“หนิงเอ๋อร์ เราไม่สามารถแทรกแซงการต่อสู้ของอสูรระดับหกได้!”
เสวี่ยหนิงเซียงรู้สึกเสียใจวินาทีที่นางพูด ตลอดหลายเดือนมานี้ เซี่ยเทียนหยางไม่เคยปฏิเสธคำขอใดของนางเลย
“ไม่ต้องสนใจความจริงที่ว่าพลังของเราไม่พอ แค่จากการปะทะแสนดุเดือดของพวกมัน ใครก็บอกได้ว่านี่ไม่ใช่เพื่ออาหาร แต่เพราะดินแดน เจ้าไม่สามารถแทรกแซงได้ต่อให้พวกมันเป็นคน ไม่มีใครรู้ว่าใครถูกหรือผิด!เราไม่สามารถเสี่ยงชีวิตเราเพื่อพวกมันได้!”
จั๋วฝานเลิกคิ้วขณะมองเซี่ยเทียนหยางอย่างลึกซึ้ง
[สุดท้ายแล้ว เขาก็มาจากเจ็ดตระกู,ใหญ่และรู้ถึงการต่อสู้ระหว่างมหาอำนาจดี ถ้าข้าไม่ต้องการวิหคสายฟ้า ข้าคงไม่ยุ่งเช่นกัน]
“แต่…”
สีหน้าของเสวี่ยหนิงเซียงเต็มไปด้วยความกังวล”แต่นกน้อยนั่นไม่ได้สู้เพื่อดินแดนมัน มันกำลังปกป้องลูกของนาง…”
จั๋วฝานมองอีกครั้งและเห็นรังใต้วิหคสายฟ้าที่มีไข่ขนาดใหญ่ห้าฟอง
ราชาสิงโตเพลิงทรงพลังมาก แต่ความเร็วของวิหคสายฟ้าก็น่าทึ่ง มันสามารถออกไปได้ตามใจชอบ แต่ราชาสิงโตก็จับมันไว้ระหว่างภูเขา สู้กันมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระทั่งมันเต็มไปด้วยแผลเพราะกังวลถึงไข่ของนาง
ตอนนี้ที่จั๋วฝานเห็นภาพรวม เขาก็วางแผนช่วยวิหคสายฟ้า
“นางคือแม่”จั๋วานถอนหายใจ”หนิงเอ๋อร์ ไม่ต้องห่วง ข้าจะปล่อยให้นกน้อยลำบากได้ไง”
เสวี่ยหนิงเซียงกลายเป็นยินดีขณะที่เซี่ยเทียนหยางตกใจ”ตั้งแต่เมื่อไรที่เจ้าเป็นคนมีเมตตาขนาดนี้?”
[ชายคนนี้มีหัวใจชั่วช้าและทรยศเพื่อนตัวเอง ตั้งแต่เมื่อไรที่เขาเริ่มแส่ยุ่งเรื่องของคนอื่น แถมนี้ยังเป็นแค่สัตว์ป่า?]
“โอ้ เซี่ยเทียนหยาง เจ้าจะไปเข้าใจข้าได้ไง?ข้าคือคนจริงที่มีจิตใจเมตตา”
“ตอแหล!ถ้าเจ้ามีเมตตา ข้าก็เป็นพวกพระไปแล้ว!”เซี่ยเทียนหยางคำราม แต่จากนั้นก็พูดด้วยความตกใจ”ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าต้องการวิหคสายฟ้า!”
จั๋วฝานเลิกคิ้วและพยักหน้า”ฮ่าๆๆ เจ้าเริ่มมีสมองขึ้นมาบ้างแล้วสินะ”
“หุบปาก!ข้าเกือบโดนเจ้าหลอกใช้อีกแล้ว”เซี่ยเทียนหยางบ่น”ถ้าเจ้าอยากได้วิหคสายฟ้า ก็เชิญ ข้าไม่ขอยุ่ง”
จั๋วฝานยักไหล่ จากนั้นก็มองเสวี่ยหนิงเซียง
เสวี่ยหนิงเซียงพยักหน้า ใช้ดวงตาประดุจหมาน้อยขณะเขย่าแขนของเซี่ยเทียนหยาง”พี่ใหญ่เซี่ย ไปกับพี่จั๋วเถอะ นกน้อยกับลูกของนางน่าสงสารมาก!”
เซี่ยเทียนหยางรู้สึกอยากร้องไห้
[นกน้อยน่าสงสาร?การกระพือปีกจากมันครั้งเดียวจะฉีกข้าเป็นชิ้นๆ ทำไมเจ้าไม่รู้สึกเสียใจแทนข้าบ้าง?]
