Chapter 34 : ไม่มีอะไรเอาชนะข้าวผัดหยางโจวได้
ในฐานะเจ้าของร้านอาหารแม็กซ์ต้องการพูดอะไรบางอย่างเพื่อให้ได้รับความเคารพ จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าเขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเลย สีหน้าของคนพวกนี้บ่งบอกทุกอย่างแล้ว ไฟของเอมี่ทำให้พวกนี้กลัวมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้ และความจริงที่ว่าเอมี่ได้เดินเข้ามาขวางและคำพูดที่เธอพูดออกมานั้นทำให้เขารู้สึกอบอุ่นใจ เธอเป็นลูกสาวที่ดีจริงๆ
“ฮาเป็ง ถ้านายยังคิดว่าฉันเป็นเพื่อนก็นั่งลงซะและอย่าสร้างปัญหาที่นี่” โมไบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังและมองไปที่เพื่อนของเขา มันจะเป็นการเสียหายครั้งใหญ่ถ้าเขาไม่สามารถมากินข้าวผัดหยางโจวได้อีกเพราะว่าเพื่อนของของเขา
ฮากะพูดอะไรบางอย่างกับน้องชายของเขาด้วยภาษาออร์ค ดูเหมือนว่าเขากำลังพยายามที่จะบอกน้องของเขาให้หยุด
ฮาเป็งมองไปที่แม็กซ์จากนั้นก็มองไปที่ลูกไฟในมือของเอมี่ด้วยท่าทีเขินอายเล็กน้อย ลูกไฟนี่ทำให้เขารู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆ
อย่างไรก็ตามมันเป็นแม็กซ์ที่ทำให้เขารู้สึกกลัวยิ่งกว่า แม้แต่ลูกครึ่งเอลฟ์ตัวน้อยก็ยังเก่งมากขนาดนี้ เจ้าของร้านจะต้องเก่งยิ่งกว่านี้แน่ๆ
แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถนั่งลงใน ถ้าออร์คคนอื่นรู้ว่าเขากลัวสาวน้อยคนนี้ พวกนั้นจะต้องมาล้อเขาแน่ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจซึ่งเขาไม่สามารถยืนหรือนั่งได้
เพียงแค่แม็กซ์มองไปที่สีหน้าของฮาเป็งเขาก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ เขาอยากที่จะหัวเราะออกมา เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะถูกมองว่าเป็นนักเวทย์ที่เก่งกาจ
จากนั้นเขาก็พบว่ามันมีประโยชน์ ด้วยวิธีนี้เขาสามารถทำให้ออร์คคนนี้เชื่อฟังได้และรักษากฎของร้านเอาไว้ได้ด้วย ตอนนี้เขาใจเย็นลงแล้ว เขาลูบหัวเอมี่และยิ้ม “เอมี่ ลูกค้าคนนี้ไม่ได้เป็นอันตรายอะไร ดับไฟได้แล้วล่ะ”
“ได้ค่ะ” เอมี่กำมือเล็กๆของเธอแล้วลูกไฟก็หายไป ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังมองไปที่ฮาเป็งด้วยสีหน้าขุ่นเคือง
ฮาเป็งถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขามองไปที่แม็กซ์และพบว่าเขามีพลังที่ไม่อาจหยั่งถึงได้และเขาก็รู้วิธีการทำธุรกิจ เขารู้ว่าดีว่าเขาจะต้องปฏิบัติต่อลูกค้ายังไง แม้แต่ในเมืองเคออสแห่งนี้ก็ยังมีหลายคนที่รู้จักชื่อของเขา ดังนั้นตอนนี้เขาจึงต้องการที่จะรักษาหน้าของตัวเองเอาไว้
แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร แม็กซ์ก็มองมาที่เขาและพูดขึ้น “ช่วยลดเสียงลงหน่อยครับและอย่ารบกวนลูกค้าคนอื่นๆ ห้ามต่อสู้กันที่นี่ไม่งั้นคุณจะถูกขึ้นบัญชีดำและห้ามไม่ให้มากินอาหารที่นี่ตลอดไป”
“อะไรนะ ?!” ตาของฮาเป็งเบิกกว้าง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกบอกให้ลดเสียงลงในร้านอาหาร เขามักจะเสียงดังอยู่เสมอ เขาไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้
“พ่อบอกว่า ‘พูดเบาๆ’ คุณพูดดังเกินไปและหนูจะเผาคุณถ้าคุณยังทำแบบนั้นอีก” เอมี่พูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังขณะที่เธอมองไปที่ฮาเป็ง เธอยื่นมือเล็กๆของเธอออกมาและทำท่าเหมือนว่าเธอกำลังจะปล่อยลูกไฟออกมาอีกครั้ง
