CF:บทที่ 286 ห้องเก็บสมบัติ
ไม่กี่วันต่อมา จากเหตุการณ์เรือดําน้ำของญี่ปุ่น-อเมริกาในครั้งนั้นในที่สุดก็มาถึงบทสรุป ซึ่งสุดท้ายทางสหรัฐอเมริกาก็ได้ยอมเป็นแพะรับบาปและประกาศว่าอุปกรณ์บนเรือดําน้ำนั้นเกิดความผิดพลาดและจมเรือดําน้ำญี่ปุ่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
เดิมที เขาคิดว่าทางญี่ปุ่นนั้นจะเกรี้ยวกราดกว่านี้เสียอีก แต่ในท้ายที่สุดแล้ว ก็มีแค่การชดใช้ด้วยเงินกันอย่างเดียว ดูเหมือนทางญี่ปนจะโอนอ่อนกับทางอเมริกาเสียจริงๆ
ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่ทางข่าวก็ยังรายงานว่า เป็นเพียงแค่อุบัติเหตุและความผิดพลาดเพื่อใช้หลอกคนประเทศ แต่อย่างไรก็ตามทั้งๆที่เรื่องนี้เป็นเรื่องแปลกแบบเดียวกับเรื่องของเครื่องบินสอดแนม ซึ่งมันจบไปแบบแปลกๆเช่นกัน
แน่นอนว่า ประเทศเหล่านั้นต่างก็เฝ้าดูเหตุการณ์นี้อันแสนจะยอดเยี่ยมเช่นนี้อย่างใจจดใจจ่อ ญี่ปุ่นก็ได้กลายเป็นตัวตลกไป เมื่อเทียบกับทั้งสองเหตุการณ์แล้วกับสิ่งที่ทางอเมริกาได้ทําไว้ จากเหตุการณ์เรื่องของเครื่องบินสอดแนม ทางอเมริกาได้กีดขวางการเข้าออกน่านน้ำ และยังบังคับส่งคนเข้ามายังฐานทัพและขโมยงานวิจัยกลับไปด้วยอีก
แต่ในคราวนี้ ทางญี่ปุ่นไม่แม้แต่จะพูดอะไรซักคํา บอกแค่ว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้เป็นความผิดของทางสหรัฐ และทางสหรัฐก็ได้ยินดีที่จะชดใช้ค่าเสียหายให้กับทางญี่ปุ่นแล้วเรื่องก็จบเท่านั้น
ซึ่งผลจากการจัดการในครั้งนี้ทําให้ผู้คนจํานวนมากต่างรู้สึกผิดหวัง ในขณะเดียวกันพวกเขาก็รู้สึกว่าเรื่องพวกนี้มันก็เป็นเรื่องปกติของทั้งสองประเทศนี้ล่ะนะ
หลังจากที่อ่านข่าวจบ อู๋ฮ่าวเหรินก็รู้ว่าเป้าหมายของเขาบรรลุผลแล้ว
อู๋ฮ่าวเหริน ที่ตอนนี้กําลังนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องแล็บ ซึ่งกําลังปวดหัวกับข้อมูลที่ส่งมาให้ดู
เมื่อคืนนี้ ในระบบซองแดง เขาได้สัญญากับเจ้าแห่งรถบินว่าจะหารถโคตรเก่าซึ่งใช้เครื่องยนต์ไอน้ำมาให้เขา
แผนเดิม เขาตั้งใจที่จะสร้างขึ้นมาใหม่เอง แต่ก็พบปัญหาเข้า ซึ่งปัญหานั้นต่อให้เขาลองทํารอยถลอกหรือรอยขีดข่วนยังไง ก็มิอาจช่วยได้
เขายังสามารถดูออกได้อยู่ว่ารถคันนี้ไม่เคยถูกใช้มาก่อนเลย และร่องรอยที่บ่งบอกว่าเป็นรถที่ถูกผลิตขึ้นมาใหม่นั้นยังดูขันเจนมากเกินไป
“มีวิธีจะได้รถโบราณพวกนี้จริงๆบ้างมั้ย?”
