เพลิงฟ้าเล็กเหมือนเทียน ลู่ในสายลมตรงหน้าหน้าผากของจั๋วฝาน
แต่ถึงกระนั้น ดวงตาของราชาสิงโตเพลิงก็สั่นระริก ราวกับมันพบเห็นจุดจบ
จากนั้นมันก็ดึงกรงเล็บกลับ รีบหนีไปในร่างลูกไฟ มันยอมละทิ้งศักดิ์ศรี พุ่งไปด้วยความเร็วสูง เร็วจนมันเกือบเสียหลักล้ม
สัตว์อสูรระดับหก ราชาแห่งเทือกเขาหมื่นอสูร ตอนนี้กำลังหนีเหมือนลูกแมว สั่นไปทุกส่วนของร่างกาย
จั๋วฝานขมวดคิ้ว แตะหน้าผากเขาแต่เพลิงฟ้าได้ซ่อนอยู่ข้างในแล้ว
เขารู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่วเบาและสรุปว่ามันน่าจะเกี่ยวกับคนที่ปรากฏในจิตสำนึกเขา
“เห้ จั๋วฝาน”เซี่ยเทียนหยางเขย่าแขนเขา”พะ-พูดกับข้ามาตามตรง เจ้าเป็นมนุษย์จริงๆเหรอ?”
“พูดบ้าอะไร ถ้าข้าไม่ใช่มนุษย์แล้วจะเป็นอะไร?”จั๋วฝานปัดมือเซี่ยเทียนหยางทิ้ง
“ข้าไม่เคยเห็นมนุษย์ทำให้สัตว์อสูรระดับหกกลัวด้วยแค่การมองมาก่อน”เซี่ยเทียนหยางสูดหายใจลึกเพื่อสงบสติ”เจ้าเห็นไหมว่ามันกลัวแค่ไหนตอนมองเจ้า?เหมือนกับว่าเจ้าจะกินมันลงไปทั้งตัว”
“ในฐานะพี่น้องกัน เจ้าเป็นหนี้คำอธิบายข้า เจ้าปิดบังความลับไว้มากแค่ไหนกัน?”
จั๋วฝานกลอกตา จากนั้นก็หันไปหาเสวี่ยหนิงเซียง”เราไม่เคยเป็นพี่น้องกัน!”
เซี่ยเทียนหยางตัวแข็ง จากนั้นก็แสดงรอยยิ้มอึดอัด แต่เขาก็ยิ่งอยากรู้เกี่ยวกับจั๋วฝานมากขึ้น
พวกเขาเดินไปข้างเสวี่ยหนิงเซียง เห็นน้ำตาบนหน้านางขณะที่นางมองวิหคสายฟ้า สิงตม่ได้พรากชีวิตมัน แต่นกน้อยก็บาดเจ็บเกินเยียวยาแล้ว
ไม่เหมือนเซี่ยเทียนหยาง นางเมินราชาสิงโตที่หนีไปและตรวจสอบบาดแผลของนกน้อย
“ข้าทำอะไรไม่ได้”จั๋วฝานส่งปราณของเขาไปตรวจสอบสภาพมันก่อนถอนหายใจ
แผนเอาตัววิหคสายฟ้าสลายไปแล้ว
“พี่ใหญ่จั๋ว ท่านช่วยนางได้ไหม?เสวี่ยหนิงเซียงมองเขา แต่เขากลับแค่ถอนหายใจ
ในฐานะจักรพรรดิปีศาจ เขามีเคล็ดวิชามากมายแต่ปัจจุบันเขาอ่อนแอ
เสวี่ยหนิงเซียงเริ่มร้องไห้สุดหัวใจ น้ำตาของนางตกลงไปบนหน้าของวิหคสายฟ้า
นกน้อยลืมตาขึ้น
เสวี่ยหนิงเซียงสังเกตเห็นและหยุดที่ไข่ไม่ไกลออกไป แต่ไข่เป็นสีดำไหม้แล้ว
วิหคสายฟ้าทุ่มสุดตัว แต่มันไม่สามารถหยุดลูกไฟทุกลูกได้
“มันต้องการลูกของนาง ไปหาพวกมันกัน”เสวี่ยหนิงเซียงร้อง
จั๋วฝานกับเซี่ยเทียนหยางออกค้นหา ไม่ช้าก็รวบรวมไข่ไหม้ไร้ชีวิตได้สี่ใบ
“อีกหนึ่งละ?”เสวี่ยหนิงเซียงถาม