ฮาเป็งเกือบจะถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว แต่ความภาคภูมิใจในฐานะนักรบออร์คของเขาได้หยุดเท้าของเขาเอาไว้ ความโกรธปะทุขึ้นมาในใจของเขาแต่เขาไม่สามารถระบายมันกับสาวน้อยตัวเล็กๆได้ นอกจากนี้สาวน้อยคนนี้ก็ยังสามารถใช้เวทมนต์ลูกไฟที่น่ากลัว เขาโกรธมากแต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากควบคุมความโกรธของเขาเอาไว้
ฮากะจับแขนของน้องชายของเขาเอาไว้และพูดอะไรบางอย่าง จากนั้นเขาก็ลากน้องไปที่เก้าอี้และยิ้มให้กับแม็กซ์เชิงขอโทษ “ขอ…ขอโทษ…น้อง…น้องชายของฉัน…อารมณ์…ไม่ค่อยดี…” เขาพูดด้วยภาษากลางที่ไม่ค่อยดีนัก
แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร ลองดูเมนูก่อนได้แล้วค่อยเรียกฉันถ้าคุณพร้อมสั่งแล้ว” ออร์คคนนี้ดูดีกว่าเยอะ อันที่จริงเขาไม่ได้โกรธอะไรมากนัก เป็นที่รู้กันดีอยู่แล้วว่าออร์คนั้นอารมณ์ร้อน อย่างไรก็ตามที่นี่เป็นร้านอาหารของเขาและเขาก็มีกฎของตัวเอง
จากนั้นแม็กซ์ก็พยักหน้าให้กับโมไบและคอนติก่อนที่จะเดินเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารให้กับคอนติ
“พ่อน่ะสุดยอดมาก รอดูได้เลย” เอมี่มองไปที่ฮาเป็ง เธอรู้สึกเบื่อเล็กน้อยดังนั้นเธอจึงกลับลงไปดูไข่ของเธออยู่ที่ด้านหลังเคาเตอร์
“โมไบ ที่นี่มีอะไรดี ? พวกเขาเข้มงวดกับลูกค้ามากเกินไป” ฮาเป็งพูดกับโมไบอย่างขุ่นเคือง หลังจากนั้นเขาก็พบว่าตัวเองกำลังพูดเสียงเบาอยู่ในตอนนี้
โมไบยิ้มและส่งเมนูให้กับฮาเป็ง “ดูเอาเองก็แล้วกัน” เมื่อเห็นว่าแม็กซ์ไม่ได้โกรธ โมไบก็โล่งใจเป็นอย่างมาก
สองคนนี้เป็นลูกค้าประจำของโมไบ เผ่าของพวกเขาเป็นหนึ่งในไม่กี่เผ่าที่มีเหมืองทองและพวกเขาก็เป็นลูกของหัวหน้าเผ่า อาวุธของนักรบออร์คจำนวนมากเป็นเขาที่สร้างขึ้น และแต่ละอันก็มีราคาถึง 1,000 เหรียญทองซึ่งถือว่าเป็นราคาที่แพงเป็นอย่างมาก
สองพี่น้องมักจะมาที่เมืองเคออสเพื่อซื้อของมากมาย ดังนั้นพวกเขาและโมไบจึงกลายเป็นเพื่อนกัน พวกเขามักจะไปกินข้าวด้วยกันอยู่เสมอ สองคนนี้ชอบอาหารอร่อยๆพอๆกับฉันและพวกเขาสามารถกินได้เยอะมาก
“ไหนเอามาดูสิ” ฮาเป็งดึงเมนูในมืออีกฝ่ายมาเปิดดู เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เขาปิดเมนูเพื่อตรวจสอบปกและเปิดมันใหม่อีกครั้ง จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ตัวหนังสือเล็กๆและมองไปที่โมไบด้วยสีหน้าแปลกๆ “โมไบ นี่คืออะไร ? อย่างเดียว มีอาหารแค่อย่างเดียวเนี่ยนะ ? ข้าวผัดหยางโจวคืออะไร ? และมันยังขายตั้ง 6 เหรียญทอง !”
“แน่นอนว่าเป็นของดี” โมไบมองพวกเขาและยิ้มออกมา “นี่คือของที่ดีที่สุดที่ฉันเคยกินมา อย่าพูดว่าฉันไม่ได้บอกพวกนายก็แล้วกัน”
ฮาเป็งถูกอัศวินหนุ่มมองข้าม ถูกเด็กสาวตัวเล็กๆขู่และถูกบอกให้เขาลดเสียงลงโดยเจ้าของร้าน ตอนนี้เขาอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก
เมื่อเขาได้เห็นเมนู เขาก็สงสัยว่าโมไบพาพวกเขามาร้านอาหารนี้เพื่อปล้น ฉันสั่งอาวุธจากเขามาตลอดหลายปี แต่ตอนนี้เขากำลังทำแบบนี้กับพวกเรา ! ดูเหมือนว่าฉันจะต้องหาช่างตีเหล็กที่ซื่อสัตย์ใหม่หลังจากที่ได้รับของชุดนี้แล้ว เราสามารถซื้อเนื้อย่างชุดใหญ่กับไวน์ได้ในราคา 6 เหรียญทองที่โรงเตี๊ยม เขาส่ายหัว “ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีเนื้ออยู่ในนั้น ฉันไม่อยากกินมัน”
“มะ…แม็กซ์ ฉะ…ฉันต้องการหนึ่งจาน” ฮากะพูดกับแม็กซ์ที่อยู่ในครัวด้วยประโยคที่ขาดๆหายๆของเขา
แม็กซ์หันมามองเขาและตอบว่า “โอเค รอสักเดี๋ยวนะ”
เสียงของฮาเป็งนั้นเบากว่าแต่ก่อนมากแต่แม็กซ์ก็ยังได้ยิน เขายิ้มออกมา โมไบเองก็เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ตอนนี้เขาตัดสินใจที่จะอยู่ต่อแล้ว ไม่มีอะไรที่จะเอาชนะข้าวผัดหยางโจวได้ แต่ถ้ามันมีก็แค่ให้พวกเขากินจานที่สอง
