เจสันเสร็จสิ้นการจารึกของเขาภายใน 30 นาที และมีดของเขามีอักษรรูนสำหรับลับมีดอีกสี่รู ประดับส่วนนอกของใบมีด
ด้วยวิธีการ ‘ง่ายๆ ‘ นี้ เจสันใกล้จะได้เรียนรู้วิธีสร้างอาวุธมานาแล้ว
ความแตกต่างระหว่างอาวุธธรรมดาและอาวุธมานาส่วนใหญ่เป็นเพราะวัสดุที่ใช้ในการผลิตอาวุธที่มีมานาสูง แต่มีรูนจำนวนมาก
อักษรรูนเหล่านี้มีพลังมากกว่าอักษรรูนที่เจสันจารึกไว้มาก แต่ถึงกระนั้น เขาก็สร้างอาวุธไร้ระดับด้วยอักษรรูน
ขณะที่ฉีดมานาเข้าไปในใบมีด เจสันสังเกตว่าอักษรรูนเริ่มเรืองแสงเล็กน้อยและรอยยิ้มกว้างก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา
ขณะจารึก ไม่เพียงแต่สำคัญที่จะนำเส้นมานาภายในสารละลายจารึกเข้าด้วยกัน แต่ยังต้องจารึกอักษรรูนในตำแหน่งที่แน่นอนที่เส้นมานาของอาวุธกระจายไปทั่ว
คงจะดีที่สุดถ้ารูนถูกจารึกไว้ในส่วนที่มีการหมุนเวียนมากที่สุดและเจสันทำเช่นนั้น
ดังนั้นอักษรรูนและกริชดิบที่หลอมแล้วจึงเกือบจะเทียบได้กับอาวุธที่มีเกรดแย่ที่สุด ถึงแม้ว่าความแข็งแกร่งและความสวยงามของมันจะต่ำกว่าค่าเฉลี่ยสำหรับอาวุธที่มีการจัดระดับ ในขณะที่มันจะถึงเกณฑ์ที่กำหนดในแง่ของความคมชัด
เจสันยิ้มอย่างสดใสเดินไปหารูนมาสเตอร์ระดับ 3 ที่ตกตะลึง และเจสันได้ยื่นกริชให้เขา
รูนมาสเตอร์ตรวจสอบอักษรรูนอย่างระมัดระวัง และตอนนี้อักษรรูนที่ค่อนข้างคุ้นเคยก็ส่งเสียงกริ่งในใจของเขาเท่านั้น
“นี่คืออักษรรูนที่พวกก๊อบลินใช้หรือเปล่า?”
รูนมาสเตอร์หนุ่ม ถามเจสันซึ่งเจสันตอบด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเท่านั้น
“ได้ยังไงกัน?”
เป็นสิ่งเดียวที่รูนมาสเตอร์ถามต่อหน้าเจสันถามได้ เพราะแม้แต่อาจารย์ของเขายังไม่ได้ค้นคว้าอักษรรูนอย่างเต็มที่
พวกมันไม่ได้ซับซ้อนมากนัก แต่มีเจ้าหน้าที่ระดับสูงเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จัดการกับอักษรรูนทั้งหมด ในขณะที่ปรมาจารย์ของรูนมาสเตอร์รุ่นเยาว์มีรูนที่เหลือจากการถูกทำลาย ครั้งตอนที่พวกก็อบบลินบุกเข้ามา
เมื่อมองไปที่เด็กหนุ่มผมดำที่อยู่ข้างหน้าเขา อาจารย์อักษรรูนหนุ่มก็ค่อนข้างกลัว
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ซื้อกริชดิบที่ไหนสักแห่ง แต่มันคือกริชที่เจสันตีขึ้นก่อนที่จะมาทดสอบอาชีพรูนมาสเตอร์ต่อ
ดูเหมือนว่าเจสันจะสอบผ่านช่างตีเหล็กซึ่งไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย แต่การแก้คำจารึกนั้นยากมากอยู่แล้วในขณะที่เด็กหนุ่มผมดำคนนี้ทำวิธีแก้ปัญหาที่เกือบจะสมบูรณ์แบบในการลองครั้งแรกของเขา
ถ้านั่นคือทั้งหมด รูนมาสเตอร์จะปล่อยให้เจสันผ่านไปแล้ว แต่เจสันยังได้จารึกไว้ในตำแหน่งที่ดีมากด้วยการไหลเวียนมานาที่สูง อัศจรรย์!