ทั้งสองส่ายหัว ฟองสุดท้ายหายไป พวกเขาหาไม่เจอ
เสวี่ยหนิงเซียงเศร้าใจ คุกเข่าต่อหน้าวิหคสายฟ้า”อภัยให้เราด้วย เราคือคนที่ทำร้ายเจ้า”
วิหคสายฟ้าจ้องไข่ไหม้สี่ฟองด้วยดวงตาเอ่อล้น จากนั้นก็ขยับมามองตัวเอง
ด้านใต้ตัวนาง มีไข่ใบสุดท้ายกลิ้งออกมา มันไม่บุบสลาย แต่ก็ยังมีรอยไหม้บนนั้น
จั๋วฝานมองวิหคสายฟ้าและลอบพยักหน้า
แม้จะถูกราชาสิงโตเพลิงกดดัน มันก็รู้ว่ามันต้องทำอะไร มันปกป้องไข่ใบหนึ่งโดยที่ไม่มีใครรู้
และมันก็ล้ม ใช้ตัวมันบังไข่ ต่อให้มันโดนฆ๋า ไข่ก็จะรอด มันใช้ชีวิตมันเพื่อปกป้องลูกน้อย
เมื่อคิดได้แบบนี้ จั๋วฝานก็เริ่มเคารพนก
วิหคสายฟ้าส่งเสียงร้อง จ้องจั๋วฝาน หรือหน้าผากเขา จากนั้นมันก็หันไปมองไข่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง
“เจ้าอยากให้ข้ารับมัน?”จั๋วฝานเดา
มันพยักหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น
จั๋วฝานหยิบมันขึ้นมาและถอนหายใจ”มันโดนเผา ต่อให้มันฝักออกมา มันคงมีชีวิตได้ไม่นาน เว้นแต่…”
เขากระซิบส่วนที่เหลือเข้าหูวิหคสายฟ้า ตอนแรกมันตกใจ จากนั้นมันก็พยักหน้าอย่างขอบคุณ
นางหันไปมองลูกน้อยเป็นครั้งสุดท้าย และหลับตาจากไปอย่างสงบ นางสามารถพักผ่อนได้อย่างสบายใจแล้วหลังรู้ว่าจั๋วฝานจะดูแลลูกมัน
เสวี่ยหนิงเซียงเห็นชีวิตมันลาลับและร้องไห้ออกมา
จั๋วฝานกับเซี่ยเทียนหยางถอนหายใจ พวกเขาไม่คิดว่านางจะเป็นห่วงเป็นใยสัตว์อสูรขนาดนี้
อย่างมากพวกเขาก็แค่เคารพ แต่ไม่ถึงขั้นใจสลาย
“เอ่อ หนิงเอ๋อร์ มันไม่กลับมาแล้ว อย่าร้องไห้สิ”จั๋วฝานปลอบ
“ใช่ ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้าจะรักวิหคสายฟ้าตัวนี้มากขนาดนี้หลังพบมันแค่ครั้งแรก”เซี่ยเทียนหยางหัวเราะแร้งและเกาหัว ไม่รู้ว่าจะปลอบนางยังไง
เสวี่ยหนิงเซียงปาดน้ำตา เช็ดน้ำมูก”พ-พวกเจ้าเข้าใจผิดแล้ว ที่นกน้อยตายก็น่าเศร้าแต่ข้าไม่ได้ร้องเพราะมัน ข้าแค่คิดถึงบ้าน นกน้อยทำให้ข้านึกถึงพ่อของข้าที่คอยปกป้องข้าทุกย่างก้าว คอยดูแลข้า”
อีกสองยิ้มแห้ง
[นางมีความทรงจำนี่เอง ไม่แปลกใจที่จะอ่อนไหวขนาดนี้]
“เอ่อ เนื่องจากมันไม่ใช่เพื่อนก งั้นข้าจะขอศพวิหคสายฟ้าไปนะ”จั๋วฝานรู้สึกอึดอัดขณะเก็บศพเข้าแหวนเขา แต่เสวี่ยหนิงเซียงก็พยักหน้า
แต่เซี่ยเทียนหยางกลับลุกเป็นไฟ”เห้ ทำไมเจ้าถึงได้ศพสัตว์อสูรระดับหกทั้งตัวเล่า?”
