Chapter 165 : พุดดิ้งเต้าหู้ของคุณ กินให้อร่อยนะคะ
จากนั้นเอมี่ก็มองลงไปที่พุดดิ้งเต้าหู้และตักมันอีกมาอีกหนึ่งช้อนแล้วเอามันเข้าไปในปากของเธอ ร่างกายของเธอส่ายไปมาอย่างมีความสุข เธอวางช้อนลงแล้วหยิบโร่วเจียหมัวขึ้นมาจากนั้นก็กินมัน เธอกินพุดดิ้งเต้าหู้จากนั้นก็กัดโร่วเจียหมัว เธอยิ้มอยู่ตลอดเวลา
ชายหัวล้านไม่เคยเจอเหตุการณืแบบนี้มาก่อน เอมี่กำลังฆ่าเขาด้วยพุดดิ้งเต้าหู้แสนอร่อย
บางคนเริ่มสงสัยว่าแม็กซ์ตั้งใจให้เอมี่มานั่งกินตรงนี้ อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้เลย พวกเขาจึงทำได้แค่เช็ดน้ำลาย
“ดูเหมือนว่าพุดดิ้งเต้าหู้จะอร่อยมากเมื่อกินคู่กับโร่วเจียหมัว”
“ขอโทษนะ ฉันขอโร่วเจียหมัวหนึ่งอัน”
“ฉันด้วย!”
อุบายเล็ก ๆ ของแม็กซ์เริ่มทำงานแล้ว
แค่มองดูเอมี่กินอาหารมันก็เพียงพอแล้วที่จะเพิ่มความคาดหวังของพวกเขา หลายคนเริ่มสั่งโร่วเจียหมัว
“เห็นมั้ย? เจ้าของร้านตัวน้อยเองก็ชอบแบบคาว! เพราะมันดีกว่ามาก!”
“และมันเข้ากันได้ดีกับโร่วเจียหมัว ฉันพนันได้เลยว่าแบบหวานจะทำให้รสชาติของโร่วเจียหมัวยแย่ลงมาก” ชายหนุ่มกล่าว
“ฉันชอบแบบหวาน และฉันคิดว่าไม่มีใครบังคับให้คุณกินมันกับโร่วเจียหมัว” ปีศาจพูดอย่างเย็นชาและมองชายหนุ่มด้วยดวงตาสีแดงของเขา
“อะ โอเค…” ชายหนุ่มตอบรับอย่างตกใจ
การรออาหารของพวกเขานั้นน่าเบื่อมาก พวกเขาเริ่มถกเถียงกันอีกครั้ง ตอนนี้พวกเขารู้ว่าอาหารมีหน้าตาเป็นยังไง
มันดูดีมาก แซลลี่คิดในขณะที่เธอมองไปที่เอมี่และถ้วยทั้งสองตรงหน้าเธอ ถ้วยที่มีน้ำเชื่อมน่าจะเป็นแบบหวาน เขาทำน้ำเชื่อมจากน้ำผึ้งรึเปล่า? มันดูหนืดมากกว่าน้ำผึ้งจากป่าแห่งสายลม
แบบหวานต้องอร่อยมากแน่ ๆ ! แซลลี่เริ่มรู้สึกคาดหวัง เธอชอบขนมหวาน น่าเศร้ามากที่แม่ครัวที่ครอบครัวเธอจ้างมาทำของหวานได้แค่ไม่กี่อย่างเท่านั้น และเธอชอบน้ำผึ่งมากกว่าของหวานที่แม่ครัวคนนั้นทำ
จากนั้นเธอก็มองไปที่โร่วเจียหมัวในมือของเอมี่ ฉันไม่คิดว่าฉันจะกินอะไรที่มันมันเยิ้มได้ เธอเปิดเมนูและขมวดคิ้วเมื่อเธอเห็นราคาพุดดิ้งเต้าหู้
เธอต้องทำงานหนึ่งเดือนเพื่อหาเงินให้พอสำหรับการซื้อข้าวผัดหยางโจวหนึ่งจาน แล้วตอนนี้ยังมีพุดดิ้งเต้าหู้นี่อีก
เธอมีความสุขกับชีวิตที่ยืนยาวของเอลฟ์ แต่การกินอาหารดี ๆ เดือนละครั้งนั้นไม่ใช่ชีวิตที่เธอหวังเอาไว้เมื่อเธอหนีออกจากบ้าน
เธอสัญญากับตัวเองว่าเธอจะเดินทางไปทั่วทั้งทวีปด้วยเหรียญมังกร 12 เหรียญเหมือนกับที่เจ้าหญิงเอลฟ์เคยทำ
เธอเดินทางมาถึงจุดพักแรกของเธอ เมืองเคออส และเธอก็ทำงานหนักที่นี่มานานกว่า 10 วันแล้ว แต่เงินที่เธอได้รับมานั้นยังไม่เพียงพอสำหรับข้าวผัดหยางโจว
เธอไม่สามารถต้านทานอาหารนี้ได้ เธอติดอยู่ที่นี่
เธอรู้สึกว่าความฝันของเธอกำลังล่องลอยออกไป เธอคิดว่าเธอได้ยินเสียงในหัวของเธอพูดว่า “ทำงาน ทำงาน ทำงาน…”
ลูน่ามองเอมี่ที่กำลังกินอยู่ด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนว่าแบบคาวน่าจะดี แต่ถ้าฉันทำเสียงแบบนั้นออกมาอีกครั้งตอนที่ฉันกินโร่วเจียหมัวล่ะ?
