ตอนที่7 คืนแห่งเวทมนตร์
ตกดึกบ้านเลขที่ 19 ถนนไทเบอร์ไฟที่หน้าต่างชั้นสองยังคงเปิดอยู่
อัลเบิร์ตกำลังอ่านเนื้อหาในหนังสืออย่างรวดเร็วและเขาได้อัพเกรดการจดจำที่รวดเร็วของเขาเป็นระดับ 2 ทำให้ความจำของเขาแข็งแกร่งขึ้นมากและคนธรรมดาก็ไม่มีความสามารถนี้อย่างน้อยก็ไม่แข็งแกร่งเท่าอัลเบิร์ตในด้านความทรงจำ
ตอนนี้อัลเบิร์ตค้นพบว่าเขามีทักษะที่ไม่คุ้นเคยอีกอย่างนั่นคือ สายเลือดพ่อมด ระดับ 0
แต่ค่าประสบการณ์ปกติไม่สามารถอัพเกรดทักษะนี้ได้ มันจะต้องอัพเกรดผ่านคะแนนทักษะเท่านั้น
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอสถานการณ์แบบนี้ อัลเบิร์ตลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังยกระดับสายเลือดพ่อมดขึ้นเป็นระดับ 1
หลังจากอัพเกรดทักษะของเขาแล้ว อัลเบิร์ตพบว่าประสิทธิภาพในการเรียนรู้เวทมนตร์ของเขาสูงขึ้น กล่าวอีกนัยหนึ่งพลังเวทย์มนตร์ของเขาแข็งแกร่งขึ้นและความเชี่ยวชาญในคาถาเรืองแสงของเขาก็เร็วขึ้น หลังจากฝึกฝนเพียงไม่กี่นาทีเขาก็เลื่อนทักษะนั้นขึ้นไปยัง 1 ระดับ
หมายความว่าอัลเบิร์ตเริ่มเชี่ยวชาญคาถาแล้วและเขาสามารถใช้มันได้อย่างง่ายดายแม้เขาจะไม่ได้ตั้งใจพิเศษก็ตาม
[คุณต้องการลงทุนคะแนนทักษะทั้งหมดของคุณหรือไม่?]
อัลเบิร์ตลังเล คะแนนทักษะเป็นเรื่องยากที่จะได้รับมา และเขาก็จำเป็นที่จะต้องสำรองไว้สำหรับตัวเองในอนาคต
อย่างไรก็ตามหลังจากลังเลครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อเขาพยักหน้าลงคะแนนทักษะอีก 2 คะแนนที่เหลือก็หายไป แต่เขาพบว่าเขาสามารถอัพเกรดมันได้เพียงหนึ่งระดับ?
นี่มันช่างเป็นทักษะหลุมจริงๆ!
*แปลว่าผลาญทรัพยากรครับ
หลังจากอัลเบิร์ตยกสายเลือดพ่อมดขึ้นสู่ระดับ 2 เขาก็ไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ
หรือมันเป็นสกิลติดตัวหรือเปล่า?
อัลเบิร์ตรู้สึกหดหู่เล็กน้อย แต่เขาก็ไม่เสียใจเลย เขาเดินออกจากห้องและเริ่มใช้คาถาเปิดล็อค
มือหนึ่งถือไม้กายสิทธิ์และใช้อีกมือเปิด “คาถามาตรฐานระดับประถมศึกษา” และทำตามท่าทางที่สอนในหนังสือและกวาดไม้กายสิทธิ์2ครั้งซึ่งคล้ายกับรูปตัว S กลับด้านซึ่งมันรู้สึกอึดอัดมาก
หลังจากพยายามอีกสองสามครั้งอัลเบิร์ตก็ล็อคประตูและร่ายคาถาปลดล็อกอีกครั้ง
อัลเบิร์ตยื่นมือออกไปและบิดมันสองสามครั้ง แต่มันล็อคอยู่ทำให้เปิดไม่ออก
ล้มเหลว!