‘เด็กคนนี้…เก่งเกินไปแล้ว !!’ อาจารย์รูนคิดและพยายามจะคุยกับเขา แต่ก่อนหน้านั้น เจสันก็หยิบมีดสั้นของเขากลับคืนมาและถามว่าเขาสอบผ่านหรือไม่
รูนมาสเตอร์พยักหน้าเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงที่เจสันพูด
“ขอโทษที่รบกวน…ขอให้มีความสุขมากๆ ผมจะไปสอบการเล่นแร่แปรธาตุเดี๋ยวนี้!”
และถ้าเจสันมองดูรูนมาสเตอร์ในตอนนี้ เขาก็จะได้เห็นคนที่กำลังอ้าปากค้าง
`เขาเมินฉันเหรอ’ รูนมาสเตอร์คิด ทำหน้าบึ้งเล็กน้อย แต่อย่างใดเขาไม่กล้าขัดจังหวะชายหนุ่มผมดำ .. มีบางอย่างแปลกเกี่ยวกับเขา
เชนที่รับรู้ทุกอย่างผ่านพื้นดิน ขมวดคิ้วอย่างลึกซึ้งเพราะเขาเข้าใจว่าเขาต้องเปลี่ยนแผนเพื่อกดดันเจสันอีกครั้งเมื่อเจสันต้องการเรียนรู้วิธีการหลอม จารึก ปรุงยา และอื่นๆ
การชมเชยเจสันอาจจะไม่เป็นที่ยอมรับ เพื่อให้เขาไม่ต้องหยิ่งทะนงและเต็มไปด้วยตัวเองและเชนก็ครุ่นคิดอยู่ลึก ๆ ขณะที่เจสันปรากฏตัวที่ชั้นสามและชั้นสุดท้าย
ผ่านไปประมาณ 5 ชั่วโมงนับตั้งแต่การสอบเริ่มขึ้น และแอาทาเรียก็ประหลาดใจที่เห็นเจสันปรากฏตัวบนชั้นสามแล้ว
เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาหาเธอ เธอยิ้มอย่างสดใสเพื่อปกปิดความประหลาดใจของเธอ
“ผมสอบผ่าน 2 วิชาแรกแล้ว ผมควรทำอย่างไรในการสอบเล่นแร่แปรธาตุ?”
เจสันถามและแม้ว่าแอนทาเรียจะเตรียมใจไว้ แต่เธอก็ยังประหลาดใจที่เจสันทำได้จริงๆ
เธอเคลียร์ลำคอของเธอได้สักพักเพื่อฟื้นความสงบ
“งานของฉันเหมือนกับสองข้อแรก เพื่อที่จะผ่านการสอบ เธอต้องปรุงยาที่มีประสิทธิภาพโดยไม่มีผลข้างเคียงใดๆ ”
เมื่อพูดอย่างนั้น เจสันก็หันหลังกลับก่อนจะพูดเบาๆ
“ขอบคุณครับ อย่าลืมสิ่งที่คุณสัญญาไว้”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น แอนทาเรียก็จำได้ว่าเธอบอกเจสันว่า ถ้าเขาสอบผ่านข้อเขียน 100% และสอบช่างฝีมือได้ครบ 100% เธอจะให้โอกาสเขาขออะไรก็ได้จากหอคอยช่างฝีมือ
เมื่อมองดูเจสันอย่างสิ้นหวัง เธอมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีว่าเขาจะทำข้อสอบได้ค่อนข้างง่าย
วิธีแก้ปัญหาการจารึกเพียงอย่างเดียวถือได้ว่าเป็นยาที่มีประสิทธิภาพแม้ว่าจะเป็นเพียงหมวดหมู่ย่อยและหาก แอนทาเรียรู้ว่าเจสันได้ต้มสารละลายจารึกด้วยตัวเองแล้วรังสีแห่งความหวังสุดท้ายของเธอก็จะแตกสลายทันที
การสอบรูนมาสเตอร์อนุญาตให้นักเรียนใช้ส่วนผสมการเขียนยากที่สุดเพื่อที่จะผ่านการทดสอบ เพราะพวกเขามุ่งความสนใจไปที่กระบวนการจารึกมากกว่าตัวผสมเอง
เจสันนั่งลงในสถานที่ที่กำหนดของเขา และเขาสามารถมองเห็นสิ่งของและสมุนไพรต่างๆ มากมายต่อหน้าเขาบนโต๊ะขนาดใหญ่
