Chapter 183 : สัญญาณกันขโมยดังขึ้น!
“เขาเข้าไปข้างใน” ออร์คตอบพร้อมกับชี้ “เกิดอะไรขึ้น?” เขาถามอย่างประหม่าขณะที่มองดูเหงื่อบนใบหน้าของอีกฝ่าย
“ไม่มีอะไร เขาไปทางไหน?” ไฮเดลถามพร้อมกับก้มหน้าลงไปศึกษาจักรยาน
“เขาถามเราเกี่ยวกับโรงเรียนเวทมนต์ ดังนั้นฉันจึงคิดว่าเขาน่าจะไปที่นั่น” ชายชราตอบ
“โรงเรียนเวทมนต์?” ไฮเดลยืดตัวขึ้นอย่างลังเล หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็เม้มปาก “ฉันจะรอเขาอยู่ที่นี่ ครูในโรงเรียนเวทมนต์ไม่ชอบฉัน” จากนั้นเขาก็กลับไปศึกษาจักรยานต่อ
“ฉันคิดว่าเขาน่าจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปข้างในนะ” ดิคัสพูดด้วยความสงสัย
ในฐานะผู้ประสานงานระหว่างเมืองเคออสกับโรงเรียนเคออสดิคัสรู้กฎทุกข้อของที่นี่ – พวกมันถูกกำหนดเอาไว้โดยโนแวนเพื่อรับรองความปลอดภัยและความเป็นอิสระของโรงเรียนเคออส แม้แต่เจ้าเมืองเคออสก็ไม่สามารถนำสัตว์เลี้ยงของเขาอย่างสิงโตเพลิงผ่านประตูนี้ไปได้
อย่างไรก็ตามสิงโตเพลิงอาจจะไม่อยากเข้ามาใกล้ที่นี่อีกหลังจากที่มันโดนลูกบอลน้ำแข็งของโนแวนและต้องนอนอยู่บนเตียงเป็นเวลาครึ่งเดือน
“เขามีบัตรผ่าน” ชายชราตอบอย่างสงบ
“เข้าใจแล้ว” ดิคัสตอบรับ บุคคลภายนอกไม่มีสิทธิ์เข้าไปในโรงเรียนเคออสโดยไม่มีบัตรผ่าน ที่เขามีมันก็เพราะว่างานของเขา ก่อนที่เขาจะได้บัตรผ่านมาโนแวนได้มาพูดคุยกับเขาด้วยตัวเองและให้เขาสัญญาว่าเขาจะทำตามกฎทุกข้อของที่นี่และเขาจะไม่ทำอะไรที่จะทำให้โรงเรียนหรือนักเรียนตกอยู่ในอันตราย
เขาเป็นใคร? เขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ ๆ ถ้าเขาเอาบัตรผ่านมาจากโนแวนได้ นอกจากนี้เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ดูจะมีอายุพอ ๆ กันกับอูเดอร์ ฉันไม่คิดว่าเธอจะโตพอที่จะมาโรงเรียนได้ เธอเป็นลูกขุนนางหรือว่านักเวทอัจฉริยะรึเปล่า?
ดิคัสมีคำถามมากมายในใจ เขาเป็นคนที่ลึกลับและน่าสนใจ
ไฮเดลเองก็รู้สึกแปลกใจมากเช่นกัน เขามองไปที่ดิคัสและไม่ได้ถามเกี่ยวกับบัตรผ่าน เขาเดินไปรอบ ๆ จักรยานด้วยดวงตาที่เปล่งประกายความตื่นเต้น “เขาต้องเป็นอัจฉริยะแน่ ๆ อัจฉริยะที่แท้จริง เขาได้รับลวดเหล็กที่บางแบบนี้มาได้ยังไง? แล้วเขาสร้างวงเหล็กที่สมบูรณ์แบบแบบนี้ได้ยังไง…” เขาพึมพำ
“เหมียว!” แมวร้องขึ้นมาอย่างกระทันหันพร้อมกับลุกขึ้นยืน อุ้งเท้าหน้าของมันอยู่ที่ขอบตะกร้าและแยกเขี้ยวออกมาอย่างน่ากลัว
ไฮเดลกำลังให้ความสนใจไปที่จักรยาน เสียงร้องของมันทำให้เขาตกใจจริง ๆ และมันทำให้เขาล้มหงายหลังไป เขายิ้มแหยเมื่อเขามองเห็นแมวที่น่ารักยื่นหัวออกมา “บ้าชะมัด! แมวตัวนี้มาทำอะไรที่นี่เนี่ย?”
