Chapter 345 : พยายามใช้ชีวิตให้คุ้มค่าที่สุด
แม็กซ์จัดการกับปลาจนเสร็จและยิ้ม “เรื่องจัดการกับปลานี่ฉันชํานาญมาก”
“หัวหน้าน่าทึ่งมากเลยค่ะ คุณทําได้ดีกว่าฉันซะอีก” ยะเบะมิยะพยักหน้าเห็นด้วยกับ คําพูดของแม็กซ์เธอทํางานในครัวมาหลายปีแล้วแต่ฝีมือของเธอเทียบกับเขาไม่ได้เลยการเคลื่อนไหวแต่ละครั้งของเขานั้นดูสง่างามราวกับว่าเขาฝึกฝนมันมานับครั้งไม่ถ้วนและใช้มันได้อย่างเป็นธรรมชาติ
แม็กซ์หันไปมองพวกเธอทั้งสองคนแล้วพูด “เอาล่ะ ออกไปนั่งรอก่อนเถอะ การหมักจะต้องใช้เวลาพอสมควร ฉันจะเรียกพวกเธอเมื่อมันพร้อมกัน”
“หัวหน้าคะ ฉันขอดูคุณทําปลานี้ได้มั้ย? ฉันสาบานว่าฉันจะไม่พยายามขโมยสูตรของคุณฉันแค่อยากเห็นมันเท่านั้น” ยาะเบะมิยะอ้อนวอน
“แน่นอน เธอดูมันได้” แม็กซ์พยักหน้า
“ขอบคุณค่ะหัวหน้า” ยาเบะมิยะดีใจมากในขณะที่เธอหลบออกไปอยู่ข้าง ๆ
“คําเตือน! ตอนนี้คุณยังไม่มีสิทธิ์สอนทักษะการทําอาหารให้กับคนอื่น กรุณาอย่ารับปากว่าคุณจะแสดงวิธีการทําอาหารของคุณให้คนอื่นดู!” น้ําเสียงจริงจังของระบบดังขึ้น
แม็กซ์เตรียมเครื่องปรุงพร้อมกับตอบอย่างใจเย็น “นายไม่ได้ยินที่เธอพูดเหรอ? เธอบอกว่าเธอไม่ได้พยายามจะขโมยสูตรของฉันและเธอแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น ฉันเชื่อใจมิยะมากพอ ๆ กับที่ฉันไม่ไว้ใจนายนั่นแหละ”
ระบบเลือกที่จะเงียบในที่สุด
แซลลี่ยืนลังเลอยู่ที่ทางเข้าก่อนที่เธอจะตัดสินใจเดินไปนั่งรอข้างนอกในที่สุด เธอนั่งเท้าคางและมองแม็กซ์ที่ทํางานอยู่ในครัวด้วยความสงสัยเล็กน้อย
จริง ๆ แล้วการทําปลาย่างเป็นกระบวนการที่ค่อนข้างซับซ้อน โดยเฉพาะถ้าใครอยากจะทําปลาย่างให้อร่อยจริง ๆ พวกเขาก็จะต้องใช้เวลาและความพยายามเป็นอย่างมาก
แม็กซ์เคี่ยวน้ํามันเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว เมื่อเป็นอาหารสําหรับสี่คนกินเขาจึงเลือกปลาที่มีขนาดใหญ่ หลังจากที่ทําอาหารจานเดียวกันนี้มานับครั้งนับไม่ถ้วนแล้วในพื้นที่ทดสอบเขาก็เข้าใจกระบวนการทุกอย่างโดยสมบูรณ์ เขาใส่ปลาที่หมักเอาไว้เข้าไปในเตาอบแล้วดึงออกมาเมื่อมันสุกได้ครึ่งหนึ่งเพื่อทาน้ํามันที่เกี่ยวเอาไว้ลงไปจากนั้นก็เอามันกลับเข้าไปในเตาอบ
“หัวหน้าคะ กล่องนั้นคืออะไรเหรอคะ? ทําไมปลาถึงสุกได้หลังจากที่คุณใส่มัน เข้าไปข้างในนั้น?”ยาเบะมิยะอยากรู้เรื่องเตาอบมาก
“นี่คือเตาอบและมันถูกออกแบบมาเพื่อย่างปลาและอะไรอีกหลายอย่าง” แม็กซ์อธิบายด้วยรอยยิ้มของต่าง ๆ เช่น เตาอบ ยังคงก้าวหน้าเกินไปสําหรับโลกนี้
“ฉันเข้าใจแล้ว งั้นมันก็คงจะเหมือนกับตะแกรงย่างที่ปิดสนิทสินะคะยาเบะมิยะพยักหน้าอย่างใช้ความคิด เธอมองเตาอบอยู่นานก่อนที่จะถาม “แต่เตาอบนี้ไม่มีเตาเผาหรืออะไรแบบนั้นเลยมันสร้างความร้อนขึ้นมาได้ยังไงคะ?”
