“แวนส์ นายมีระบบแบบไหน!?”
แอกเนสผู้รักษาที่กำลังตรวจสอบแวนส์ อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินคำถามของฮาร์วีย์ เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่านักเรียนใหม่คนนี้มีระบบแบบไหนที่ทำให้เขาสามารถรักษาตัวได้อย่างรวดเร็ว
“ฉัน…ไม่รู้” แวนส์ส่ายหัว
“นายคงมีระบบประเภทเพิ่มประสิทธิภาพเหมือนกับฉัน” ฮาร์วีย์กล่าว
“ฉันแข็งแกร่งมาก นายเร็วมากเราร่วมกันเป็นสุดยอดระบบประเภทเพิ่มประสิทธิภาพ!”
“นี่…” แวนส์ไม่รู้จริงๆว่าจะต้องทำอย่างไรกับคำพูดแปลกๆของฮาร์วีย์
“ถ้านายไม่รู้…” คราวนี้เบียทริซพูดขณะที่มอง
“มันจะหมายความว่านายมีระบบที่เป็นเอกลักษณ์นะสิ นายไม่มีทักษะที่ไม่เหมือนกับระบบประเภทเพิ่มประสิทธิภาพหรอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของเบียทริซแวนส์ก็อดไม่ได้ที่จะหลบตาออกไปเล็กน้อย เขามีทักษะอีกอันที่จะทำให้เขาก้าวขึ้นไปบนอากาศได้ชั่วขณะ [แอร์เสต็ป] ซึ่งมันไม่ได้อยู่ในประเภทการเพิ่มประสิทธิภาพ และความเร็วที่เขาปล่อยออกมาไม่ได้มาจากทักษะที่ใช้งานอยู่ มันมาจากทักษะติดตัวที่เปิดใช้งานโดยใช้เพียงความตั้งใจของเขา
แต่เนื่องจากอาจารย์ใหญ่บอกว่าพวกเขาไม่ควรเปิดเผยทักษะของพวกเขาง่ายๆแวนส์ก็ส่ายหัว
“… ไม่” เขาพึมพำ
“น่าจะเป็น … ประเภทเพิ่มประสิทธิภาพนะ”
“พวกเธอสองคนไม่ไปวอมร่างกายสำหรับเกมต่อไปเหรอ?” แวนส์ถามอย่างรวดเร็วด้วยความหวังที่จะเปลี่ยนหัวข้อจากเรื่องที่พวกเขากำลังพูดกันอยู่
“เห้อ…” ฮาร์วีย์อดไม่ได้ที่จะพูดว่า
“เราวอมร่างกายพอแล้ว” เขากล่าว
“เกมแรกที่ผ่านมาพอสำหรับการวอมร่างกายแล้ว”
“ว่าไง”
ก่อนที่ฮาร์วีย์จะพูดจบเสียงก็ดังมาจากด้านหลัง
คนกลุ่มนั้นอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เจ้าของเสียงทั้งหมดในเวลาเดียวกัน แต่ทันทีที่แวนส์เห็นว่าเป็นใครดวงตาของเขาก็เบิกกว้างทันที
และด้วยสัญชาตญาณเขา ก็เปิดใช้งาน [การรับรู้เวลา] อีกครั้ง ร่างกายของเขารู้สึกวูบอีกครั้ง เนื่องจากอาการคลื่นไส้ไต่ขึ้นมาที่ศีรษะอย่างรวดเร็วเพราะทุกอย่างหมุนช้าอีกครั้ง
แต่ถึงอย่างนั้นดวงตาของเขาก็ยังคงจ้องมองไปที่เจ้าของเสียงนั้น เจอรัลด์นักเรียนที่ทำร้ายเขาในสถาบันแห่งนี้
‘ฉันควรวิ่งไหม’
‘ฉันควรไปที่ไหน?’
‘ทำไมเขาถึงมาที่นี่?’
‘เขาจำฉันได้ไหม?’
ความคิดมากมายแล่นเข้ามาในใจของเขาอย่างรวดเร็ว หน้าอกของเขากระชับขึ้น แล้วในขณะที่ด้านในของเขาหมุนวน เนื่องจากอาการคลื่นไส้อย่างรุนแรง เหงื่อเริ่มปรากฏบนใบหน้าของเขา
แต่แล้วเมื่อเขามองไปที่ดวงตาของเจอรัลด์ เขาก็รู้ว่าไม่ได้มองมาที่เขา แต่มองไปที่ฮาร์วีย์
‘เป็นไปได้ไหม…ที่เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อหาฉัน’ แวนส์คิด เขาจำแวนส์ไม่ได้เหรอ?
ดังนั้นด้วยความคิดเช่นนั้นแวนส์จึงปิดทักษะของเขาอย่างรวดเร็ว เหงื่อที่ไหลค้างอยู่บนใบหน้าของเขาไหลลงบนใบหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว
อาการอาเจียนที่อยากจะออกมาจากท้องของเขาก็ระเบิดออกมา แต่เขาก็กลั้นมันไว้
ผู้รักษาแอกเนสตรวจพบการลดลงของ SP ของแวน
‘ทำไม … มันถึงลดลงมา?’ เธอคิดขณะที่เหล่ตามอง
‘เป็นไปได้ไหมที่เขาจะไม่สบาย?’
