162 – หวนคืนอดีต
วันนี้คือ
ศีรษะของเอี้ยนลี่เฉียงรู้สึกมึนงงอย่างรุนแรง เขาเดินไปนั่งที่นั่งข้างหน้าต่างด้วยความงุนงง
เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น?
เอี้ยนลี่เฉียงสงบสติอารมณ์และพยายามทบทวนความทรงจําของตัวเอง เขาขบกราม เหยียบเท้า และพุ่งผ่านหน้าจอแสงแรกก่อนหน้านี้
ด้านในของจอแสงเป็นเหมือนอุโมงค์ที่ไม่มีที่สิ้นสุด แม่น้ําแห่งดวงดาวไหลผ่านอุโมงค์ทั้งสอง ข้างหน้าจอแสงขนาดเล็กนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาราวกับหลุมดํา มันยังคงมีรูปภาพจากชิ้นส่วนของชาติก่อนของเขา
เขาตระหนักว่าหนึ่งในหน้าจอแสงที่บินอยู่ข้างหน้าเขากําลังแสดงช่วงเวลาการพรากจากกัน ระหว่างเขากับพ่อของเขาก่อนที่เขาจะเดินทางไปที่เมืองผิงซีเป็นครั้งแรกโดยทางเรือ
โดยไม่ต้องคิดอะไรเลย เขาพุ่งเข้าไปที่หน้าจอแสงนั้นก่อน ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ เขารู้สึกเหมือนกําลังตกลงลงมาจากท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว
….
เขาไม่คิดว่าจะมีคนปลุกขึ้นมาในไม่ช้าหลังจากนั้นในขณะที่เขาอยู่บนเรือลํานั้นจริงๆ!
เขากลับมาในอดีตหรือไม่? เขากลับไปที่เขตปกครองพิเศษกานก่อนที่โศกนาฏกรรมจะเกิดขึ้นหรือไม่?
แม้ว่าคําตอบนี้ดูจะดูไม่สมจริงสมจัง แต่เมื่อมองดูกลุ่มคนที่อยู่บนเรือลําเดียวกันและแม่น้ําด้านนอก ความเป็นจริงต่อหน้าต่อตาเขากําลังบอกเอี้ยนลี่เฉียงอย่างเงียบๆว่านี่คือเรื่องจริง เขาได้หวนคืนสู่อดีตแล้วจริงๆ
หากทุกสิ่งต่อหน้าต่อตาเขาเป็นความจริง แล้วตอนนี้ล่ะ? แล้วตัวตนอื่นของเขาในนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ล่ะ? เกิดอะไรขึ้นกับเขา?
จิตใจของเอี้ยนลี่เฉียงสับสนอลหม่าน เขาหลับตาลงและมุ่งความสนใจไปที่ทะเลแห่งจิตสํานึกของเขา หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตระหนักว่ามันมืดสนิทในทะเลแห่งจิตสํานึกของเขาเขาไม่รู้สึกอะไรเลย
เอี้ยนลี่เฉียงคิดอยู่ครู่หนึ่งและเข้าใจเหตุผลว่าทําไม แม้ว่าจิตสํานึกและจิตวิญญาณของเขาจะเดินทางไปในอดีต แต่ร่างกายนี้ก็ไม่ต่างไปจากเมื่อก่อน มันยังคงเป็นร่างกายเดิมที่ยังไม่ได้เข้าสู่สถานะนักรบที่แท้จริง
ดังนั้นเขาจึงยังไม่รู้สึกถึงหินลึกลับนั้นในทะเลแห่งจิตสํานึกของเขา
จากประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขา เขาสัมผัสวัตถุลึกลับนั้นในทะเลแห่งจิตสํานึกของเขาหลังจากที่เขาเสียชีวิตหรือหลังจากที่เขาก้าวขึ้นเป็นนักรบที่แท้จริง
ในอดีตเอี้ยนลี่เฉียงไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนก่อนที่เขาจะก้าวเข้าสู่ระดับนักรบ เนื่องจากทุกอย่างไม่เป็นที่รู้จักสําหรับเขา
