ฮาร์วีย์เหลือบไปมองแวนส์เป็นระยะๆ
“มาเร็ว แวนส์…”
เขากระซิบขณะที่เขามองไปที่แวนส์ที่กำลังคุกเข่าอยู่
ฮาร์วีย์กำลังจะหันศีรษะไปข้างหน้า แต่แล้วเขาก็สังเกตเห็นลูกบอลเพลิงพุ่งตรงมาที่เขา
“!!!”
ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ และรีบหลบมัน โชคดีที่เขามองไปข้างหลัง ไม่อย่างนั้นคงโดนลูกบอลไฟเข้าเต็มๆ หลังแน่นอน
“เป็นบ้าอะไรเนี่ย!?”
เขาตะโกนขณะมองไปที่นักเรียนที่ขว้างลูกบอลเพลิงใส่เขา
“นายไม่สนใจกฎเลยรึไง!?”
“กฎ?”
นักเรียนแสยะยิ้ม
“กฎอะไรหรอ? ไม่มีใครบอกนี่ว่าทำร้ายกันไม่ได้!”
“อะไรนะ!”
ฮาร์วีย์ขมวดคิ้ว และทันทีที่เขาพูด เขาก็ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นทางด้านขวาของเขา
“อะไรกัน…”
ดวงตาของเฮอร์วีย์เบิกกว้าง เมื่อเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเขา นักเรียนโจมตีกันเองเพื่อปิดกั้นเส้นทางของกันและกัน
และมันก็บังเอิญว่ามีคนอื่นมาขวางเส้นทางของเขาเช่นกัน ฮาร์วีย์แสยะยิ้มเล็กน้อยขณะที่เส้นเลือดเริ่มปรากฏบนแขนของเขา
“ฮ่าฮ่า!”
เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งใน ขณะที่เขากระแทกแขนของเขาไปที่หน้าอกของนักเรียนที่ขวางทางอยู่ และกระแทกเขาลงไปที่พื้นอย่างแรง
“นายต้องการสงครามสินะ!?”
เขาตะโกน
“ฉันจะให้นายได้ลิ้มรสของสงครามนี้เอง! ลองชิมหมัดทำลายดวงดาวของฉันดูแล้วกัน!”
ดังนั้นฮาร์วีย์จึงกระแทกใส่ทุกคนที่ขวางเส้นทางของเขาลงสู่พื้น
เบียทริซหัวเราะเบาๆอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเธอเห็นฮาร์วีย์ที่ดูเหมือนหมูป่า ขณะที่เขาล้มนักเรียนคนอื่น ๆไปเรื่อยๆ
เธอยังคงเป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่ในการแข่งขัน เธอผ่านมาถึงครึ่งทาง และตอนนี้เหงื่อกำลังก่อตัวขึ้นบนใบหน้าของเธอ ในขณะที่เธอรู้สึกได้ว่า SP ของเธอค่อยๆหมดลงจนเริ่มใกล้จะหมด
เธอเหลือบมองแวนส์อีกครั้ง และเมื่อเธอเห็นเขาคุกเข่าอยู่ที่พื้นเธอก็อดสงสารเขาไม่ได้
“…ฉันจะช่วยนายทันทีที่แข่งเสร็จ”
เธอกระซิบกับตัวเอง แต่ตอนนี้เป้าหมายอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่เมตรเท่านั้น
เธอเกือบจะถึงที่นั่นอยู่แล้ว
‘อีกเพียงไม่กี่…!’ เธอร้องโหยหวนในใจ
“ฟิ้ว!”
แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงแปลกๆดังมาจากข้างๆของเธอ จากนั้นประกายสีทองก็ตามมาแล้วผ่านหน้าของเธอไป
ด้วยความตกใจ เธอเห็นใครบางคนล้มมาตรงหน้าของเธอเหมือนตุ๊กตา และกลิ้งตรงไปยังเส้นชัย
“หืม?…นั่นแวนส์งั้นหรอ?”
***
ไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา
“ไปกันเถอะ”
แวนส์หายใจเข้าลึกๆขณะที่เขาดันตัวเองขึ้นจากพื้น และเริ่มวิ่ง
“!!!”
ทุกอย่างกลายเป็นภาพเบลอๆ และสิ่งเดียวที่เขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนก็คือเป้าหมายที่จู่ๆก็อยู่ใกล้กว่าตอนแรก…
และเมื่อเป้าหมายและเส้นชัยเข้าใกล้เขามากขึ้น กำแพงที่อยู่ตรงหน้าก็ใกล้เขาด้วยเช่นกัน
“บ้าเอ้ย!”
