จ้าวแห่งเกาะ ตอนที่ 117 – ผู้ที่ไว้ใจ
นี่เป็นการโจมตีของโรคจิตอย่างกะทันหันหรือไม่? เห็นได้ชัดว่าเหลาจื้อมาเพื่อช่วยเขาทําไมเขายังคงตะโกนอย่างบ้าคลั่ง?
แต่ก่อนที่กู่เสี่ยวเล่อจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น โจรสลัดที่ตื่นขึ้นมารอบ ๆ ตัวเขาก็เริ่มตะโกนใส่เขา
แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อต้องการช่วยเหลาชาง แต่มันก็สายเกินไป เขาหันหลังกลับและหลบโจรสลัดสองคนที่โผเข้ามาเพื่อจับเขาทั้งเป็น จากนั้นก็กระโดดอย่างกีฬาชปาร์กัวร์จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่งในสภาพแวดล้อมที่ซับซ้อนโดยไม่ต้องใช้อุปกรณ์ช่วยเหลือขึ้นและลงข้ามหัวของโจรสลัดที่เพิ่งมาล้อมรอบ …..
เขาลงมือกระทําเช่นนี้เช่นก้อนเมฆและน้ำไหล และในไม่ช้าเขาก็กําจัดโจรสลัดหลายคนที่กําลังไล่ตามและปิดกั้นเขา ถ้าสาวทั้งสามคนมาเห็นเขา จะกระโดดขึ้นและให้กําลังใจเขาอย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้ กู่เสี่ยวเล่อไม่มีความภาคภูมิใจแม้แต่น้อย มีโจรสลัดเกือบ 30 คนอยู่บนชายหากและเขาไม่มีปืนอยู่ในมือ คนที่ไม่ระวังอาจจบชีวิตของเขาที่นี่โดยไม่ได้ตั้งใจ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าอยู่นานกว่านี้และวิ่งไปที่ขอบปาอย่างรวดเร็ว!
ตราบใดที่คุณเข้าไปในปา ความตายของอาวุธร้อนในมือของโจรสลัดจะลดลงอย่างมาก และโอกาสในการหลบหนีของคุณจะดีขึ้นอย่างมาก
กู่เสี่ยวเล่อยังคิดไม่ออก เขามาช่วยเหลาชางด้วยความเมตตา และเหตุใด ชายชราคนนี้ถึงกักขังตัวเองเพื่อคืนความเมตตาด้วยความแยบยล [ความเกลียดชัง]
แต่ในขณะนี้ เขาได้ยินชายชราในกรงไม้ด้านหลังเขาส่งเสียงคํารามอย่างเจ็บปวด : “ให้ตายเถอะ ไอ้เสี่ยวเล่อเป็นเพราะมึง ขาทั้งสองข้างของเหลาจื้อหักเพราะพวกเขา ข้าไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกต่อไป แกไอ้แม่เย็-ไม่ต้องคิดที่จะออกจากเกาะร้างนี้! อย่าคิดหวังเลย!” จากนั้นก็มีเสียงหัวเราะที่ไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือความเจ็บปวดหรือความสุข …
มันกลายเป็นอย่างนั้น! ‘เสี่ยวเล่อสามารถเข้าใจได้ว่าเป็นเหลาชางที่รู้ว่าเขาขาหัก
และไม่มีโอกาสหนี เขาเลยอยากจะดึงคนมาเพื่อแบ่งปันชะตากรรมจึงได้ทําเรื่องชั่วร้ายแบบนี้!
แม้ว่าในใจเขาจะแอบด่าเหลาชางว่าเป็นคนไม่ดี แต่เขาก็ยังโทษตัวเองมากขึ้นว่ามันเป็นเขาที่เป็นคนเลวบริสุทธิ์จริงๆ และความเห็นอกเห็นใจก็เอ่อล้นออกมา และจบลงด้วยชะตากรรมเช่นนั้น แต่ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องเสียใจอีกต่อไป โจรสลัดเกือบทั้งหมดบนชายหาดตั้งเป้าโจมตีเขา
” ปุปุปุ …” เสียงดึงสลักดังมาจากด้านหลังก์เสี่ยวเล่อ เขารีบเอนตัวกระโดดและได้ยินเสียงปืนดังมาจากด้านหลังเขาทันที …
โชคดีที่ปาอยู่ไม่ไกลจากเขา กู่เสี่ยวเล่อใช้การวิ่งซิกแซกหลายครั้งเพื่อเข้าไปในปาก่อนที่จะถูกยิงด้วยกระสุนไร้ตา แน่นอนว่าการเข้าไปในปาไม่ได้หมายความว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี เพราะเขาได้ยินเสียงเห่าของโดโก อาร์เจนติโนสองตัวจากด้านหลังอย่างชัดเจน ..
