นอกประตูมิติมีผู้คนจำนวนมากตั้งเต็นท์ตะโกนและวิ่งไปรอบๆบางคนกำลังแจกหอกและบางคนก็ตั้งเครื่องกีดขวางที่ล้อมรอบประตูมิติ
ผู้คนเคลื่อนไหวโดยไม่หยุดพักซึ่งเป็นข้อพิสูจน์ว่าพวกเขาทำงานอย่างไร
“ประตูมิตินี้ปรากฏขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“ใกล้ๆกับช่วงเวลาที่ฉันไปรายงานคุณเกี่ยวกับประตูมิติ!”
แอนเดรียกำลังคุยกับชายที่สวมเสื้อคลุมคล้ายกับสิ่งที่ซาร่าห์สวม ในตอนที่พวกเขาพบเธอครั้งแรกในโรงพยาบาล ชายคนนี้เป็นหัวหน้าหน่วยที่ได้รับการแต่งตั้งสำหรับประตูมิตินี้
แทนที่จะไปที่เมืองแอนเดรียบอกให้ผู้ขับขี่ไปที่สมาคมนักสำรวจที่ใกล้ที่สุด คนขี่ม้าไม่ได้ไปในตอนแรกเพราะแวนส์จ่ายเงินให้เขาพาเธอไปที่เมือง แต่แอนเดรียขู่ว่าจะกระโดดลงจากกริฟฟอนถ้าเขาไม่พาเธอไปที่นั่น
โชคดีที่สมาคมของสมาคมนักสำรวจมีอยู่ทุกที่แม้แต่ในพื้นที่แห่งความตาย
“ฉันเข้าใจแล้ว ประมาณหนึ่งชั่วโมงที่แล้วเหรอ?”
“…ใช่!” แอนเดรียคว้าแขนของหัวหน้าหน่วยทันทีและพูดว่า
“ได้โปรดส่งคนเข้าไปข้างในที! เพื่อนของฉัน…เพื่อนของฉันอยู่ที่นั่น!”
“เพื่อนเหรอ” ชายคนนั้นมองขณะที่เขามองไปที่ประตูมิติ
“อ๋อ…นั่นคือสาเหตุที่ไม่มีมอนสเตอร์ออกมาสินะ” เขาถอนหายใจ
“เพื่อนของเธออยู่ระดับไหนแล้วล่ะ?”
“ระดับงั้นหรอ?” แอนเดรียพูดตะกุกตะกัก
“ใช่”
“ฉัน…ฉันไม่รู้” แอนเดรียส่ายหัวอย่างประหม่า
“แต่เขาเป็นนักเรียนที่สถาบันการศึกษาระบบ!”
“สถาบันการศึกษาระบบหรอ เขามาทำอะไรที่นี่” ชายคนนั้นอดไม่ได้ที่จะผงะเล็กน้อย
“เขาอยู่ปีอะไรแล้ว”
“…ปีแรก เขาเพิ่งเข้าเรียนเมื่อประมาณสัปดาห์ที่แล้ว”
“!!!” ดวงตาของชายคนนั้นเบิกกว้างทันทีที่ได้ยิน
“นี่คือประตูมิติระดับ D! คุณต้องมีกลุ่มและเลเวล 15 เป็นอย่างน้อยเพื่อเคลียร์ประตูมิตินี้!”
“…ได้โปรดช่วยเขาด้วย!” แอนเดรียน้ำตาไหลออกมาอย่างรวดเร็วทันทีที่เธอได้ยิน
“เรามีกิลด์ที่อยู่ข้างในแล้วใช่ไหม!?” หัวหน้าหน่วยดึงคนของเขาคนหนึ่งที่วิ่งไปมาเพื่อมาถาม
“ใช่!” คนของเขารีบรายงาน
“พวกเขาคือ…ฉันคิดว่าพวกเขาถูกเรียกว่ากิลด์เซอร์เบอรัส 7 หัว?”