เซี่ยเทียนหยางจำต้องพยักหน้าอย่างไร้ทางเลือก เขายังรู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดกับเสวี่ยหนิงเซียง และตอบตกลงคำขอนาง
พอเขาพยักหน้า เสวี่ยหนิงเซียงก็ฉีกยิ้มสดใสและจั๋วฝานก็ยืนแสยะยิ้ม
“จัซ่ฝาน คอยดูเถอะ ถ้าเจ้าทิ้งข้า ข้าจะทำให้เจ้าต้องชดใช้!”เซี่ยเทียนหยางจ้อง แต่จั๋วฝานแค่ส่ายหัว”ใจเย็นๆ ตอนข้าใช้คน ข้าจะทำให้มั่นใจว่าพวกเขาจะไม่มีโอกาสแว้งมากัดข้า”
“ว่าไงนะ?”เซี่ยเทียนหยางอุทาน
จั๋วฝานหัวเราะและตบไหล่เขา หลังเตือนเสวี่ยหนิงเซียงให้ซ่อนตัว จั๋วฝานกับเซี่ยเทียนหยางก็ย่องไปหาไข่
ทั้งสองสามารถลอบเข้าได้เพราะเม็ดยาปกปิดพลังงาน ขณะที่อสูรคลุ้มคลั่ง สายฟ้ากับไฟปะทะกันระเบิดหุบเขาเป็นเวลาเล่น
จั๋วฝานกับเซี่ยเทียนหยางคลานอย่างระมัดระวังภายใต้พายุ ททุกครั้งที่ระเบิดเข้าใกล้ มันจะเกาะกุมหัวใจพวกเขาและทำให้พวกเขาเสียวสันหลังวาบ
ลูกไฟหนึ่งลูกหรือสายฟ้าหนึ่งสายสามารถปลิดชีวิตพวกเขาได้
โชคดีพอ พวกเขาไปถึงไข่โดยไร้รอยขีดข่วน ใต้วิหคสายฟ้า มันเป็นสถานที่ที่ทั้งอันตรายและปลอดภัยสุด
“เอาไงต่อ?”เซี่ยเทียนหยางแหงนมองบนฟ้า
จั๋วฝานอธิบายแผนด้วยรอยยิ้ม”ขณะนี้วิหคสายฟ้าไม่รู้ว่าเราอยู่นี่ พอมันพบว่าไข่มันหายไป มันจะไม่สู้อีกและพุ่งไปค้นหาลูกมัน เนื่องจากมันเร็วกว่าสิงโต เราจะช่วยชีวิตมันได้”
“เยี่ยม!”เซี่ยเทียนหยางพูดและยกนิ้ว
จากนั้นจั๋วฝานก็ส่งสัญญาณให้ยกรังพร้อมกัน
ขณะที่สวรรค์กำลังคลุ้มคลั่ง โจรสองคนได้ลอบขนทั้งรังออกไปใต้จมูกราชาทั้งสอง
เมื่อเห็น เสวี่ยหนิงเซียงก็ฉีกยิ้มกว้าง
ทันใดนั้น ราชาสิงโตเพลิงก็บินสูงขึ้น หลุดพ้นจากนกขณะที่วิหคสายฟ้าจับตาดูการเคลื่อนไหวมันอย่างใกล้ชิด
ขณะที่จั๋วฝานกำลังแบกรัง เขาพบว่าเงาบนพื้นใหญ่ขึ้นและท้องฟ้าก็เงียบลง เขาหยุดและแหงนมอง
เขาสบกับดวงตาคู่โตของราชาสิงโตเพลิง เขายังสังเกตเห็นว่าดวงตาของสิงโตกำลังเย้ยหยันเขา
จั๋วฝานตะโกนด้วยความตื่นตระหนก”เจ้าบ้านั่นพบเราแล้ว วิ่ง”
“แต่ไข่…”เซี่ยเทียนหยางประหม่า
“ไข่อะไรละ โยนพวกมันทิ้งซะ”
โดยไม่สนใจเซี่ยเทียนหยาง จั๋วฝานโยนรังกับไข่ห้าฟองทิ้งลงพื้น เนื่องจากพวกมันคือไข่สัตว์อสูร พวกมันจึงไม่แตกง่ายๆ
วิหคสายฟ้าตกใจกับเสียงตะโกนของจั๋วฝาน และเห็นลูกน้อยของนางโดนทิ้งขว้างลงพื้นกับตา
บูม!