สิ่งที่คุณกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น! เขาสามารถกําจัดสุนัขล่าเนื้อสองตัวที่น่ารําคาญนี้ในปาได้ในช่วงบ่ายโดยสิ้นเชิงเพราะฉินเหว่ยและเหลาชาง
ตอนนี้หากไม่มีแพะรับบาปสองตัวนี้ เสี่ยวเล่อจะหนีไปได้ด้วยตัวเองหรือไม่ เขาไม่รู้เลยในใจของเขา
ในไม่ช้าก็มีเสียงคนตะโกน สุนัขเห่าในปาด้านหลัง เขาเห็นได้ชัดว่าสุนัขล่าเนื้อทั้งสองได้ค้นพบกลิ่นของเขาและกําลังไล่ตามเขา และได้ยินเสียงราวกับว่าไม่มีใครดึงสุนัขล่าเนื้อสองตัวด้วยเชือกในครั้งนี้ อาจเป็นเพราะพวกมันกลัวว่าจะส่งผลต่อความเร็วของสุนัขล่าเนื้อเต็มอัตราหลังจากที่ถูกคนดึง ดังนั้นคราวนี้โจรสลัดได้ปลดเชือกบ่วงที่รัดตัวโดโก อาร์เจนติโน!
โอ้ พระเจ้า! แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะรู้สึกว่าความเร็วของเขาในป่านั้นไม่ชัดเจน แต่เขาก็ยังไม่มีความมั่นใจที่จะวิ่งแข่งกับสุนัขล่าเนื้อทั้งสอง!
แน่นอนว่าในไม่ช้า เขาก็ได้ยินเสียงหมาสองตัวหอบและหายใจไม่ออกอยู่ข้างหลัง
ทําไมมาทันเร็วจัง ในตอนนี้ เสี่ยวเล่อเกลียดพ่อแม่ของเขาที่ไม่ให้ขาเพิ่มสองข้างแก่เขา แต่ตอนนี้มันไม่มีความหมายที่จะคิดมาก
สุนัขโดโก อาร์เจนติโนดุร้ายสองตัวได้ไล่ตามไปยังตําแหน่งที่ห่างจากกู่เสี่ยวเล่อไม่ถึง 10 เมตรในชั่วพริบตา
ในระยะทางสั้น ๆ เสี่ยวเล่อไม่กล้าที่จะหยุดยิง แม้ว่าเขาจะมีปืนอยู่ในมือก็ตาม เพราะมีโอกาสมากที่เขาจะถูกสุนัขล่าสัตว์ตัวอื่นเหวี่ยงออกไปทันทีที่เขายิงสุนัขล่าสัตว์! โชคดีที่เสี่ยวเล่อระมัดระวังพอ และเขาก็เตรียมพร้อมสําหรับสถานการณ์ที่กะทันหันเช่นนี้
พริกที่เขานําออกมาก่อนหน้านี้ไม่ได้พกไว้ในกระเป๋า แต่อัดเต็มอยู่ในบางอย่างที่คล้ายกับลูกโป่ง
อะไรบางอย่างที่คล้ายกับลูกโปง? อันที่จริงมันเป็นของขวัญที่เหลาชางมอบให้กับกู่เสี่ยวเล่อเมื่อเขามักจะมาที่แคมป์ของเขา เพื่อทําให้เขาพอใจนั่นคือถุงยางอนามัยแบบเม็ด! กู่เสี่ยวเล่อยัดพริกไทยลงในถุงยางอนามัยก่อน แล้วเปาให้เป็นลูกโปงด้วยปากของเขา
ในตอนนี้หมาล่าเนื้อกําลังไล่ตามเขาไม่ต้องรอว่าเมื่อไร!
