ตอนที่32
ไม่ไม่จริงๆ
ผมไม่รู้ว่าผมได้เกิดมาเป็นก็อบลินนานแค่ไหน แต่ผมแน่ใจว่ามันไม่ได้นานขนาดนั้น วังดำไม่ซ้ำใคร ในบรรดาดันเจี้ยนอื่นๆ ก็จะมีดันเจี้ยนที่ลึกเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นไม่นานหลังจากที่การเชื่อมต่อสิ้นสุดลงและมนุษย์ยังไม่สามารถเจาะเข้าไปในดันเจี้ยนได้โดยละเอียด อาจไม่มีแนวทางดังกล่าว ดังนั้นในเวลานี้มนุษย์จะวัดระดับของมอนสเตอร์ที่ปรากฏตรงทางเข้าแทนที่จะตรวจสอบดันเจี้ยนในเชิงลึก ผู้คนกำลังจะแห่กันไปที่ดันเจี้ยนแห่งนี้ในไม่ช้า ชายคนนั้นพูดว่าอะไร? “บ้านประมูล”, “คอลเลคชั่นที่ซ่อนอยู่”?
ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งเหล่านี้หมายถึงอะไร แต่เห็นได้ชัดว่าผู้ที่มีอำนาจจงใจมาที่นี่ ดังนั้นก่อนที่จะเกิดขึ้นผมต้องเข้มแข็งพอ ยิ่งไปกว่านั้นผมต้องมีรูปร่างหน้าตาเหมือนมนุษย์ที่สามารถกลมกลืนกับสังคมได้ ผมตั้งปณิธานแน่วแน่
“ ให้ตายเถอะฉันไม่เห็นก็อบลินอีกแล้ว ฉันต้องลงลึกกว่านี้”
แต่ตอนนี้ผมต้องออกห่างจากผู้ชายคนนั้นก่อน ผมไม่แน่ใจว่าผมจะไม่ชนะ แต่ผู้ชายคนนั้นจะโจมตีผมเหมือนมอนสเตอร์ที่เขาเห็นผมแล้วผมจะต้องฆ่าเขา มันยากที่จะถูกมนุษย์โจมตีเพียงเพราะว่าผมเป็นมอนสเตอร์ ผมยังต้องการหลีกเลี่ยงการฆ่ามนุษย์ด้วยมือของตัวเอง ถ้าพวกเขาไม่เห็นผมก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ถ้าพวกเขาเข้ามาผมจำเป็นต้องฆ่าพวกเขา โชคดีที่โครงสร้างของทางเดินยุ่งยาก เมื่อผมเดินเข้าไปในทางนั้นเพื่อหนี ผู้ชายคนนั้นไม่ได้สังเกตเห็นผมด้วยซ้ำและเขาก็เดินไปที่ทางอื่น เขารู้สึกดีและกำลังมุ่งตรงไปยังใจกลางดันเจี้ยน ผมลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ผมก็เริ่มเดินตามหลังชายคนนั้นในระยะที่ห่างกันเพียงพอ
ใช่ ผมก็อยากรู้เหมือนกัน
ไม่สามารถเข้าห้องราชาก็อบลินได้หากไม่มีกุญแจ? ถ้าคุณมีกุญแจหมายความว่าอย่างไร? ผู้ชายคนนั้นจะทำอย่างไรเพื่อให้ได้มาซึ่งกุญแจหากเข้าไม่ได้? ผู้ชายคนนั้นรู้เรื่องกุญแจด้วยเหรอ? หลังจากเดินไปอีกหนึ่งชั่วโมงในที่สุดชายคนนั้นก็พบประตู นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันจริงๆ ราวกับจะบอกว่าคุณไม่สามารถไปไกลกว่านี้ได้ มีผนังถ้ำขนาดใหญ่ที่ไม่มีทางเดินแม้แต่ทางเดียว ในทำนองเดียวกันประตูเหล็กขนาดใหญ่มีมากกว่าครึ่งหนึ่งของผนังถ้ำ และผมยังเห็นรูกุญแจที่ผมสามารถใส่กุญแจได้ มีการปรากฏตัวที่อีกด้านหนึ่งของประตูอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน ผมไม่สามารถหาจำนวนที่แน่นอนได้ แต่ผมรู้สึกได้ถึงแรงผลักดันที่ผมรู้สึกได้จากก็อบลินอัศวินและอื่น ๆ อีกมากมาย ท้ายที่สุดมันจะดีกว่าที่จะแข็งแกร่งขึ้นก่อนที่จะลอง ผมรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยในสถานะปัจจุบันของตัวเอง
“ นี่มันห้องดันเจี้ยนใช่ไหม” ชายคนนั้นมองไปที่ประตู
“ฉันเข้าใจแล้ว! ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีห้องอยู่ในดันเจี้ยนที่อ่อนแอขนาดนี้……มันชื่อก็อบลินเหรอ? ไม่ยากที่จะคาดหวังสิ่งตอบแทนแม้แต่สำหรับในฐานะก็อบลิน……กล่องสมบัติ! ออกมาจากหีบสมบัติ!”