“จะลองดูก็ได้นะ ฉันคิดว่าลองเปิดหมวดใหม่ขึ้นมาในเว็บไซต์ของบริษัทเพื่อประกาศรับซื้อของโบราณโดยเฉพาะตู แล้วก็หลังจากที่คุณซื้อมาคุณก็จับเข้าระบบซองแดง จากนั้นก็ทําของเลียนแบบขึ้นมาแล้วจัดวางไว้แทน
เพราะถ้าเขาซื้อรถมาเป็นจํานวนมากแล้วรถพวกนั้นหายไปทั้งหมด มันจะดูน่าสงสัยเกินไป ดูเหมือนว่าจะต้องจัดสรรพื้นที่ในห้องแล็บ สําหรับใช้ลอกเลียนแบบของโบราณพวกนี้เสียแล้ว
จี้นั้นรวดเร็วมาก
มีพวกนักสะสมรถบางคน ที่ค้นหาพบได้นั้น และได้ส่งข้อมูลการสั่งซื้อรถไปให้คนละฉบับทุกศน
ถ้าเขาไม่สามารถหารถได้จริงๆ เขาคงจะต้องกลับไปและถามที่ร้านขายรถมือสองดู และหาซื้อรถคลาสสิคเก่าๆซักคันแทน
“แล้วเรื่องการออกแบบเครื่องฟื้นฟูร่างกายไปถึงไหนแล้ว?”
ไม่นานนักก็ได้มีรูปร่างบางอย่างปรากฏขึ้นมาที่คอมพิวเตอร์ เมื่ออู๋ฮ่าวเหรินมองดูก็พบว่าได้ นําเอาตู้สารอาหารติดตั้งเพิ่มเข้าไปกับอุปกรณ์ดั้งเดิม
ซึ่งขณะนี้หุ่นยนต์ผู้ช่วย กําลังประกอบส่วนประกอบที่ว่าอยู่ จึงน่าจะเสร็จในเร็วๆนี้
“หึม หลิงเหยาโทรศัพท์เข้ามาแฮะ สงสัยเจ้าหนูนั่นจะซื้อของมาเสร็จแล้ว”
“ฮัลโหล”
“น้องเขย ตอนนี้ผมรออยู่ที่หน้าบริษัทคุณแล้วนะ รีบส่งใครก็ได้มารับผมหน่อยสิ ที่นี่เข้มงวดกว่าที่ค่ายทหารซะอีก พวกรปภ.ไม่ยอมให้ผมเข้าไปข้างในเลย”
บ้าเอ๊ย หมอนั่นจะมาที่นี่ทําไมนะ? “ได้ๆรอแปบนึ่ง เดี๋ยวผมจะแจ้งรปภ.ให้ว่าคุณสามารถเข้ามาได้”
อู๋ฮ่าวเหรินบอกกับรปภ.ผ่านระบบสื่อสารภายใน
หลิงเหยาที่นั่งสกู๊ตเตอร์เข้ามา มองดูสิ่งก่อสร้างของฟิวเจอร์กรุ๊ป ก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
เดินเข้าในอาคารหลัก อู๋ฮ่าวเหรินก็พบกับหลิงเหยา ซึ่งกับจีบพนักงานสาวที่แผนกต้อนรับอยู่ แต่ทว่าพนักงานสาวคนนั้นก็ได้เป็นเฉยเขาราวกับเป็นแค่แมลงวัน
เมื่อเห็นอู๋ฮ่าวเหรินเดินมาหา หลิงเหยาก็เลิกสนใจพนักงานต้อนรับและวิ่งมาหา