จากนั้น ลูกไฟก็พุ่งผ่านวิหคสายฟ้าไป ราชาสิงโตเพลิงไม่ได้เล็งมันแต่เป็นลูกน้อยของมัน
ด้วยเสียงร้อง วิหคสายฟ้าบินเหมือนสายฟ้าฟาด ใช้ตัวนางขวางลูกไฟ
จั๋วฝานถอนหายใจ ไม่ใช่เพราะการเสียสละของวิหคสายฟ้า แต่เป็นความเจ้าเล่ห์ของสิงโต
มันรู้ว่าวิหคสายฟ้าเร็วมาก ซึ่งพิสูจน์ว่ามันยากทที่จะโจมตีอย่างหนัก แต่ไข่เหล่านั้นขยับไม่ได้และเหมาะแก่การหยุดความเร็วของวิหคสายฟ้า
การโจมตีสิ่งที่ศัตรูป้องกันคือแผนที่ดีสุด!
ราชาสิงโตเพลิงหัวเราะด้วยความยินดีและพ่นลูกไฟอีกลูก
วิหคสายฟ้าใช้สายฟ้านางเพื่อหยุดมัน ทำลายลูกไฟนั่นได้ แต่ลูกไฟอีกลูกก็กำลังพุ่งเข้าใกล้ไข่อีกใบ นางจึงบินเข้าไปรับ
ราชาสิงโตเพลิงทที่ลอยอยู่ด้านบนส่งเสียงคำรามลั่น
“เราทำให้มันแย่กว่าเดิม!เราได้เร่งจุดจบของวิหคสายฟ้า”ระหว่างวิ่งกลับไปหาเสวี่ยหนิงเซียง จั๋วฝานถอนหายใจ แม้จะไม่ชอบ เขาก็พูดด้วยความมุ่งมั่น”ไปกันเถอะ ถ้าเรารอให้วิหคสายฟ้าตาย สิงโตบ้านั่นจะมาไล่ล่าเรา”
จั๋วฝานกับเซี่ยเทียนหยางคว้าแขนเสวี่ยหนิงเซียง แต่นางยืนนิ่งกับที่ จ้องวิหคสายฟ้ากระโจนเข้ารับลูกไฟไม่หยุดด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
จั๋วฝานถอนหายใจ เขาไม่มีทางช่วยนกนั่นได้เลย
“ปล่อยมันไปหนิงเอ๋อร์ เราต้องไปแล้ว!”จั๋วฝานขมวดคิ้วและเร่ง แต่เสวี่ยหนิงเซียงกลับส่ายหัว
บูม!
หลังรับลูกไฟไปยี่สิบกว่าลูก วิหคสายฟ้าก็ส่งเสียงร้องและตกลงพื้น
ราชาสิงโตเพลิงตะปบกรงเล็บมันใส่ลำคอนก
“ไม่!’
เสวี่ยหนิงเซียงผละออกจากแขนของทั้งสอง พุ่งไปปกป้องวิหคสายฟ้า ลมเย็นจากการโจมตีของราชาสิงโตเพลิงพัดผมของนาง แต่ดวงตาของนางยังไม่ไหวติง
จั๋วฝานกับเซี่ยเทียนหยางรีบพุ่งมา
ทั้งคู่ลืมไปว่าในไม่ช้าจะมีศพเพิ่งอีกสอง แม้แต่จั๋วฝานก็ยังเสียความคิดในการคำนวณของเขาไป
ทั้งสามรู้แค่ว่าจะไม่ทอดทิ้งกัน!
“หนิงเอ๋อร์ ข้าจะตายไปกับเจ้า!”เซี่ยเทียนหยางคำรามขณะโยนตัวเองไปตรงหน้านาง
จั๋วฝานกระโจนมาตรงหน้าทั้งคู่แต่ดวงตาจับจ้องไปที่ราชาสิงโตเพลิง
เขาคือจักรพรรดิปีศาจ ต่อให้ตาย เขาก็จะจ้องมองศัตรูของเขา
[มนุษย์โง่ เนื้อของเจ้าไม่มีวันหยุดกรงเล็บของราชาผู้นี้ได้!]
ราชาสิงโตเพลิงเปิดปากและหัวเราะเยาะ เมื่อกรงเล็บมันเข้าใกล้ จิตสังหารของมันก็ทำให้ทั้งสามตัวสั่น
แต่เมื่อกรงเล็บกำลังจะสัมผัสใบหน้าของจั๋วฝาน…
เปลวไฟสีฟ้าพุ่งออกจากหน้าผากของจั๋วฝาน พลังที่น่าสะพรึงกลัวปกคลุมทั้งเทือกเขาหมื่นอสูร สัตว์อสูรตัวสั่นด้วยความกลัว ลดหัวพวกมันลงโดยไม่สนศักดิ์ศรี
แม้กระทั่งพวกที่กำลังสู้กันก็ยังงอเข่า
ราชาสิงโตเพลิงหยุดกรงเล็บมัน จ้องเปลวไฟที่ม้วนตัวขณะสั่นด้วยความกลัว..