สัตว์อสูรถือเป็นสมบัติในตัวมัน โดยเฉพาะศพสัตว์อสูรระดับสูงที่ถือเป็นวัตถุดิบชั้นยอด แม้กระทั่งเจ็ดตระกูลใหญ่ก็ยังอยากได้ของแบบนี้
จั๋วฝานพูด”เจ้าเห็นมันมอบไข่มันให้ข้า ตัวมันก็เหมือนกัน เจ้าอยู่ที่นี่กับหนิงเอ๋อร์ซะ ข้าจะกลับมา”
เขาเดินหนีไปก่อนเซี่ยเทียนหยางจะได้เถียง เซี่ยเทียนหยางอยากตามจั๋วฝานไปแต่พอเห็นหนิงเอ๋อร์ เขาจึงอยู่ เขากังวลถึงความปลอดภัยของนาง การทิ้งนางไว้คนเดียวในป่าไม่ฉลาดนัก แม้มันจะไม่ค่อยแตกต่างต่อให้เขาอยู่ด้วยก็ตาม
หวือ!
ในจุดหนึ่ง จั๋วฝานนำไข่ ศพวิหคสายฟ้าและหินดำออกมา
เขาเริ่มหมุนพลังปราณและมือของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงร้อน
นี่คือไฟปราณพื้นฐานของผู้บ่มเพาะ มันอ่อนแอในการต่อสู้ แต่มีประโยชน์ในการกลั่น และหินดำเหล่านั้นก็คือหินมิติที่ใช้เพื่อทำแหวนเก็บของ
หินเหล่านี้หายากมากแม้ว่าเหมืองหินมิติทั้งหมดจะอยู่ภายใต้การควบคุมของเจ็ดตระกูลใหญ่และราชวงศ์ก็ตาม แต่ต้องขอบคุณศาลาเฉียนหลงกับราชวงศ์ที่ใจกว้าง เขาจึงมีพวกมัน
และตอนนี้ เขาก็กำลังวางแผนหลอมแหวนจับอสูร
มันซับซ้อนกว่าการหลอมแหวนเก็บของมาก และนิกายใหญ่ก็ยังหวงเคล็ดการหลอมเหล่านี้มาก นอกจากนี้ มันยังสามารถเก็บพลังปราณได้อีกด้วย
ด้วยความที่สัตว์อสูรได้รับการเลี้ยงโดยพลังปราณของโลก พวกมันจึงเป็นส่วนผสมที่ดีสุดสำหรับการหลอมสิ่งของ
กรณีนี้ ไข่นี้มาจากวิหคสายฟ้า และพลังปราณจะช่วยมันฟื้นตัว ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งนี้ จั๋วฝานก็ไม่มั่นใจว่าจะฝักมันได้
ตอนนี้ที่วิหคสายฟ้าตายแล้ว เขาจึงต้องฝักไข่เองและทำให้มันเป็นสิ่งมีชีวิตมารของเขาเพื่อเข้าหุบเขาสายฟ้า
สำหรับสิ่งนี้ จั๋วฝานได้พูดกับวิหคสายฟ้าก่อนมันตายและมันก็เห็นด้วยเมื่อมันรู้ว่าศพมันสามารถช่วยลูกน้อยของมันได้
ไม่ว่ายังไง นี่ก็คือวิธีแสดงความเคารพของจั๋วฝานที่มีต่อแม่ นอกจากนี้ เขายังยึดถือว่าการกระทำนี้เป็นการตัดสินใจของนาง
จั๋วฝานชี้นิ้วและเปลวไฟก็พุ่งสูง ผสานเข้ากับวัตถุดิบด้วยความเร็วสูงและเขาก็ยิ้มพึงพอใจ
เขาใกล้บรรลุวัตถุประสงค์ของเขาแล้ว
ในคืนเงียบสงัด ดวงดาวเปล่งประกายขณะที่เสวี่ยหนิงเซียงกับเซี่ยเทียนหยางจ้องพวกมันด้วยความเบื่อหน่าย นี่คือดินแดนของวิหคสายฟ้า ไม่มีสัตว์อสูรระดับหกตัวใดมาตระเวนแถวนี้ มันเป็นที่ที่ปลอดภัยสุดสำหรับพวกเขา
เสียงทำลายความเงียบและจั๋วฝานก็ปรากฏข้างพวกเขา
เสวี่ยหนิงเซียงวิ่งไปหาเขาด้วยความยินดีขณะที่เซี่ยเทียนหยางมองเขาขึ้นลง”เจ้าทำอะไรกับศพ?”