อย่างไรก็ตาม ณ เวลานี้ เขาตระหนักดีว่าการไปถึงขอบเขตนักรบนั้นอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม ตราบใดที่เขาฝึกฝนคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นอย่างขยันขันแข็ง
เขาจะใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งปีในการผ่านสองขั้นตอนติดต่อกันและก้าวขึ้นเป็นนักรบต่อสู้ได้อย่างง่ายดาย
ใบหน้าของเอี้ยนเต๋อชางแวบเข้ามาในจิตใจของเอี้ยนลี่เฉียงจู่ๆ อารมณ์ก็ผุดขึ้นในหัวใจของเขา และน้ําตาก็ไหลออกมาจากดวงตาที่ปิดสนิทของเขาอย่างเงียบๆ
เขากําหมัดแน่นขณะที่เขาแอบสบถในใจ ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมให้โศกนาฏกรรมเกิดขึ้นซ้ําอีกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
…
ความคิดและอารมณ์ของเอี้ยนลี่เฉียงหมุนวนไปเรื่อยๆในขณะที่เขาอยู่บนเรือโดยสาร เขาสงบสติอารมณ์ได้อีกครั้งเมื่อเรือโดยสารมาถึงท่าเรือในตอนเย็น
“ทุกคน ลงจากเรือ ลงจากเรือ ตรวจสอบว่าพวกท่านเก็บของและกระเป๋าเดินทางทั้งหมด หรือไม่อย่าทิ้งมันไว้บนเรือ…”
เพื่อตอบสนองต่อเสียงตะโกนของลูกเรือที่อยู่ด้านนอก เอี้ยนลี่เฉียงเดินตามผู้โดยสา รคนอื่นๆออกไป สามีของหญิงคนนั้นซึ่งเขาสละที่นั่งให้รอเธออยู่ที่ท่าเรือ ทุกอย่างยังดูเหมือนเดิม
เมื่อผู้หญิงและสามียืนกรานอย่างสุภาพเอี้ยนลี่เฉียงยอมรับร่มกระดาษน้ํามันอุ่นๆ แล้วมองดูครอบครัวทั้งสามหายตัวไปจากสายตาของเขา
เอี้ยนลี่เฉียงถือร่มกระดาษน้ํามันและสูดหายใจเข้าลึกๆ
เขาจ้องไปที่หอประตูด้านเหนือของเมืองผิงซี ซึ่งสูงตระหง่านราวกับสัตว์ร้ายขนาดมหึมาท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายซึ่งอยู่ห่างออกไปกว่า 1,000 วา
ความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในหัวของเอี้ยนลี่เฉียงอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเขาจึงเดินไปที่หอประตูด้านเหนือของเมืองผิงซีอย่างรวดเร็ว
เมื่อไปถึงหอประตูด้านเหนือของเมืองผิงซี ฝนก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด เอี้ยนลี่เฉียงเห็นเด็กเปลือยกายอายุแปดหรือเก้าขวบที่ไม่กลัวละอองฝน
เขากําลังตกปลาริมแม่น้ํานอกเมืองด้วยเบ็ดตกปลาขนาดเล็ก เอี้ยนลี่เฉียงหยิบเหรียญทองแดงจํานวนหนึ่งออกมาจากหน้าอกของเขาและเดินเข้ามาหาฝ่ายตรงข้าม
“น้องชายเจ้าอยากได้เงินไหม?” เอี้ยนลี่เฉียงถามและชั่งน้ําหนักเหรียญทองแดงในมืออย่างมีเสียงดัง
เด็กน้อยจ้องมองไปที่เหรียญทองแดงในมือของเอี้ยนลี่เฉียงและกลืนน้ําลายเข้าไป
อย่างไรก็ตาม เขายังค่อนข้างระวังตัวของเขา “จะให้ข้าทําอะไร ให้พูดตรงๆก่อน ข้าจะไม่ทําเรื่องอะไรที่ผิดกฎหมาย!”
“ไม่เป็นไรหรอก มีเพื่อนคนนึ่งของข้าจะมาหาเจ้าในเร็วๆนี้แล้วเจ้าต้องส่งข้อความให้เขา!”
“ง่ายขนาดนั้นเลย?”
