150 – หนทางแห่งความเพียร
ความใกล้ชิดมีบทบาทในความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์ เมื่อเอี้ยนลี่เฉียง เข้าร่วมนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์เป็นครั้งแรกจากทั้งหมดสี่คนที่เขาคุ้นเคยในลานบัญชาการ
หม่าเหลียงเห็นว่าเขาเป็นที่นัยน์ตาขณะที่อีกสามคนค่อนข้างเฉยเมยต่อเขา นอกเหนือจากการรู้จักชื่อกันและกันแล้ว พวกเขาไม่ได้โต้ตอบกันมากนัก
หม่าเหลียงและอีกสามคนมาจากสํานักกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ที่แตกต่างกันในแต่ละแคว้น ถึงกระนั้น เอี้ยนลี่เฉียงที่อยู่ในระดับเดียวกันกับพวกเขาโดยไม่ผ่านการคัดเลือกจึงถูกกีดกันออกไป
เอี้ยนลี่เฉียงอายุน้อยกว่า เขาแทบไม่มีหัวข้อทั่วไปมากมายที่จะสนทนากับพวกเขา หัวข้อที่พวกเขาพูดถึงมากที่สุดคือประสบการณ์ของพวกเขาเมื่อฝึกฝนอยู่ในนิทานกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ในแคว้นของพวกเขา
เอี้ยนลี่เฉียงไม่มีประสบการณ์เช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงถูกกีดกันโดยธรรมชาติเพื่อการสนทนาเริ่มมีชีวิตชีวา
อย่างไรก็ตามเอี้ยนลี่เฉียได้ใกล้ชิดกับเพื่อนใหม่ทั้งสองแม้ว่าเขาจะมาถึงที่นี่เพียงวันเดียว
นั่นเป็นเพราะพวกเขามีประสบการณ์ถูกข่มเหงจากคนคนเดียวกัน
แต่แน่นอนว่าเจ๋อชวนและจ้าวฮุยจึงไม่ใช่คนเดียวที่ทํางานแปลกๆ ในแอ่งภูเขาที่เชิงเขา เทียนเฉียวมีสาวกภายนอกอีกสองสามคนในวัยห้าสิบหรือหกสิบเศษซึ่งทําการเกษตรที่นี่มาเป็นเวลานาน
พวกเขาถูกคุมขังเป็นเวลาสองสามทศวรรษเนื่องจากละเมิดบัญญัติของนิกายและ ถูกปลดออกจากการฝึกฝน
พวกเขาไม่ได้รับการปล่อยตัวจนกว่าพวกเขาจะแก่และถูกทอดทิ้งที่นี่โดยนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์
ทั้งหมดที่พวกเขาทําคือทํานาตลอดทั้งวัน พวกเขารู้สึกว่าชีวิตเช่นนี้ก็ดีกว่าการต้องตายอยู่ในคุก
แม้ว่าพวกเขาจะยังสวมชุดสีเทาเหมือนศิษย์ภายนอกคนอื่นๆ แต่คนเหล่านี้มีอายุมากแล้วและไม่สามารถฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ได้อีกต่อไป
เอี้ยนลี่เฉียงคือสิ่งที่สร้างขึ้น
นอกจากผู้เฒ่าเหล่านั้นแล้ว สาวกภายนอกอีกหลายคนมักจะถูกจัดให้ทํางานแปลกๆชั่วคราว ที่นี่ เช่น ไถนา ให้ปุ๋ยดิน รดน้ํา กําจัดวัชพืช เก็บเกี่ยวผลไม้ และปลูกผัก
แม้ว่ากฎของกระบี่ศักดิ์สิทธิ์จะเข้มงวดแต่ที่แห่งนี้ยังเป็นชุมชนเล็กๆ
นอกจากชุดสีเทาพื้นฐานที่สุดสองชุด บัตรประจําตัว ที่พักฟรี และอาหารฟรีสองมือทุกวัน สาวกภายนอกจะต้องซื้อสิ่งของทุกสิ่งทุกอย่างในตลาดของชุมชนนี้
ศิษย์ภายนอกภายในและระดับสูงของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้รับเงินอุดหนุนหรือรายได้ใดๆ นอกจากพวกเขาจะต้องเป็นศิษย์หลักถึงจะได้รับเงิน 30 เหรียญเงินต่อเดือน
ดังนั้นยกเว้นสาวกที่มาจากตระกูลที่ร่ํารวยและยิ่งใหญ่ที่ไม่มีภาระทางการเงิน สาวกส่วนใหญ่ในนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ต้องฝึกฝนในนิกายและคิดหาวิธีหาเงินไปพร้อมๆกัน
นี่เป็นเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังความหลงใหลในเงินของเจ้าสาระเลวยั่วในลานบัญชาการ
วันรุ่งขึ้นเอี้ยนลี่เฉียงตื่นก่อนตีสี่ หลังจากที่เขาอาบน้ําและชําระล้างร่างกายอย่างรวดเร็วเขาก็ฝึกคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นไปสองรอบ
หลังจากนั้นเขาก็หยิบเอาอุปกรณ์ทําความสะอาดเดินไปที่ยอดเขาเทียนเฉียว
ดวงดาวเต็มท้องฟ้าด้านนอก ได้ยินแต่เสียงแมลงและกบร้องครวญครางในแอ่งภูเขาเท่านั้น แม้แต่คนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ในตอนเช้าก็ยังไม่ตื่น เส้นทางภูเขาของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์เงียบสงบ
เมื่อเขาวิ่งไปเพียงครึ่งทาง เสียงเย็นเยียบก็ดังขึ้นที่หูของเอี้ยนลี่เฉียง
“เดี๋ยวก่อน! เจ้าเป็นใคร?”
