Chapter 97 : ทำไมถึงเรียกมันว่าลูกเป็ดขี้เหร่ล่ะ ?
แม็กซ์มองลงไป ลูกแมวตื่นแล้ว มันเงยหน้าขึ้นมามองเอมี่และร้องออกมาอีกสองสามครั้งแต่ละครั้งดังขึ้นเรื่อยๆ แม่งเอ๊ย !
ห้องเรียนเงียบลงในทันที ลูน่ามองมาที่หน้าต่างและคิดว่ามันคงจะเป็นแมวป่าบางตัวที่ดึงดูดความสนใจของนักเรียนของเธอ
แต่ใบหน้าของเธอก็สดใสขึ้นมาเมื่อเธอมองเห็นเอมี่ เธอเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว
“มันคือเอมี่ ! สวัสดี ! ว้าว ฉันชอบผมของเธอ” เด็กสาวผมสั้นที่นั่งที่ริมหน้าต่างพูดขึ้นอย่างดีใจเมื่อเธอมองไปที่เอมี่ ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น
“ชู่ว แดฟเน่ อย่าคุยกับฉันหรือพูดชื่อฉันระหว่างเรียน” เอมี่รีบพูดทันที
“ทำไมเธอถึงมาที่นี่อีกครั้ง ฉันไม่ชอบเห็นเธอที่นี่” เด็กปีศาจพูดขึ้นมาอย่างเคร่งขรึม บนหัวของเขามีใบหญ้าที่ดูเหมือนกับต้นถั่วเขียวและผมของเขาดูยุ่งเหยิง
“เงียบไปเลยนะ อิคนัทสึ ! หรือจะให้ฉันถอนต้นกล้าของนายออกไปอีก !” แดฟเน่พูดอย่างจริงจังและมองไปที่ปีศาจตัวน้อย
“ฉันไม่กลัวเธอหรอก” เขาตอบแต่เขาก็รีบเอนตัวนี้ไปข้างหลัง
“ลูกเป็ดขี้เหร่หยุดร้องได้แล้ว ! หรือจะให้ฉันย่างแก !” เอมี่ดุ
ลูกแมวกลัวประโยคนี้ตั้งแต่ตอนที่มันยังเป็นไข่ มันเงียบในทันที หมอบลงและตัวสั่นอยู่ในตะกร้าเล็กๆ
แม็กซ์ลูบขนของมันและพยายามปลอบมัน ความเป็นไปได้ที่จะถูกย่างถูกแขวนเอาไว้บนหัวมันตลอดเวลา
ลูน่าเดินออกมาและยิ้มพร้อมกับถือชอล์กเอาไว้ในมือ “เอมี่ หนู – ” เธอมองแม็กซ์ที่กำลังถือตะกร้าอยู่แล้วชะงักไปก่อนที่เธอจะพูดจบ
“คุณครูลูน่า หนูมาที่นี่เพื่อเข้าชั้นเรียนของครูและพบครู และหนูต้องการร้องเพลงให้ครูฟัง” เอมี่พูดกับลูน่าและยิ้มกว้าง จากนั้นเธอก็มองเข้าไปในห้องเรียนและรู้สึกแย่เล็กน้อย “แต่ดูเหมือนว่าหนูจะรบกวนชั้นเรียน”
“ผมขอโทษ ผมเป็นคนพาเธอมาที่นี่เอง และขอโทษแทนเจ้าแมวตัวนี้ด้วย” แม็กซ์พูดขอโทษในขณะที่เขาลูบผมของเอมี่
วันนี้ลูน่าใส่ชุดเดรสสีฟ้าและผ้าพันคอสีขาวที่ปักรูปดอกลิลลี่สีทองเอาไว้ เห็นได้ชัดว่าเธอชอบผ้าพันคอผืนนี้จริงๆ รอยยิ้มของเธออ่อนโยนมากเมื่อเธอมองไปที่เอมี่
“ไม่เป็นไร ลูกแมวแค่ให้ความสนใจกับเด็กๆ นานหลายวันแล้วนะที่หนูมาที่นี่ครั้งล่าสุด พวกเขาทุกคนคิดถึงหนู” ลูน่าพูดและมองไปที่ใบหน้าที่เสียใจของเอมี่และพ่อของเธอซึ่งพยายามที่จะตำหนิตัวเอง จากนั้นเธอจับมือของเอมี่และพูดเสริมเบาๆ “เอาเลย แนะนำให้เราได้รู้จักกับเพื่อนตัวน้อยของหนู และร้องเพลงของหนูให้ครูและเพื่อนๆในห้องของหนูฟังนะ”
