ตอนที่62 ผู้รักษากุญแจและแผ่นดินฮอกวอตส์
“อัลเบิร์ต นายโอเคไหม”
ในเวลาอาหารกลางวัน แชนน่านั่งลงข้างอัลเบิร์ต และเธอยังคงกังวลเกี่ยวกับการหักคะแนนที่อธิบายไม่ได้ของสเนปในตอนเช้า
“ก็โอเคนะ มีอะไรเหรอ?” อัลเบิร์ตทาแซนวิชของเขาอย่างชำนาญด้วยมายองเนสจำนวนมากจากนั้นใส่มะเขือเทศหั่นบาง ๆ เบคอนเค็มทอดสองชิ้นและสุดท้ายเป็นไส้กรอกเย็น คลุมด้วยชิ้นขนมปัง
“จริงด้วย ดูนายยังกินได้อีกนะ” แชนน่าถามเสียงต่ำ “นายต้องทำอะไรให้ศาสตราจารย์สเนปโกรธแน่ๆ”
“ไม่มีนะ” อัลเบิร์ตพูดโดยไม่ลังเล
อันที่จริง แม้ว่าจะมี เขาก็ไม่ยอมรับมัน คำตอบก็คือไม่มี
“ฉันรู้เรื่องนี้” จอร์จ ที่กำลังถือพายอยู่ในปาก ยิ้มและพูดหลังจากกินเข้าไป “เรื่องนี้ต้องคุยกันถึงตอนก่อนเปิดเทอมสองวันก่อนเริ่มเรียน ตอนนั้นเรากำลังเดินเตร่อยู่ในปราสาทและบังเอิญเจอสเนป อัลเบิร์ตไปถามสเนปว่าเขาขอถ่ายรูปได้ไหม”
พูดถึงเรื่องนี้ จอร์จอยากจะหัวเราะ
“ใช่ ฉันยังจำได้” เฟร็ดข้างๆ เขาเสริมว่า “ต่อมา สเนปบอกว่าเขาจะถามคำถามอัลเบิร์ตในชั้นเรียนวิชาปรุงยา”
“แล้วเมื่อเช้ามันเกิดอะไรขึ้น?” แชนน่าพูดด้วยความประหลาดใจ
“สเนปไม่ยอมให้อัลเบิร์ตหยามเขาได้ ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนวิธี” ลี จอร์แดนกล่าวต่อว่า “นั่นเป็นเหตุผลที่ศาสตราจารย์วิชาปรุงยาของเราให้การบ้านพิเศษแก่อัลเบิร์ตหลังเลิกเรียน”
“แค่กๆ นายพูดผิดแล้ว หยามอะไรหมายความว่าไง” อัลเบิร์ตพูดด้วยเสียงที่ชัดเจน และพูดอย่างเคร่งขรึม “ศาสตราจารย์สเนปคิดว่าพรสวรรค์ด้านยาของฉันดี และเขาจะดูแลฉันเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงให้สิ่งนี้เพื่อฝึกฉันเรื่องการปรุงยา นายพูดผิดแล้ว”
“ใช่ๆ เราเพิ่งพลาดคำนี้ไป” ฝาแฝดเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว และนั่นคือสิ่งที่พวกเขาทำ
แชนน่ารู้สึกขบขันกับคำพูดของคนสองสามคน แต่เธอยังคงถามด้วยความสงสัย: “ได้บทความเพิ่ม นายโอเคไหม”
“ไม่เป็นไร ฉันเขียนบทความหนึ่งบทและเขียนสองบทความก็ไม่ต่างกัน” อัลเบิร์ตพูดเบาๆ “ฉันจะไปห้องสมุดทีหลัง และรีบทำเอกสารสองฉบับนี้ให้เสร็จ”
“ให้ตายเถอะ นายตั้งใจจะไปห้องสมุดเพื่อทำการบ้านหลังจากกินข้าวเสร็จเนี่ยนะ ยังเหลือเวลาอีกนานกว่าที่เราจะต้องส่งการบ้านไม่ใช่เหรอ?” เฟร็ด จอร์จ และลี จอร์แดน ต่างมองอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อมองไปที่อัลเบิร์ต ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมอัลเบิร์ตจึงกระตือรือร้นที่จะทำการบ้าน
“มันใช้เวลาไม่มาก” อัลเบิร์ตกินแซนด์วิชคำใหญ่ เคี้ยวช้าๆ แล้วกลืนเข้าไป: “อีกอย่าง นายไม่ควรดองการบ้านไว้ทำทีเดียว นายจะได้มีเวลาว่างทำอย่างอื่น”
“นายจะรังเกียจไหมถ้าฉันจะไปกับนายด้วย!” ชานน่าที่อยู่ข้างๆ เธอกระพริบตาและพูดว่า “มันจะเร็วขึ้นถ้าคนสองคนหาข้อมูลร่วมกัน”
บางทีสำหรับอัลเบิร์ตและชานนาจากครอบครัวมักเกิ้ล การทำการบ้านให้เสร็จโดยเร็วที่สุดอาจเป็นนิสัย
พี่น้องวีสลีย์และลี จอร์แดนรีบถอยห่างจากพวกเขา เนื่องจากกลัวว่าจะติดโรคร้ายแรงที่จะนำไปสู่ความตายหากพวกเขาไม่เขียนการบ้านทันที
น่ากลัว!
อันที่จริง พวกเขากลัวว่าอัลเบิร์ตจะลากพวกเขาไปทำการบ้าน
เห็นได้ชัดว่ายังมีเวลาอีกมาก สิ่งที่ต้องทำตอนนั้นคือเร่งทำให้เสร็จก็พอ
“อะแฮ่ม นั่น…” เฟร็ดเปลี่ยนเรื่องอย่างแข็งกร้าว “เราจะไปดูข้างนอกปราสาทกัน อยากไปกับพวกเราไหม?”
