CF:บทที่ 87 โปรแกรมที่อ่านไม่ได้
เบื้องหน้ามีกองพะเนินที่รู้ได้แค่เพียงว่าเป็นชิ้นส่วนของอะไรบางอย่าง ซึ่งทำให้พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะเริ่มตรงไหนดี
“หัวหน้าครับ นี่น่าจะเป็นตัวเก็บข้อมูลที่กำลังมองหาอยู่รึเปล่าครับ? ผมว่าหน้าตามันคล้ายตัวเก็บข้อมูลที่สุดแล้ว”
หัวหน้าหนีบชิพที่มีขนาดบางมากพอๆกับเล็บมือด้วยคีมหนีบอย่างระมัดระวัง หลังจากที่มองดูอย่างตั้งใจแล้ว เขาก็ส่ายหัว
“ไม่ใช่ นี่น่าจะเป็นตัวชิพประมวลผลมากกว่า มันน่าทึ่งมาก ที่มีเทคโนโลยีที่สามารถผลิตชิพที่บางขนาดนี้ได้
กลุ่มช่างเทคนิคต่างก็รู้สึกหมดหนทาง แล้วคนเมื่อกี้ก็พูดขึ้น “หัวหน้าครับ คุณคิดไหมว่า ต่อให้พวกเราหาตัวเก็บข้อมูลเจอ พวกเราจะสามารถดึงข้อมูลออกมาได้งั้นเหรอครับ?”
หัวหน้ามองดูชิ้นส่วนแล้วก็ส่ายหัว เขาคิดว่าไม่น่าจะมีทางที่จะดึงข้อมูลออกมาได้แน่ๆ
เพราะเนื่องจากสถานการณ์ในปัจจุบัน ฮาร์ดแวร์ของเจ้าเครื่องนี้นั้นมันเกินความสามารถของพวกเขาที่จะจัดการได้
“พวกเราทุกคนพอเถอะ ดูเหมือนว่าพวกเราคงไม่สามารถทำงานนี้ให้สำเร็จได้หรอก”
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่อยากที่จะทำอย่างนั้น แต่พวกเขาก็ไม่สามารถทำงานให้เสร็จได้จริงๆ
ไม่นานนัก, เรื่องนี้ก็รู้ถึงท่านรมต. เขาจึงทราบว่าแม้แต่ส่วนของฮาร์ดแวร์พวกเขาก็ไม่สามารถถอดรหัสออกมาได้ ท่านรมต.จึงรู้สึกที่จะสนใจในตัวของอู๋ฮ่าวเหรินมากขึ้น
“ท่านรมต.ครับ คนพวกนั้นต้องการที่จะพบกับนักวิจัยอุปกรณ์ไฟฟ้าชีวภาพบำบัดครับ และหวังที่จะเรียนรู้จากเขาครับ พวกเขาบอกว่าระดับของชิ้นส่วนที่ผลิตออกมานั้น อยู่เกินกว่าเทคโนโลยีของเราครับ”
“นั่นสินะ ฉันเองก็พูดไว้เมื่อวานว่าพวกเราจะต้องส่งใครซักคนไปช่วยงานเขาวิจัยที่นั่น ก็ส่งคนพวกนี้ไปเรียนรู้เทคโนโลยีกับเขาแล้วกัน”
เมื่ออู๋ฮ่าวเหรินได้รับทราบเรื่องที่เกิดขึ้น, จื่อหยงก็ถามเขาถึงวิธีเชื่อมต่อเข้ากับอุปกรณ์ไฟฟ้าชีวภาพบำบัด เขาจึงบอกไป
เขารู้สึกยินดีมากที่รู้ว่าทางรัฐจะส่งช่างเทคนิคมาที่นี่ ถ้าเป็นเช่นนั้น เรื่องของการผลิตอุปกรณ์ไฟฟ้าชีวภาพบำบัดก็จะสามารถส่งต่อไปยังคนพวกนี้ได้
ส่วนในเรื่องที่พวกเขาไม่สามารถเชื่อมต่อเข้ากับอุปกรณ์ไฟฟ้าชีวภาพบำบัดจากภายนอกได้และใช้วิธีชำแหละอุปกรณ์ด้วยวิธีที่รุนแรง อู๋ฮ่าวเหรินถึงกับหัวเราะออกมาหลังจากที่ได้ยินข่าว
คนพวกนี้ไม่ได้อ่านคู่มือกันรึยังไงนะ? มันมีวิธีเชื่อมต่ออยู่แล้ว!
เมื่อจะรีเซ็ทอุปกรณ์, คุณจะต้องเชื่อมต่ออินเตอร์เนทเพื่อตั้งค่าข้อมูลใหม่
และตอนนั้นแหละ ตอนที่อุปกรณ์กำลังเชื่อมต่อกับเนทเวิร์ค ที่จะสามารถเชื่อมต่อเข้ากับโปรแกรมได้ แต่ว่า อู๋ฮ่าวเหรินก็ยังสงสัยอยู่ดีว่า พวกเขาจะหาทางเชื่อมต่อเข้าไปได้มั๊ย?
