ตอนที่122 ใจฉันเจ็บ
“นายว่ากระเทียมรอบนี้จะเก็บเกี่ยวได้เมื่อไหร่” จอร์จใส่ปุ๋ยและรดน้ำกระเทียมที่กำลังโต
“รอสิ้นเดือนพฤษภาคม” อัลเบิร์ตเป่าขี้เลื่อยออกจากกำไลไม้เบาๆ แล้ววางลงเพื่อเปรียบเทียบอักษรรูนที่สลักไว้
“เราจะกินกระเทียมดิบได้ไหม”ลี จอร์แดนถามขณะที่โยนลูกอม เข้าปากด้วยรอยยิ้ม
“คำถามของนายมีปัญหาหรือเปล่า นายควรถามอัลเบิร์ตว่าทำไมเขาถึงรู้ว่าจะเก็บเกี่ยวกระเทียมเมื่อไหร่” จอร์จวางกาต้มน้ำขนาดเล็กในมือลงแล้วมองดูลูกอมรสต่างๆ ในมือของลี จอร์แดน โดยใช้คำพูดร้ายกาจ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคืองว่า “ที่ถืออยู่ต้องมีรสชาติเหมือนคนขี้เมา”
“นี่คือรสถั่วเหลือง” ลีจอร์แดนจ้องไปที่ จอร์จ ผู้ชายคนนี้ชอบกวนคนอื่นแบบนี้จริงๆ
อย่างไรก็ตาม เขายังไม่ได้กินมัน และโยนลูกอมลงในกล่องอีกครั้ง
“ถ้านายจะกินดิบ ฉันแนะนำให้นายหมักกระเทียมในซีอิ๊ว ได้ยินมาว่าอร่อย”
“พอเถอะ อย่าไปจริงจังสิ” จอร์จพูดอย่างโกรธเคืองอีกครั้ง “ปลายเดือนพฤษภาคมจริงหรือ?”
“อย่างที่แฮกริดพูด เขาปลูกผักของเขาเอง และเขารู้แน่นอนว่าจะเก็บเกี่ยวเมื่อไร” อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นมองจอร์จ “ถ้าอยากทำกระเทียมกางเขน กระเทียมที่เอามาจากบ้านก็พอแล้ว”
“เราต้องใช้กระเทียมของตัวเองมันถึงจะเรียกว่าประสบความสำเร็จ!” จอร์จพูดอย่างเคร่งขรึม
คำพูดเหล่านี้ดึงดูดสายตามากมาย
“ก็แล้วแต่นาย”
“นายไม่ทิ้งกระถางที่ปลูกไว้หรอ กิ่งนั้นเหี่ยวแห้งไปและมันต้องไม่รอดแน่” จอร์จชี้ไปที่กระถางอีกใบหนึ่งที่มีดอกไม้สีขาว
“เอาไว้ที่นี่ก่อน” อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นมองดูกระถางดอกไม้แล้วพูดว่า “เมื่ออากาศดีขึ้น ฉันจะปลูกใหม่”
“นายปลูกไป่เซี่ยนเพื่ออะไร” ลี จอร์แดนไม่ค่อยเข้าใจโหมดการคิดของอัลเบิร์ต
ผู้ชายคนนี้ทำได้ทุกอย่างจริงๆโดยพื้นฐานแล้วเขาสามารถเรียนรู้ทุกสิ่ง และทุกอย่างที่เกี่ยวข้องนั้นดีมาก สิ่งที่ทำให้น่าอิจฉามากที่สุดก็คือผู้ชายคนนี้ใช้ชีวิตได้สบายกว่าใครๆ
บางครั้ง ลี จอร์แดนก็ยังอิจฉาอัลเบิร์ตอยู่บ้าง
“ผลการรักษาของไป๋เซียนนั้นดีมาก” อัลเบิร์ตอธิบายว่า “คุณค่าทางยานั้นสูงมาก ในอนาคตถ้าฉันมีบ้านของตัวเอง ฉันจะปลูกไป่เซียนในสวนดอกไม้อย่างแน่นอน ตอนนี้ฉันจะสะสมประสบการณ์การปลูกไว้บ้าง”
อันที่จริง อัลเบิร์ตจะไม่พูดว่าเขาคิดว่าผลการรักษาของไป่เซียนจะได้รับความนิยมอย่างมากในหมู่มักเกิ้ล
สิ่งพิเศษนี้บางครั้งอาจมีผลอัศจรรย์
แน่นอนว่า การคิดแบบนี้เป็นแรงบันดาลใจที่ อัลเบิร์ต พัฒนาทักษะทางเศรษฐศาสตร์ของเข้าขึ้น
เขาคิดว่ามันดีจึงใช้เวลาในการเรียนรู้วิธีปลูก
“วิธีคิดของนายแตกต่างจากของเราจริงๆ” จอร์จยังรู้สึกว่าความคิดของอัลเบิร์ตนั้นแปลก
“หืม?” อัลเบิร์ตไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้และยังคงจดจ่อกับการแกะสลักอักษรรูนของตัวเองต่อไป
ครั้งนี้ เขาทำสร้อยข้อมือไม้ที่มีรูนเป็นวงกลมทั้งหมด ซึ่งเขาออกแบบไว้ทั้งหมด
อัลเบิร์ตไม่รู้ว่ามันได้ผลหรือไม่ เขาไม่ได้รู้สึกพิเศษเกินไปเมื่อแกะสลักสิ่งนี้
เหมาะสมหรือไม่ที่จะใช้ไม้เป็นวัสดุในการแกะสลักสัญลักษณ์ โชคดี?