แม้ว่ามันจะล้มเหลว แต่ก็ยังพอจะมีข่าวดีอยู่บ้าง มีคาถาปลดล็อคขึ้นมาในแผงระบบของเขา แต่คราวนี้มันไม่มีประสบการณ์
“พี่อัลเบิร์ต พี่กำลังทำอะไรน่ะ!” เสียงของเด็กสาวดังขึ้นจากด้านหลังและ นีย่าในชุดนอนของเธอก็ปรากฏตัวขึ้นตรงทางเดิน
อัลเบิร์ตหันศีรษะและมองไปที่น้องสาวของเขา เขารู้อารมณ์ของอีกฝ่ายในตอนนี้ มันคงราวกับว่าเธอจับโจรที่กำลังขโมยของเล่นของเธอเอาไว้ได้
“ ทำไมยังไม่เข้านอนล่ะ” อัลเบิร์ตถาม
“หนูนอนไม่หลับ!” นีย่าบ่นว่า“ ขี้โกงจริงๆพี่แอบฝึกเวทมนตร์อย่างลับๆ”
อัลเบิร์ตอายนิดหน่อย แต่ความจริงแล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ นี่มันเหมือนกับถูกจับได้ว่าขโมย … อะแฮ่มขโมยของเล่นจากเจ้าตัวเล็กนี่
“ หนูอยากเล่นด้วย!” นีย่ากล่าวพร้อมกับจ้องไปที่ไม้กายสิทธิ์ของอัลเบิร์ต
“ แต่นี่มันไม่ใช่ของเล่น!” อัลเบิร์ตส่ายหัว เขาจะไม่ปล่อยให้น้องสาวของเขาใช้ไม้กายสิทธิ์นี้เด็ดขาด
เด็กน้อยรู้จักการยับยั้งชั่งใจน้อยที่สุดและหากพวกเขาทำสิ่งต่างๆตามความชอบของตัวเอง มันยก็ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอจะก่อปัญหาใหญ่อะไรไปบ้าง
แน่นอนว่าอีกเหตุผลก็คือ นีย่าเองก็อาจจะเป็นแม่มดเช่นกัน
ท้ายที่สุดแล้วอัลเบิร์ตเองก็เป็นพ่อมดและมีโอกาสสูงที่ นีย่าจะเป็นแม่มดดังนั้นเขาจะไม่ปล่อยให้ นีย่าพยายามใช้ไม้กายสิทธิ์อย่างแน่นอน อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้
“ ขี้โกง!ไม่ใช่ว่าหนูแค่ลองเล่นเองเหรอ” นีย่าบ่นอุบเหมือนเด็กโดนขโมยของเล่น
“ ไม่กลับไปนอนเหรอ?” อัลเบิร์ตเปลี่ยนเรื่อง
“ ไม่นอน! หนูนอนไม่หลับ”
“งั้นพี่จะเล่านิทานให้ฟัง!” อัลเบิร์ตหยิบกุญแจออกมาเปิดประตูใหม่แล้วเดินเข้าไปในห้อง
“พี่อัลเบิร์ต พี่จะขี้โกงเกินไปแล้ว!”นีย่าบ่นแต่เธอก็ยังอุ้มทอมและเดินเข้าไปในห้องของอัลเบิร์ตอยู่ดี
ทอมดมกลิ่นไปทั่วทันทีที่เข้ามาในห้อง ดูเหมือนมันจะพยายามมองหานกฮูก มันมองไปที่กรงนกข้างหน้าต่าง
“ทอมไม่ต้องหาหรอก เชอร่าออกไปหาอาหาร!” อัลเบิร์ตหยิบแมวขนสั้นแตะท้องของมันจากนั้นก็ใส่ไม้กายสิทธิ์ลงในลิ้นชัก ล็อคและใส่กุญแจไว้ในกระเป๋าเสื้อ เช่นเดียวกับผู้รักษาความปลอดภัยจากขโมย อัลเบิร์ตรู้เกี่ยวกับบุคลิกของน้องสาวเป็นอย่างดี
“ ฮึ่ม! นี่พี่ต้องป้องกันขนาดนี้เลยงั้นเหรอ?” นีย่าทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ
“ เธอคิดว่าพี่ไม่รู้จักน้องสาวตัวเองรึไงกัน” อัลเบิร์ตกลอกตาไปที่นิยา “ถ้าเธอได้ไม้กายสิทธิ์เธอจะไม่ทำบ้านเราระเบิดเหรอ?”
