ตอนที่14 คลื่นลูกแรก
“ มีใครนั่งตรงนี้ไหม” เด็กชายแอฟริกัน – อเมริกันชี้ไปที่ฝั่งตรงข้ามของอัลเบิร์ตแล้วถาม
“ไม่มีหรอกนั่งลงเลย” อัลเบิร์ตพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันชื่ออัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน”
“ลี จอร์แดน” วัยรุ่นผิวดำแยกเขี้ยวฟันขาวมองหนังสือบนโต๊ะด้วยความประหลาดใจและพูดอย่างจริงจังว่า “รู้สึกเหมือนว่านายจะถูกจัดให้อยู่ในเรเวนคลอฉันได้ยินมาว่าหนังสือ … คนที่ชอบอ่านหนังสือส่วนใหญ่จะถูกคัดไปที่เรเวนคลอ”
“ตราบใดที่ฉันไม่ได้ไปสลิธีรินฉันก็ไม่สนใจว่าจะเป็นบ้านไหน” อัลเบิร์ตหยิบลูกอมรสช็อคโกแลตสองสามชิ้นออกจากกระเป๋าและถามว่า “นายอยากกินขนมไหม”
“ขอบคุณ….รสชาติดี” ลีจอร์แดนหยิบหนึ่งชิ้นเปิดห่อแล้วโยนเข้าปาก “ฉันชอบรสชาติของช็อคโกแลต”
“ดี หยิบอะไรที่นายอยากกินได้เลย” อัลเบิร์ตวางลูกอมชนิดแข็งไว้บนโต๊ะอาหารและการแบ่งปันอาหารเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพในการกระชับความสัมพันธ์ให้ใกล้ชิดยิ่งขึ้น
เคล็ดลับนี้เขาเคยลองทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าในโรงเรียนมาก่อน
“ ฉันคิดว่าฉันควรไปที่กริฟฟินดอร์ฉันได้ยินมาว่าที่นั่นเป็นที่ที่ดีที่สุดอาจารย์ใหญ่ดัมเบิลดอร์เองก็มาจากกริฟฟินดอร์ นายก็รู้เขาเป็นพ่อมดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา” ลีจอร์แดนเป็นคนพูดมาก แม้ว่าปากจะเต็มไปด้วยขนมของฉัน เขาก็ยังคงพูดไม่หยุด
อย่างไรก็ตามการพูดพล่อยของเขาถูกขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว
ฝาแฝดผมแดงคู่หนึ่งกำลังเคาะประตู
“พวกนายคงไม่รังเกียจที่เราจะเข้าไปนั่งเบียดนะ!” ฝาแฝดคนหนึ่งพูดอย่างเขิน ๆ ว่า “เรามาช้ารถคันอื่นเต็มแล้วและสาว ๆ ก็ไม่ต้อนรับเรา”
ก่อนที่อัลเบิร์ตจะตอบแฝดอีกคนก็พูดว่า “ฉันจอร์จ…จอร์จ วีสลีย์”
“ ถ้าฉันเป็นนายฉันจะพยายามซับน้ำให้แห้งก่อน” ลี จอร์แดน เตือนความจำ “ฉันชื่อ ลี จอร์แดน”
“อัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน” อัลเบิร์ตปิดหนังสือใส่กลับเข้าไปในกล่องแล้วชี้ไปที่ตำแหน่งถัดจากลีจอร์แดน
“เดี๋ยวเฟร็ดตามมาทีหลัง” แฝดอีกคนหันไปทางซ้าย
ที่จริงแล้วฝาแฝดอีกคนกลับมาเร็ว ๆ นี้และนำกระเป๋าเดินทางของตัวเองไปด้วย
ห้องของรถไฟโดยธรรมชาติสามารถรองรับได้สี่คน ท้ายที่สุดแล้วที่นี่คือที่นั่งหกคน
นักเรียนบางคนจะอยู่ในห้องเล็ก ๆ เดียวกันกับเพื่อน ๆ แม้ว่าพวกเขาจะมีที่ว่าง แต่ก็ไม่สามารถเข้ามาได้นี่คือเหตุผลที่ฝาแฝดวีสลีย์ผู้มาสายไม่สามารถหาที่เก็บของได้