“ลืมมันไปซะ จดไว้ก่อน ฉันจะเห็นเองในอนาคต” อัลเบิร์ตคิดอย่างนั้น
“อ้ากกก!”
เกิดเสียงกรี๊ดร้องดังขึ้นในหอพัก
เฟร็ดที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ จู่ๆ ก็กระโดดขึ้นจากเตียงและโยนหนังสือนั้นออกจากมือของเขา
อัลเบิร์ตที่กำลังแกะสลักอักษรรูนก็ทำให้มันบิดเบี้ยวไป
ลี จอร์แดน ซึ่งกำลังจะชิมลูกอมหลากรสอย่างระมัดระวัง ก็ต้องตกตะลึงและกลืนมันเข้าไป
จอร์จเกือบโดนหนังสือที่เฟร็ดโยนทิ้ง และกระโดดขึ้นด้วยความตกใจ และขาของเขาก็กระแทกที่โต๊ะ
“นายเป็นบ้าอะไร” ทั้งสามจ้องไปที่เฟร็ดและพูดอย่างเคร่งขรึม
“ฉันรู้สึก… หัวใจของฉันเจ็บ” เฟร็ดจับหน้าอกของเขาและทำให้ดูเหมือนหัวใจวาย
“เกิดอะไรขึ้นกับเขา?” ลี จอร์แดนอดไม่ได้ที่จะพูดพึมพำ: “เขาโดนทิ้งเหรอ แต่ฉันไม่เคยได้ยินว่าเฟร็ดมีแฟนแล้ว!”
“เราต้องส่งเขาไปที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนไหม” อัลเบิร์ตวางมีดในมือลงแล้วเสนอว่า “มาดามพอมฟรีย์ยังทำงานอยู่”
“ขาฉันเจ็บมาก”
“หนังสือ หนังสือเล่มนั้น…” เฟร็ดวางมือบนหน้าอกและชี้นิ้วไปที่หนังสือที่เพิ่งโยนออกไป
“หนังสือมีอะไรหรือเปล่า” จอร์จหยิบหนังสือและสแกนหน้าปก มันคือ “สมุนไพรวิเศษและเห็ดพันชนิด”
“นายอาจจะหัวใจวายเฉียบพลันได้ถ้านายอ่านมัน”
“เปิดหน้า 98 เป็นบทนำเกี่ยวกับเห็ดหิมะ” เฟร็ดพูดอย่างเคร่งขรึม น้ำเสียงของเขาเหมือนคนไข้ใกล้ตาย
“เห็ดหิมะ?” จอร์จหันหนังสือไปที่หน้า 98 อย่างสงสัย ยังคงพึมพำ: “ให้ฉันดู มีเห็ดหิมะ…”
“อ๊ะ หัวใจฉันเจ็บ!” ไม่กี่วินาทีต่อมา จอร์จก็ปิดหน้าอกของเขาและนั่งบนเตียงด้วยท่าทางกำลังจะตาย
ทั้งอัลเบิร์ตและลีจอร์แดนต่างก็สนใจปฏิกิริยาของพวกเขาและสนใจเห็ดหิมะของทั้งสอง
ลีจอร์แดนเปิดหนังสือด้วยความสงสัย ดูแล้วก็ปิดมันช้าๆ โดยไม่รู้ว่าเขาพึมพำอะไรอยู่ในปาก
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ต้องการที่จะพูดอะไรมากไปกว่านี้ และเพียงแค่มอบหนังสือให้อัลเบิร์ตเพื่อที่เขาจะได้อ่านด้วยตัวเอง
อัลเบิร์ตมองดูทั้งสามคน สงสัยว่าพวกเขาเห็นอะไร หลังจากเปิดหนังสือ เขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ภาพวาดนี้…อืม! มันเหมือนกับมัตสึทาเกะที่พวกเขากินเมื่อไม่นานนี้เอง
คราวที่แล้วเขาคิดว่ามันแปลกที่ตอนที่หิมะตกหนักในเดือนกุมภาพันธ์ เขายังหามัตสึทาเกะเจอได้ไหม?
