จ้าวแห่งเกาะ ตอนที่ 114 – ล้มป่วย
แน่นอนว่าแมวสีขาวตัวใหญ่ที่โผล่ออกมาจากแคมป์ของพวกเขาหลายครั้งก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง
คราวนี้อาจเป็นเพราะมันไม่เห็นเงาของพวกเขากินอาหารอยู่ข้างล่าง เจ้าตัวละโมบก็ปีนขึ้นไปตามต้นไม้ ความสูงสิบเมตรเกินกว่าสัตว์ธรรมดาทั่วไป แต่สําหรับแมวตัวโตตัวนี้มันคือของง่ายๆ
ในขณะนี้มันกําลังยืนอยู่บนลําต้นของต้นไม้ในระดับเดียวกับซากเครื่องบินและมองเข้าไปข้างในด้วยความอยากรู้อยากเห็น …
” ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าเจ้าตัวนี้ควรจะปรากฏตัวอีกครั้ง?” กู่เสี่ยวเล่อพูดด้วยรอยยิ้มเมื่อมองไปที่แมวตัวใหญ่ด้านนอก
“ว้าว มีความผิดพลาดหรือไม่ เจ้าตัวนี้ติดการกินและดื่มกับเราหรือป่าว?” หลินเจียวดูเหมือนจะพึมพําอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
“ไม่เป็นไร แมวตัวใหญ่ตัวนี้มีจิตวิญญาณมาก ผมคิดว่ามันอาจเป็นประโยชน์สําหรับเราในการจัดการกับโจรสลัด!”
ในขณะที่พูด กู่เสี่ยวเล่อเปิดกระป๋องเนื้อวัวอีกกระป๋องและวางไว้ที่ทางเข้าซากเครื่องบิน
แมวสีขาวตัวใหญ่ที่มีความยาวลําตัวมากกว่าหนึ่งเมตรมองไปที่เนื้อกระป๋องที่มีกลิ่นหอม จากนั้นก็มองไปที่มนุษย์และลิงตัวน้อยที่กําลังกินอยู่ กําลังพิจารณาว่ามันควรจะกระโดดลงไปในซากเครื่องบินที่ดูเหมือนกรงและไปกินหรือไม่
ในฐานะราชาแห่งป่านี้ มีไอคิวสูงมากและรู้ด้วยว่าสัตว์ประเภทนี้ที่เดินตัวตรงมักจะอันตรายมาก แต่กลิ่นของอาหารที่มันไม่เคยกินในสองสามครั้งที่ผ่านมาก็ยังคงดึงดูดมันอยู่
ในที่สุดความปรารถนาที่จะได้รับอาหารที่ดีก็ยังพ่ายแพ้ต่อความอบอุ่นของมนุษย์ และแมวสีขาวตัวใหญ่ก็กระโดดลงไปในซากเครื่องบินได้อย่างง่ายดาย
การเข้ามาของมันทําให้ผู้หญิงและลิงจินตัวน้อยที่อยู่ข้างในเริ่มกระวนกระวายใจและทุกคนก็ไม่กล้ากินอีกต่อไป ต่างก็จ้องมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญตัวนี้
แน่นอนว่า ยกเว้น กู่เสี่ยวเล่อการแสดงออกของเขายังคงผ่อนคลาย และเขาเคาะกล่องเนื้อกระป๋องที่เปิดอยู่บนพื้นห้องโดยสารด้วยแท่งไม้ แปลว่ารีบกิน ..
แมวตัวใหญ่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดก็เลือกที่จะก้มลงและเลียเนื้อวัวในกระป๋องด้วยลิ้นที่มีหนามของมัน
“ว้าว!” รสชาติอร่อยจนหยุดไม่อยู่หลังจากกินมัน แผล่บแผล่บ … และไม่นานเนื้อกระป๋องก็ถูกกินจนว่างเปล่า แมวตัวใหญ่เลียในกระป๋องอย่างตะกละตะกลามด้วยลิ้นของมันสองสามครั้ง จนกระทั่งมันเลียเนื้อสับในนั้นจนหมด จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่กู่เสี่ยวเล่อ
แววตาที่โหยหานั้นมีความหมายเพียงอย่างเดียวนั่นคือ “ มันยังกินไม่พอ!”
กู่เสี่ยวเล่อกางมือของเขา บ่งบอกว่า เขาก็ไม่มีเช่นกัน
แต่การกระทําของเขาทําให้สาวๆ ทั้งสามคนในห้องโดยสารหวาดกลัว
ในใจบอกว่า : แมวตัวใหญ่ตัวนี้จะไม่ลุกขึ้นมากินเราทันที ถ้าเราไม่มีอาหารกระป๋องให้มันกินใช่มั้ย?