“เตาอบนี้ไม่ต้องการถ่านหินเพื่อสร้างความร้อน แต่มันใช้ไฟฟ้า กระแสไฟฟ้าจะไหลไปตามสายนี้เข้าไปในเตาอบทําให้เกิดความร้อนขึ้นภายในและทําให้เตาอบร้อน มันเป็นแนวคิดที่คล้ายกันกับแสงไฟในร้านอาหาร” แม็กซ์อธิบาย เขาอธิบายให้แซลลี่และยาเบะมิยะฟังเกี่ยวกับเรื่องของไฟฟ้าในอดีต ยังไงซะมันก็มีเครื่องใช้ไฟฟ้าอยู่ทุกที่ภายในร้านอาหารและมันจะไม่ใช่เรื่องดีถ้าพวกเธอเกิดอุบัติเหตุขึ้นจากการใช่มัน
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ หัวหน้าคะ คุณนี่ยอดเยี่ยมจริง ๆ คุณประดิษฐ์สิ่งต่าง ๆ ที่ทําให้ทุกอย่างรวดเร็วและสะดวกสบายมากขึ้น” ยาเบะมิยะมองแม็กซ์ด้วยสายตาเคารพนับถือ
“ห์ ของทุกอย่างเป็นสิ่งที่ระบบสร้างขึ้นมาต่างหาก” เสียงซึนเดเระของระบบดังขึ้นในหัวของแม็กซ์
“เราควรพยายามให้เต็มที่และใช้ชีวิตให้คุ้มค่าที่สุด” แม็กซ์เมินคําพูดของระ บบและยอมรับคําชมของยาเบะมิยะด้วยรอยยิ้มสงบ
หลังจากที่ทาน้ํามันไปสองรอบแล้วปลาก็ถูกนําออกมาจากเตาอบ กลิ่นหอมชวนหลงใหลของมันลอยฟังอยู่ในอากาศและใคร ๆ ก็สามารถบอกได้ว่ามันอร่อยถึงแม้ว่าคน ๆ นั้นจะยังไม่ได้กินมันก็ตาม
“มันหอมมาก ปลามันเอามาย่างแบบนี้ได้ด้วยเหรอเนี่ย เมื่อก่อนเวลาที่ฉันเห็นพ่อครัวทําปลาย่างมันจะออกมาดําและแข็งมาก ๆ” ยาเบะมิยะอดที่จะเปรียบเทียบไม่ได้เมื่อเธอมองเห็นปลาย่า งตรองหน้า
กลิ่นหอมแสนอร่อยลอยออกไปจากในครัวและทําให้ดวงตาของแซลลี่ที่นั่งรออยู่เป็นประกายกลิ่นนี้ทําให้เธอนึกถึงวัยเด็กที่เธอออกไปตกปลากับเจ้าหญิงอิริน่าและย่างปลาที่พวกเธอจับได้กินกันที่ข้างทะเลสาบ
ถึงแม้ว่าปลาย่างที่เธอเคยกินมาจะเทียบกับปลาย่างของแม็กซ์ไม่ได้แต่เธอยังจํากลิ่นของมันได้ไม่ลืมเธอไม่ค่อยทานปลานักเพราะว่าก้างแหลม ๆ ที่มีขนาดเล็กมักจะทุ่มเหงือกของเธอทุกครั้ง ที่เธอลองกินมันเธอก็รู้สึกว่าการกินปลานั้นค่อนข้างยุ่งยากดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะไม่กินมันเสมอ
อย่างไรก็ตามเมื่อเธอได้กลิ่นปลาที่แม็กซ์ทําเธอก็ถูกกระตุ้นให้อยากกินมัน ความต้องการปราะกฏขึ้นในใจของเธอและทําให้เธอลุกขึ้นนั่งตัวตรงในทันที่ราวกับว่าเธออยากจะมองเห็นมัน