“นี่คือเฟร็ดพี่ชายฝาแฝดของฉัน” จอร์จแนะนำ
“ถึงนายไม่พูดเราก็พอจะดูออก” ลีจอร์แดนกล่าว “ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าพวกนายเป็นใครบ้าง บางทีพวกนายควรทำเครื่องหมายบนตัวเองเพื่อที่จะได้มองออกง่ายๆ”
“ พวกนายอยากได้ขนมไหม” อัลเบิร์ตถามอีกครั้ง
“โอ้ขอบคุณแม่ไม่ชอบให้เรากินของแบบนี้มันสิ้นเปลืองเกินไป” ฝาแฝดหยิบใบหนึ่งเปิดกระดาษห่อแล้วยัดเข้าปาก
“ รสชาติดีจริงๆ”
“นี่คือนกฮูกของนายงั้นเหรอ มันสวยมาก” ฝาแฝดคนหนึ่งต้องการที่จะยื่นมือออกไปและสัมผัสมัน แต่เธอกลับทำหน้าตาบึ้งตึงใส่และทำให้เขายอมแพ้ เขาไม่อยากถูกจิก
“ มันไม่ชอบคนแปลกหน้ามากนัก” อัลเบิร์ตอธิบายอย่างเป็นกันเองว่า “อย่างไรก็ตามนายสามารถลองป้อนถั่วให้มันดูบ้างบางทีมันอาจจะเต็มใจที่จะให้นายแตะต้องมัน”
ลี จอร์แดนพยายาม แต่ไม่ได้ผลเชอร่าไม่สนใจเขาและยังคงหลับตาอยู่
รถไฟเริ่มต้นและเริ่มเร่งความเร็วอย่างช้าๆเพื่อออกจากชานชาลา
“แล้วโลกของพ่อมดแม่มดล่ะเป็นยังไง” อัลเบิร์ตสุ่มพบหัวข้อ “พวกนายมาจากโลกของพ่อมดแม่มดหนิ”
“นายรู้ได้อย่างไร.” ลีจอร์แดนรู้สึกประหลาดใจ
“เพราะเสื้อผ้าบนร่างกายของนายชุดของนายมันดูแปลก” อัลเบิร์ตชี้ไปที่เสื้อผ้าของพวกเขาทั้งสามคนและพูดว่า “คนธรรมดาไม่ใส่แบบนี้เห็นได้ชัดว่ามีเพียงพ่อมดเท่านั้นที่ไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้เหมือนกับที่เราไม่เข้าใจเวทมนตร์เหมือนกับพ่อมด”
“ เก่งมากพวก” ลีจอร์แดน กล่าวพร้อมกับยกนิ้วให้ “อีกอย่างดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างอยู่ที่หน้าต่าง”
อัลเบิร์ตหันหัวไปและเห็นนกอูกทางหน้าต่าง เขารีบเปิดหน้าต่างเพื่อให้มันเข้ามา
นี่คือนกฮูกสีเทามันเข้ามาและเขย่าตัวฝนสาดไปทุกที่
เชอร่าร้องตะโกนด้วยความไม่พอใจกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของอัลเบิร์ตและจ้องไปที่นกที่ไม่ได้รับเชิญด้วยความไม่พอใจอย่างมากที่ถั่วของเธอถูกขโมยไป
“ อย่าเพิ่งโกรธน่า เดี๋ยวฉันจะซื้อให้อีกหลังจากกินเสร็จ” อัลเบิร์ตมองไปที่นกฮูกที่กำลังบินอยู่และแตะศีรษะของเชอร่าเพื่อให้มันสบายใจ
“ ฉันคิดว่านายไม่เหมือนพ่อมดที่เกิดจากมักเกิ้ลเลย” ลีจอร์แดนกระซิบ “พ่อมดมักเกิ้ลไม่รู้เรื่องนี้ เอ่อ..ฉันขอดูหนังสือพิมพ์หน่อยได้ไหม”
“เอาสิ” อัลเบิร์ตยกเชอร่าออกจากไหล่ของเขา เขาไม่ชอบนกฮูกที่ยืนบนไหล่ของเขา เจ้าตัวเล็กนี่ยังคงหนักอยู่เล็กน้อย
“ข่าวอะไรงั้นเหรอ?”
“รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ เมลิสัน เบคโน ประกาศว่าเขาจะเกษียณอายุหลังจากปี 1990” ลีจอร์แดนกางหนังสือพิมพ์บนโต๊ะและกล่าวว่า “ข่าวลือจากภายนอกบอกว่าศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์มีแนวโน้มที่จะเป็นรัฐมนตรีคนต่อไป”
“ พ่อของฉันบอกว่าถ้าอาจารย์ใหญ่ดัมเบิลดอร์ต้องการเขาจะได้เป็นรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ตั้งแต่เนิ่นๆ” เห็นได้ชัดว่าเฟร็ดไม่เชื่อเรื่องนี้
“นายคิดว่าใครมีโอกาสดีกว่ากัน” จอร์จถามว่า “โอ้เดลี่พรอเฟ็ตจัดพนันตอบคำถามนี่”
“ฉันไม่รู้ แต่ฉันสนใจคำถามนั่นนิดหน่อย” แน่นอนว่าอัลเบิร์ตรู้ดีว่าใครจะมาเป็นรัฐมนตรีคนต่อไป “ถ้าฉันต้องการเข้าร่วมการพนันนนั่นฉันต้องทำไงบ้าง”
มีคนส่งเงินมาให้…ทำไมฉันจะไม่เอาล่ะ?
“การพนันไม่ใช่ความคิดที่ดีนะอัลเบิร์ต” ลีจอร์แดน กล่าวอย่างจริงจัง
“เดิมพันเล็ก ๆ ก็แค่เล่นขำๆ” อัลเบิร์ตหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาวางบนโต๊ะในแนวตั้งปล่อยให้ไม้กายสิทธิ์ตกลงไปข้างใดข้างหนึ่งอย่างอิสระแล้วอธิบายอย่างไม่เป็นทางการ “โอลิแวนเดอร์กล่าวว่าไม้กายสิทธิ์ของฉันสามารถนำโชคมาให้ฉันได้ดังนั้นฉันจะเลือก … เอาล่ะคอร์เนเลียส ฟัดจ์ฉันกำลังเลือกให้เขาเป็นรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์คนต่อไปและการเดิมพันนี้ก็มีความเป็นไปได้สูง “
ทั้งสามคนในห้องก็มองอย่างตกตะลึง นี่คือสิ่งที่แสดงให้เห็นถึงการดำเนินการและมันก็แสดงให้เห็นใบหน้าของพวกเขา
“นายต้องการมีส่วนร่วมในการตอบคำถามอีกไหม” เฟร็ดกลืนน้ำลาย เขาคิดว่ามันไร้สาระ
“ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเพราะฉันยังไม่รู้จักโลกเวทมนตร์ดีพอ” อัลเบิร์ตยังไม่ต้องการให้เงินในกระเป๋าของเขาถูกใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่าย
“ไม่คำถามที่ตั้งโดย เดลี่พรอเฟ็ตยังคงน่าเชื่อถืออยู่มากและหลายคนเคยได้รับรางวัลในอดีต อย่างไรก็ตามมีพ่อมดที่ดีกว่านี้สิบห้าคนนายอยากจะ … ” จอร์จชี้ว่า “คนนี้ไม่ใช่คนที่มีโอกาสมากที่สุด “
“แน่นอนว่าคนที่มองโลกในแง่ดีมักจะไม่ประสบความสำเร็จพวกเขามักจะถูกโยนทิ้งเพื่อเป็นเครื่องสังเวย อืมส่วนคนที่มองโลกในแง่ร้ายมักน่าสนใจ” อัลเบิร์ตหยิบหนังสือพิมพ์และศึกษาวิธีการมีส่วนร่วมในการตอบคำถามอย่างรอบคอบ หยิบปากกาขนนกออกจากกระเป๋าเดินทางของคุณเขียนชื่อของคุณลงบนแผ่นกระดาษเลือกผู้เข้าแข่งขันและจำนวนเงินเดิมพันจากนั้นหยิบเกลเลียนออกมานับ 25 เกลเลียนแล้วใส่ลงในกระเป๋าเงิน
เมื่อเห็นอัลเบิร์ตนับได้ 25 เกลเลียนทั้งสามคนก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย นี่มันเป็นเงินจำนวนมาก
อีกอย่างผู้ชายคนนี้รวยจริงๆ มันทำให้พวกเขาทั้งสามอิจฉามากจริงๆ เมื่อไหร่ที่พวกเขาสัมผัสเกลเลียนมากมาย หากสามารถมีเกลเลียนในกระเป๋า มันสามารถทำให้พวกเขาหัวเราะได้เป็นเวลาหลายวัน
จนกระทั่งเชอร่าคว้ากระเป๋าเงินและซองจดหมายและหายไปในสายฝนทั้งสามคนก็ยังไม่ฟื้นจากความตกใจ
******
ฝากติชมสกิลการแปลหรือเสริมข้อมูลอย่างพวกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ในเรื่องได้เลยครับ
