ตอนที่110 นี่เป็นเหตุบังเอิญจริงๆ
“คนรู้จักหรอ?” จอร์จมองขึ้นไปที่ร่างที่หายไปของฟิลด์ พึมพำเบาๆ
“เพื่อนที่ฉันพบในสโมสรการแปลงร่าง” อัลเบิร์ตพูดโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง “ฟิลด์แปลงร่างเก่งมาก ว่ากันว่าเธอได้ตีพิมพ์บทความเรื่อง Transfiguration Today หลังจากเรียนจบเธอคงไปทำงานที่สาขาการแปลงร่างด้วย!”
อันที่จริง นักเรียนที่มีสิทธิ์ได้รับเลือกจากศาสตราจารย์มักกอนนากัลให้เข้าร่วมสโมสรแห่งการเปลี่ยนแปลง โดยทั่วไปแล้วจะตีพิมพ์บทความใน “Transfiguration Today” นิตยสารเล่มนั้นมีหลายหน้าสำหรับนักเรียนฮอกวอตส์ที่เก่งเรื่องการแปลงร่างเป็นพิเศษ
“นายรู้ไหมว่าจะคนที่เก่งเรื่องการแปลงร่างควรไปทำงานที่ไหนดี? ศาสตราจารย์ด้านการแปลงร่าง?” ลี จอร์แดนแทรกแซงอย่างกะทันหัน
“ไม่รู้สิ”
“อันที่จริง ผู้หญิงมักจะไม่ทำงานนานเกินไปหลังจากเรียนจบ เพราะพวกเธอต้องดูแลครอบครัว” เฟร็ดกระซิบ “นี่เป็นเรื่องปกติ แน่นอนว่ามีข้อยกเว้นอยู่บ้าง”
“อย่างนั้นเหรอ?” อัลเบิร์ตกระพริบตา เขาไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับโลกเวทมนตร์มากนัก
อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่อัลเบิร์ตรู้ดีว่าแม่ของเขาที่ทำงานเต็มเวลาในอังกฤษถือเป็น “ผู้เชี่ยวชาญ” ด้านสาขาหนึ่ง และสถานะของพวกเขาก็ดีมาก
“ใช่” จอร์จพยักหน้าเห็นด้วย นี่คือสถานการณ์ในครอบครัวของเขา
“ที่บ้านฉันก็เป็นแบบนี้” แชนนน่ากระซิบ “บ้านนายล่ะ?”
“พวกเขาทั้งหมดเป็นทนายความ” อัลเบิร์ต ได้ตอบกลับ
“แล้วใครจะดูแลนาย?” แชนน่า ถามด้วยความสงสัย และเธอก็ทำการบ้านเสร็จแล้ว
ตอนนี้ ทุกครั้งที่พวกเขาพบการบ้านที่ใช้หนังสือ พวกเขาจะไปห้องสมุดด้วยกัน จากนั้นจึงค้นหาหนังสือร่วมกัน และหาสื่อการสอนเพื่อแบ่งปันกับทุกคน
ส่วนวิธีการเขียนบทความก็เป็นหน้าที่ของตัวเอง โดยปกติพวกเขาสามารถทำการบ้านให้เสร็จได้อย่างรวดเร็วเสมอเพราะไม่ต้องเสียเวลาหาข้อมูลมากนัก
ประเพณีนี้เริ่มต้นโดยอัลเบิร์ต เขารู้สึกว่ามันประหยัดเวลาและแรงงาน และทุกคนชอบมันทำให้มีบรรยากาศที่ดีเมื่อทำการบ้าน
“ฉันดูแลตัวเองได้” อัลเบิร์ตกล่าวแน่นอน
หลายคนมองอัลเบิร์ตด้วยความสงสาร แต่นึกถึงว่าคนนั้นคืออัลเบิร์ต เขาคนนี้ดูไม่เหมือนคนประเภทที่ต้องการการดูแลจากผู้อื่น
“นาย…” แชนน่าหยุดและเปลี่ยนเรื่อง ชี้นิ้วไปที่สัญลักษณ์แห่งความโชคดีบนกระดาษ “ของแบบนี้มีประโยชน์จริง ๆ ใช่ไหม ไอ้การเขียนลวก ๆ ของนายเนี่ย”
“นี่คืออักษรรูน“gibuauja” ซึ่งแปลว่าโชคดี อัลเบิร์ตอธิบายด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “พ่อมดโบราณใช้มันทำเป็นเครื่องรางหรือ “หินนำโชค” เพื่อนำความโชคดีมาสู่ตนเอง .”