ออร์คและชายชรารีบเข้ามาช่วยเขาให้ลุกขึ้น “คุณเป็นอะไรมั้ย? มันเป็นแมวของชายคนนั้น” ออร์คพูด
“ไม่ ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณนะ” จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ลูกเป็ดขี้เหร่ “เจ้าแมวจอมซน!” เขาก้มลงและเริ่มศึกษาจักรยานต่อ
…
ในที่สุดพ่อและลูกสาวก็มาถึงอาคารหมายเลข 3 มันไม่ได้ดูมีเวทมนต์อย่างที่แม็กซ์คิดไว้ ที่จริงแล้วอาคารสามชั้นนี้ดูเหมือนกับอาคารอื่น ๆ ในโรงเรียนแห่งนี้ บนผนังมีภาพวาดแม่มดขี่ไม้กวาดและลูกบอลทองคำที่กำลังบินอยู่ซึ่งพวกมันน่าจะถูกวาดโดยเด็ก ๆ – พวกมันไม่ใช่งานศิลปะแต่พวกมันก็ดูน่ารักดี
“หนูจะบินด้วยไม้กวาดเหมือนกับแม่มดคนนี้ได้มั้ยคะพ่อ?” เอมี่ถามพร้อมกับมองไปที่ภาพวาดด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
แม็กซ์ยิ้ม “ได้แน่นอน แต่หนูไม่จำเป็นต้องขี่ไม้กวาด” ครัสซูต้องรู้เวทบินแน่ ๆ ถ้าหากว่าเขาต้องการต่อสู้กับนักเวทระยะไกล
แม็กซ์เดินเข้าไปในอาคารพร้อมกับเอมี่ ชั้นเรียนปกติเริ่มเวลา 7 โมงครึ่งดังนั้นมันจึงไม่มีใครอยู่ที่นี่ ข้างในอาคารค่อนข้างสว่างและไม่รู้สึกอึดอัด ต่างจากอาคารอื่น ๆ ที่มีห้องเรียนน้อยกว่าในแต่ละชั้นและไม่มีหน้าต่าง
ทั้งสองคนขึ้นไปที่ชั้นสามและพบกับห้องเรียนเพียงห้องเดียวที่นี่ ประตูถูกเคลือบเอาไว้ด้วยโลหะสีดำที่เปิดแง้มเอาไว้อยู่และมีแสงส่องผ่านออกมา
แม็กซ์เดินเข้าไปแล้วเคาะประตู
ประตูหนักเปิดออกอย่างช้า ๆ พร้อมกับเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดจากนั้นพวกเขาก็มองเห็นครัสซูที่สวมเสื้อคลุมสีขาวยืนอยู่ “เข้ามาเลย มาตรงเวลาจริง ๆ” เขายิ้ม
“ขอบคุณ” แม็กซ์พูดและยิ้มตอบ
“อรุณสวัสดิ์ค่ะอาจารย์ครัสซู” เอมี่พูดพร้อมกับเงยหน้ามองชายชรา
ครัสซูรู้สึกแปลกใจ “สวัสดีตอนเช้าเอมี่”
“พ่อบอกว่าหนูควรจะเรียกคุณว่าอาจารย์ครัสซูเมื่ออยู่ที่โรงเรียน” เอมี่พูดพร้อมกับยิ้ม “แต่หนูขอเรียกคุณว่าคุณปู่เคราครึ่งหลังจากที่เลิกเรียนแล้วได้มั้ยคะ?”
“หนูจะเรียกฉันว่ายังไงก็ได้ แล้วแต่หนูจะเรียกเลย” ครัสซูพูดด้วยความรู้สึกดี
เธอยอมเรียกฉันว่าอาจารย์ครัสซู การเลี้ยงดูเธอดีกว่าที่ฉันคิด จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นถุงในมือของแม็กซ์และยิ้ม “นายเอาพุดดิ้งเต้าหู้มาให้ฉันด้วยใช่มั้ย?”
แม็กซ์พยักหน้า “ใช่แล้วครับ แต่มันอาจจะเละหน่อยนะเพราะว่าถนนมันเป็นหลุมเป็นบ่อ” เขาตอบ
“โอ้ ไม่เป็นไรหรอก ฉันแน่ใจว่ามันยังมีรสชาติเหมือนเดิม ขอบคุณ” เขารับถุงมา “ฉันจะพาเธอกลับไปกินข้าวตอนเที่ยงนะ”
“ขอบคุณครับ” แม็กซ์ย่อตัวลงและมองดูเอมี่ “ทำตามที่อาจารย์ครัสซูบอกและตั้งใจเรียนนะ พ่อจะรอหนูอยู่ที่บ้าน”
เอมี่พยักหน้า “ค่ะพ่อ” เธอไม่อยากแยกจากพ่อแต่เมื่อเธอมองไปรอบ ๆ ของแปลก ๆ ภายในห้องเวทมนต์ก็ดึงดูดสายตาของเธอ
“ไปเถอะ” แม็กซ์พูดแล้วลูบผมเธอ เขายืนมองอยู่ครู่หนึ่งเพื่อรอให้เธอเดินเข้าไปข้างในและประตูปิด แล้วเขาก็เดินกลับไปที่ประตูโรงเรียน
แต่ก่อนที่เขาจะเดินไปถึงประตูโรงเรียนเขาก็ได้ยินเสียงสัญญาณกันขโมยดังขึ้น