แม็กซ์มองไปที่ลูน่า ตอนนี้ใบหน้าของเธอดูเหมือนจะเปล่งประกายไปด้วยความรักและการเอาใจใส่ กำลังใจที่ดีของเธอทำให้เขารู้สึกสั่นไหว เธอเป็นครูที่ดี
ดวงตาของเอมี่เป็นประกายขึ้นมา “จริงๆเหรอคะ ?” เธอลงมาจากก้อนหินแล้วมองดูรอยยิ้มของลูน่าที่เต็มไปด้วยกำลังใจ จากนั้นเธอก็เอาลูกแมวออกมาจากตะกร้าแล้วหันไปหาแม็กซ์ “ พ่อ หนู…หนูอยาก…”
แม็กซ์ยิ้มและพยักหน้าให้กับเอมี่ “ไปเถอะเอมี่ หนูทำได้”
ลูน่าเหลือบมองแม็กซ์ด้วยความแปลกใจ มันไม่ใช่เรื่องปกติที่พ่อจะไวต่อความรู้สึกของลูก แต่เขารู้ว่าลูกสาวของเขาต้องการอะไรและควรจะให้กำลังใจเธอยังไง
สายตาของแม็กซ์ทำให้เธอนึกถึงโร่วเจียหมัวที่เธอกินไปเมื่อวันก่อนและหัวใจของเธอก็เริ่มเต้นแรง ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกประหม่าเล็กน้อยแต่ข้าวผัดหยางโจวและโร่วเจียหมัวก็อร่อยมาก ถ้าเธอไม่ได้ใช้เงินทั้งหมดที่เธอได้รับไปกับบ้านเด็กกำพร้าเธอก็อาจลองไปกินพวกมันอีกครั้ง
เขาเป็นพ่อครัวที่เก่งมาก ! เธอไม่เคยกินอะไรที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน ความคิดเกี่ยวกับอาหารอร่อยทำให้เธอน้ำลายไหล
“โอเคค่ะ” เอมี่ตอบ การสนับสนุนของแม็กซ์ทำให้เอมี่กลับมามั่นใจอีกครั้งในทันที เธอเดินเข้าไปในห้องเรียนกับลูน่า
แม็กซ์ยืนอยู่ข้างหน้าต่างพร้อมกับยิ้มและมองไปที่เอมี่ในชุดสีม่วงที่กำลังอุ้มลูกเป็ดขี้เหร่เอาไว้ในอ้อมแขน
เธอไม่ได้เป็นสาวน้อยเนื้อตัวมอมแมมอีกแล้วและเขาต้องการให้เธอมีความมั่นใจให้มากขึ้น
“พวกเธอไม่ได้เจอเอมี่มาหลายวันแล้ว คิดถึงเธอกันมั้ย ?” ลูน่าถามเด็กๆและยิ้ม
“ใช่ ! หนูคิดถึงเธอ !” แดฟเน่ตะโกนตอบในทันที เอมี่ดูเปลี่ยนไปด้วยทรงผมที่สวยงามของเธอและชุดใหม่
อิคนัตสึส่ายหัว “ไม่มีทาง” แต่เขาไม่สามารถละความสนใจไปจากเอมี่ได้ ทำไมเธอถึงสวยจัง ? เธอสวยเหมือนกับตุ๊กตาเลย
เด็กคนอื่นๆต่างก็มองไปที่เอมี่ด้วยความอยากรู้ เธอเคยเป็นคนเนื้อตัวมอมแมมมาก่อนและผมก็ยุ่งเหยิงอยู่เสมอ เธอกลายเป็นคนสวยแบบนี้ได้ยังไง ? เธอน่ารักยิ่งกว่าเอลฟ์ที่อยู่ห้องข้างๆซะอีก
เมื่อพวกเขามองเห็นลูกเป็ดขี้เหร่ที่อยู่ในอ้อมแขนของเอมี่ดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้างด้วยความชอบใจ มันดูปุกปุย ตัวเล็กและน่ารักมากๆ ! ฉันต้องการที่จะอุ้มมันไว้และลูบขนมัน ที่สำคัญคือมันมีสีขาวและสีส้ม มันน่ารักยิ่งกว่าแมวสีดำหรือสีขาว (เผื่อใครลืม แมวที่คนของโลกนี้รู้จักกันมีแค่แมวสีดำกับสีขาวนะครับ)