ลูกเป็ดขี้เหร่กําลังนอนหลับอยู่บนเก้าอี้ ทันใดนั้นมันก็ลืมตาขึ้นมาในทันทีและมองไปที่ห้องครัว มันสูดหายใจเข้าลึกและมีความตื่นเต้นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมันในขณะที่มันฝนเล็บกับเก้าอี้ราวกับว่ามันแทบจะอดใจรอไม่ไหวแล้วที่จําได้ฝังเขี้ยวของมันลงไปในตัวปลา
“พ่อคะ หนูกลับมาแล้ว!” เสียงของเอมีดังขึ้นพร้อมกับเสียงเคาะประตูสองสามครั้ง
แซลลี่เปิดประตูให้เธอ
“สวัสดีค่ะพี่สาวไอช่า” เอมีทักทายเมื่อเธอเดินเข้าประตูมา มันใดนั้นเธอก็ ได้กลิ่นอันหอมหวนและดวงตาของเธอก็สว่างขึ้นในทันที
“มันหอมมาก นี่คือกลิ่นปลาเหรอคะ?” เอมีรีบวิ่งไปที่ห้องครัวและอุ้มลูกเป็ดขี้เหร่ขึ้นมาเธอยืนอยู่ที่ทางเข้าห้องครัวและมองแม็กซ์ด้วยสายตาที่คาดหวังในขณะที่เธอถาม “พ่อคะ ปลาสายรุ้งเสร็จรึยังคะ? หนูกับลูกเป็ดขี้เหร่อยากกินมันสุด ๆ เลย”
“เหมียว” ลูกเป็ดขี้เหร่มองไปที่ปลาย่างบนโต๊ะทําอาหารและยื่นอุ้งเท้าของมันออกมาราวกับว่ามันต้องการที่จะครอบครองมัน
“ใกล้แล้วล่ะ ล้างมือแล้วออกไปนั่งรอข้างนอกก่อนเถอะ ปลาเกือบจะเสร็จแล้วล่ะ” แม็กซ์ผัดพริกและพริกไทยป่าในกระทะกลิ่นที่เผ็ดร้อนแต่ไม่ฉุนลอยฟังขึ้นไปในอากาศในขณะที่เขาผัดพวกมัน
“เย้!” เอมีรู้สึกดีใจมาก เธอรีบวางลูกเป็ดขี้เหร่ลงที่พื้น ก่อนที่จะ เข้าไปล้างมือแล้วออกไปนั่งรอที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว
“ฉ่า!”
พริกและพริกไทยปาลูกเทลงบนปลาย่างและมีเสียงดังขึ้นมาความเผ็ดแทรกซึม เข้าไปในตัวปลาย่างและกลิ่นที่คุ้นเคยก็ลอยออกมานี่ทําให้มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแม็กซ์ เขาโรยต้นหอมซอยลงไปและปลาย่างรสเผ็ดก็เสร็จสมบูรณ์!
“หัวหน้าคะ คุณนี่เป็นอัจฉริยะจริง ๆ ฉันไม่เคยเห็นปลาย่างที่ถูกทําออกมาด้วยวิธีแบบนี้และน่าอร่อยแบบนี้มาก่อนเลย”ยาเบะมิยะมองแม็กซ์สายตาเคารพนับถือโดยสมบูรณ์
“ล้างมือแล้วมากินกันเถอะ เราจะกินปลาย่างนี้เป็นอาหารกลางวัน” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้มเขารู้สึกดีที่ได้รับการยกย่องและนับถือ
เตาแอลกอฮอล์ถูกนําขึ้นมาจากนั้นก็วางจานปลาเอาไว้ที่ด้านบนนอกจากนี้เขายังเพิ่มคุ้นเส้นลงไปด้วยคุณภาพของวัตถุดิบสําคัญกว่าจํานวนของพวกมัน นอกจากนี้เขายังชอบวุ้นเส้นเป็นอย่างมาก