แวนส์มีทักษะการฟื้นฟูบางประเภทรึเปล่า? หลายทฤษฎีปรากฏขึ้นอีกครั้งในใจของผู้รักษาขณะที่เธอตรวจสอบแวนส์
“อ่าพี่ชาย!” เมื่อสังเกตว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร ฮาร์วีย์รีบวิ่งไปหาเจอรัลด์ทันที
“นายอยู่ในชั้นเรียนของมิสเตอร์จาค็อบส์ด้วยเหรอ?”
เจอรัลด์เลิกคิ้วขณะที่เขาหัวเราะเล็กน้อย
เมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเจอรัลด์ แวนส์ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เขายังคงจดจำการแสดงออกของเจอรัลด์ขณะที่กลุ่มของเขาทุบตีเขาได้
“ใช่!” ฮาร์วีย์พยักหน้า
“อืม…นั่นไม่ใช่เรื่องบังเอิญสินะ” เจอรัลด์หัวเราะขณะที่เขาวางมือลงบนไหล่ของฮาร์วีย์
“มันจะทำให้นายเก่งขึ้น” เขาพูดขณะยกนิ้วขึ้น
จากนั้นเจอรัลด์ก็มองไปที่เบียทริซและแวนส์
“แล้วนี่…เพื่อนของนายเหรอ” เขาถามด้วยน้ำเสียงสงสัย
“อ่าใช่!” ฮาร์วีย์พยักหน้าและยิ้ม “นี่คือเบียทริซและคนที่ได้รับการรักษาคือ…”
“จอห์น!”
ก่อนที่ฮาร์วีย์จะพูดชื่อของเขา แวนส์ก็โพล่งชื่อแบบสุ่มขึ้นมา
ฮาร์วีย์หรี่ตาอย่างรวดเร็วด้วยความสงสัย แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักในขณะที่เขาแค่ยักไหล่
“สวัสดี” เจอรัลด์ยกมือขึ้น
“ฉันคือเจอรัลด์พี่ชายคนโตของฮาร์วีย์ เขาอาจจะปัญญาอ่อน แต่ช่วยดูแลเขาด้วยนะ”
เขาพูดขณะก้มศีรษะเล็กน้อยไปทางเบียทริซและแวนส์
“อะไรนะ!?” ฮาร์วีย์รีบวางท่าทาง
“เป็นคนปัญญาอ่อนงั้นหรอ!”
เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ขณะที่เขามองไปที่ฮาร์วีย์
‘เขา…แกล้งทำหรือเปล่า’ แวนส์มองไปที่รอยยิ้มกว้างของเจอรัลด์
“เจอรัลด์…?” เบียทริซพึมพำขณะเดินเข้าไปหาเจอรัลด์เล็กน้อย
“นายคือ…เจอรัลด์ ลอเดอร์ใช่มั้ย!?”
“โอ้ เธอรู้จักฉันหรอ?” เจอรัลด์เอียงศีรษะของเขา
“แน่นอน” เบียทริซจับจ้องแว่นตาของเธอขณะที่เธอพยักหน้า
“นายเป็นทายาทของกองทัพลอเดอร์ ฉันอ่านเรื่องนี้ทั้งหมด ตอนที่พ่อของนายให้สัมภาษณ์!”
เมื่อได้ยินคำว่า ‘พ่อ’ รอยยิ้มบนใบหน้าของเจอรัลด์และฮาร์วีย์ก็หายไปอย่างรวดเร็ว แต่หลังจากนั้นไม่นานเจอรัลด์ก็หัวเราะเบาๆ
“ใช่นั่นคือฉัน”
“แย่จังที่ฉันไม่สามารถดูนายต่อได้ ฮาร์วีย์” เจอรัลด์ถอนหายใจขณะที่เขามองไปที่ฮาร์วีย์
“ฉันยังต้องไปเรียนอยู่ อย่าทำให้เพื่อนของนายเดือดร้อนล่ะ”
เขาพูดในขณะที่เขา ส่ายหัวและวางมือลงบนไหล่ของฮาร์วีย์อีกครั้ง
ฮาร์วีย์เพียงแค่ตอบกลับ ในขณะที่เขาพูดติดตลกเพื่อให้พี่ชายของเขาจากไป
“เอาล่ะดีใจที่ได้พบคุณทั้งสองคน”
เจอรัลด์โค้งคำนับให้แวนส์และเบียทริซเล็กน้อยอีกครั้งก่อนจะเดินจากไป
ทันทีที่เจอรัลด์จากไปฮาร์วีย์มองแวนส์
“จอห์นหรอ ฉันคิดว่านายชื่อแวนส์!?” ฮาร์วีย์พูดขณะที่เกาหัว
“ฉันจำชื่อนายผิดเหรอ!?
“…ไม่” แวนส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“ฉันแค่…ไม่สบายใจที่มีคนแปลกหน้ารู้จักชื่อฉัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย
เมื่อรู้ว่าฮาร์วีย์เป็นน้องชายของเจอรัลด์เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่ดี
ฮาร์วีย์เป็นกลุ่มคนแรกๆ ที่ได้เจอกับเขา ซึ่งก็อาจถือได้ว่าเป็นเพื่อนของเขา…แต่ก็กลับกลายเป็นน้องชายของคนที่รังแกเขา?
ต่อจากนี้เขาควรออกห่างจากฮาร์วีย์ดีไหม?
‘ยังไง…’
‘ยังไง…ตอนนี้ฉันควรทำยังไงดี!?’