โชคดีที่แมวสีขาวตัวใหญ่เพียงแค่เลียริมฝีปากของมันอย่างตั้งใจ และหลังจากคํารามต่ํากระโดดในแนวดิ่งก็กระโดดออกจากห้องโดยสารและไม่นานก็หายไปในป่ายามค่ําคืน ..
หลินเจียวพูดเบา ๆ จนกระทั่งแมวตัวใหญ่จากไปไกล : “ เอ่อ พี่เสี่ยวเล่อมันเป็นปัญหาสําหรับพวกเราที่ต้องหากินข้าวด้วยตัวเอง ตอนนี้คุณยังสนใจที่จะเลี้ยงแมวอยู่อีกหรือ?”
เสี่ยวเล่อยิ้ม แต่ไม่ตอบโดยตรง
หนิงเล่ยที่อยู่ด้านข้างตอบว่า : “ฉันสงสัยว่าพี่ชายเสี่ยวเล่อของคุณ ตั้งใจจะใช้แมวตัวใหญ่ตัวนี้กับสุนัขล่าเนื้อโจรสลัดใช่มั้ย?”
“หือ?” เสี่ยวเล่อมองไปที่นางสาวหนิง และพยักหน้า : “ โอเค ดูเหมือนว่าคุณหนิงจะกําจัดฉายาว่าหน้าอกใหญ่แต่ไร้สมองไปหมดแล้ว แม้แต่ประเด็นนี้คุณก็คิดได้”
หนิงเล่ยเพียงแค่ตะคอกอย่างหนักสําหรับคําชมของกู่เสี่ยวเล่อและไม่ตอบสนอง
แต่อาหารค่ําที่มีชีวิตชีวาของพวกเขาในตอนเย็นจบลงแล้ว และทั้งสามสาวก็ลงจากซากเครื่องบินด้วยกันหลังกินอาหารเสร็จ
แน่นอนว่าเพื่อป้องกันไม่ให้คนบางคนมองเห็น หนิงเล่ยยังแนะนําเป็นพิเศษให้พวกเธอหาต้นไม้หนาทึบสองสามต้นเพื่อปิดกั้นพวกเธอ
ในความเป็นจริง การเคลื่อนไหวของพวกเธอไม่จําเป็นเลย เพราะเวลานี้ท้องฟ้ามืดลงแล้ว และพวกเขาก็แยกจากกันด้วยระยะทางมากกว่าสิบเมตรในคืนนี้
แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะตั้งใจมอง เขาก็สามารถมองเห็นส่วนที่ขาวได้มากที่สุด
แน่นอนแม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะเป็นชายหนุ่มที่มีจิตวิญญาณที่แข็งแกร่ง แต่เขาก็ไม่หิวและกระหายในระดับนี้
ในขณะนี้ เขานั่งอยู่ในห้องโดยสารของเครื่องบิน คิดซ้ํา ๆ ว่าจะทําให้แมวตัวใหญ่สีขาวตัวนี้เชื่องต่อไปได้อย่างไร เมื่อพิจารณาจากการเผชิญหน้าระหว่างมันกับไฮยีน่าในวันนี้ เป็นที่ชัดเจนว่าแมวตัวนี้มีข้อได้เปรียบในการเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายที่มีขนาดใกล้เคียงกับมัน
ไม่จําเป็นต้องโจมตีโดยตรง เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นและคํารามไม่กี่ครั้ง ไฮยีน่าก็ไม่กล้าโจมตี และวิ่งหนีไปตามสายลม แต่ไฮยีน่าเป็นสัตว์ป่าอะบอริจินในป่าเขตร้อนนี้ และกระดูกของพวกมันอาจเต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่อแมวสีขาวตัวใหญ่ตัวนี้
อย่างไรก็ตาม โดโก อาร์เจนติโนสองตัวที่โจรสลัดนํามานั้นเป็นสัตว์ต่างถิ่น พวกมันรู้จักแมวสีขาวตัวใหญ่ตัวนี้ไหม จะกลัวแมวสีขาวตัวนี้เหมือนกันไหม
พวกนี้กู่เสี่ยวเล่อไม่รู้อะไรเลย ….
แน่นอนว่าสิ่งที่สําคัญที่สุดคือ ตอนนี้กู่เสี่ยวเล่อไม่คิดอย่างนั้น เพราะเขาเลี้ยงแมวสีขาวตัวใหญ่ตัวนี้มาหลายครั้ง เจ้าเหนือหัวในปาที่หยิ่งผยองตัวนี้จะยอมทําตามอย่างเชื่อฟัง!