จั๋วฝานยักไหล่ และพูดออกมา”ฉีกมัเป็นแปดส่วนและใช้มัน”
เสวี่ยหนิงเซียงตกใจกับคำตอบของเขาและเซี่ยเทียนหยางก็รีบปลอบนาง”หนิงเอ๋อร์ ไม่เป็นไร ศพของสัตว์อสูรมักถูกจัดการแบบนี้ แต่ข้าไม่รู้ว่าเขาใช้มันหลอมอะไรขึ้นมา”
เซี่ยเทียนหยางรู้ว่าจั๋วฝานคือปรมาจารย์ค่ายกลและผู้หลอมโอสถ ดังนั้นการหลอมจึงไม่ยาก ด้วยความที่จั๋วฝานใช้เวลาทั้งวัน เขาจึงสันนิษฐานว่าจั๋วฝานต้องสร้างอะไรบางอย่าง
“เห้ เจ้ารู้ไหมว่าวันนี้คือวันเกิดครบรอบ 16 ปีของนาง?นางนึกถึงครอบครัวนางตอนวิหคสายฟ้าปกป้องไข่และมันก็ทำให้นางร้องไห้”
จั๋วฝานมองเสวี่ยหนิงเซียงผู้หน้าแดงก่ำ
“ฮ่าๆๆ ในเมื่อมันเป็นวันเกิดนนาง ข้าก็จะให้ของขวัญนาง”จั๋วฝานเผยแหวนที่มีสายฟ้าวิ่งแล่บบนแหวน จากนั้นก็จับมือเสวี่ยหนิงเซียงและสวมแหวนให้นาง
“นี่คือแหวนเก็บของที่ข้าหลอมจากวิหคสายฟ้า แหวนสายฟ้า ข้ามีหนึ่ง และเจ้าก็หนึ่ง พวกมันสองวงทำขึ้นมาด้วยกันและก็เชื่อมโยงกัน”
จั๋วฝานยกมือและสายฟ้าก็แล่บบนแหวนเขา
เสวี่ยหนิงเซียงยินดีแต่หัวใจกลับเต้นกระหน่ำขณะที่นางยื่นหมัดที่สวมแหวนออกมา จั๋วฝานทำเหมือนกันและแหวนสองวงก็ส่งเสียง
เซี่ยเทียนหยางเต็มไปด้วยความอิจฉาและคำราม”จั๋วฝาน ขะ-ข้าเองก็อยากได้”
“ไม่มีแล้ว!”จั๋วฝานพูด”วันนี้ก็เป็นวันเกิดเจ้าด้วยหรือไง?”
“ไม่ แต่เจ้าต้องให้ข้าหนึ่งวง!หรือ..พวกเจ้าสองคน..สวมแหวนคู่”ใบหน้าของเซี่ยเทียนหยางแดงก่ำ เขาไม่สนใจคุณค่าของแหวนสายฟ้า แต่จั๋วฝานกับเสวี่ยหนิงเซียงได้สวมแหวนพิเศษคู่หนึ่ง…
จั๋วฝานถอนหายใจ”เราผ่านทุกข์ผ่านหนาวมาด้วยกัน แน่นอน ข้าย่อมมีให้เจ้า”
จากนั้นจั๋วฝานก็โยนแหวนให้เขา เซี่ยเทียนหยางสวมมันอย่างยินดี จากนั้นก็ชนหมัดกับเสวี่ยหนิงเซียง
แหวนสายฟ้าที่พวกเขาได้รับจะตอบสนองกันเมื่ออีกคนอยู่ใกล้ๆ
จั๋วฝานพูดอย่างจริงจัง”แล้วไหนของขวัญเจ้าที่จะให้หนิงเอ๋อร์?”
เซี่ยเทียนหยางตกใจและเกาหัวเพราะเขาไม่มีของมีค่าติดตัว ทันใดนั้น เขาก็หันไปหาหนูดินและชี้มัน”หนิงเอ๋อร์ชอบเล่นกับมัน ข้าจะให้มันกับนาง”
“ไร้สาระ มันเลิกเป็นของเจ้าไปนานแล้ว”จั๋วฝานสวน
เซี่ยเทียนหยางดีดตัวด้วยความโกรธ”ก็มันเพราะเจ้าไม่ใช่หรือไง?”
ทั้งสองเริ่มเถียงกันขณะที่เสวี่ยหนิงเซียงยืนอยู่ด้านข้างด้วยรอยยิ้ม นางก้มมองแหวนสายฟ้า หวังให้เวลาหยุดลงเพื่อให้ทั้งสามได้อยู่ด้วยกัน
หลังผ่านค่ำคืนยาวนาน พวกเขาก็เริ่มเดินทางกลับในตอนเช้า
แต่ไกลออกไปหมื่นลี้ นกตัวใหญ่ที่มีตาบนทุกสัดส่วนของร่างกายกำลังกระพือปีก เปลวไฟสีฟ้าปกคลุมทั้งตัวมัน มันกำลังบินลึกเข้าไปในเทือกเขาหมื่นอสูร…