“เห็ดหิมะหรือที่รู้จักในชื่อเห็ดซีดาร์…” อัลเบิร์ตอ่านคำแนะนำเกี่ยวกับเห็ดหิมะจบอย่างรวดเร็ว และแก้มของเขากระตุก ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขามีการแสดงออกนั้น
มันเติบโตได้เฉพาะในฤดูหนาวที่มีหิมะตกเท่านั้น และมีคุณค่าทางยาที่สูงมาก…
ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น ผงเห็ดซีดาร์ 1 ออนซ์ มีมูลค่า 50 เกลเลียน ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขารู้สึกเป็นทุกข์
“นั่นคือสิ่งที่แพงที่สุดที่เราเคยกินมา” เฟร็ดบ่นพลางปิดหน้าอกของเขา “อัลเบิร์ต เจ้าลูกชายสุรุ่ยสุร่าย นายกล้าย่างเห็ดหิมะแบบนี้ได้ไง”
“ถ้านายขายมัน นายจะได้เงินมากมาย!” จอร์จพูด
“ฉันว่า ถ้าเราไปขุดเห็ดหิมะ เราจะทำเงินได้มากมายในอนาคต!” ลีจอร์แดน เสนอทันที
“นั่นเป็นความคิดที่ดี.” ดวงตาของฝาแฝดเปล่งประกายด้วยแสงสีทองของเกลเลียน
“นี่มัน… อาการคลั่งไคล้เงินเหรอ?” ปากของอัลเบิร์ตกระตุก
อันที่จริงเขาเข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงมีความคิดนี้ แต่เขาก็เทน้ำเย็นใส่พวกเขาทั้งสาม: “อย่าคิดมากเราเดินไปรอบ ๆ และพบเห็ดหิมะน้อยมาก เว้นแต่พวกนายจะรู้วิธีแปรรูปเป็นผง ถ้าขุดหามันขึ้นมาได้แต่ไม่รู้วิธีจัดการมัน มันจะไร้ประโยชน์ ถ้าปล่อยไว้นาน เห็ดหิมะที่สูญเสียประสิทธิภาพไปก็ไร้ค่า”
“แต่……”
“มันไม่มีอะไรดี”
“ปฏิเสธไม่ได้ว่าป่าต้องห้ามมีสิ่งดีๆ มากมาย อย่างไรก็ตาม มันยังอยู่ในป่าที่มีอายุหลายปี มีโอกาสยังไม่ถูกขุดขึ้นมา แต่ฉันยังต้องเตือนพวกนายว่าถึงแม้ ตอนนี้เราได้เห็ดหิมะแล้วแต่เราก็ไม่มีวิธีจัดการกับมัน” อัลเบิร์ตจ้องเข้าไปในดวงตาของทั้งสามคนและเตือนอย่างจริงจังว่า: “พวกนายคาดหวังการค้ากับใคร คนอื่นรู้ว่าเราเป็นแค่เด็กและจะจัดการกับนายอย่างง่ายดาย พวกเขาไม่ใช่พ่อของพวกนาย ไม่มีอะไรรับประกันว่าเขาจะซื้อขายกับเราอย่างยุติธรรม ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้ว มันอาจจะเป็นกลอุบายที่เอาไว้โกงเด็ก ๆ “
“นายไม่สนใจเหรอ?” จอร์จอดไม่ได้ที่จะถาม
“แน่นอน แต่ฉันรู้ว่าควรทำยังไง และฉันไม่คิดว่าจะมีเห็ดหิมะมากมายที่นั่น และ…นายต้องรู้ว่าว่าเห็ดหิมะเป็นผลิตภัณฑ์ที่ไม่สามารถซื้อขายได้ และพวกมันไม่ง่ายเลยที่จะขายออก”
“สินค้าการค้าต้องห้ามมีสองประเภท ชนิดหนึ่งมีมูลค่าสูงมากหรือเป็นอันตรายอย่างยิ่ง ดังนั้นกระทรวงเวทมนตร์จะห้ามการค้าโดยเด็ดขาด หากต้องการซื้อขาย นายสามารถขายมันผ่านตลาดมืดได้เท่านั้น เด็กน้อยสามารถได้รับประโยชน์จากตลาดมืดหรอ?”