“อืม! มันน่าเศร้าจริงๆ!” กู่เสี่ยวเล่อถอนหายใจและพบว่าหนิงเลยและสาวๆ ตระกูลหลิ นกําลังปีนบันไดเชือกที่ห้อยลงมาบนเครื่องบิน
“เป็นยังไงบ้าง ไปปลดเบามาสําเร็จหรือยัง?” กู่เสี่ยวเล่อยิ้มแล้วพูดติดตลกกับสาว ๆ
หลินเจียวยิ้มด้วยปากเล็ก ๆ : “ พี่เสี่ยวเล่อ คุณตลกมาก ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีใครปัสสาวะไม่ออก! เป็นแค่ฉัน ฉันคิดว่าครั้งต่อไปที่สามสาวอย่างเราออกไปทําธุระ คุณซึ่งเป็นหัวหน้าทีมควรจะตามเราไปด้วยไม่ใช่เหรอ ? “
เมื่อได้ยินเช่นนี้ กู่เสี่ยวเล่อก็ถึงกับผงะ : พวกเขากลัวที่จะถูกฉันเห็นหรือเปล่า? ทําไมคุณถึงมีความคิดที่จะขอให้ฉันไปกับคุณ?
แต่เมื่อมองไปที่น้ําเสียงของหลินเจียว ดูเหมือนจะไม่ได้ล้อเล่นกับเขา และคุณหนิงที่อยู่ข้างๆ เธอก็หน้าแดงและไม่ได้พูดอะไร เห็นได้ชัดว่าเธอเห็นด้วยกับคําแนะนําของหลินเจียว
เมื่อเห็นการแสดงออกทิ้งงงวยบนใบหน้าของกู่เสี่ยวเล่อ ในที่สุดหลินรุ่ยก็ริเริ่มที่จะอธิบาย : “อันที่จริงแล้ว หลังจากที่มืดมิดในป่า มันน่ากลัวจริงๆ เราโอเคบนซากเครื่องบินลํานี้ ทันทีที่ฉันมาถึงพื้นดิน ฉันก็ได้ยินเสียงเรียกของแมลงและนกแปลก ๆ หลายชนิดในป่า ในพุ่มไม้บนพื้นดิน และแม้แต่สัตว์ร้ายบางชนิดที่ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร โอ้ มันแย่มาก คราวนี้พวกเราทั้งสามตกอยู่ในความกลัว ”
“โอ้ นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น!” กู่เสี่ยวเล่อก็นึกขึ้นได้
ในความเป็นจริง สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ เพราะกลัวเกินไป สาวๆ ทั้งสามคนเกือบจะหลงทางใต้เครื่องบิน
แม้แต่หลินเจียวก็พูดด้วยเสียงร้องไห้ : “แม้ว่าพี่เสี่ยวเล่อจะดูเราทําธุระอย่างโจ่งครึ่มหลังจากลงไป ฉันก็ไม่กล้าออกมาปลดเบาแบบนี้อีก”
แม้ว่าหนิงเล่ยจะไม่กลัวถึงขนาดนั้น แต่ในใจของเธอก็ยังรั่วเหมือนตีกลอง
ดังนั้นในครั้งนี้ เมื่อหลินเจียวแนะนําให้เสี่ยวเล่อติดตามพวกเธอไปทําธุระ เธอก็ไม่ได้คัดค้านอย่างน่าประหลาดใจ
แน่นอนว่ากู่เสี่ยวเล่อเห็นด้วยกับคําขอดังกล่าวอย่างเป็นธรรมชาติ และยังกล่าวอย่างจริงใจว่า ถ้าสาวงามไม่ได้ทําธุระอย่างราบรื่นเพราะความกลัว เขาสามารถพาเธอลงไปได้ทันที และทําธุระอีกครั้ง แต่มันทําให้ทั้งสามสาวดูดถูก …. เมื่อพวกเขาทั้งสี่และลิงตัวหนึ่งกําลังพูดคุยและหัวเราะ หลินเจียวก็เปลี่ยนสีหน้าและย่อตัวลงจับหน้าท้องของเธอ
เกิดอะไรขึ้น? ฉากนี้ทําให้กู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยตกตะลึง?
ตอนนี้ไม่เป็นไร จู่ๆ ดูเหมือนจะป่วยกะทันหัน!
เมื่อเห็นหลินเจียวนั่งยองๆ อยู่บนพื้น สีหน้าของเธอดูเจ็บปวดมาก ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอซีด และก่อนหน้านั้นไม่นาน เม็ดเหงื่อขนาดเท่าเมล็ดถั่วเหลืองยังคงกลิ้งลงมาจากหน้าผากของเธอ…
“ อีกแล้ว มันเริ่มเจ็บอีกแล้วเหรอ?” หลินรุ่ยซึ่งอยู่ข้างเธอถามด้วยความเป็นห่วง
“อืม … พี่สาว โอ๊ยเจ็บ … “ หลินเจียวกัดฟันตอบอย่างยากลําบาก