หลังจากเสียงตะโกนอันเยือกเย็น ก็มีร่างหนึ่งกระโดดลงมาจากต้นไม้ใหญ่ริมถนนราวกับเสือ ดําบินได้ เขายืนต่อหน้าเอี้ยนลี่เฉียงและชี้ปลายกระบี่มาที่เขา
เอี้ยนลี่เฉียงตกใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเอี้ยนลี่เฉียงถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้เห็นมุมมองที่ชัดเจนขึ้นเกี่ยวกับเครื่องแต่งกายของบุคคลนี้
เขารู้ว่านี่เป็นหนึ่งในลูกศิษย์ที่ทําหน้าที่เฝ้ายามบนภูเขาเทียนเฉียว
“ศิษย์พี่ข้าเป็นศิษย์ภายนอกที่มีหน้าที่ทําความสะอาดห้องน้ําบนภูเขา”
“เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นลูกศิษย์แล้วป้ายประจําตัวของเจ้าอยู่ที่ใด” คนๆนั้นไม่ผ่อนคลายเลยแม้ แต่น้อยและยังคงจ้องมองที่เอี้ยนลี่เฉียง
“ข้าเก็บไว้ที่อกเสื้อเดี๋ยวจะเอาให้ท่านดู!”
คนๆนั้นพูดอย่างเย็นชาว่า
“อย่าใช้มือขวา ใช้มือซ้ายแทน ระวังด้วยไม่เช่นนั้นกระบี่ของข้าอาจจะลื่น…”
เอี้ยนลี่เฉียงไม่คิดว่าคนๆนี้จะจริงจังถึงขนาดนี้ เขาค่อยๆดึงป้ายออกมาด้วยมือซ้าย
เมื่อบุคคลนั้นมองเห็นมันผ่านแสงจันทร์เขาก็เก็บกระบี่เข้าไปในฝัก
“ทําไมมาทําความสะอาดเร็วขนาดนี้”เอี้ยนลี่เฉียงยิ้ม
“ข้าเพิ่งเข้าร่วมนิกายมาไม่ถึงเดือน นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าถูกใช้ขึ้นมาทําความสะอาดที่นี่ข้าจึงพยายามทําให้ดีที่สุด อีกทั้งไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะเสร็จจึงได้มาตั้งแต่เช้า!”
“ก็ได้ เจ้าไปได้แล้ว!”
“ขอบคุณศิษย์พี่!”
เอี้ยนลี่เฉียงเดินต่อไปอย่างรวดเร็วไปยังยอดเขาเทียนเฉียว คนๆนั้นมองดูร่างที่หายลับไปของ เอี้ยนลี่เฉียงก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนต้นไม้อีกครั้ง
ห้องน้ําของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์นั้นถูกทําขึ้นจากปูนขาว มีโถปัสสาวะชายสองรางและห้องส้วมประมาณสามสิบห้อง ห้องน้ําทุกแห่งถูกล้อมรอบด้วยฉากกั้นไม้และประตู
ปกติแล้วอากาศในห้องน้ําถือว่าไม่ดีและมีกลิ่นเหม็นแน่นอน
ในห้องน้ํามีถังน้ําขนาดใหญ่สองใบ แต่ระดับน้ําเกือบจะอยู่ที่ด้านล่างสุดน้ําเหลือไม่มากแล้ว
หลังจากเห็นสภาพของห้องน้ําแล้วเอี้ยนลี่เฉียงก็วางเครื่องมือของเขาไว้ในป่าไผ่นอกห้องน้ํา จากนั้นเขาก็หยิบถังไม้สองใบขึ้นและวิ่งลงไปเพื่อตักน้ําสองถังจากลําธารที่เชิงเขา จากนั้นเขาก็ยกถังน้ําหันหลังกลับแล้ววิ่งกลับขึ้นมาบนภูเขา
ขณะวิ่งเอี้ยนลี่เฉียงยังฝึกฝน เก้ากระบวนท่าเงาสายลม” เนื่องจากเส้นทางบนภูเขาขรุข ระและเขากําลังยกถังน้ําสองถัง จึงเป็นโอกาสที่ดีที่จะฝึกฝน
ในระหว่างการเดินทางขึ้นภูเขาครั้งแรกเอี้ยนลี่เฉียงได้ก้าวสะดุดก้าวหนึ่งทําให้น้ําก ระฉอกออกจากถังจนเกือบหมด
หลังจากการเดินทางครั้งแรกของเขา เอี้ยนเฉียงก็วิ่งลงจากภูเขาอีกครั้ง
เขาจําได้ว่าหลวงจีนจากวัดเส้าหลินแบกน้ําในภาพยนตร์ที่เขาดูเมื่อชาติก่อนได้อย่างไร ดังนั้น เขาจึงยืดแขนขึ้นทันทีเพื่อยกถังทั้งสองถังขึ้นในระดับเดียวกัน จากนั้นเขาก็พุ่งขึ้นไปบนภูเขา
ขณะที่เขาเหยียดแขนออกน้ําหนักของน้ําทั้งสองถังก็หนักขึ้นสองสามเท่าในทันที เนื่องจาก แขนของเขาเหยียดตรงและยกถังน้ําขึ้นสูง ทําให้ปริมาณน้ําที่เอี้ยนลี่เฉียงส่งมาระหว่างการเดินทางครั้งที่สองของเขาจึงน้อยกว่าการเดินทางครั้งแรกมาก
แต่ถึงกระนั้นเขาก็วิ่งขึ้นลงภูเขาโดยไม่รู้สึกอะไร