ถึงแม้ว่าตัวโปรแกรมนั้นจะไม่ได้มีขั้นตอนอะไรเป็นพิเศษเนื่องจากข้อจำกัดทางด้านเนทเวิร์ค แต่มันก็ถูกเข้ารหัสไว้ด้วยโปรแกรมพิเศษของสมองกล
ถ้าพวกเขาไม่สามารถที่จะแฮกข้อมูลที่เข้ารหัสพวกนั้นได้ ก็จะมีปัญหาด้านการเชื่อมต่ออยู่ดี
สุดท้าย อู๋ฮ่าวเหรินจึงคิดที่จะส่งโปรแกรมหนึ่งให้กับจื่อหยง และบอกให้เขาลองถอดรหัสโปรแกรมนี้ให้ได้ก่อน ถ้าถอดไม่ได้ ก็เลิกคิดเรื่องโปรแกรมไฟฟ้าชีวภาพบำบัดไปได้เลย
ในความเป็นจริง, อู๋ฮ่าวเหรินก็รู้ดีอยู่แล้วว่าเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ในปัจจุบันของโลกนั้นไม่สามารถที่จะแฮกโปรแกรมพวกนี้ได้
หลังจากที่ได้โปรแกรมมา จื่อหยงก็ได้นำโปรแกรมนั้นไปที่สถาบันวิจัยเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์
ที่นี่นั้น ได้มีการใช้เทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ทั้งหมดที่มีในการแฮกโปรแกรมต่างๆในโลก
ในตอนนี้ คนในสถาบันเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ได้รู้ว่า กลุ่มคนที่ออกไปแฮกโปรแกรมเมื่อคืนนั้น ยังไม่ได้เห็นแม้แต่โปรแกรมด้วยซ้ำ แต่พวกเขากลับแจ้งว่าเป็นความล้มเหลว
“อาจารย์หว่าง, ผมได้ยินมาว่าคุณนั้นไม่ได้เห็นแม้แต่โปรแกรมเลยเมื่อคืน คุณเลยล้มเหลว เป็นความจริงรึ?”
“อย่ามาโทษพวกผม โทษเจ้าพวกช่างเทคนิคพวกนั้นโน่นที่ไม่สามารถแม้แต่จะชำแหละอุปกรณ์เล็กๆออกมาได้ สุดท้ายก็ทำให้พังด้วยวิธีที่รุนแรง หลังจากที่พังมันแล้ว ก็หาตัวเก็บข้อมูลไม่เจอ สุดท้ายแล้ว เมื่อคืนพวกเราก็แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย”
“โห, ดังนั้นคุณจะบอกว่า มันไม่ได้เป็นความผิดของพวกคุณงั้นสินะ”
พอได้ยินเช่นนั้น อาจารย์หว่างก็พูดด้วยเสียงที่ดัง “แน่นอน มันไม่ได้เป็นเพราะพวกเรา ไอ้หนูที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงนั่น ที่ทำโปรแกรมขึ้นมาและโม้ว่าไม่มีใครแฮกได้น่ะ ถ้าไม่ติดเพราะเจ้าพวกแผนกฮาร์ดแวร์ไร้ความสามารถพวกนั้น พวกเราคงแฮกได้โดยใช้เวลาไม่ถึงนาที”
หลังจากที่คนนั้นพูดขึ้นมา จื่อหยงก็เดินออกไปข้างนอกและเดินมาหาผู้อำนวยการสถาบันวิจัย
“ผอ.หลี่ครับ นี่คือโปรแกรมที่ผมต้องการให้คุณ ลองดูว่าพวกเขาจะสามารถแฮกมันได้มั๊ย”
“ขอบคุณมาก ผู้พันจื่อ ผมได้ยินเรื่องเมื่อคืนนี้แล้ว ผมไม่คิดว่าจะมีคนที่มีความสามารถมากขนาดนี้อยู่ข้างนอก ผมไม่รู้เลยจริงๆ”
“ฮ่าๆ ถ้าคุณรู้ คุณอาจจะเสียศูนย์ไปเลย เอาจริงๆนะ คุณคงจะช็อคแน่ ถ้าคุณรู้ว่าเขากำลังวิจัยเรื่องอะไร”
“พอได้ยินคุณพูดแบบนี้แล้ว ผมก็รู้สึกอยากจะเจอเขาขึ้นมาจริงๆซะแล้ว”
ผอ.หลี่รับดิสค์ข้อมูลมาจากมือของจื่อหยง และเดินเข้าไปข้างใน
มองดูผู้คนในสถาบันวิจัย ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังคุยถึงเรื่องเมื่อคืนกันอยู่ เขาจึงเคาะโต๊ะและพูดขึ้น “นี่คือโปรแกรมที่ถูกส่งมาให้โดยนักวิจัยเจ้าของอุปกรณ์เมื่อคืนนี้ รับไปศึกษาและหาวิธีถอดรหัสมา”
“อาจารย์หว่าง โปรแกรมมาแล้ว ถึงเวลาที่คุณจะต้องโชว์ฝีมือแล้ว”
อาจารย์หว่างไม่ได้พูดอะไร มองดูดิสค์เก็บข้อมูลที่อยู่ในมือของผอ.หลี่ เขาก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี
ดูเหมือนว่าลางสังหรณ์นี้จะเป็นจริง หลังจากที่เอาโปรแกรมใส่เข้าคอมพิวเตอร์แล้ว กลุ่มคนก็เข้ามาดูโปรแกรมที่โชว์บนจอคอมพิวเตอร์และพากันมึนงง”
“มันเป็นโค้ดโปรแกรมที่คิดค้นขึ้นมาใหม่งั้นเหรอ?”