เป็นครั้งแรกที่เอมี่ได้รับทั้งความชื่นชมและความอิจฉาเป็นอย่างมาก เธอรู้สึกเป็นกังวลแต่ก็มีความสุข พวกเขาไม่ได้มองเธอด้วยความรังเกียจและความสงสารอีกต่อไปแล้ว เธอรู้สึกดีมากจนอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
ลูน่าเองก็ยิ้มด้วย เธอเคยพยายามสร้างความมั่นใจให้กับเอมี่แต่ทุกครั้งที่สาวน้อยทำอะไรเธอก็จะยิ่งผิดหวังและมั่นใจน้อยลงเรื่อยๆ
มันผ่านไปแค่ไม่กี่วันแต่ดูเหมือนว่าเอมี่จะมีการเปลี่ยนแปลงไปโดยสมบูรณ์ ไม่ใช่แค่รูปลักษณ์ภายนอกแต่จิตใจภายในก็ด้วย ดูเหมือนว่าเธอจะแข็งแกร่งขึ้นและมีความมั่นใจในตัวเองมากยิ่งขึ้น เธอไม่กังวลกังวลแล้วว่าเธอจะแตกต่างจากคนอื่นๆ
ไม่มีใครนอกจากแม็กซ์ที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงนี้
ทำไมอยู่ๆเขาถึงดูเปลี่ยนไปแล้วมาเริ่มดูแลเอมี่กันนะ ? เธอสงสัย (เผื่อใครลืมนะครับ แม็ก อเล็กซ์คนเก่าเอาเงินส่วนมากที่มีตอนหนีมาไปซื้อบ้านและที่ดิน แล้วก็ออกไปหาเงินโดยการรับจ้าง แต่ด้วยร่างกายที่บาดเจ็บและอ่อนแอก็ทำให้เขาหาเงินได้แค่เล็กน้อยเท่านั้น ดูได้จากเงินที่มีติดตัวตอนแรกๆที่เอมี่มาขอเงินไปซื้อแพนเค้ก ดังนั้นด้วยความที่เอาแต่ทำงานและอะไรหลายๆอย่างก็ทำให้เขาค่อนข้างละเลยการดูแลเอมี่ ส่วนลูน่าที่เป็นคุณครูใจดีและมักจะบริจาคเงินและช่วยดูแลเด็กๆก็ได้มารู้จักกับเอมี่และคอยช่วยดูแลสาวน้อยมาเรื่อยๆ ดังนั้นลูน่าจึงค่อนข้างรับรู้สภาพความเป็นอยู่ของสองพ่อลูกคู่นี่ครับ)
“เอมี่พาเพื่อนใหม่มากับเธอด้วยในวันนี้และเธอต้องการที่จะร้องเพลงให้พวกเราฟัง” ลูน่าพูดพร้อมยิ้มให้กำลังใจเอมี่
เธอกอดลูกแมวเอาไว้ในอ้อมแขนของเธอแล้วพูดว่า “นี่คือลูกเป็ดขี้เหร่ ฉัน…” จากนั้นเธอก็หยุดไปครู่หนึ่งแล้วพยายามคิดว่ามันเป็นอะไรกับเธอ “พ่อบอกว่ามันจะกลายเป็นหงส์เมื่อมันโตขึ้น ตอนนี้ฉันคิดว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน”
“หงส์เหรอ ?” เด็กๆให้ความสนใจเป็นอย่างมาก พวกเขามองไปที่แมวสีส้มที่อยู่ในอ้อมแขนของเอมี่แล้วไม่รู้ว่าแมวน่ารักๆตัวนี้น่าเกลียดตรงไหน มันดูไม่เหมือนเป็ดเลย แล้วมันจะกลายเป็นหงส์ได้ยังไง ?
“ทำไมถึงเรียกมันว่าลูกเป็ดขี้เหร่ล่ะ ?” แดฟเน่ถามด้วยความอยากรู้