นอกจากนี้ยังมีหลอดทดลองมากมาย ขาตั้งสามขา และหัวเผาที่เจสันคิดที่จะไม่ใช้
แต่ก่อนที่เขาจะตัดสินใจสร้างยาพิษ เจสันก็ยืนกรานที่จะฝึกฝนเทคนิคนรกสวรรค์เพื่อเพิ่มพลังวิญญาณให้สูงสุดโดยเร็วที่สุด
เขานั่งลงบนพื้น ไม่สนใจผู้เห็นเหตุการณ์ใดๆ และเข้าสู่โลกวิญญาณของเขา
เมื่อมองดูรังไหมเกล็ดหิมะเย็นๆ ของอาร์เทมิส เจสันยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะออกจากโลกวิญญาณอีกครั้งในอีก 85 นาทีต่อมา หลังจากถักเกลียวเกลียวทั้งห้าของเขาและฉีดเข้าไปในแกนโลกวิญญาณของเขา
ความเจ็บปวดลดลงอย่างต่อเนื่องและเจสันก็มีความเชี่ยวชาญมากขึ้นในการถักเกลียวและให้ความสำคัญกับสิ่งต่าง ๆ เป็นจำนวนมาก ทำให้เวลาในการฝึกลดลงเล็กน้อย
บางทีเขาอาจจะลดเวลาลงได้อีก แต่เขาไม่แน่ใจว่ามันจะไปได้ไกลแค่ไหนและความคาดหวังเล็กน้อยก็ก่อตัวขึ้นในใจ
เมื่อยืนขึ้น เจสันสังเกตเห็นว่ามีนักเรียนน้อยลงรอบตัวเขา และดูเหมือนว่าพวกเขาจะผ่านไปแล้ว ขณะที่นักเรียนที่เกรียมด้วยสีหน้าสิ้นหวังจ้องมองไปที่ส่วนผสมที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา
นักเรียนบางคนถึงกับผมพองและเจสันพยายามอย่างหนักที่จะไม่หัวเราะออกมาดังๆ
หลังจากหัวเราะกับตัวเองเป็นบางครั้ง เจสันก็หันไปที่โต๊ะและตัดสินใจทำยาที่ง่ายที่สุดที่เขารู้
นำทรายหลัวและสมุนไพรไร้เกรดสี่ชนิดออกมา เจสันวางมันไว้ข้างหน้าเขา ขณะที่เขาทิ้งสมุนไพรที่ไม่จำเป็นอื่นๆ
เจสันจุดเปลวไฟต้นกำเนิดสีดำอีกครั้งในมือของเขา วางมันไว้ใต้ขาตั้งกล้อง เติมน้ำลงในขวดเล็กน้อย เขาวางมันไว้ตรงกลางขาตั้งกล้อง ก่อนที่เจสันจะมอบทรายหลัวให้กับมัน
อนุภาคมานาในทรายทำปฏิกิริยากับน้ำ ทำให้ทรายสูญเสียความแวววาวจางๆ
ความเป็นประกายเล็กน้อย น้ำปกติก่อนหน้านี้ถูกเติมด้วยอนุภาคมานาจำนวนเล็กน้อย และเมื่อความร้อนถึงระดับหนึ่ง เจสันก็ใส่สมุนไพรลงไปทีละชนิดโดยไม่ลืมที่จะปฏิบัติตามคำสั่งที่ถูกต้อง
สมุนไพรบางชนิดสามารถทำปฏิกิริยากับยาที่ปรุงอย่างช้าๆ หลังจากปฏิกิริยาก่อนหน้านี้เกิดขึ้นโดยไม่ก่อให้เกิดปฏิกิริยาอื่นใดที่อาจสร้างยาอื่นหรือทำให้เสียเปล่าโดยสิ้นเชิง
ดังนั้นเขาจึงตรวจสอบสองครั้งว่าเขาทำทุกอย่างถูกต้องหรือไม่เพื่อหลีกเลี่ยงความผิดพลาดเล็กน้อย
ใส่สมุนไพรตัวสุดท้ายลงในขวดอย่างระมัดระวัง น้ำกลายเป็นสีฟ้าเล็กน้อยโดยมีกลิ่นจางๆ กระจายออกมาจากขวด
มันเป็นความรู้สึกที่สงบและเมื่อได้กลิ่น เจสันก็รู้ว่าถึงเวลาสำหรับขั้นตอนต่อไป