“เราไม่สามารถเข้าไปในป่าได้” อัลเบิร์ตเลิกคิ้วขึ้นโดยไม่ตั้งใจ ก่อนที่เขาจะเชี่ยวชาญในการป้องกันตัวเอง เขาจะไม่เสี่ยงอะไรง่ายๆ
“เราไม่ได้บอกว่าเราจะเข้าไปในป่า” จอร์จพูดด้วยรอยยิ้ม “นายพูดอะไรแบบนั้น”
“นายกล้าพูดไหมว่านายไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้” อัลเบิร์ตบ่นเล็กน้อย แต่เขารู้ว่าฝาแฝดทั้งสองจะเป็นผู้ไปเยือนป่าต้องห้ามเป็นประจำ
“ใช่แล้ว แค่กๆ ฉันหมายถึงการเดินไปรอบๆ ยังไงก็ตาม มีบางที่ในปราสาทที่ฉันไม่เคยไป” เฟร็ดเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว
“เราไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปในป่า เราแค่ไปดูที่นั่น ฉันจำได้ว่ามีบ้านไม้หลังเล็กอยู่ริมป่าต้องห้าม” จอร์จเสริมทันที
อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลังคา เมฆครึ้ม อืม ออกไปหน่อยก็ได้
“ตกลง!” เขาเห็นด้วย.
“งั้นก็ไปกันเถอะ!” ฝาแฝดยืนอยู่คนเดียวโดยยกไหล่ของอัลเบิร์ต
“เดี๋ยวก่อน แซนวิช..”
“ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะเก็บมันไว้ให้นาย!” ลี ยิ้มและหยิบแซนวิชขึ้นมา
“เจอกันตอนสองทุ่มนะ!” อัลเบิร์ตบอกแชนน่า และทั้ง4ก็เดินออกจากปราสาท
มีบ้านไม้หลังเล็กอยู่ตรงชายป่าต้องห้าม
เมื่อพวกเขาเดินไปที่กระท่อม พวกเขาพบผู้ดูแลสัตว์กำลังถือขนมิงค์อยู่นอกบ้าน ข้างๆเขา หมาดำเห่าอยู่ข้างๆ
ผู้ดูแลสัตว์วิเศษเงยศีรษะขึ้นและมองไปยังอัลเบิร์ตทั้งสี่ที่เดินไปมาและกล่าวว่า “พวกนาย อย่ามาอยู่แถวนี้เลย มีมนุษย์หมาป่าที่น่ากลัวอยู่ในป่าต้องห้ามมีเพียงไม่กี่คนที่จะเข้าไปได้ และออกมาอย่างปลอดภัย ฉันไม่ต้องการช่วยเก็บศพพวกนาย”
อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นและมองดูหมาดำที่เห่า เขาดึงไส้กรอกที่ถูกกัดออกจากแซนวิชแล้วเขย่าต่อหน้าหมาดำ
“เขาตัวใหญ่มาก!” หลี่เฉียวตันพึมพำ แม้ว่าเขาจะเคยเห็นหน้ากันมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เขาก็ยังกลัวแฮกริดอยู่เล็กน้อย ท้ายที่สุดแล้ว ความสูงและการแต่งกายของคนตรงหน้านั้น… มันทำให้พวกเขารู้สึกกดดันอย่างมาก
“มีมนุษย์หมาป่าอยู่ในป่าต้องห้ามจริงเหรอ?” อัลเบิร์ตไม่กลัวเลย และเดินไปอีกด้านหนึ่ง ถ้าไม่ได้เรียนรู้จากหนังสือว่าแฮกริดมีบุคลิกที่ดี เขาจะไม่มีวันคิดที่จะติดต่อกับเขาหลังจากได้เห็นรูปลักษณ์ของอีกฝ่าย
เฟร็ดและอีกสองคนอยู่ข้างหลังอัลเบิร์ต และจากไปอย่างรวดเร็ว
อัลเบิร์ตเหลือบมองพวกเขาเงียบๆ เขายอมรับว่าความกล้าหาญของเขาเป็นที่ยอมรับ
ไม่มีทาง รูปลักษณ์ของแฮกริดนั้นน่ากลัวจริงๆ เขาสูงอย่างน้อย 15 ฟุตและมีใบหน้าที่ดุร้าย หยาบกร้าน มีเครา และผิวหนังสัตว์เป็นปะ พวกป่าเถื่อนในตำนาน ถ้าพวกมันเดินเตร่ไปทั่วเมืองตอนดึก ไม่รู้ว่าจะมีสักกี่คนที่จะตื่นตระหนก
แฮกริดรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ แต่เขาไม่คิดว่าจะคุ้นเคยกับเด็กๆเหล่านี้
อัลเบิร์ตกินแซนด์วิชคำหนึ่ง คุกเข่าลงแล้วเขย่าไส้กรอกต่อหน้าหมาดำที่ส่งเสียงเห่าเบาๆ แบบเดิมก็ค่อยๆ หยุดลง มันกระดิกหางและเดินช้าๆ ไปทางด้านข้างของอัลเบิร์ต วางจมูกไว้บนไส้กรอกแล้วดม จากนั้นจึงกัดไส้กรอกด้วยปากของมันแล้วกินเข้าไป คนข้างหลังสามคนตะลึงกับฉากนี้เล็กน้อย
นี่ยังเป็นหมาดุอยู่หรือเปล่า?
แฮกริดก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาไม่ได้คาดหวังว่าสุนัขของเขาจะซื้อใจได้ด้วยไส้กรอกได้ครึ่งชิ้น กล่าวอีกนัยหนึ่งคือเด็กน้อยคนนี้กล้าหาญจริงๆ