“ใช่ มันง่ายมาก แค่รอสัญญาณจากข้าที่หลัง”
เมื่อมองไปที่เหรียญทองแดงสองสามเหรียญที่กระทบกันในมือของเอี้ยนลี่เฉียง เด็กน้อยก็พยักหน้าให้เขาทันที
เจ็ดหรือแปดนาทีต่อมา เด็กหนุ่มชาวฮั่นในวัยยี่สิบปีก็โผล่ออกมาจากถนนเล็กๆทางด้านซ้ายของประตูเมือง เอี้ยนลี่เฉียงพบเขาเมื่อเขาอยู่ห่างจากทางเข้าเมืองประมาณร้อยวา
หลังจากการปรากฏตัวของเด็กชาวฮั่นคนนี้ เอี้ยนลี่เฉียงก็ส่งสัญญาณให้เด็กชายตัวเล็กๆด้วยสายตาของเขา เด็กชายพุ่งเข้าหาเด็กหนุ่มชาวฮั่นคนนั้นอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษนะ ท่านคือหลินฮวา?”
ชายหนุ่มคนนั้นผงะไปครู่หนึ่ง “ข้าเอง มีอะไรให้ช่วยไหม”
“เพื่อนของท่านบอกว่าเขาจะรออยู่ที่สะพานสามโค้ง เขามีบางอย่างที่อยากจะส่งต่อให้ท่าน.” เด็กน้อยชี้ไปที่สะพานเล็กๆ ห่างออกไปประมาณสองร้อยวา แล้วบอกกับเด็กหนุ่มอย่างจริงจัง.
“เขาเป็นใคร”
“ข้าไม่แน่ใจเหมือนกัน เขาแค่บอกว่าเขาเป็นเพื่อนของท่าน และท่านจะจําได้ทันทีที่มองเห็นเขา!”
“ก็ได้ ขอบใจนะ!”
เพียงชั่วพริบตา เด็กน้อยก็หายวับไปจากสายตาของเขาราวกับควันไฟ
เด็กหนุ่มที่ชื่อหลินฮวาเหลือบมองที่สะพานใกล้ๆและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะหันหลังกลับและเดินไปที่สะพาน
สถานที่แห่งนั้นอยู่ไม่ไกลนัก เขาสงสัยว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นใครกันแน่
หลังจากที่หลินฮวาเดินไปที่สะพานสามโค้งกองคาราวานของชาวชาตูที่ประกอบด้วยอิฐและม้าแรดสองสามโหลก็ปรากฏตัวขึ้น ภายใต้การจ้องมองที่ซับซ้อนของทุกคนที่มารวมตัวกันที่ทางเข้าเมือง กองคาราวานของชาวชาตูได้พุ่งเข้าประตูเมืองอย่างจองหอง
แม้ว่าชายหนุ่มที่ชื่อหลินฮวาจะอยู่บนสะพานนั้นแต่เมื่อเขามองเห็นกองคาราวานของชาวชาต เขาก็ถมน้ําลายออกมาด้วยความโกรธแค้น
ด้วยเหตุนี้ กองคาราวานของชาวชาตูจึงเข้ามาในเมืองโดยไม่มีเหตุการณ์หรือความขัดแย้งใดๆ
เอี้ยนลี่เฉียงยืนอยู่ใต้ต้นหลิวริมแม่น้ําใกล้ทางเข้าเมือง เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยและมองดูชาวชาตู เหล่านั้นเข้ามาในเมืองด้วยสายตาเย็นชาไม่มีความอบอุ่นแม้แต่น้อย
หลังจากที่ชาวชาตูเหล่านั้นเข้ามาในเมืองเอี้ยนลี่เฉียงก็ไม่เข้าไปในเมือง แต่เขาหันไปทางอื่นก่อนจะเดินไปในทิศทางตะวันตกของเมืองผิงซี
เอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้เข้าเมืองผิงซี เขาเดินต่อไปจนมาถึงที่ที่เรียกว่าหมู่บ้านอู๋หยาง ซึ่งอยู่ทางตะวันตกของเมืองผิงซีไปประมาณ 1 ลี้