“น้องเขย งานที่คุณฝากมาผมจัดการให้เรียบร้อยแล้วนะ ดูสิ มีวัตถุดิบเยอะแยะเลย”
อู๋ฮ่าวเหรินมองดูและพบว่าคนๆนี้จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วจริงๆ ซึ่งมีวัตถุดิบมากมายวางไว้
“รวดเร็วมาก เอาเป็นว่าผมจะทําเป็นลืมๆคดีเก่าของคุณไปละกัน เพราะได้เห็นคุณจริงจังขนาดนี้”
อู๋ฮ่าวเหรินตบไหล่ของเขาสองครั้ง สีหน้าของหลิงเหยาถึงกับทรุดโดยทันที ก่อนที่จะถอยหลังออกไป
จากนั้นเขาจึงพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวด “น้องเขย คุณบอกว่าคุณจะไม่เอาเรื่องผมแล้วก็จริง แต่คุณเล่นตบไหล่ผมแบบหนักเอาเรื่องเลยนะครับ”
“เป็นการบอกให้รู้ไงว่า อย่ามาสร้างปัญหาให้ผมอีกในอนาคต ไม่งั้นคุณได้โดนหนักกว่านี้แน่”
“อย่าทําหน้าเศร้าแบบนั้นน่า ผมเองไม่รู้ว่าจะทําอย่างไรกับคุณดีเหมือนกัน เอาเถอะมานี่สิ ผมมีของที่จะให้คุณ”
อู๋ฮ่าวเหรินพาเขามาที่ห้องเก็บสะสมชั้นบน
ห้องเก็บสะสมนั้นเป็นห้องนิรภัยที่มีขนาดใหญ่มาก ซึ่งกินพื้นที่ถึงครึ่งหนึ่งของชั้นเดียวกับห้องออฟฟิศของอู๋ฮ่าวเหริน
กําแพงทํามาจากโลหะที่คิดค้นขึ้นมาโดยอู๋ฮ่าวเหริน ถ้ามีใครต้องการที่จะเจาะที่นี่ พวกเขาคงต้องเอาอาวุธหนักมาควยแล้วละ
ในนี้ ยกเว้นเซิร์ฟเวอร์ ของในนี้ส่วนใหญ่จะเป็นของที่อู๋ฮ่าวเหรินฉกมาจากระบบซองแดง
“น้องเขย คุณนี่ดูทําอะไรลึกลับดีนะ ไม่คิดว่าคุณจะแอบสร้างคฤหาสน์ทองคําเอาไว้ด้วย!”
“บ้า คุณกําลังคิดอะไรอยู่? นี่มันห้องนิรภัยต่างหากเล่า”
มองเห็นอู๋ฮ่าวเหรินเปิดประตูนั้น หลิงเหยาก็สงสัยว่า ของที่อยู่ในห้องนิรภัยนี้คือของที่จะให้เขางั้นเหรอ?
เมื่อเข้าไปในห้องนิรภัย หลิงเหยาก็รู้สึกว่าตาแค่สองข้างของเขาคงมีไม่พอเสียแล้ว เขาพบว่ามีของที่เขาไม่เคยเห็นมากมายอยู่ในห้องนี้
“น้องเขย คุณสะสมของทั้งหมดนี้ไว้นานแล้วเหรอ?”
“บางอย่างก็ใช่ บางอย่างก็ไม่ใช่ เอานี้ นี่คือของที่ผมจะให้คุณ เก็บเอาไว้กับตัวให้ดี แล้วอย่าทําหายละ”
สิ่งที่อู๋อ่าวเหรินให้กับหลิงเหยาไว้นั้นคือหินสีเขียวขนาดเล็ก ถึงแม้ของแบบนี้จะดูไม่มีค่าอะไร แต่การทํางานของมันนั้นยิ่งใหญ่มาก สิ่งที่ปล่อยออกมาจากหินก้อนนี้นั้นจะช่วยเสริมสร้างร่างกายอย่างต่อเนื่อง
หินก้อนเล็กๆสีเขียวนี้คือสิ่งที่อู๋ฮ่าวเหรินได้มาจากคนที่ชื่อหินปีศาจในขณะที่เขากําลังเร่งส่งซองแดงเพื่อให้ขึ้นมาเป็นเลเวล 2 ซึ่งบอกว่ามันเป็นของที่ได้มาจากอารยธรรมเทียนชิ ซึ่งมันเป็นหินไลฟ์สโตนที่มีค่ามาก ซึ่งสามารถช่วยเพิ่มพลังชีวิตได้
ในตอนนี้ คนในครอบครัวของเขาทุกคน อู๋ฮ่าวเหรินก็ได้เตรียมหินแบบนี้ไว้ให้เช่นกัน ซึ่งทุกๆ 6 เดือนจําเป็นต้องเปลี่ยนหนนึง
พลังงานที่ปล่อยออกมาจากหินก้อนนี้ หลังจากที่ร่างกายได้ซึมซับมาใช้จนหมดแล้ว มันก็จะไม่มีแสดงผลอีก
มองดูสร้อยคอหยกนี้ หลิงเหยาไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับหินสีเขียวที่ดูไร้ค่านี้ เขาดีงเอาหยกสลักออกจากสร้อยคอของเขาและติดหินก้อนนั้นเอาไว้แทน
มองดูข้าวของแปลกๆที่อยู่ในห้องเก็บของนี้ เขาก็พูดขึ้นมาอย่างล้อเล่น “น้องเขย ผมเห็นที่นี่มีของดีมากมายขนาดนี้ คุณคงไม่แค่ให้ขี้ก้อนหินกับผมก้อนเดียวหรอกใช่มั้ย?”
อู๋อ่าวเหรินมองดูสายตาของเขาก็รู้ว่าเขากับจับจ้องมาที่เขาของสัตว์เขาตาบอยู่
จริงๆ แล้วมันเป็นของที่เขาเอาออกมาจากระบบซองแดง มันเป็นของที่เขาฉกมาจากของแดงของเจ้าศิลปะ
ซองแดงที่เจ้าศิลปะส่งมาให้นั้น มักเป็นของที่นิยมในหมู่ผู้คนในระบบซองแดง และทุกครั้ง ก็มันจะมีคนมาแย่งกันฉกไปเสมอ นั่นคือเหตุผลที่ว่าทําไมเขาถึงได้มีเลเวลสูงนัก
สําหรับอาชีพนักผจญภัยแล้ว คืออาชีพที่หลายๆคนใฝ่ฝัน แต่ทว่าถ้าปราศจากซึ่งความแข็งแกร่งแล้วพวกเขาคงทําได้แต่รอฉกของจากสิ่งที่นักผจญภัยได้มาเท่านั้น
ยิ่งไปกว่านั้น การผจญภัยของเขานั้น หลายต่อหลายครั้งที่เขาค้นพบสิ่งของมีค่าจากดวงดาวที่แสนอันตราย
เสียใจด้วยนะสิ่งนั้นในตอนนี้เขาให้ไม่ได้จริงๆ ถ้ามีใครพบเข้ามันจะเป็นปัญหาขึ้นมาได้
“ไอ้นั่นผมให้ไม่ได้หรอก ถ้าเป็นหินสีพวกนี้ก็พอให้ใต้อยู่”
หลิงเหยามองดูหินสีพวกนี้แล้วลองเขย่าดู ของแบบนี้คงมีแต่พวกผู้หญิงชอบ ซึ่งเขาคงไม่ต้องการ
ในขณะที่กําลังจะออกมาจากห้องเก็บของ หลิงเหยาย้อนกลับไปดูและในที่สุดเขาก็ขอไม้แกะสลักมังกรจากอู๋อ่าวเหริน
“จะว่าไปน้องเขย คุณขอให้ผมซื้อวัสถุดิบและสมุนไพรพวกนั้นมาทําอะไรรึ?” หลิงเหยานั้นกําลังสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้