เห็นว่าเขาหยิบ “ระเบิดลูกโปงพริกไทย” ออกมาทันที โดยไม่หันศีรษะแล้วขว้างไปข้างหลังเขา …
“ปัง!” ลูกโปงพริกไทยที่ตกลงสู่พื้นระเบิดทันทีนั้น มีควันสีเทาฟุ้งกระจายทันทีและ โดโก อาร์เจนติโนที่ดุร้ายสองตัวที่ไล่ล่าตามมาได้เข้าไปในกลุ่มควัน ทันใดนั้น พริกไทยจํานวนมากก็พุ่งเข้าจมูกตาและแม้แต่ปากของสุนัขล่าเนื้อทั้งสองตัว
สุนัขล่าเนื้อสองตัวที่ยังคงเห่าก็สูญเสียการรับรู้ทิศทางไปอย่างกะทันหัน จมูกตาและปากของพวกมันถูกห้อมล้อมด้วยความระคายเคือง
มันจะอยู่ในอารมณ์ที่จะไล่ล่าเป้าหมายตรงหน้าได้อย่างไร มันทําได้แค่หยุดกับที่ มันกําลังจามและน้ำลายไหล
“ฮัช ฮัช ธัช “ เมื่อโจรสลัดพวกนี้ตามมาทัน พวกเขาพบว่าโดโก อาร์เจนติโนสองตัวนี้ แค่วนเวียนไปมาและโจมตีกันอย่างเมามัน พวกมันก็ไม่เชื่อฟังคําสั่งของพวกเขาอีกต่อไป …
สี่สิบนาทีต่อมา ในแคมป์เครื่องบินของกู่เสี่ยวเล่อ หนิงเลยและหลินรุ่ยกําลังเดินไปมาในห้องโดยสาร แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ได้พูดกัน แต่การแสดงออกที่ขมวดคิ้วบนใบหน้าของพวกเธอสามารถบอกได้ว่าตอนนี้พวกเธอกังวลแค่ไหน
หลินเจียวซึ่งครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่ข้างเตียงในแคมป์ก็มีสีหน้ากังวลเช่นกัน แม้ว่าเม็ดเหงื่อจะยังคงกลิ้งอยู่บนใบหน้าของเธอเพราะประจําเดือน แต่เธอก็ยังคงสวดมนต์ :
“ ทําไมพี่เสี่ยวเล่อยังไม่กลับมา ทําไมเขาไม่กลับมาล่ะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ เหรอ?”
หนิงเลยและหลินรุ่ยต้องการปลอบโยนเธอ แต่พวกเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรหลังจากคิดถึงเรื่องนี้มานาน!
ใช่ การมองหาสมุนไพรในปากลางดึกเป็นสิ่งที่อันตรายมาก และสิ่งที่ทําให้ทุกคนกังวลมากขึ้นคือ เสี่ยวเล่อคนนี้จะไม่ฟังคําชักชวน และวิ่งไปที่ชายหาดเพื่อหายาแก้ปวดให้หลินเจียว!
เมื่อเด็กสาวทั้งสามกังวล ทันใดนั้นก็มีเสียงคลานดังมาจากบันไดเชือกนอกตัวเครื่องบินของพวกเธอ …
ถูกต้อง คนที่มาคือกู่เสี่ยวเล่อ หัวหน้าทีมที่ทําให้พวกเธอทั้งรักและชัง!
“คุณไปไหนมา ทําไมคุณเดินนานขนาดนี้! คุณรู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วงคุณแทบตาย!” หนิงเลยโกรธมากจนบีบเอวด้วยมือของเธอ แต่เดิมอยากจะพูดให้รุนแรงกว่านี้ แต่ไม่รู้ว่าทําไมเมื่อเห็นเสี่ยวเล่อกลับมาโดยไม่เป็นอันตราย ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่นุ่มนวลในใจของเธอ แม้แต่ความตั้งใจที่จะด่ากู่เสี่ยวเล่อก็อ่อนลงมาก!
สําหรับพี่น้องสองสาวหลินรุ่ยและหลินเจียว เมื่อพวกเธอเห็นกู่เสี่ยวเล่อขึ้นมา ดวงตาของพวกเธอก็มีน้ำตา
เมื่อเห็นว่าสมาชิกในทีมสาวงามหลายคนของเขาให้ความสําคัญกับความปลอดภัยของตัวเองเป็นอย่างมาก แม้ว่าใบหน้าของกู่เสี่ยวเล่อจะไม่เปลี่ยนไปมากนัก แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจ ดูเหมือนว่าสาวงามทั้งสามคนนี้จะกังวลเกี่ยวกับตัวเองจริงๆ และพวกเธอก็ดีกว่าเหลาชาง ฉินเหว่ยและคนอื่น ๆ
“ผมไม่เป็นไร เสี่ยวเจียว คุณยังมีอาการปวดมากใช่ไหม?” เสี่ยวเล่อเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา ยิ้มและหยิบยาสามกล่องออกจากแขน