แวนเริ่มตื่นตระหนก ขณะที่เขาเปิดใช้งาน [การรับรู้เวลา] โดยสัญชาตญาณ แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการที่จะดูเหมือนแมลงที่กระเด็นจากการชนกำแพง
เขารู้สึกเหมือนกำลังวิ่งด้วยความเร็วปกติ สิ่งเดียวที่แตกต่างคือทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ข้างๆเขาช้าลง
จากนั้นเขาก็มองไปที่เบียทริซซึ่งตอนนี้อยู่ข้างๆเขา ดวงตาของเบียทริซค่อยๆหันมาทางเขา แต่ก่อนที่เธอจะมองมาถึงครึ่งทาง แวนส์ก็อยู่ห่างจากเส้นชัยเพียงหนึ่งเมตร
แวนส์ชะลอความเร็วลงทันที และยกเลิกสกิล [การรับรู้เวลา] ของเขา และด้วยความคิดที่อยากจะหยุดวิ่ง ปีกที่อยู่ข้างเท้าของเขาก็หายไปทันที
การกระทำที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันทำให้แวนส์พุ่งไปบนสนาม และกลิ้งไปตามทางจนกระทั่งเข้าเส้นชัย
แวนส์มองไปตรงหน้าทันทีที่หยุดกลิ้ง ลมหายใจของเขาหนักหน่วง แต่ไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มบนใบหน้าได้
“แวนส์!?”
“อ่า! เบียทริซ เธอเห็นมั้ย!? ฉันชนะแล้ว!”
เมื่อได้ยินคำพูดของแวนส์ ดวงตาของเบียทริซก็มองไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว ขณะที่ริมฝีปากของเธอกดเข้าหากัน แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีความผิดหวังบนใบหน้าของเธอก็หายไป และเธอมองแวนส์ด้วยรอยยิ้ม
“ยินดีด้วย” เธอกล่าว ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างทันที เมื่อเธอตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง
“แวนส์…” นาย
“แขนนาย!?”
“…อะไรนะ”
แวนส์ค่อยๆหันไปมองตรงที่เบียทริซชี้ไป แต่เขาเห็นแขนของเขาบิดไปมาอย่างประหลาด
“…อ๊ะ”
***
ซาร่าห์ที่เฝ้าดูอยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ดวงตาของเธอสั่นเล็กน้อยขณะมองไปที่แวนส์
การหายใจของเธอค่อยๆหนักขึ้นในขณะที่เธอกลืนน้ำลาย
‘…ตอนนี้ฉันรู้แล้ว’ เธอคิดว่าเธอไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ตอนนี้เธอมีความคิดแล้วว่าพ่อของแวนส์เสียชีวิตได้อย่างไร ถ้าพลังของเขาเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆนั่นก็จะอธิบายได้ว่าด้านในของกะโหลกศีรษะของพ่อของเขาละเอียดแบบนั้นได้อย่างไร มันอาจจะเกิดจากการเขย่าจากแวนส์
เธอนั่งลงอีกครั้ง และวางมือบนคางของเธอ แล้วเธอก็ตัดสินใจว่าเธอจะใช้ทรัพยากรทั้งหมดของเธอในการสังเกตและสนับสนุนแวนส์ เป็นเวลานานแล้วที่เธอไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเช่นนี้
จะเป็นไปได้หรือไม่ที่…
“เขาคือ…หนึ่งในนั้นหรือ” เธอพึมพำขณะถอนหายใจลึกๆ
***
“แวนส์!? นายทำได้ยังไง!?”
ฮาร์วีย์รีบตรงไปหาแวนส์ทันทีที่เขาจบการแข่งขันโดยไม่สนใจลำดับของเขาด้วยซ้ำ
“นายเร็วกว่าเซนทอร์อีก!”
“…ฉันคิดว่าเซนทอร์ยังเทียบไม่ได้เลย”
เบียทริซอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจขณะที่เธอส่ายหัว
“นั่นมันอะไรกัน!?”
ฮาร์วีย์ยังคงเปล่งเสียงของเขาขณะที่เขาเข้าใกล้แวน
“ระบบของนายเป็นแบบไหนกันแน่…แล้วแขนของนายเป็นอะไร!?”
เมื่อเห็นแขนของแวนบิดไปมาอย่างประหลาด ฮาร์วีย์ก็ก้าวถอยหลังเล็กน้อยขณะที่เขาชนะ
“มันต้องหักแน่ๆตอนที่ฉันกลิ้งไปบนพื้น” แวนส์หัวเราะเบาๆ
“ไม่เป็นไร มันไม่ได้เจ็บอะไรขนาดนั้น” แวนส์พูดขณะที่เขายิ้ม
“หลบไป! หลบไป!”
จู่ๆ ฮาร์วีย์ก็ถูกผลักไปด้านข้างในขณะที่ผู้หญิงในชุดคลุมสีขาววิ่งเข้าหาแวนส์ และคุกเข่าลงตรงหน้าของเขา
“พยายามผ่อนคลายมันลง”
ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ขณะที่เธอชี้ฝ่ามือไปที่แขนที่หักของแวน
จากนั้นแขนของเธอก็เปล่งประกายเป็นสีเขียว ขณะที่แวนส์สัมผัสได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นที่แขนของเขา
และเพียงไม่กี่วินาทีแขนของเขาก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม
“นี่มัน!” ฮาร์วีย์อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้างด้วยความกลัว
“มันแทบจะหายทันทีเลยนะ!”
อย่างไรก็ตาม ผู้รักษาหญิงคนนั้นกระพริบตาหลายครั้งขณะที่เธอจ้องไปที่แขนของแวนส์
‘นี้…มันหายเร็วเกินไป’