“ฉันคิดว่าโชคของนายดีพอแล้ว” แชนน่ากระซิบ
“ฉันก็คิดเหมือนกัน” เฟร็ดบ่น
“ของแบบนี้มีประโยชน์จริงเหรอ?” แชนน่า สังเกตเห็นจริงๆ ว่านักเรียนรุ่นพี่ตอนนี้สนใจสัญลักษณ์เหล่านี้มาก และดูเหมือนจะรู้ว่ามันคืออะไร
“ฉันไม่แน่ใจ แต่ทำไมเธอไม่ลองด้วยตัวเองล่ะ” อัลเบิร์ตกล่าว
“จะลองยังไง” แชนน่าถาม
“แกะสลักสัญลักษณ์นี้บนหินหรือต้นไม้ หลังจากแกะสลักแล้ว เธอต้องหยดเลือดของตัวเองลงบนมัน เพื่อที่จะได้เห็นผล” อัลเบิร์ตกะพริบตาแล้วพูดว่า “ถ้ามันได้ผล อย่าลืมบอกฉันด้วย เมื่อถึงเวลาฉันจะขายเครื่องรางทุกชนิดที่ฮอกวอตส์ และฉันจะทำเงินได้มากมายแน่นอน”
“อย่าลืมเอาฉันไปด้วย” จอร์จพูดทันที
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลายคนก็อดที่จะกลอกตาไม่ได้
อันที่จริง พวกเขายังรู้ด้วยว่าคำพูดของอัลเบิร์ตส่วนใหญ่ล้อเล่น สำหรับกองสัญลักษณ์บนกระดาษ ไม่มีใครรู้ว่ามันใช้ได้ผลหรือไม่
“นายไม่ได้ลองด้วยตัวเองเหรอ?” เฟร็ดไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้
“นี่ยังอยู่ในช่วงเรียนรู้ไม่ใช่เหรอ”
อันที่จริง อัลเบิร์ตยังเรียนอยู่ แต่คำพูดของเขาฟังดูเหมือนล้อเล่น
“แล้วนายจะใส่สัญลักษณ์บนเครื่องรางไหม” จอร์จจำไม้กางเขนของอัลเบิร์ตได้ แต่เดิมสิ่งนั้นเป็นเครื่องรางไล่สิ่งชั่วร้าย
“ไม่ ฉันจะออกแบบใหม่” อัลเบิร์ตส่ายหัว เขารู้ด้วยว่าจอร์จไม่เชื่อเรื่องเหล่านี้ แต่เขาไม่สนใจความสงสัยของพวกเขา ถ้าไม่ใช่เพราะสัญชาตญาณที่คลุมเครือ เขาจะไม่เชื่อด้วยตัวเอง
แม้ว่าอัลเบิร์ตจะเชี่ยวชาญในการอ่านและเขียนตำราเวทย์มนตร์โบราณ แต่วิธีใช้และวิธีกระตุ้นความลึกลับของอักษรรูนยังคงต้องการให้เขาสำรวจต่อไป
สิ่งเดียวที่อัลเบิร์ตทำได้คือบันทึกกระบวนการวิจัยนี้ลงบนกระดาษ ซึ่งจะทำให้เขารู้สึกว่ากำลังศึกษาเวทมนตร์
เมื่อเขาประสบความสำเร็จในอนาคตจริงๆ เขาสามารถเปลี่ยนแผ่นหนังเหล่านี้เป็นหนังสือได้:
ดูสิ นี่คือต้นฉบับที่เขียนด้วยลายมือของพ่อมด XX ที่กำลังศึกษาอักษรรูน คู่มือพ่อมด XX ในตำนาน ฯลฯ มันคงรู้สึกน่าสนใจมาก
อยู่มาวันหนึ่ง นักเรียนคนหนึ่งจากฮอกวอตส์ไขปริศนาที่อัลเบิร์ตทิ้งไว้ และพบว่า “สมบัติ” ของเขาซ่อนอยู่ในฮอกวอตส์ ซึ่งจริงๆ แล้วค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว
บางที ฉันอาจใช้ต้นฉบับเหล่านี้ในอนาคตเพื่อเขียนหนังสือเกี่ยวกับตำราเวทมนตร์โบราณ บางทีมันอาจจะใช้เป็นสื่อการสอนสำหรับตำราเวทย์มนตร์โบราณของฮอกวอตส์ก็ได้
