Chapter 16 : เจ้าของร้าน เอามาอีกจาน !
โมไบรู้สึกอายนิดๆหลังจากที่พูดจบ เขาตั้งคำถามเกี่ยวกับรสชาติของอาหารในทุกๆทางที่เป็นได้ แต่ตอนนี้เขากลับเอ่ยปากขอมันด้วยตัวเอง มันทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วน
โมไบมองไปที่เอมี่ที่ยังคงกินอาหารอยู่และบอกกับตัวเอง เพราะเห็นเธอกินอย่างมีความสุข ฉันเลยอดพูดแบบนั้นออกไปไม่ได้… เขาดันตัวกลับขึ้นมาหลังจากที่โน้มตัวไปมองอีกโต๊ะก่อนจะพูดขึ้น “ฉันไม่ได้อยากได้มันหรอกนะ แต่ฉันคิดว่าฉันจะลองเชื่อสาวน้อยดูสักครั้ง ดังนั้นฉันเลยจะลองกินสักจาน”
แม็กซ์พยักหน้า “ได้ งั้นรอสักเดี๋ยว” แน่นอนว่าเขาไม่ได้พูดอะไรมากในตอนนี้ แต่เขาไม่อาจหุบยิ้มได้ตอนที่เขาหันกลับไป น้ำเสียงของเขานี่ตลกจริงๆ
“ปู่คนแคระ ข้าวผัดสายรุ้งนี่อร่อยจริงๆนะ” เอมี่กลืนข้าวลงไปก่อนที่จะตักขึ้นมาอีกคำแล้วพูดต่อ “ดูสิ สวยใช่มั้ย ? ปู่ไม่อยากกินมันบ้างเหรอ ?”
เมื่อเห็นไข่สีทองที่เคลือบอยู่บนเม็ดข้าวผสมกับวัตถุดิบต่างๆพร้อมกับตาสีฟ้าสดใสของเอมี่ที่ยื่นช้อนมาให้เขา โมไบก็พยักหน้าไปโดยไม่รู้ตัว
เอมี่พยักหน้าตอบรับ “งั้นดูหนูกินนะ” เธออ้าปากแล้วกินเข้าไปทั้งช้อนก่อนจะเคี้ยวแล้วพึมพำออกมา “อร่อย อร่อย”
“…” ปากของโมไบอ้าๆหุบๆ เขามองดูเด็กสาวที่จมอยู่กับการกินข้าวผัดได้สักพัก เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกมาแต่ก็พูดไม่ได้
ถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย ค้อนของเขาคงฟาดใส่หัวอีกฝ่ายไปแล้ว แต่การได้มองดูเด็กสาวคนนี้กินอย่างมีความสุขนั้นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกโกรธเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันเขากลับรู้สึกว่า…เธอน่ารักแทน
โมไบรู้สึกหิวหลังจากที่ทำงานมาทั้งเช้าและตอนนี้เขาก็รู้สึกหิวยิ่งกว่าเดิมเมื่อเขาเห็นเด็กสาวกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ตรงหน้า ถ้าเขาไม่มีสติอยู่กับตัว เขาคงลุกไปแย่งข้าวเธอมากินแล้ว
หลังจากนั้นไม่นาน แม็กซ์ก็ผัดข้าวผัดสำหรับสองที่แล้วเดินออกมาพร้อมกับจานข้าวในมือ เขาวางจานเอาไว้ตรงหน้าโมไบ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ข้าวผัดหยางโจวของคุณเสร็จแล้ว”
โมไบกลับมาสนใจข้าวผัดตรงหน้าตัวเอง กลิ่นหอมของต้นหอมและไข่กระตุ้นจมูกของเขา น้ำลายของเขาเริ่มไหลออกมา เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแค่กลิ่นของมันจะสามารถกระตุ้นความอยากอาหารของเขาได้ขนาดนี้
เม็ดข้าวแยกเม็ดกันอย่างชัดเจน มันเคลือบไปด้วยชั้นไข่สีทอง ที่ผิวข้าวมีน้ำมันเคลือบอยู่นิดๆและสะท้อนแสงเมื่อโดนไฟ วัตถุดิบหลากสีที่ถูกหั่นให้มีขนาดเท่ากับเม็ดข้าวผสมรวมกันทำให้มันดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา ส่วนผสมมากมายปรุงขึ้นมาด้วยน้ำมัน มันไม่ได้มีพริกไทยหรือว่าเกลือเพิ่มมาให้ บางทีมันอาจจะปรุงมาแล้ว ? ความคิดเกี่ยวกับอาหารผุดขึ้นมาในหัวของโมไบเต็มไปหมด
แม็กซ์ยืนดูอยู่ข้างๆ แม้ว่าภายนอกเขาจะแสดงสีหน้านิ่งเฉยแต่ในใจเขากลับคาดหวัง เอมี่นั้นชอบข้าวผัดนี้เป็นอย่างมาก แต่อาหารที่เธอชอบอันเก่าคือแพนเค้ก ดังนั้นความเห็นของเธอคงเอามาใช้อ้างอิงไม่ได้
แต่โดยเทคนิคแล้ว โมไบคือลูกค้าคนแรกของเขา ดังนั้นท่าทีและผลตอบรับของเขาจึงสำคัญกว่า ดังนั้นแม็กซ์จึงอยากจะรู้ว่าข้าวผัดหยางโจวนี้พอจะขายที่นี่ได้หรือไม่
วิธีทำนี่มันอะไร ? มันจะดีรึเปล่า ? โมไบสงสัยขึ้นมาแต่เพราะกลิ่นหอมที่ลอยออกมา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะจับช้อนแล้วตักข้าวใส่ปากแล้วเคี้ยวมัน
ไข่ได้ละลายไปในทันทีเมื่อเข้าไปในปาก หน่อไม้ที่มีขนาดเท่ากับเม็ดข้าวและหัวหอมก็ให้รสชาติที่ดี ข้าวที่เคลือบไข่นั้นหวานหลังจากที่ถูกเคี้ยว แฮมลงตัวกับข้าวเป็นอย่างดีและเหมือนว่าเขาจะรู้สึกได้ถึงรสชาติของกุ้งด้วย เขารับรู้รสชาติต่างๆได้ในคำเดียวและรู้สึกอบอุ่นไปทั่วทั้งตัวตอนที่กลืนมันลง และมันยังมีกลิ่นที่น่าพอใจหลงเหลืออยู่ในปากของเขาอีกด้วย
ตาของโมไบเป็นประกายขึ้นมาในทันที
อร่อย ! มันอร่อยจริงๆ ! มันมีของอร่อยแบบนี้อยู่บนโลกได้ยังไง ?
