เหล่านักเรียนและครูที่กําลังสอนอยู่เมื่อได้ยินเสียงร้องโหยหวนพวกเขาก็ต่างเดินออกมาดูด้านนอกทันที ก่อนจะรับรู้ได้ว่าเสียงร้องนั้นดังออกมาจากทางห้องพักครู
พวกเขาต่างสงสัยว่าเสียงร้องนั้นมาจากไหนหรือใคร แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะถามอะไรออกมา
หลังจากนั้นไม่มีนานประตูของห้องพักครูก็เปิดออก พร้อมกับที่เทียนหลางและหลินเสี่ยวเอ๋อเดินออกมา
เมื่อพวกเขาเห็นดังนั้นก็ต่างแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะเริ่มที่จะซุบซิบกัน
“นั่นหลินเสี่ยวเอ๋อนิ ออกมาจากห้องพักครูด้วย !”
“นั่นสิ เกิดอะไรขึ้นกับเธอกัน ?”
และหนึ่งในบรรดาคนเหล่านั้นก็มีคนหนึ่งจําเทียนหลางได้
“นั่นมันพี่ชายที่ขับรถสปอร์ตมาจอดที่โรงเรียนเมื่อกี้นี่หน่า !”
“เอ๊ะ ! จริงด้วยเขาเป็นพ่อของหลินเสี่ยวเอ๋องั้นเหรอ !?”
“ไม่น่าใช่ พี่ชายคนนั้นดูยังไม่แก่เลยน่าจะเป็นพี่ชายมากกว่านะ”
“นั่นสิ”
เสียงพูดคุยซุบซิบดังออกมาไม่ขาดสาย แต่ทั้งสองคนนั้นไม่ได้สนใจมากนัก เทียนหลางตัดสินใจพาหลินเสี่ยวเอ๋อกลับบ้านทันทีเพราะเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น คงไม่ดีนักที่จะให้เธออยู่ที่โรงเรียนตอนในวันนี้
หลังขึ้นมาบนรถหลินเสี่ยวเอ๋อก็ดูจะเงียบผิดปกติ เทียนหลางจึงพูดขึ้นว่า
“อยากจะพูดอะไรก็พูดเถอะ”
หลินเสี่ยวเอ๋อมองมาที่เทียนหลางเล็กน้อยก่อนจะถามออกมาว่า
“อาจารย์จะไม่ถามงั้นเหรอคะ ว่าทําไมหนูถึงทําแบบนั้นกับเขา ?”
เทียนหลางที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะสตาร์ทรถและขับออกมาจากโรงเรียน จากนั้น เทียนหลางก็พูดว่า
“แม้ข้าจะไม่มีศิษย์มากมายนัก แต่ถึงอย่างงั้นก็ข้าก็ยังสั่งสอนและถ่ายถอดทุกสิ่งอย่างที่ข้ารู้และเข้าใจทั้งหมดให้อย่างไม่ลังเล แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้าไม่เคยสอนให้แก่เหล่าศิษย์เลยก็คือ การรังแกผู้อ่อนแอ
เมื่อพูดจบเทียนหลางก็มองไปที่หลินเสี่ยวเอ๋อเล็กน้อยพร้อมกับลูบหัวเธอเบาๆ
“และการที่กระทําต่อสิ่งที่ขัดแย้งต่อคําสอนของข้านั้นแสดงว่าเจ้าทําไปเพราะมีเหตุผลเพียงพอ ฉะนั้นข้าจะไม่สงสัยในการตัดสินใจของเจ้า”
หลินเสี่ยวเอ๋อที่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับมองไปที่เทียนหลาง ก่อนจะพูดออกมาว่า
“หวงจือเป่าเป็นคนไม่ดี”
เทียนหลางที่ได้ยินแบบนั้นก็มองไปที่หลินเสี่ยวเอ๋อเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไร ก่อนจะสรุปได้ว่า หวงจือเป่าเป็นชื่อของเด็กคนนั้นอย่างแน่นอน
จากนั้นหลินเสี่ยวเอ๋อก็พูดต่ออีกว่า
“หวงจือเป่านั้นชอบบังคับและข่มขู่เพื่อนเพื่อเอาเงินหนูเห็นแบบนั้นเลยทนไม่ได้ก็เลยผลักเขาไปนึ่ง”
“แต่กลายเป็นว่าหวงจือเป่ากระเด็นออกไปและแขนของเขาก็ไปฟาดกับกระดานเลื่อน”
ใบหน้าของหลินเสี่ยวเอ๋อแสดงออกถึงความรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เนื่องจากเธอนั้นไม่ได้ตั้งใจที่จะทําร้ายอีกฝ่ายจนบาดเจ็บขนาดนี้
ในตอนแรกเธอตั้งใจเพียงแค่จะทําแค่ขู่ให้อีกฝ่ายเลิกพฤติกรรมแบบนี้เพียงเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะบาดถึงขนาดนี้
เทียนหลางที่สัมผัสได้ถึงอารมณ์ของหลินเสี่ยวเอ๋อ เขาก็ลูบเธอเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ไม่ต้องรู้สึกผิดไปหรอก การช่วยเหลือผู้อื่นและสั่งสอนผู้กระทําผิดคือสิ่งที่ถูกต้อง ฉะนั้นไม่ต้องรู้สึกผิดไปหรอกนะ แต่คราวหลังหากจะทําสิ่งใดก็ควรจะคิดให้ดีเสียก่อนเข้าใจหรือเปล่า ?”
หลินเสี่ยวเอ๋อที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้า
“หนูเข้าใจแล้วค่ะ อาจารย์”
เทียนหลางยิ้มก่อนจะพูดออกมา
“เอาล่ะ ถ้างั้นกลับบ้านกันดีกว่าเดียวข้าจะทําของอร่อยๆให้ทาน”
หลินเสี่ยวเอ๋อแสดงท่าที่ดีใจออกมาทันที
