จ้าวแห่งเกาะ ตอนที่ 112 – ทรยศ
แต่เท่าที่สถานการณ์ปัจจุบันของพวกเขาน่าเป็นห่วงการศึกษาความลับกลางเกาะร้างนั้น ไม่สมเหตุสมผลกับพวกเขามากนัก
ตอนนี้กลุ่มโจรสลัดอยู่ที่ชายหาดด้านนอกและอาจเข้าไปในป่าได้ทุกเมื่อเพื่อล่าพวกเขา ส่วนที่อยู่กลางเกาะมันเกี่ยวอะไรกับพวกเขา? ไม่นานหลังจากมีคนคุยกันสองสามคน ไก่ฟ้ากับกระต่ายก็สุกแล้ว กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วป่าในบริเวณใกล้เคียง
กู่เสี่ยวเล่อไม่รีบร้อนที่จะให้ทุกคนเริ่มอาหารเย็นของวันนี้ แต่ให้ทุกคนนั่งลงก่อน เขามีลางสังหรณ์ว่าเร็ว ๆ นี้ สหายเก่าจะมาร่วมรับประทานอาหารค่ํา…
แน่นอนว่ามีเสียงพึมพําจากปาที่อยู่ใกล้ ๆ และใจของกู่เสี่ยวเล่อก็กระตุก แต่ในกรณีนี้เขายังคงกํา AK47 ไว้ในมือ ไม่นานหลังจากความวุ่นวายของกิ่งไม้และใบไม้ในปาสัตว์ต่างๆ ก็รีบวิ่งออกมา …
แต่กู่เสี่ยวเล่อซึ่งคิดว่ามันจะเป็นแมวสีขาวตัวใหญ่ที่สวยงามก็ตะลึง
คราวนี้กลายเป็นว่าได้พบกับไฮยีน่าพวกนั้นในวันแรกที่มาถึงเกาะร้าง และหัวหน้าก็คือจ่าฝูงที่ตัวเขาเองทําให้มันตาบอด!
นี่แน่นอนว่าคือการปะทะกันระหว่างฝ่ายตรงข้ามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! เขาไม่เคยคิดเลยว่าคราวนี้จะเป็นเจ้าพวกนี้ที่ถูกดึงดูดจากกลิ่นอาหารของพวกเขา!
บรรยากาศในค่ายก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที
แม้ว่าสองพี่น้องหลินรุ่ยและหลินเจียวจะไม่ได้พบกับไฮยีน่าพวกนี้ แต่พวกเธอก็รู้ดีว่าเจ้าพวกนี้ไม่ใจดีอย่างเห็นได้ชัด!
“คลิก!” กู่เสี่ยวเล่อดึงสลัก AK47 เล็งปากกระบอกปืนหลุมดําไปที่ตาข้างหนึ่งของไฮยีน่าจ่าฝูง เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนั้นรู้จักเสี่ยวเล่อด้วยหลังจากนั้นความเสียใจก่อนหน้านี้ของเขายังไม่ได้รับการรายงาน
ในขณะนี้ควบคู่ไปกับอาหารบนกองไฟที่ยังคงส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ อยู่ข้างหลังเขา ดวงตาที่เหลืออยู่ของไฮยีน่านั้นเต็มไปด้วยความโลภและความอยากอาหาร
แต่มันก็รู้ด้วยว่าชายที่เดินตรงมาตรงหน้าเขาไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะยั่วยุ แม้ว่ามันจะไม่รู้จัก AK47 ในมือของกู่เสี่ยวเล่อ แต่ความเจ็บปวดจากการถูกมนุษย์ชายคนนี้แทงด้วยหอกก็ยังคงแจ่มชัดในใจ
และตอนนี้ กู่เสี่ยวเล่อก็ยากที่จะเอาชนะ ว่ากันว่าเขามีปืนอยู่ในมือ ดังนั้นเขาจึงสามารถเพิกเฉยต่อไฮยีน่าห้าหรือหกตัวที่อยู่ตรงหน้าเขาได้โดยสิ้นเชิง แต่เขาไม่กล้ายิงตามใจ! นอกป่ายังมีกองกําลังโจรสลัดจํานวนมากที่อาจเข้ามาได้ตลอดเวลาเพื่อค้นหาตัวเขา!
เมื่อยิงออกไปจะเผยตําแหน่งของตัวเอง การทําทุกอย่างให้กับแคมป์ก่อนหน้านั้นไม่ได้เป็นการสูญเปล่าจากความพยายามที่ผ่านมาทั้งหมด!
เมื่อทั้งคนและหมาในต่างก็กลัวเล็กน้อยที่จะลงมือ ทันใดนั้นเสียงคํารามต่ําก็มาจากพุ่มไม้ข้างๆ พวกเขา : “โฮก…”
จากนั้นแมวตัวใหญ่ที่สวยงามที่กระโดดออกมาจากเทพนิยายก็กระโจนและกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่
“ มันคือแมวสีขาวตัวใหญ่!” หลินเจียวอุทานอย่างตื่นเต้น
อย่างไรก็ตาม แมวสีขาวตัวใหญ่ไม่ตอบสนองต่อเธอ แต่กลับเย่อหยิ่งราวกับราชาทั่วโลกจ้องมองไปที่ไฮยีน่าด้านล่าง
ภายใต้การจ้องมองของแมวตัวใหญ่สีขาวตัวนี้ กู่เสี่ยวเล่อพบว่าดวงตาของจ่าฝูงเริ่มสั่นสะท้าน หางที่น่าเกลียดที่ไม่เติบโตมาก่อนนั้นถูกคั่นกลางระหว่างขาหลังทั้งสองของมันสั่นตลอดเวลา และในที่สุดมันก็ไม่กล้าขยับตัว ราวกับเจอศัตรูตามธรรมชาติของมันเอง!
และไฮยีน่าสี่หรือห้าตัวที่อยู่ข้างหลังมันก็หายไปจากความดุร้ายและความโลภไปนานแล้ว พวกมันทั้งหมดก็ซุกหางและตัวสั่นไม่หยุด
“ปรากฏว่ามีวิญญาณที่ครอบงําในตํานานในหมู่สัตว์!” เมื่อเห็นที่นี่ กู่เสี่ยวเล่อยิ้มอย่างรู้ทัน
ดูเหมือนว่าแมวตัวใหญ่ตัวนี้จะมีชีวิตอยู่ชั้นแรกสุดยังเป็นราชาแห่งป่า อย่างน้อยมันก็สามารถข่มการมีอยู่ของไฮยีน่าที่กล้าโจมตีสิงโตได้เพียงลําพัง
“แง๊วว…” ทันใดนั้นแมวสีขาวตัวใหญ่บนต้นไม้ก็คําราม และกระโดดลงไปที่พื้น!
ทันใดนั้นไฮยีน่าก็ตื่นตระหนก .. และหนีไปทุกทิศทางและหายไปในพริบตา!
ในตอนนี้ มีมนุษย์เพียงสี่คนและแมวตัวใหญ่ที่เหลืออยู่ในแคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อ และแน่นอนว่า ลิงจินตัวน้อยนั่งอยู่บนไหล่ของกู่เสี่ยวเล่อเฝ้าดูความตื่นเต้น
หลังจากขับไล่หมาออกไปแล้ว แมวสีขาวตัวใหญ่ก็มองไปที่กู่เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ ด้วยสีหน้าซับซ้อน แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร แต่หลายคนก็เข้าใจว่าแมวตัวใหญ่นั้นไม่ได้มีเจตนาร้าย?
“ต้าไป๋ เจ้ามาที่นี่เพื่อกินหรือไม่?” กู่เสี่ยวเล่อยิ้มและใช้มีดตัดขาหลังของกระต่ายตัวอ้วนออกจากกองไฟ และโยนมันไปยังแมวตัวใหญ่
เช่นเดียวกับครั้งที่แล้ว แมวสีขาวตัวใหญ่จะดมขาของกระต่ายบนพื้นอย่างระมัดระวังจากนั้น คาบมันขึ้นมาทันทีและกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้อย่างรวดเร็ว หายไปในป่าด้วยการกระโดดตามยาวสองสามครั้ง …
“ เมื่อกี้หมายความว่ายังไง ไล่ไฮยีน่าไปแลกกับอาหารของเรา” หนิงเล่ยถามอย่างแปลกประหลาด
“ ทําไมล่ะ แมวมักจะมีไอคิวสูง พวกมันเป็นผู้พิทักษ์ป่าแห่งนี้ ในสายตาของพวกมัน ไฮยีน่าที่กินของเน่าเหล่านี้ก็คล้ายกับขอทาน ไม่อยากให้เราถูกพวกขอทานนั้นรังควานและไม่ใช่ว่ามันก็มีบาร์บีคิวอร่อย ๆ ด้วย นี่ไม่ใช่เรื่องปกติเหรอ? “ กู่เสี่ยวเล่อหันหัวของเขาและอธิบาย
หลินเจียวเดินไปด้วยความตื่นเต้นในเวลานี้และถามว่า : “ พี่เสี่ยวเล่อ คุณสามารถทําให้แมวสีขาวตัวใหญ่ตัวนี้เป็นสัตว์เลี้ยงในแคมป์ของเราได้เช่นเดียวกับลิงน้อยจินหรือไม่?”