“ดีมาก ดีแล้ว” หัวหน้าหน่วยถอนหายใจ
“อีแวนส์…เพื่อนของฉันจะไม่เป็นไรใช่ไหม!?” แอนเดรียคว้าแขนหัวหน้าหน่วยอีกครั้ง
“เขา…” หัวหน้าหน่วยไม่สามารถตอบแอนเดรียได้จริงๆ นักศึกษาใหม่คนเดียวในประตูมิติระดับD? นั่นเป็นการฆ่าตัวตายชัดๆ แต่ถึงกระนั้นถ้าไม่มีมอนสเตอร์ออกมาจนถึงตอนนี้นั่นก็หมายความว่านักเรียนใหม่คนนั้นยังมีชีวิตอยู่
นักเรียนใหม่ที่สามารถรอดชีวิตจากประตูมิติระดับ D ด้วยตัวเองเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมง?
…เขาที่อยู่ข้างในเป็นคนแบบไหนกันนะ?
***
“สก็อตเราสามารถเห็นร่องรอยและชิ้นส่วนของแมงมุมตัวเล็กๆเท่านั้น…และพวกมันถูกฆ่าไปหมดแล้ว!”
“ให้ตายเถอะเราเสียเวลามาที่นี่หรือเปล่า”
กลุ่มคนที่สวมชุดเกราะกำลังเดินเข้าไปในถ้ำประตูมิติ สีหน้าของพวกเขาผิดหวังอย่างเห็นได้ชัดขณะที่พวกเขาสำรวจสถานที่
“ฉันได้ยินจากคนคนหนึ่งจากหน่วยเฝ้าระวังด้านนอกว่ามีนักเรียนของสถาบันการศึกษาระบบอยู่ที่นี่”
“…โอ้?” ผู้หญิงที่สวมผ้าโพกศีรษะเตะขาแมงมุมไปข้างหน้า
“ดูเหมือนว่าเขาจะทำได้ดีสำหรับนักเรียนคนหนึ่ง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้สก็อตต์ชายกล้ามโตที่เดินอยู่ข้างหน้าก็อดไม่ได้ที่จะเดาะลิ้นของเขา ขณะที่เขาปรับโล่ขนาดใหญ่
“ถ้าเขาได้พบกับแมงมุมปีศาจปกติ เขาก็คงจะต้องอึราดกางเกงแน่ๆ” เขาพูดในขณะที่เขาปล่อยเสียงหัวเราะออกมา
“แม้ว่าเขาจะโชคดีพอที่จะรอดชีวิต แต่ก็ยังมีแมงมุมปีศาจขนาดใหญ่และบอสของประตูมิติอยู่อีก” เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม
“แมงมุมปีศาจเหรอ” ชายคนหนึ่งพูดอย่างยั่วยวน
“ไม่ได้เห็นมานานแล้ว ฮ่าา…ดีจริงๆ”
“เชอะ” ผู้หญิงที่สวมผ้าโพกศีรษะคลิกลิ้น
“น่าขยะแขยง”
“นั่นไงคุณอิจฉามอนสเตอร์หรอ นิชา” ชายคนสุดท้ายพูดขณะที่เขากระดิกนิ้วก้อย
กลุ่ม 4 คนยังคงทะเลาะกันขณะที่พวกเขาเดินลึกเข้าไปในถ้ำ แต่หลังจากนั้นไม่กี่นาทีพวกเขาทั้งหมดก็เดินชิดกำแพง และซ่อนตัวขณะที่พวกเขาได้ยินเสียงที่มาจากความมืด พวกเขาทั้งหมดพยักหน้าให้กันขณะที่พวกเขาค่อยๆเดินไปยังแหล่งที่มาของเสียงโดยระวังไม่ให้ใครได้ยิน
ยิ่งพวกเขาเข้าใกล้เสียงมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งแตกต่างกันมากขึ้นเท่านั้น ตอนนี้พวกเขาได้ยินเสียงดังกึกก้อง และเสียงหัวเราะที่แทบจะทำให้กระดูกสันหลังของพวกเขาหนาวสั่น
พวกเขาชะโงกหัวไปที่มุมอย่างระมัดระวัง
“!!!”
“นะ…นั่น…เป็นนักเรียนเหรอ”
ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นซากแมงมุมกองอยู่ข้างล่างโดยมีเด็กชายที่ตัวเล็กกว่าอยู่ด้านบน
แน่นอนว่าเด็กชายคนนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแวนส์
การหายใจของแวนส์ผิดปกติ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดของแมงมุมปีศาจ เขาไม่มีตะขอกริฟฟอนอยู่ในมืออีกต่อไป แต่เขาถือหอกสีดำแทน ซึ่งถ้ามองดูดีๆแล้วละก็มันไม่ใช่หอก แต่มันคือ…
“เขา…ใช้ขาของแมงมุมปีศาจเป็นอาวุธใช่มั้ย?!” นิชาหญิงสาวที่สวมผ้าโพกศีรษะอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้างเล็กน้อย และทันทีที่เธอพูดเช่นนั้น เด็กชายที่อยู่ด้านบนของแมงมุมก็มองมาที่เธอ…และหายตัวไป
“!?”
“นิชา!”
สก็อตรีบผลักนิชาออกจากทาง และยกโล่ขึ้น เสียงดังกึกก้องดังก้องไปทั่วถ้ำขณะที่สก็อตต์สะดุ้งเล็กน้อย
“อะไร!?”
นิชามองไปที่สก็อตอย่างรวดเร็ว เธอเห็นเด็กผู้ชายที่อยู่ด้านบนของแมงมุมปีศาจแทงอาวุธของเขาบนโล่ของสก็อตต์ นิชาปลดมีดสั้นของเธออย่างรวดเร็วในขณะที่อีกสองคนเรียกไฟมาที่มือ
พวกเขากำลังจะพุ่งเข้าหาเด็กชาย แต่สก็อตรีบยกฝ่ามือเข้าหาพวกเขาและตะโกนว่า
“หยุด!”
“อะไรนะ!?” นิชาม้วนมีดสั้นขณะที่เธอหยุดการรุก เธอกำลังจะเปิดปากของเธออีกครั้ง แต่ก่อนที่เธอจะทำเช่นนั้นเด็กคนนั้นก็ทิ้งตัวลงกับพื้น
เด็กชายหายใจเข้าลึกๆขณะที่เขาหันไปมองนิชา ฃ
“ขะ…ขอโทษ” เขาพูดติดอ่างขณะก้มศีรษะเล็กน้อย
“ฉันคิดว่าคุณเป็นมนุษย์แมงมุม”
“ฉัน…อย่างนั้นเหรอ” นิชาอดไม่ได้ที่จะกระตุกตา
“ฮา…ฮ่าๆๆ!”
“เขาน่าจะหมายถึงร่างกายของคุณ แต่ไม่ใช่ใบหน้าของคุณ!”
กลุ่มของนิชาระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินคำพูดของเด็กชาย มีดสั้นของนิชากำลังจะแทงคอเพื่อนของเธอ
“พวกคุณ…เป็นใคร” เด็กชายพูดขณะที่หายใจเข้าลึกๆอีกครั้ง
“พวกเราเป็นสมาชิกของกิลด์เซอร์เบอรัส 7 หัว เจ้าหนู” สก็อตกระแอมในลำคอขณะที่ดันมีดสั้นของนิชาออกไปเบาๆ
“แล้วนายล่ะ?”
“…ฉันชื่อนาธาน” เด็กชายพูด
“งั้นหรอ…” สก็อตต์พยักหน้าช้าๆ จากนั้นเขาก็หันไปสนใจทิศทางที่เด็กคนนั้นมาจาก
“งั้นนาธาน…นายจะบอกเราได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่?”
สก็อตพูดขณะมองไปที่แมงมุมที่เด็กชายเพิ่งฆ่า…รวมทั้งซากแมงมุมอื่นๆที่ล้อมรอบอยู่
สก็อตนับดูแล้วคิดว่ามีแมงมุมอย่างน้อย 30 ตัวที่นอนแผ่อยู่บนพื้น
เด็กคนนี้…ฆ่าพวกมันทั้งหมดจริงๆหรอ?
…ด้วยตัวคนเดียวเนี่ยนะ?
