณชายถังได้ยิน แถมยังได้ยินชัดด้วย
รอยยิ้มของคุณชายถังแข็งค้าง แววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของเขานิ่งงัน ริมฝีปากเย้ายวนได้รูปของเขาเม้มแน่น จากนั้นจึงเริ่มกัดฟันแน่น
แม่?
หมายความว่าเธอมองเขาเป็นแม่งั้นสิ
คิดว่าเขาเป็นแม่ก็เลยเอาตัวเข้ามาซุกในอ้อมอกของเขาแบบนี้?
ถึงได้เข้ามาแนบชิดแบบนี้
ถึงเข้ามาอิงแอบแบบนี้
ถังหลินออกแรงกัดฟันแน่น ตอนนั้นเขารู้สึกว่าอยากต่อยหน้าคน เขาอยากจะเขย่าเธอให้ตื่นขึ้นมาและผลักเธอออก เธอจะได้เห็นชัดๆ ว่าเขาคือใคร
แต่สุดท้ายถังหลินก็พยายามอดทนเอาไว้ เธอหลับจนไม่รู้เรื่องขนาดนี้แล้ว คนนอนหลับแยกแยะอะไรไม่ค่อยออก เห็นได้ชัดว่าเธอเหนื่อยจริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้เธอนอนต่อไปเถอะ
แต่พอนึกถึงน้ำเสียงที่เธอเรียกแม่ คุณชายถังก็ยิ่งรู้สึกอยากจะต่อยคนขึ้นมาอีก
เสียงร้องเรียกแม่ของหลินเป้ย แน่นอนว่าเมิ่งหลินที่นั่งอยู่แถวหน้าก็ได้ยินเช่นกัน
เมิ่งหลินได้ยินแบบนั้นก็สะดุ้งโหยง เวรเอ๊ย เล่นตลกอะไรกันอยู่เนี่ย
เขาเคยได้ยินมาว่าคนเป็นคู่รักบางครั้งจะเรียกกันว่าพี่ชาย แต่ก็มีที่โอเว่อร์กว่านั้นที่เรียกกันว่าคุณพ่อ
แต่นี่เรียกว่าแม่
คุณชายถังเหมือนแม่ตรงไหน
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงหยามเกียรติคุณชายถังขนาดนี้
แถมคุณชายถังเองก็ไม่โต้แย้ง ไม่ปฏิเสธอะไรเลย
แสดงว่าคุณชายถังเองก็ยอมรับใช่ไหม
หรือว่านี่เป็นรสนิยมของคนสองคนนี้
ตอนนี้เมิ่งหลินไม่กล้าหันหน้าไปมองอีก ดังนั้นจึงมองไม่เห็นว่าตอนนี้คุณชายถังกำลังกัดฟันอยู่อย่างโมโห
หลินเป้ยที่อยู่ในอกของถังหลินก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก และก็ไม่ขยับตัวอีกแล้ว เธอคงหลับสนิทเป็นที่เรียบร้อย
ถังหลินหลุบตาลงมองเธอ เนื่องจากใบหน้าของเธอซุกอยู่ในอกของเขา เขาจึงเห็นเพียงท้ายทอยขาวสะอาดของเธอ
เธอไปทำอะไรมาถึงได้เหนื่อยขนาดนี้
แถมยังหลับสนิทไปอย่างรวดเร็วขนาดนี้
ถังหลินรู้สึกว่าการพบหน้ากันครั้งนี้ หลินเป้ยเปลี่ยนไปมากทีเดียว เธอดูไม่ใจเย็นและมีสติเหมือนอย่างเก่า แต่กลายเป็นคนวู่วามและอารมณ์แปรปรวณ
เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่
แล้วทำไมเธอต้องหลบหน้าเขาด้วย
หากฐานะของเธอถูกคนในราชวงศ์ล่วงรู้ เธอก็ไม่น่าจะมีเหตุผลอะไรต้องหลบเขา
สรุปแล้วเรื่องอะไรกันแน่ที่ทำให้เธอต้องหลบหน้าเขา
ถังหลินมองไปที่เธอพร้อมใบหน้าคิ้วขมวด ตอนนี้เธอหลับลึกมาก แน่นอนว่าเขาถามเธอออกไปตรงๆ ไม่ได้ ตอนนั้นเขาจึงเดาไม่ถูกจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น
ดูทรงแล้วคงต้องรอให้เธอตื่นขึ้นมาก่อน จากนั้นค่อยๆ สืบถามจากเธอ ตอนนี้เธอเหนื่อยขนาดนี้ เขาเลยไม่อยากจะปลุกเธอกลางคัน