ชายคนนั้นตื่นเต้นมากขณะที่เขาหมุนลูกบิดประตู
ประตูเปิดออกเล็กน้อย
‘อะไรนะ?!’ ผมกรีดร้องในหัว แม้จะไม่มีกุญแจ แต่เขาก็สามารถเปิดประตูได้ คุณสามารถเข้าห้องบอสได้โดยไม่ต้องใช้กุญแจ! ชายคนนั้นก้าวเข้ามาในห้อง ความหนาวสั่นวิ่งอยู่บนหลังของผม
ผมกลัว.
Ebon Heart ของผมเต้นแรงมากพอที่จะระเบิดราวกับบอกว่าผมจะไม่เข้าไปในสถานที่นั้น ขณะที่ชายคนนั้นก้าวเข้าไปข้างในประตูเหล็กก็ปิดลง หลังจากนั้นไม่นานเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวก็ดังขึ้น ผมยืนอยู่ที่นั่นอีกสองสามนาที แต่ผู้ชายคนนั้นไม่เคยกลับมาตลอดไป คุณจะไม่มีวันกลับมา
ผมยืนจ้องประตูอยู่นาน ผมไม่ได้ยืนนิ่งเพราะอยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นตายหรือยัง ผมมั่นใจในสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาหลังจากประตูปิด ผมหยุดนิ่งเพราะไม่สามารถขยับได้ ผมไม่สามารถขยับตัวได้ ผมรู้สึกเหมือนถูกขังอยู่ในโลงศพที่ทำจากน้ำแข็ง ผมหายใจไม่ออก ผมกลัวว่าถ้าผมขยับตัวเพียงเล็กน้อยอะไรก็ตามที่อยู่หลังประตูนั้นจะสังเกตเห็นผมและทำสิ่งที่น่าสยดสยอง หลังจากสิ่งที่ดูเหมือนชั่วนิรันดร์การเต้นของ Ebon Heart ก็กลับมาเป็นปกติและในที่สุดผมก็สามารถเคลื่อนไหวได้
(การตรวจจับระดับต่ำกลายเป็น Lv.5 แล้ว)
(ทักษะการเซอร์ไพรส์กลายเป็น Lv.7 แล้ว)
(ความต้านทานสิ่งผิดปกติเริ่มต้นกลายเป็น Lv.10 และเปลี่ยนเป็นความต้านทานผิดปกติระดับต่ำ มีโอกาสต้านทานสถานะสูงกว่าระดับทักษะ)
ผมเพิ่งสัมผัสได้ถึงการปรากฏตัวของมอนสเตอร์หลังประตูหนึ่งครั้งและใช้ทักษะเซอร์ไพร์สของผมเพื่อซ่อนและหลีกเลี่ยงมัน แต่แม้ว่าจะใช้เวลาเพียงครู่เดียวทักษะของผมก็เพิ่มขึ้นสองหรือสามระดับ การอัพเลเวลทักษะเป็นเพียงการพิสูจน์ว่ามอนสเตอร์ที่ไม่รู้จักนั้นแข็งแกร่งเพียงใด ยิ่งไปกว่านั้นเพียงแค่เข้าไปใกล้ประตูและยืนยันการมีอยู่ของมอนสเตอร์ ผมได้รับทักษะต้านทานสิ่งผิดปกติและมันก็เพิ่มขึ้นสู่ระดับต่ำทันที มันช่างน่าสยดสยองอย่างแท้จริง ผมออกจากพื้นที่อย่างรวดเร็ว ผมรู้แล้วว่าทำไมผมถึงต้องการกุญแจห้องบอส ผมเสียใจสำหรับผู้ชายคนนี้ แต่ผมก็ดีใจที่ไม่ใช่ตัวเอง ในอนาคตผมต้องแน่ใจว่าจะไม่เข้าไปในห้องนั้นโดยที่ไม่ต้องมีกุญแจ แต่เดี๋ยวก่อน… เมื่อประตูเปิดออกผมจำได้ว่าเคยจมอยู่ในความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะ …
