เก็บเห็ด? หญิงสาวทั้งสามต่างตกตะลึง มันคุ้มค่ากับการเดินทางเข้าป่าเก็บเห็ดของกัปตันของพวกเธอหรือไม่? ป่าเต็มไปด้วยอันตรายและตอนนี้มีแหล่งน้ำจืดและอาหารที่เพียงพอ ทำไมต้องเสี่ยงต่อการเข้าไปในป่าด้วยล่ะ?
อย่างไรก็ตาม กู่เสี่ยวเล่อเห็นความกังวลของหญิงสาวทั้งสาม และกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย : “ไม่ต้องกังวล ผมจะเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ในครั้งนี้ นอกจากนี้ เรายังกินเนื้อสัตว์มาตลอดในช่วงนี้ ดูเหมือนจะโอเค แต่เมื่อเวลาผ่านไป ร่างกายของเราจะขาดวิตามินอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หลังจากฝนตกหนักเมื่อคืน ผมคิดว่าครั้งนี้ในป่าน่าจะมีเห็ดออกมาเยอะ ผมจะเก็บเห็ดสดกลับมา นำมากินและทำซุปได้ หากกินไม่หมดยังสามารถอบแห้งเป็นเห็ดตากแห้งหลายชนิดสำหรับกรณีฉุกเฉิน เพื่อช่วยชีวิตผู้ที่ป่วยเป็นโรคติดเชื้อในกระแสเลือดและโรคอื่น ๆ ที่ขาดวิตามิน ”
คำพูดของกู่เสี่ยวเล่อมีเหตุผลมาก แม้ว่าสาวๆ จะไม่พูด แต่พวกแธอทั้งหมดก็ชมเชยว่ากัปตันเป็นคนมองการณ์ไกลจริงๆ
“ งั้นให้ฉันไปกับคุณ!” หลินรุ่ยตอบก่อน
“เราสองคนสามารถนำเห็ดกลับมาเพิ่มได้หรือไม่?”
ทันทีที่เธอพูดจบหลินเจียวพูดอย่างกระตือรือร้น “ฉันอยากไปด้วย ฉันเคยได้ยินเพลงกล่อมเด็กของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เก็บเห็ดมาตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก แต่ฉันไม่เคยมีโอกาสเป็นสาวเก็บเห็ดเลยจริงๆ ฉันไม่อยากพลาดโอกาสดีๆ เช่นนี้ในครั้งนี้”
หลังจากที่เธอพูดจบ ใบหน้าของหนิงเล่ยก็มีความอึดอัด
ความจริงแล้วเธอไม่อยากอยู่คนเดียว อย่างแรกก็คือ เธอกังวลเล็กน้อยว่าคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามจะก่อปัญหาหรือขโมยของ และเธอไม่สามารถรับมือกับมันได้ด้วยตัวคนเดียว อย่างที่สองคือ กลัวว่าจู่ๆ สัตว์ร้ายจะโผล่มาและเธอไม่สามารถจัดการกับมันได้
แต่แตกต่างจากพี่น้องตระกูลหลิน เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกับกู่เสี่ยวเล่อมาโดยตลอด ตอนนี้ถ้าทั้งคู่ต้องการเข้าไปในป่ากับกู่เสี่ยวเล่อ เธอรู้สึกอายเล็กน้อยที่จะขอให้คนอื่นพาตัวเองไป
กู่เสี่ยวเล่อเหลือบมองไปที่หนิงเล่ยด้วยสีหน้าลังเล โบกมือของเขาและกล่าวว่า : “ลืมไปได้เลย ครั้งนี้ไม่มีใครมากับผม ในเวลานี้ แมลงพิษ,งูพิษมีบทบาทมากในป่าหลังฝนตก คุณสวมใส่เสื้อผ้าแขนสั้น, กางเกง, กระโปรง ฯลฯ ขาและแขนทุกอย่างเป็นเรื่องง่ายมากที่จะโจมตีโดยสิ่งเหล่านั้น นอกจากนี้ ผมเพิ่งเก็บเห็ดในภูเขาบ้านเกิดของผม และผมไม่แน่ใจเกี่ยวกับการกระจายตัวของเห็ดในป่ากึ่งเขตร้อนนี้ อาจต้องไปไกล การเพิ่มพวกคุณสองคนจะส่งผลต่อการลงมือของผม”
หลังจากคำพูดของกู่เสี่ยวเล่อจบลง พี่น้องตระกูลหลินก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีกต่อไป หลินเจียวบ่นอีกสองสามคำว่าเธอยังอยากเป็นสาวเก็บเห็ด
กู่เสี่ยวเล่อรู้สึกขบขัน หลังจากไตร่ตรองยังต้องการเก็บเห็ดอีกหรือไม่? ใครเลือกใครยังไม่จำเป็น! หลังจากปลอบโยนสมาชิกในทีมแล้ว กู่เสี่ยวเล่อก็เริ่มเตรียมตัวสำหรับช่วงบ่ายเพื่อเข้าป่า เขาพบกางเกงขายาวตัวหนึ่งในกระเป๋าเดินทางใบนั้นเป็นครั้งแรก มัดขากางเกงให้แน่นด้วยสายเบ็ดและเอากางเกงไป พร้อมกับมีดพับสวิทที่ไม่เคยห่างกาย เขายังแบกมีดพล้าที่หลังของเขา ยังคงมีเชือกจำนวนมากที่ถักทอจากเถาวัลย์บนร่างกายของเขาก่อนที่เขาจะอำลาสาวงามทั้งสาม และรีบเข้าไปในป่า
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของกู่เสี่ยวเล่อ หลินรุ่ยจ้องมองสักพักและตกอยู่ในอาการไตร่ตรอง “ พี่ พี่กำลังคิดอะไรอยู่?”
หลินเจียวถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “ อืม ทำไมเราถึงคิดว่ากู่เสี่ยวเล่อไม่ปล่อยให้พวกเราเข้าไปในป่าด้วยล่ะ?” หลินรุ่ยถามกลับ
“ ทำไมเหรอ? เมื่อกี้เขาพูดไม่ชัดเจนเหรอ? เขากลัวว่าเราจะตกอยู่ในอันตรายและจะกระทบกับตารางงานของเขา!” หลินเจียวพูดด้วยความสับสน
“ฮึ่ม นี่คือข้อแก้ตัวทั้งหมด กู่เสี่ยวเล่อคนนี้ไม่ต้องการให้หนิงเล่ยโดดเดี่ยวและอันตรายเกินไปเมื่ออยู่คนเดียว ดูเหมือนว่าเขาจะห่วงใยหญิงสาวคนนี้ในใจจริงๆ”
หลินรุ่ยยิ้มจาง ๆ แต่รอยยิ้มของเธอมีความหงุดหงิดที่อธิบายไม่ได้
…
ในแคมป์ที่ห่างออกไปไม่กี่กิโลเมตรในเวลานี้ ฉินเหว่ยมองไปที่สมาชิกในทีมของเขาพร้อมขมวดคิ้ว แม้ว่าผู้อำนวยการหวังฝ่ายทรัพยากรบุคคลจะมีสภาพจิตใจที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดหลังจากทานยาและไข้สูงก็ค่อยๆ บรรเทาลง ดูเหมือนคนน่าจะสบายดี
แต่หลังจากพายุดังกล่าวเมื่อคืนนี้ ปัญหาต่าง ๆ ในค่ายของพวกเขาก็ถูกเน้นขีดเส้นใต้อย่างแรงเช่นกัน ปัญหาแรกคือไม่มีแม้แต่ที่หลบลมและฝน เมื่อมีลมแรงและฝนตกคุณสามารถวิ่งเข้าไปในซอกหินที่อยู่ระหว่างแนวปะการังเพื่อหลบหนี
นอกจากนี้ ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ทุกคนมีปัญหาโภชนาการบางอย่าง การอาศัยแคลอรี่เสริมจากการกินปลาและปูขนาดเล็กเหล่านี้ตลอดทั้งวันไม่ได้เป็นวิธีแก้ปัญหาระยะยาว
ดูเหมือนว่าการช่วยเหลือจะยังไม่รู้ว่าจะถึงรอปีไหนหรือเดือนไหน แต่ดูตอนนี้ คาดว่าคงยากที่ทุกคนจะรอดไปได้อีกสิบวันครึ่ง
“เฮ้ ดูเหมือนว่าค่ายของเราจะต้องเปลี่ยนไป?” ฉินเหว่ยพูดกับตัวเองและส่ายหัว
“กัปตันฉินดูเหมือนว่าคุณจะเข้าใจเช่นกันว่าสถานการณ์ปัจจุบันนั้นสำคัญมากสำหรับพวกเรา!” เหลาชางเอนตัวไปและกล่าวอย่างเรียบเฉย
“ยังไง? คุณทำอะไรได้บ้าง? ” ฉินเหว่ยจ้องไปที่เหลาชางเป็นเวลานานก่อนที่จะถาม
“เฮ้เฮ้ มันไม่ได้เป็นไปไม่ได้ มันเป็นเพียงแค่ …”
แต่ก่อนที่เหลาชางจะพูดจบ เขาถูกขัดจังหวะโดยเสี่ยวลี่คนดังที่แอบอยู่ข้างๆ ฉินเหว่ย : “มันก็แค่ผายลม! ฉันขอบอกนะเหลาชาง คุณมีความคิดดีๆ ไหม? เอาล่ะให้ฉันไปหากู่เสี่ยวเล่อเพื่อขอยาเมื่อเช้านี้ ผลของการขอยาที่ไม่ได้รับมา แต่ฉันถูกเสือสาวสามตัวในแคมป์ทำร้ายจนเกือบตาย! ที่ตกลงมา ก้นของฉันยังคงเจ็บตอนนี้! คุณยังมีหน้าที่จะคิด?”
เหลาชางเพียงแค่ยิ้มให้กับคำบ่นของเสี่ยวลี่และไม่ได้หักล้างมัน ในความเป็นจริง ในใจของเขาเต็มไปด้วยความสุข : ‘ยัยตัวเหม็น หักหลังฉันด้วยการทรยศของเธอ และตอนนี้ติดตามฉินเหว่ย! สมควรที่จะปล่อยให้กู่เสี่ยวเล่อและคนในแคมป์นั้นทำความสะอาดเธออย่างดุเดือด!’