กู่เสี่ยวเล่อเกาหัวของเขาและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ : “ไม่สามารถพูดได้ จนเป็นเพียงลูกลิงนอกจากนี้มันเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมและมีความสัมพันธ์กับมนุษย์เรา แต่มันยากที่จะพูดเมื่อมาเป็นแมวป่าตัวใหญ่ ผมรู้แค่ว่ามีคนในแอฟริกาเลี้ยงเสือชีตาห์เป็นสัตว์เลี้ยงได้สําเร็จ แต่ไม่แน่ใจเกี่ยวกับแมวตัวใหญ่ตัวนี้เลย แต่อย่างน้อย จากสถานการณ์ปัจจุบันมันชอบอาหารที่เราจัดหาให้ และ ในจุดนี้มันไม่ควรโจมตีเราอย่างแข็งขัน และ…”
ขณะที่กู่เสี่ยวเล่อกําลังพูด ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นทันที
ในเวลานี้ บนชายหาดของเกาะร้าง กลุ่มโจรสลัดติดอาวุธหนักที่มีร่างกายท่อน บนเปลือยเปล่ากําลังนั่งอยู่บนพื้นดินและกินอาหารเย็น อาหารสําหรับคนพวกนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อาหารส่วนใหญ่เป็นผักกระป๋องและถั่ว,ไส้กรอก,แฮมและอื่น ๆ
ในฐานะหัวหน้าของพวกเขา อีแร้งทมิฬที่นั่งอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่ด้วยสีหน้าเศร้าหมอง จ้องมองไปที่ปาที่ไม่มีที่สิ้นสุดตรงหน้าเขา ..
แผนการสังหารผู้รอดชีวิตในบ่ายวันนี้อาจกล่าวได้ว่าล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง แม้ว่าพวกเขาจะจับชายคนหนึ่งได้ แต่เขาก็สามารถบอกได้อย่างรวดเร็วว่าชายวัยกลางคนที่ลงพุงคนนี้ไม่ใช่คนที่มีความสามารถในการลอบสังหารคนของเขาได้
และจากผลตอบรับการดําเนินการในบ่ายวันนี้ นอกจากลุงวัยกลางคนที่พวกเขาจับได้ตอนนี้ยังมีผู้ชายวัยผู้ใหญ่อย่างน้อยสองคนอยู่ในป่า
เขากรีดร้องแทบเท้าของเขา กระซิบสองสามคํากับโจรสลัดที่อยู่ข้างๆ เขา
ในไม่ช้า โจรสลัดก็ลงไปสักพักและนําเหลาชางที่ตายไปแล้วครึ่งหนึ่งขึ้นมา
โดยปกติแล้ว โจรสลัดเหล่านี้มักจะไม่ปล่อยให้เชลยผู้ชายอาศัยอยู่ แต่ครั้งนี้เป็นสถานการณ์พิเศษ อีแร้งทมิฬหวังว่าจะได้รับข้อมูลเกี่ยวกับผู้รอดชีวิตที่หลบหนีทั้งสองจากปากของชายชรา จึงยังไว้ชีวิตเขา
“ ไม่ อย่าฆ่าฉัน! ฉัน ฉันมีเงิน! ฉันรวย! ตราบใดที่คุณปล่อยฉันไป! ฉันจะให้เงินทั้งหมด!”
เหลาชางผู้ซึ่งกลัวอย่างมาก คุกเข่าลงบนชายหาดด้วยความลนลาน และยังคงพูดซ้ําสองสามคําเหล่านี้
โจรสลัดสองคนที่พาเขาไป ตบเขาสองครั้ง หยุดพูดพึมพําเพ้อเจ้อ! ทั้งสองคนหัวเราะและ อยากจะทุบตีเขาอีกสักสองสามครั้ง แต่อีแร้งทมิฬโบกมือให้เขาหยุดตี
หัวหน้าโจรสลัดมองไปที่เหลาชางอย่างระมัดระวัง เดินมาหาเขา แล้วค่อยๆ ก้มตัวลงเพื่อมองใบหน้าที่อุดมไปด้วยไขมันของเหลาชาง และถามว่า :
“Do you kow whee those two jugle me aeow? (คุณรู้ไหมว่าชายสองคนในป่า ตอนนี้อยู่ที่ไหน?) ”
เกือบจะหมดหวังแล้ว ตัวแข็งเมื่อได้ยินประโยคนี้และตอบกลับด้วยเสียงดังทันที : “I Kow! I Kow! I kow whee the two of them ae! As log as you do not kill me, I will take you to catch them! (ฉันรู้ ฉันรู้ ฉันรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน! ตราบใดที่คุณไม่ฆ่าฉัน ฉันจะพาคุณไปจับพวกเขา!)”
เหลาชางเพิ่งพูดคํานี้เสร็จ และเมื่อเห็นหัวหน้าโจรสลัดตัวสูงตรงข้ามดูเหมือนจะมีสายตาไม่ไว้วางใจ เขาก็เพิ่มประโยคใหม่ทันที่ : “I also kow they have a lot of wome thee! A lot of beautiful wome! Just do’t kill me! I’ll take you to catch them ia miute! (ฉันรู้ด้วยว่ามีผู้หญิงหลายคนที่นั่น ผู้หญิงสวย ๆ เยอะมาก! ตราบใดที่คุณไม่ฆ่าฉัน ฉันจะพาคุณไปจับพวกเขา!) ”
เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้ อีแร้งทมิฬก็แสดงรอยยิ้มที่พึงพอใจบนใบหน้าของเขา จากนั้นก็ส่งเสียงคํารามฝรั่งเศสกับผู้ติดตามที่อยู่ข้างหลัง ผู้ใต้บังคับบัญชาพยักหน้าและโยนเนื้อกระป๋องให้เหลาชาง!