“ฉันขอรับออเดอร์ของคุณได้มั้ยคะ?” ยาเบะมิยะพูดกับลูน่าและแซลลี่อย่างสุภาพและชื่นชม เธอไม่เคยเห็นลูกค้าที่สวยขนาดนี้มาก่อนแม้แต่คนเดียว
เธอเติบโตขึ้นมาในครัวที่มีแต่มันเยิ้ม สิ่งที่เธอต้องการคือการเป็นผู้หญิงที่สวย หุ่นดีและมีมือที่สวยงามเหมือนกับทั้งคู่ เธอก้มหน้าลงแล้วซ่อนมือที่หยาบกร้านของเธอเอาไว้หลังเมนู
“ฉันต้องการข้าวผัดหยางโจวหนึ่งจาน…” แซลลี่พูดแล้วเงยหน้าขึ้นมามองยาเบะมิยะด้วยความอิจฉา เด็กสาวลูกครึ่งมังกรคนนี้ไม่ได้อยู่ที่นี่เมื่อฉันมาเมื่อครั้งก่อน โชคดีมากที่เธอได้มาทำงานที่นี่! ฉันคิดว่าเธอคงได้กินข้าวผัดหยางโจวฟรีอยางน้อยหนึ่งจานทุกวัน
แต่ฉันต้องทำงานหนึ่งเดือนเพื่อมาซื้ออาหารกลางวันฟรีของเธอ ฉันต้องกินก๋วยเตี๋ยวกับผักทุกวัน ชีวิตไม่ยุติธรรมเลย!
แซลลี่พูดต่อ “และพุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานหนึ่งถ้วย!” เธอค่อย ๆ พูดออกมาราวกับว่าเธอกำลังคิดหนัก
ยาเบะมิยะพยักหน้า “โอเคค่ะ” จากนั้นเธอก็หันไปหาลูน่า “คุณพร้อมจะสั่งอาหารมั้ยคะ คุณผู้หญิง?”
“ใช่ค่ะ ฉันเอาพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาวหนึ่งถ้วยและ…” ลูน่านึกถึงตอนที่เธอกินโร่วเจียหมัวเป็นครั้งแรกเมื่อเธอมองไปที่โร่วเจียหมัวในมือของเอมี่ที่ใกล้จะหมด “…และโร่วเจียหมัว”
ยาเบะมิยะพยักหน้า “โอเคค่ะ” จากนั้นเธอก็รับออเดอร์ไป
ฉันจะหาเงินได้เพิ่มขึ้นถ้าหากว่าฉันทำงานหนักขึ้น แซลลี่คิดและกำกำปั้นของเธอแน่น จากนั้นเธอก้มองไปที่ห้องครัว ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าเขายังต้องการพนักงานเสิร์ฟเพิ่มอยู่มั้ย
แม็กซ์มองไปที่ผู้คนที่กำลังมองดูเอมี่กินอยู่ เธอจะเป็นที่นิยมมากแน่ ๆ ถ้าเธอสามารถกินแบบถ่ายทอดสดทางออนไลน์ได้ เขายิ้มและเทน้ำเชื่อมร้อน ๆ บนพุดดิ้งเต้าหู้ เขาพอใจมากกับอุบายเล็ก ๆ ของเขา
“แบบคาวสองที่และแบบหวานสองที่ อย่าแนะนำรสชาติให้พวกเขา” แม็กซ์พูดกับพนักงานเสิร์ฟสาวของเขา
เธอพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ค่ะหัวหน้า” เธอหยิบถาดแล้วเดินออกจากห้องครัวไป
เอมี่เรอออกมาแล้ววางถ้วยที่เลียจนสะอาดแล้วลง เธอยื่นลิ้นออกมาและพยายามเลียน้ำเชื่อมออกจากปลายจมูกแต่ก็ไม่สำเร็จ เธอเงยหน้าขึ้นมาและพบว่าพวกเขายังคงมองมาที่เธออยู่ “แบบคาวอร่อยมากและแบบหวานเองก็ด้วย!”
อย่างไรก็ตามพวกเขาส่วนใหญ่นั้นดื้อรั้น ความคิดเห็นของเด็ก ๆ จะไม่ส่งผลต่อการตัดสินใจของพวกเขา
“อย่าส่งเสียงดังเมื่ออยู่ภายในร้านอาหารของเราและอย่ารบกวนคนอื่น” เธอพูด “ฉันจะจุดไฟเผาคุณถ้าคุณไม่ทำตามกฎของที่นี่” เธอยื่นมือเล็ก ๆ ของเธอออกมาจากนั้นเปลวไฟสีม่วงอมฟ้าก็ปรากฏขึ้นมาแล้วกลายเป็นลูกไฟลูกเล็ก ๆ
“พุดดิ้งเต้าหู้ของคุณ กินให้อร่อยนะคะ” ยาเบะมิยะพูดแล้ววางอาหารลง