ดีความคิดนี้ดูเหมือนดี
ขณะที่ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของอัลเบิร์ต ภารกิจของระบบก็เคลื่อนไหวอีกครั้ง
[ผู้เชี่ยวชาญอักษรรูน]
คุณนำหน้าคนส่วนใหญ่ในด้านตำราเวทมนตร์แล้ว เพื่อที่จะพิสูจน์อำนาจของคุณในด้านนี้ต่อไป ให้เขียนหนังสือเกี่ยวกับตำราเวทมนตร์โบราณ และทำให้เป็นหนังสือเรียนสำหรับตำราเวทมนตร์โบราณของฮอกวอตส์
รางวัล: 10,000 ค่าประสบการณ์, 1 แต้มทักษะ, ชื่อ: ผู้เชี่ยวชาญอักษรรูน, ชื่อเสียงในโลกเวทย์มนตร์ +300
หลังจากอ่านภารกิจแล้ว อัลเบิร์ตก็ตกตะลึง เขาสงสัยว่าเขาต้องรู้สึกอยากที่จะเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านใดด้านหนึ่งเพื่อเรียกใช้ภารกิจที่เกี่ยวข้องหรือไม่?
หลังจากการคาดเดาแบบนี้ อัลเบิร์ตก็ลองทำทันที แต่ไม่มีภารกิจอื่นใดปรากฏตามที่เขาต้องการ ซึ่งทำให้เขาผิดหวังเล็กน้อย
แม้ว่าอาจไม่สามารถทำได้ ตราบใดที่ภารกิจปรากฏขึ้น ก็หมายความว่ามีความเป็นไปได้บางอย่าง ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าตอนนี้จะยังทำไม่ได้ แต่ก็อาจเป็นไปได้ในอนาคต บางทีฉันอาจเขียนหนังสือเกี่ยวกับอักษรรูนจริงๆก็ได้ ไม่มีใครรู้อนาคต
“นายทำอะไรอยู่ มานี่สิ” เฟร็ดหยุดและตะโกนไปทางด้านหลังอัลเบิร์ต
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันคิดว่าวันนี้ฉันควรนอนเร็วหน่อย” จู่ๆ อัลเบิร์ตก็พูดขึ้นว่า “เอาล่ะ ถ้านายอยากตื่นตอนกลางดึก…”
เขาหยุดกะทันหัน เขาสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวที่เงียบของเฟร็ด ก่อนที่เขาจะมองไปทางนิ้วของเขา เสียงที่ไม่คุ้นเคยก็ดังขึ้นในหูของเขา “ตื่นตอนกลางดึก? ทำไมนายถึงต้องตื่นตอนดึก?”
ฟิลช์ยืนอยู่ไม่ไกล เห็นได้ชัดว่าเขาได้ยินคำพูดของอัลเบิร์ต และมองว่ามันเป็นการยั่วยุ เขาจึงเดินไปที่นี่ จ้องมองที่อัลเบิร์ต พิเศษบอกว่า “อย่าให้ฉันเห็นว่าพวกนายออกมากลางดึกจะดีกว่า…”
“อะแฮ่ม…” อัลเบิร์ตมองหลายคนอย่างช่วยไม่ได้และอดกลอกตาไม่ได้
“ทำไมมันบังเอิญแบบนี้” อัลเบิร์ตบ่นหลังจากที่ฟิลช์จากไป
“ฟิลช์คงคิดว่านายกำลังยั่วโมโหเขา” เฟร็ดบังคับตัวเองให้หัวเราะ มันเป็นเรื่องบังเอิญในตอนนี้ เมื่อไม่กี่คนที่กำลังจะเลี้ยวมุมใครจะรู้ว่าฟิลช์จะออกมาในทันใด?
“อย่างที่พวกนายรู้ นี่เป็นเพียงการบังเอิญเล็กๆน้อยๆ” อัลเบิร์ตดูไร้เดียงสา โดยบอกว่าเขาไม่อยากยั่วโมโหฟิลช์จริงๆ
“แน่นอนเรารู้” ทั้งสามพูดพร้อมกัน
