114 – ค้นหาที่พัก
สถาบันศิลปะการต่อสู้ของแคว้นผิงซีตั้งอยู่บนภูเขาพันสนของเมืองผิงซี โดยปกติคนที่มีสิทธิ์ลงทะเบียนที่นี่คือเด็กหนุ่มที่โดดเด่นจากทุกส่วนของอาณาจักร
นักเรียนที่เข้าเรียนในสถาบันศิลปะการต่อสู้จะต้องไปหาที่พักข้างนอกด้วยตัวเองและดูแลเรื่องอาหารเสื้อผ้าและความต้องการอื่นๆของตนเอง
ด้วยเหตุนี้เนินเขาอีกด้านหนึ่งของภูเขาพันสนที่อยู่ไม่ไกลจากสถาบันศิลปะการต่อสู้จึงเติบโตขึ้นเป็นตลาดริมถนนที่มีชีวิตชีวา เพื่อตอบสนองความต้องการของผู้ชม
เช่นเดียวกับที่ร้านกาแฟไซเบอร์จำนวนนับไม่ถ้วนได้เปิดขึ้นใกล้โรงเรียนมัธยมในชีวิตก่อนหน้านี้ของเอี้ยนลี่เฉียง
ตลาดริมถนนที่มีชีวิตชีวาเป็นก็ที่รู้จักกันในชื่อถนนสามหยวน ถนนสามหยวนทั้งหมดมีความยาวมากกว่าสองลี้
มีร้านค้าทุกประเภทที่ด้านล่างของอาคารที่สร้างขึ้นสองข้างทางของถนนตามเนินเขา ร้านขายอาวุธร้านขายยาร้านช่างตีเหล็กช่างตัดเสื้อร้านอาหาร
ทั้งหมดมากเกินกว่าที่จะมองเห็น ในทำนองเดียวกันยังมีห้องพักและบ้านพักส่วนตัวให้เช่าทุกประเภทที่ถนนสามหยวน ซึ่งส่วนใหญ่คนที่เช่าจะเป็นนักเรียนจากสถาบันศิลปะการต่อสู้
หลังจากติดต่อผ่านนายหน้าเอี้ยนลี่เฉียงและสือต้าเฟิงพบลานใกล้เคียงสองแห่งเพื่อเช่าอยู่ด้วยกันมันตั้งอยู่ในตรอกสีเงินของถนนสามหยวน
ค่าเช่าทุกเดือนของพวกเขาต้องใช้เงินถึงหกเหรียญเงิน
ลานภายในเป็นห้องที่มีความเป็นส่วนตัวและโปร่งสบายซึ่งประกอบด้วยบ้านสองชั้นหลังเล็กๆมีพื้นที่หลายสิบตารางวาและห้องใต้ดินที่ให้ความเป็นส่วนตัวกว้างขวางสำหรับการฝึกศิลปะการต่อสู้
นายหน้าบอกพวกเขาว่าผู้เช่าก่อนหน้านี้เป็นนักเรียนที่ร่ำรวยจากสถาบันศิลปะการต่อสู้และพวกเขาเพิ่งเรียนจบไปเมื่อเดือนที่แล้ว
ค่าเช่าหกเหรียญเงินถือว่าแพงมาก ในเมืองผิงซีมีห้องพักและโรงเตี๊ยมขนาดเล็กอื่นๆที่ถูกกว่าในถนนสามหยวนซึ่งมีราคาเพียงไม่กี่เหรียญทองแดง นักเรียนจำนวนหนึ่งจากสถาบันศิลปะการต่อสู้จะเลือกใช้ห้องพักขนาดเล็กที่ถูกกว่า
ลานตั้งอยู่ในทำเลที่ดีห่างจากสถาบันศิลปะการต่อสู้ไม่ถึงหนึ่งลี้ นอกเหนือจากตรอกวัวเงินคือถนนสามหยวนซึ่งมีสถานที่จัดงานเลี้ยงและความบันเทิงทุกประเภท
สือต้าเฟิงมาจากตระกูลที่ร่ำรวยดังนั้นค่าเช่าจึงแทบไม่ส่งผลกระทบต่อพวกเขา
แม้ว่าเอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้มาจากตระกูลที่ร่ำรวย แต่เขาก็ยังคงเลือกสถานที่แห่งนี้เพื่อความสะดวก ทำให้มั่นใจได้ว่าเขาสามารถฝึกคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นได้โดยไม่ต้องมีใครมาขัดจังหวะ แม้ว่าเขาจะเช่ามันทั้งปีก็จ่ายเงินเพียง 8 เหรียญทองเท่านั้น
พวกเขาจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าทั้งปีทันที นายหน้าที่พาพวกเขามาที่นี่มีความสุขมากจนแทบไม่สามารถปกปิดรอยยิ้มของเขาได้ การที่เขาได้รับค่าเช่าจำนวนมากขนาดนี้ทำให้เขาได้รับส่วนแบ่งมากขึ้น
หลังจากชำระค่าที่พักแล้วทั้งคู่ก็เปลี่ยนกุญแจสำหรับทางเข้าลานบ้านของพวกเขาเป็นอันใหม่ทันที
จากนั้นพวกเขาก็พบร้านขายเครื่องนอนที่ถนนสามหยวนและซื้อชุดเครื่องนอนพร้อมกับของใช้ประจำวัน ในช่วงบ่ายพวกเขาจัดระเบียบลานบ้านและยุ่งจนค่ำ
ในตอนกลางคืนลานเล็กๆของพวกเขาก็พร้อมที่จะอาศัยอยู่ในที่สุดและตอนนี้ถือว่าพวกเขาได้ตั้งรกรากอยู่ในเมืองผิงซีแล้ว
หลังจากที่ถูกจับมาตลอดทั้งวันเอี้ยนลี่เฉียงเพิ่งรู้สึกเหมือนเป็นนักศึกษาใหม่ที่รายงานตัวในมหาวิทยาลัย
เอี้ยนลี่เฉียงตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นและฝึกฝนคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นสองรอบ เมื่อถึงเวลาที่เขาออกมาท้องฟ้าก็สว่างขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อเขากำลังจะออกไปทานอาหารเช้าเสียงเคาะประตูดังขึ้นที่ประตูลานบ้าน
เขาเดินไปเปิดประตูและพบว่าสือต้าเฟิงยืนอยู่ข้างนอก
“เจ้าฝึกเสร็จแล้ว” สือต้าเฟิงมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงจากบนลงล่าง
“แน่นอนว่าการฝึกของตอนเช้าตรู่มีประโยชน์มากที่สุด แต่ทำไมวันนี้เจ้าถึงไม่ได้ฝึกมวยแขนสมบูรณ์ของเจ้า”
“ฮ่าๆๆ มันไม่มีทางเลือกอื่นมวยแขนสมบูรณ์ของข้าต้องใช้สถานที่ฝึกที่มีขนาดใหญ่มากไม่เหมือนกับหมัดพยัคฆ์คำรามต่อเนื่องของเจ้า อีกทั้งหากข้าฝึกอยู่ที่นี่มันจะส่งเสียงดังมากเกินไปจนรบกวนบ้านที่อยู่ข้างๆ! ” สือต้าเฟิงหัวเราะ
“ไปทานอาหารเช้าด้วยกันเถอะแกงเนื้อกับร้านซาลาเปาค่อนข้างใช้ได้ข้าเคยมาที่นี่ครั้งสองครั้งเมื่อนานมาแล้ว มีสถานที่น่าสนใจมากมายในเมืองผิงซีเช่นวัดฉงเฉิง น้ำพุไข่มุกหยกและสะพานเก้ามังกร ข้ายังไม่เคยไปสถานที่ท่องเที่ยวเหล่านี้เลย! “
ตอนแรกเอี้ยนลี่เฉียงกำลังคิดที่จะปฏิเสธคำเชิญและบอกเขาว่าเขาต้องการที่จะอยู่ที่ลานเพื่อฝึกซ้อม แต่แล้วเขาก็อยากจะรู้ว่าชาวชาตูเหล่านั้นจะแก้แค้นเขาอย่างไร
“เอาล่ะมาสำรวจกัน!” เอี้ยนลี่เฉียงพยักหน้าเห็นด้วย
เขาเพิ่งมาถึงเมืองผิงซีและในฐานะผู้มาใหม่จำเป็นที่เขาจะต้องทำความคุ้นเคยกับเมืองผิงซีให้มากที่สุด
เขาคิดว่าเขาอาจค้นพบสถานการณ์ปัจจุบันของชาวชาตูในเมืองผิงซีเพื่อที่เขาจะได้เตรียมพร้อมเล็กน้อย
ท้ายที่สุดการสู้รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งก็เพราะว่าเรารู้จักคู่ต่อสู้เป็นอย่างดี
หลังจากตอบกลับสือต้าเฟิง เอี้ยนลี่เฉียงก็หันกลับมาและขึ้นไปชั้นบนเพื่อเอากระเป๋าเงินของเขา จากนั้นเขาก็ปิดประตูลานเล็กๆของเขาและออกจากตรอกวัวสีน้ำเงินกับสือต้าเฟิง
หลังจากเลี้ยวซ้ายในตรอกวัวแดงที่อยู่ไม่ไกลก็เจอร้านซาลาเปาแห่งหนึ่ง แม้ว่าพวกเขาจะมาในตอนเช้าแต่คนก็เต็มร้านซาลาเปาไปแล้ว
กลิ่นหอมของซาลาเปาของทางร้านกลิ่นหอมโชยมาแต่ไกล
เมื่อมาถึงร้านทั้งคู่ก็สั่งซาลาเปาคนละตะกร้าหยิบเนื้อวัวกับน้ำแกงจากนั้นก็ลิ้มลองอาหารเลิศรส
บอกตามตรงว่าซาลาเปาที่ร้านเล็กๆแห่งนี้ดีกว่าที่เอี้ยนลี่เฉียงเคยกินที่โรงแรมระดับห้าดาวจากชีวิตที่แล้วของเขา
แป้งของซาลาเปาที่นี่เป็นเพียงแป้งและเนื้อสับข้างในเป็นเพียงเนื้อสับ ทุกอย่างในแป้งเป็นของแท้โดยไม่มีสารฟอกสีหรือสารปรุงแต่งใดๆเช่นสารเพิ่มปริมาณ
แป้งซาลาเปามีสีเหลืองเล็กน้อยและมีกลิ่นหอมของข้าวสาลีตามธรรมชาติ เนื้อสับข้างในมีหมูเห็ดและกะหล่ำปลี เนื้อหมูไม่มีสารเพิ่มความมันส่วนเห็ดและกะหล่ำปลีล้วนมาจากธรรมชาติ
ไส้ได้รับการปรุงรสก่อนที่จะยัดลงในซาลาเปาและพวกมันก็ไม่เลี่ยนเกินไป เมื่อกัดเข้าไปในซาลาเปากลิ่นหอมของมันก็ระเบิดอยู่ในปาก
และที่เข้ากันกับซาลาเปามากที่สุดก็คือซุปผักหมักที่ตุ๋นกับน้ำแกงกระดูกเนื้อและผักบางชนิด ประสบการณ์การกินซาลาเปาแล้วดื่มน้ำซุปเต็มปากเป็นช่วงเวลาที่น่าเพลิดเพลิน …
หลังจากอิ่มอร่อยกับซาลาเปาในร้านเล็กๆแล้วเอี้ยนลี่เฉียงและสือต้าเฟิงก็ออกจากถนนสามหยวน พวกเขารีบมุ่งหน้าไปยังจุดหมายต่อไปในเมืองผิงซี
ระยะทางจากด้านตะวันออกของเมืองผิงซีไปทางตะวันตกน้อยกว่ายี่สิบลี้และจากเหนือจรดใต้เจ็ดหรือแปดลี้เท่านั้น
เมืองผิงซีต้องใช้เวลาหลายปีกว่าจะสร้างได้ถึงขนาดนี้ ประวัติศาสตร์ของเมืองผิงซีไม่ได้มีมาอย่างยาวนานเหมือนกับเมืองอื่นเพียงแค่ประมาณห้าร้อยปีเท่านั้น
ประชากรของเมืองมีน้อยกว่าเก้าแสนคน เมื่อเทียบกับแคว้นอื่นๆในจักรวรรดิฮั่นอันยิ่งใหญ่ซึ่งมีประวัติศาสตร์หลายพันปีเมืองผิงซีก็ไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากเป็นหน่วยงานที่ด้อยคุณภาพ
แม้ว่าเมืองนี้ซึ่งแทบจะไม่สามารถพิจารณาได้ว่ามีขนาดใหญ่ แต่ก็เป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในบรรดาแคว้นผิงซีทั้งหมด ความรุ่งเรืองศรีวิไลทุกสิ่งทุกอย่างต่างรวมกันอยู่ที่นี่
เอี้ยนลี่เฉียงสำรวจสถานที่หลายแห่งในเมืองภายในครึ่งวันและการเดินทางครั้งนี้ค่อนข้างดึงดูดสายตาของผู้คน