โมไบคิดอะไรไม่ออกอีกต่อไป เขาได้แต่ตักข้าวขึ้นมาอีกคำแล้วยกจานขึ้นก่อนจะตักเข้าปากซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาไม่อาจจะหยุดมือได้เลย !
600 เหรียญทองแดงมันแพงเหรอ ? ไม่ ด้วยอาหารระดับนี้แล้ว 1,000 ทองแดงก็ยังถือว่าไม่แพงไปเลยด้วยซ้ำ
ห่านย่างในโรงเตี๊ยมไฟเออร์นั้นทั้งหยาบและดูธรรมดาหากเทียบกับข้าวนี่ บางทีเขาคงไม่ไปทรมานกับการกินของแบบนั้นอีก
มันราวกับว่าข้าวผัดนี่ทำขึ้นโดยเชฟมืออาชีพ เขาเคยลองอาหารแบบต่างๆในทวีปนอร์แลนมาแล้วตลอดหลายร้อยปีที่ผ่านมา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้กินของดีๆแบบนี้
เขาทิ้งความสงสัยที่มีแต่ตัวแม็กซ์ก่อนหน้านี้ไปจนหมด ตอนนี้เขาไม่สนเรื่องอื่นอีกนอกจากอาหารตรงหน้า
ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ทำให้โมไบแปลกใจกว่าเดิมก็คือ หลังจากที่กินข้าวนี่เข้าไปแล้ว เขารู้สึกว่าความอบอุ่นนั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดไปเองแต่มันมีอยู่จริง เขารู้สึกผ่อนคลายและสบายไปทั่วทั้งตัวราวกับว่ามันมีบางอย่างให้พลังงานกับร่างกายของเขา ความเหนื่อยล้าจากการทำงานมาทั้งเช้าเริ่มหายไปและฟื้นฟูขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
มันราวกับว่าเขากินได้ยาฟื้นฟูเข้าไปแต่การฟื้นฟูนี้กลับสบายกว่า ความรู้สึกนี้มันแผ่จากด้านในออกมาด้านนอกและไม่ได้ทำให้เขารู้สึกหมดแรงหลังจากที่ผลของมันหมดลงเหมือนกับยาฟื้นฟู มันทำให้เขาคิดถึงน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ของเอลฟ์ น้ำพุแห่งชีวิต
“ปู่คนแคระ ข้าวผัดสายรุ้งดีใช่มั้ยล่ะ ?” เอมี่หัวเราะอย่างพอใจ เธอมองไปที่โมไบที่กินอย่างตะกละตะกลามอยู่แล้วพูดขึ้น “เอมี่บอกปู่แล้วว่าปู่ต้องชอบรสชาติของมันแน่”
แม็กซ์ยังคงยืนยิ้มอยู่ ท่าทีของโมไบบ่งบอกถึงทุกอย่างที่เขาอยากรู้แล้ว แม้แต่โมไบก็ไม่อาจต้านทานความอร่อยของข้าวผัดหยางโจวได้ ดังนั้นแม็กซ์จึงไม่กังวลอีกแล้วว่าร้านอาหารจะขายได้หรือไม่ นี่ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี
“ใช่ ฉันชอบรสชาติของมัน” โมไบวางจานลงแล้วมองไปที่แม็กซ์ “เจ้าของร้าน ฉันขอเพิ่มอีกจาน มันดีจริงๆ”
ทันใดนั้นเสียงของระบบก็ดังขึ้น “ระบบแนะนำว่าให้ขายแบบจำกัดจำนวน มันจะเพิ่มความต้องการของลูกค้า”
แม็กซ์ผงะด้วยความแปลกใจ เขาตอบกลับระบบ “ระบบ ไม่ใช่ว่านายมีหน้าที่แค่รับผิดชอบการขายวัตถุดิบรึไง ?”
“หลักๆแล้วระบบรับหน้าที่ในการแนะนำเรื่องทักษะการทำอาหารและจัดหาวัตถุดิบที่จำเป็น” ระบบตอบกลับซึ่งชัดแล้วว่ามันไม่พอใจกับคำพูดของแม็กซ์
“งั้นนายก็ควรทำงานของตัวเองแล้วขายวัตถุดิบซะ นี่คือร้านของฉัน นายต้องการให้ฉันจำกัดการขายแทนที่จะหาเงิน นายจะหลอกฉันรึไง ? ฉันต้องทำภารกิจให้สำเร็จ !” แม็กซ์เม้มปาก เขาหวังว่าจะมีใครสักคนที่กินข้าวทีเดียวได้สักร้อยจาน