เจสันทำให้เปลวไฟของเขาร้อนขึ้นด้วยรอยบาก กลิ่นเหม็นน่าขยะแขยงปกคลุมกลิ่นหอมจางๆ และจมูกของเจสันก็กระตุก
สิ่งสกปรกถูกชะล้างอย่างช้าๆ ทำปฏิกิริยากับทราย แทนที่จะถูกยกขึ้นด้วยกลุ่มควันสีขาวราวกับเป็นกรณีของสารละลายจารึกของเขา
อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพราะสิ่งเจือปนของสมุนไพรและแก่นเวทย์มนตร์ทำปฏิกิริยากับแกนมานาอันดับที่ปราศจากสิ่งมลทินเหลว เมื่อเขาสร้างส่วนผสมที่จารึกไว้
ด้วยตาเปล่าสามารถมองเห็นสิ่งเจือปนจำนวนหนึ่งได้ โดยที่เจสันไม่ได้ใช้มานาของเขา
เจสันดับไฟ และวางบีกเกอร์ไว้ข้างหน้าเขาด้วยตะแกรงด้านบนเพื่อแบ่งสารละลายด้วยของเสียและสิ่งสกปรก
เจสันกรองมันหลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าจะกำจัดสิ่งสกปรกให้ได้มากที่สุด แต่ก็ยังมีจุดสีดำเล็ก ๆ ที่เขาสามารถมองเห็นได้ด้วยดวงตามานาของเขาเท่านั้น
สิ่งนี้ทำให้เจสันไม่เพียงแต่ตั้งคำถามว่าโพชั่นทุกตัวมีสิ่งเจือปนในตัวมันหรือไม่ ซึ่งไม่น่าแปลกใจขนาดนั้น แต่ยังรวมถึงจำนวนสิ่งเจือปนที่อยู่ในโพชั่นปกติด้วย
เนื่องจากเปลวไฟสีดำของเขา เขากำจัดสิ่งเจือปนมากมายที่ปกติจะไม่ถูกไล่ออก และเจสันตัดสินใจว่าเขาจะปรุงยาของเขาเองในอนาคต
เมื่อมองไปที่ยาสีน้ำเงินที่ส่องแสงระยิบระยับในบีกเกอร์ เจสันเติมขวดสามขวดก่อนที่บีกเกอร์จะว่างเปล่า
เมื่อเก็บขวดยาสองขวดออกไป เจสันเดินไปที่แอนทาเรียพร้อมกับยืดอก ต้องขอบคุณความภาคภูมิใจที่เพิ่งได้มาซึ่งสะสมอย่างช้าๆ
แอนทาเรียไม่เพียงแต่ถูกทำให้รู้สึกตกตะลึง แต่ยังรู้สึกทึ่งกับความสงบของเจสันในระหว่างกระบวนการปรุงทั้งหมด
ราวกับว่าเขาไม่ได้พยายามอย่างหนักเพื่อรักษาความคงตัวจากยาในระหว่างกระบวนการปรุง การควบคุมมานาที่จำเป็นในการนำส่วนผสมเวทย์มนตร์เข้าด้วยกันนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย และเราจำเป็นต้องทำหลายๆ อย่างพร้อมกันซึ่งเจสันทำไม่ได้โดยกำเนิด
แต่ด้วยดวงตาที่เหนือชั้น สมองที่ปราณีต การบัพติศมาของเปลวไฟสีดำซึ่งทำให้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขาดีขึ้น และความรู้โดยละเอียดเกี่ยวกับกระบวนการปรุงที่แน่นอนของยาสงบสติอารมณ์ทำให้เขาดูราวกับว่าเขาไม่ได้ทำเลยด้วยซ้ำ พยายามอย่างหนัก.
บอกตามตรง เจสันมีเหงื่อออกมากในระหว่างกระบวนการทั้งหมด และเหงื่อนั่นได้ระเหยออกไปก่อนที่ แอนทาเรียจะสังเกตเห็น
เจสันยังคงกระจุกตัวอยู่ในกระบวนการปรุงยาที่ทำให้สงบได้ในที่สุด ในที่สุดเจสันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในขณะที่ส่งยาให้แอนทาเรียหนึ่งขวด