“ใครจะไปรู้, ผมกำลังลองพยายามเปลี่ยนโค้ดกลับ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่รหัสเลขฐานสองด้วยซ้ำ ผมไม่เข้าใจมันเลยจริงๆ”
กลุ่มผู้คนรู้สึกว่าสมองของพวกเขานั้นจะไม่เพียงพอสำหรับตอนนี้เสียแล้ว ซึ่งมันชัดเจนแล้วว่าโปรแกรมที่ทำงานบนคอมพิวเตอร์ตอนนี้ไม่ใช่รหัสเลขฐานสอง
โค้ดข้อมูลที่ถูกแปลงเป็นโปรแกรมเหล่านี้ คืออะไรที่พวกเขาไม่รู้จักโดยสิ้นเชิง และไม่มีจุดเชื่อมต่อกับภาษาคอมพิวเตอร์ที่พวกเขารู้จักกันเลย
อาจารย์หวัง ที่เพิ่งคุยโม้เมื่อกี้ ตอนนี้เขาได้ถอยไปอยู่ข้างหลังฝูงคน ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครสนใจเขาในตอนนี้ แต่เขาก็รู้สึกไม่ค่อยดีและอยากที่จะขุดหลุมอยู่มาก
มีคนมากมายได้เข้ารวมอยู่ที่นี่ มีทั้งคนที่ไม่ได้เข้าร่วมกลุ่มแฮกเมื่อคืนรวมอยู่ด้วย ดูท่าแล้ว ทั้งสถาบันจะมารวมตัวกันเพื่อนแก้ไขปริศนานี้
ในหมู่พวกเขา มีบางคนเป็นผู้อาวุโสผมขาว แน่นอนว่าคนพวกนี้ศึกษาเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์มาอย่างยาวนานเกือบทั้งชีวิตของพวกเขา เมื่อพวกเขาได้เห็นโปรแกรมที่กำลังทำงานบนคอมพิวเตอร์แล้ว พวกเขานั้นดูตั้งใจมาก
กลุ่มผู้เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์กลุ่มนี้ ได้ลองนำชุดคำสั่งพวกนี้มาใส่ในตาราง 9×9 แบบเกมซูโดกุแล้ว ก็ยังไม่ได้ผล
ก็ไม่ใช่ว่าโค้ดเหล่านี้ต้องการเทคโนโลยีด้านคอมพิวเตอร์สูงมากนัก หรือให้กลุ่มคนที่ทำงานด้านงานประพันธ์และศิลปะมาสร้างระเบิดปรมาณู
ถ้าอู๋ฮ่าวเหรินให้ซอร์สโค้ดแก่พวกเขาและบอกให้ว่าตัวอักษรแต่ละตัวในซอร์สโค้ดหมายถึงอะไร พวกเขาจะสามารถชำนาญภาษาจักรกลใหม่ได้ในเวลาไม่นาน
“ถ้ามีแค่โปรแกรมเล็กๆแบบนี้ พวกเราแฮกมันไม่ได้หรอก นี่มันเป็นภาษาโปรแกรมแบบใหม่ พวกเราไม่เคยเจอภาษาโปรแกรมแบบนี้มาก่อน พวกเราไม่รู้จะเริ่มตรงไหนเลย”
“ใช่ ถ้าต้องมาเจอกับโค้ดโปรแกรมแบบนี้ พวกเราก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ไม่รู้หนังสือ แล้วจะคาดหวังอะไรกับกลุ่มคนที่ไม่รู้หนังสือมาอธิบายให้คนที่รู้หนังสือฟังเรื่องเกี่ยวกับหนังสือ?”
จื่อหยงไม่คาดคิดว่าผลจะออกมาแบบนี้ เขาคิดไว้ว่าถึงแม้คนพวกนี้จะไม่สามารถถอดรหัสได้ แต่อย่างน้อยก็น่าจะเรียนรู้อะไรขึ้นมาบ้าง
และก็เป็นอีกครั้ง ที่เขารู้สึกเหมือนโดนอู๋ฮ่าวเหรินต่อย เขาคิดกับตัวเองว่า หมอนั่นเป็นสัตว์ประหลาดแบบไหนกัน เป็นสัตว์ประหลาดยักษ์ที่จะมามีอิทธิพลต่อโลกอย่างงั้นหรือ?”
เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อคิดแบบนั้น
———————–