“หนูไม่ทำ! หนูทำได้ที่ไหนกัน!” นีย่าพูดเสียงแข็ง
“ใครจะรู้ว่าเธอทำไม่ได้อย่าลืมว่ารอยขีดข่วนที่แขนของเธอมาจากไหน” อัลเบิร์ตไม่อยากเสี่ยง “สัญญากับพี่ พี่ไม่ต้องการให้เธอเสียแขนไปข้างหรือ2ข้าง หรือที่แย่กว่านั้นก็คือเธออาจจะเสียชีวิต”
“หนูเข้าใจแล้ว” นีย่ารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
ในตอนแรกมันเป็นสถานการณ์ที่คล้ายกัน ไม่นานหลังจากที่ทอมพึ่งมาที่บ้านของพวกเขาเป็นครั้งแรกและที่แขนของนีย่ามีรอยขีดข่วนเนื่องจากการที่เธอไปปฏิบัติตัวกับทอมอย่างไม่เหมาะสม เธอยังจำได้ว่าอัลเบิร์ตดุเธอด้วยความโกรธแค่ไหน
และนั่นเป็นครั้งแรกที่นีย่าเห็นอัลเบิร์ตโกรธ
“ อย่าลืมบทเรียนนั่น” อัลเบิร์ตถามอย่างมีวาทศิลป์ “แล้วยังต้องการฟังนิทานอยู่ไหม”
“ฟัง!” นีย่าเอนตัวบนเตียง แตะหัวของทอมและฟังนิทานของอัลเบิร์ตอย่างเงียบ ๆ เขามีความเชี่ยวชาญมากอยู่แล้ว มันเป็นเพราะเขาเคยฝึกพูดภาษาอังกฤษและพัฒนาภาษาอังกฤษของเขา ท้ายที่สุดอัลเบิร์ตไม่ใช่คนอังกฤษดั้งเดิม แม้ว่าเขาจะเป็นหลังจากข้ามโลกมาแล้ว แต่เขาก็ยังมีช่องว่างเล็กน้อยในแง่นี้
เป็นเรื่องที่ควรค่าแก่การกล่าวถึงว่าเขาเชี่ยวชาญภาษาต่างประเทศโดยบังเอิญและภาษาฝรั่งเศสของเขาก็ได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้นจากค่าประสบการณ์ของเขาในไปจนถึงระดับ1 การที่อัลเบิร์ตได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะไม่ใช่สิ่งที่ได้มาโดยไร้เหตุผล
“พี่อัลเบิร์ต พี่คิดว่าหนูจะใช้เวทมนตร์ได้ไหมในอนาคต” นีย่าถามอย่างกะทันหัน
“ มันน่าจะได้นะ พี่ใช้เวทมนตร์ได้และนีย่าก็เองก็น่าจะได้เหมือนกัน” อัลเบิร์ตปลอบโยนน้องสาวของเขา
“นั่นเป็นเพราะพี่เป็นอัจฉริยะและเรียนรู้ทุกอย่างได้อย่างรวดเร็วต่างหาก”
“สิ่งนี้มันไม่เกี่ยวข้องกับการเป็นอัจฉริยะ!” อัลเบิร์ตพูดไม่ออกไปชั่วขณะ “เราเป็นพี่น้องกันพี่ทำได้และน้องก็จะทำได้เหมือนกัน”
“ แต่ปู่ทำไม่ได้ปู่บอกว่าครอบครัวของปู่ทำได้ แต่มีแค่ปู่คนเดียวที่ไม่ได้” นีย่าบ่นพึมพำ“ นอกจากนี้เองก็พ่อทำไม่ได้”
เป็นคำพูดที่เถียงไม่ได้เลยจริงๆ
“แม้ว่าน้องจะใช้เวทมนตร์ไม่ได้ แต่ก็สามารถทำอย่างอื่นได้” อัลเบิร์ตพูดเพื่อให้นิยาสบายใจ
“นี่มันน่าโมโห! พี่สามารถใช้เวทมนตร์ได้อยู่แล้วดังนั้นพี่เลยสามารถพูดปลอบใจคนอื่นด้วยคำพูดแบบนั้นได้ ทอมจัดการเลย!” นีย่าคว้าอุ้งเท้าของทอมและวางไว้บนใบหน้าของอัลเบิร์ต
เมื่อตกดึกนีย่าก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว
ประตูถูกผลักเปิดออกเดซี่และเฮิร์บในชุดนอนเดินเข้าไปในห้องมองลูกสาวที่กำลังหลับใหลอย่างช่วยไม่ได้
“ ในที่สุดก็หลับแล้ว” เฮิร์บอุ้มนิยาขึ้นและพากลับไปที่ห้องของเธอ
“ราตรีสวัสดิ์นะอัลเบิร์ตลูกควรพักผ่อนได้แล้ว อย่านอนดึกพรุ่งนี้ค่อยอ่านหนังสือนั่นก็ได้” เดซี่จูบใบหน้าของอัลเบิร์ตและกระซิบเบา ๆ ว่า “พ่อของลูกและแม่ เราจะไม่คัดค้านการตัดสินใจของลูกหรอกจ่ะ”
“ราตรีสวัสดิ์ครับแม่” อัลเบิร์ตปิดตาหาวเอื้อมมือผลักทอมมันกลิ้งไปมาอย่างเกียจคร้านราวกับว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะขยับไปไหน
“ช่างมันเถอะ ฝันดีนะทอม” อัลเบิร์ตดันทอมออกไปข้าง ๆ แล้วเอื้อมมือไปหยิบหมอนแล้วหาท่าที่สบายเพื่อนอนลงและพร้อมที่จะพักผ่อน เขาเองก็เหนื่อยมากเช่นกัน
อย่างไรก็ตามเวทมนตร์เป็นสิ่งมหัศจรรย์จริงๆ
******
ฝากติชมสกิลการแปลหรือเสริมข้อมูลอย่างพวกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ในเรื่องได้เลยครับ
**แก้ไขที่ลงซ้ำแล้วนะครับ พลาดใหญ่ขนาดนี้ทำไมไม่มีคนบอกผมครับเนี่ย555