แต่ฉินเหว่ยโบกมือของเขาและส่งสัญญาณว่าไม่ให้เสี่ยวลี่พูดก่อน : “เหลาชาง แม้ว่าความคิดของคุณจะไม่ประสบความสำเร็จโดยตรง อย่างไรก็ตาม หากไม่มีเสี่ยวลี่ที่ต้องทนทุกข์ทรมานในครั้งนี้ คาดว่าคนของกู่เสี่ยวเล่อจะไม่คิดริเริ่มที่จะส่งยามาให้พวกเรา ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าไอเดียของคุณไม่มีประโยชน์เลย แต่คราวนี้สิ่งที่ยุ่งยากกว่า วิกฤตหลายอย่างที่เรากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะแก้ไข ประการแรก แหล่งอาหารไม่เพียงพออย่างจริงจัง ประการที่สอง แคมป์ของเราไม่มีความสามารถในการป้องกันลมและฝน เมื่อมีลมแรงและฝนตก เราจะต้องย้ายไปที่ถ้ำแนวปะการังที่เปียกชื้น หากคุณมีความคิดดีๆ มาพูดคุยและรับฟังกัน “
เหลาชางได้ยินคําพูดเหล่านี้ก็ยิ้มน้อยๆ : ” กัปตันฉิน อันที่จริงสิ่งเหล่านี้ไม่สามารถแก้ไขได้ เช่นคุณพูดเกี่ยวกับอาหาร พื้นที่ทะเลส่วนใหญ่ในแคมป์ของเราเป็นแนวปะการัง และฉันแทบจะไม่สามารถเก็บหอยและปู จับปลาได้ยากยิ่ง ดังนั้นจึงควรย้ายกลับไปที่แคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อในปัจจุบัน ทะเลค่อนข้างเปิด ใต้น้ำส่วนใหญ่เป็นแนวปะการังและมีปลาจำนวนมาก ฉันเฝ้าดูกู่เสี่ยวเล่อและคนของพวกเขาทุกเช้า ออกแพไปตกปลา ทุกครั้งที่กลับมาจะได้ปลาตัวโต ๆ เยอะ! หากเราวางแคมป์ทางด้านนี้ ไม่ใช่ว่าปัญหาการกินก็จะสามารถแก้ไขได้! “
ทันทีที่คำพูดของเหลาชางจบ เสียวลี่ก็ไม่ชอบฟัง : ” ฉันขอบอกนะ เหลาชาง หัวของคุณบีบประตูหรือป่าว? พวกเขาบอกเราอย่างชัดเจนในตอนแรก ว่าขอให้ค่ายของเราอยู่ห่างจากพวกเขาออกไปเล็กน้อย คุณพูดอย่างนี้ในตอนนี้ ไม่ได้ต้องการการต่อสู้หรือ? แต่คำถามคือ คุณคิดว่าใครคือคู่ต่อสู้ของกู่เสี่ยวเล่อที่มีวัสดุเพียงไม่กี่ชิ้นในแคมป์ของเรา? คุณสามารถต่อสู้ได้ตลอดเวลาหรือเหลาเว่ยก็สามารถต่อสู้ได้? “
เหลาชางโกรธมากจนจมูกคด ในใจกล่าวว่า : ‘นังเสี่ยว** ลืมเหลาจื้อในเวลานั้นไปแล้วหรือว่าปรนเปรออะไรแกบ้าง ซื้อกระเป๋าเสื้อผ้ารองเท้าเครื่องสำอางทุกวัน! ดังคำกล่าวที่ว่าหนึ่งคืนสามีภรรยาร้อยคืนโปรดปราน อยู่กับเหลาจื้อมานานแล้ว และตอนนี้จมูกของกูไม่ใช่จมูกและตาไม่ใช่ดวงตาที่ทำร้ายกูเสียหาย!’
แต่เหลาชางเป็นจิ้งจอกเฒ่าในที่ทำงาน แม้ว่าเขาจะโกรธมาก แต่ไม่มีอะไรออกมาจากใบหน้าของเขา เขายังคงพูดด้วยรอยยิ้มว่า : “เฮ้ ฉันหมายความว่าจะปล่อยให้กู่เสี่ยวเล่อและคนอื่นๆ ต่อสู้แย่งชิงพื้นที่ ฉันหมายถึงเจ้าหนุ่มคนนั้น กู่เสี่ยวเล่อกินอาหารอ่อน แต่ปฏิเสธอาหารแข็ง คล้อยตาม แต่ไม่บีบบังคับ เห็นได้ชัดว่าเราไปคว้าพื้นที่และเขาจะไม่ทำอย่างแน่นอน แต่ถ้าเราขอร้องเขา บางทีสิ่งนี้อาจมีวิธีจริงๆ! “
” ไปขอร้องเขา? ” ดวงตาของฉินเหว่ยสว่างขึ้นเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ …
