ครึ่งชั่วโมงต่อมา
เฉิน เฮา มองไปที่ท้องฟ้าอันงดงาม แต่น้ำตาสองสายกลับไหลออกมาจากดวงตาของเขา เกราะสีดำของเขาสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ ขณะที่ธนูดำเองก็หักเป็นสองส่วนกระเด็นอยู่ข้างๆ
มีดสั้นทั้งสองยิ่งแย่กว่า มันกลายเป็นเศษชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“ทำไม?” เฉิน เฮา ไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้
เขาไม่สามารถเข้าใจได้จริงๆว่าทำไมกับดักที่เขาตั้งไว้ใต้ต้นไม้ ถึงมาอยู่กลางถนน นี่ทำให้เขาติดกับมันอย่างจังโดยที่เขาไม่ได้เอะใจแม้แต่น้อย
แน่นอน…
นี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่สุด ที่สำคัญที่สุดคือสัตว์ร้ายมาจากไหนมากมาย!
เฉิน เฮา น้ำตานองเต็มตาขณะมองไปยังสัตว์ป่าอันดุร้ายที่อยู่บนหัวเขา สูงสองเมตร ทั่วตัวปกคลุมไปด้วยขนสีเขียวและดำ เขาบนหัวของมันเป็นสีเงิน
“บรู๋ว!!” หมาป่าเขาเงินร้องคำรามออกมา
พลังของ เฉิน เฮา นั้นมีพลังอยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์ขั้นสูง ดังนั้นแน่นอนว่าเขาไม่ได้กลัวหมาป่าเขาเงินแค่ตัวเดียว อย่างไรก็ตามมันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่กลัวหมาป่าเขาเงินนับร้อยตัว
นอกจากนี้สิ่งที่เขากลัวยิ่งกว่านั้นคือ ผู้ที่ขี่มันอยู่นั้นมีผิวสีดำสวมชุดเกราะ และถือหอกสีดำไว้ในมือ
“เจ้าถูกจับแล้ว!” ทหารหมาป่าเขาเงินมองไปยัง เฉิน เฮา ที่ตกลงไปในกับดักด้วยความดูถูกและหยิ่งยโส
“ข้าไม่ยอมรับเรื่องนี้ นี่เป็นดินแดนของ 4 ถิ่นฐานหลัก ข้าอยู่ที่นี่เพื่อเข้าร่วมการทดสอบด้านการต่อสู้ ยิ่งไปกว่านั้นข้าไม่ได้ออกจากเขตแดนแม้แต่น้อย ทหารจากดินแดนภูเขาทางใต้ไม่สามารถโจมตีข้าได้ มันขัดกับสัญญาของทั้งสองอาณาจักร!” เฉิน เฮา พยายามที่จะหาเหตุผลมาโต้เถียง
แน่นอนว่าเขาไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้ ทหารที่อยู่ด้านหน้าเขาเห็นได้ชัดว่าเป็นกองกำลังหลักของดินแดนภูเขาทางใต้ การถูกจัดการจากทหารของดินแดนภูเขาทางใต้ ไม่ได้เป็นหนึ่งในแผนของเขาแม้แต่น้อย
“เจ้าเป็นส่วนหนึ่งของการทดสอบด้านการต่อสู้ระดับสภางั้นรึ?“เมื่อทหารหมาป่าเขาเงินได้ยินสิ่งที่ เฉิน เฮา พูด พวกเขากระพริบตาเล็กน้อย
“ถูกต้อง ข้าเป็นผู้เข้าร่วมการทดสอบ! จากข้อตกลงองทั้งสองอาณาจักรแล้วนั้น … “
“หัวหน้า…ชายคนนี้เป็นผู้เข้าร่วมการทดสอบ!” หลังจากสามารถยืนยันตัวตนของ เฉิน เฮา ได้ ทหารหมาป่าเขาเงินไม่คิดจะสนใจฟังที่ เฉิน เฮา จะพูดแม้แต่น้อย แต่พวกเขากลับหันหัวไปอีกด้านและตะโกนขึ้นมาทันที
ด้วยความรวดเร็ว หมาป่าเขาเงินตัวหนึ่งที่มีขนาดใหญ่กว่าปกติก็เดินเข้ามาด้านหน้า เฉิน เฮา บนนั้นมีชายผิวดำ ร่างของเขาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ได้รูป
“เจ้าชื่ออะไร?” เถิง ซือเซิง มองไปที่ เฉิน เฮา
“ข้าชื่อ เฉิน เฮา เป็นผู้เข้าร่วมการทดสอบในครั้งนี้ ข้าเชื่อว่าท่านคงเข้าใจผิดเลยโจมตีข้าใช่ไหม? ” เฉิน เฮา อธิบายทันที
“เฉิน เฮา?” เถิง ซือเซิง พยักหน้าจากนั้นเขาก็พลิกสมุดหนังเล่มเล็กเพื่อหาบาองย่าง “อันดับที่ 23 ในการทดสอบด้านปัญญา มีพลังอยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์ขั้นสูง”
“ถูกต้อง ถูกต้อง เป็นข้าเอง!” เฉิน เฮา รีบพยักหน้ารัวๆราวกับไก่ที่กำลังจิกข้าวสารกินทันที
“งั้น ขอแสดงความยินดีด้วย ท่านถูกตัดออกแล้ว!” เมื่อ เถิง ซือเซิง ได้ยินเสียงของ เฉิน เฮา เขาก็พยักหน้าและพูดด้วยท่าทีจริงจัง
“ตัดออก?!” เฉิน เฮา งงงวยไปอย่างสมบูรณ์ หลังจากนั้นสักครู่ เขาก็ได้สติ “เจ้ามีสิทธิอะไรที่จะตัดข้าออก? เจ้าไม่ได้เป็นผู้เข้าสอบจากอาณาจักรเซี่ย เหมือนข้าเสียหน่อย! ตามกฎแล้วเจ้าทำอะไรข้าไม่ได้!”
เฉิน เฮา กำลังโกรธ ถ้าคนเหล่านี้มีความกล้าที่จะทำเช่นนั้น เขาก็ไม่กลัวที่จะร้องเรียนเรื่องความป่าเถื่อนของดินแดนภูเขาทางใต้ เพื่อทำลายอนาคตของดินแดนนี้ให้สิ้นซาก
“ไง นายน้อยเฉิน เป็นยังไงบ้าง!“
ขณะที่ เฉิน เฮา จะคัดค้านขึ้นมาอีกครั้ง อีกเสียงหนึ่งก็ได้ดังขึ้นจากด้านบนกับดัก ทันใดนั้นร่างหนึ่งที่สวมชุดลายหนังเสือดาวก็ปรากฎขึ้นมาในสายตาขาทันที
แน่นอนว่านอกจากลายเสือดาวที่เขาเห็นแล้ว อีกฝ่ายยิ้มอย่างสดใสให้เขาเช่นกัน
เฉิน เฮา ตกตะลึงในทันที
ร่างของเขาทรุดลงกับพื้น ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ปากเขาอ้าค้างไปในทันที มันกว้างพอจะยัดขนมปังขนาดใหญ่เข้าไปได้ สีหน้าของเขาตอนนี้ขาวซีดราวกับศพ
เขาตระหนักได้ถึงใบหน้าด้านหน้าของเขา
หรืออาจพูดได้ว่าใครก็ตามที่เข้าร่วมการทดสอบระดับสภา จะไม่มีวันลืมใบหน้านี้ได้
อย่างไรก็ตามเขาไม่เชื่อ เขาไม่เชื่อว่าจะเห็นคนคนนี้ในสถานที่เช่นนี้ มันน่ากลัวราวกับเห็นผีกลางวันแสกๆ
เขารู้สึกหวาดกลัวจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เป็นเวลานาน
เฉิน เฮา กระวนกระวายใจและอยากจะก้าวถอยไปด้านหลัง เขาอยากจะตะโกนดังๆว่า ‘ผีหลอก!‘ แต่เมื่อเขาถูกแสงแดดกระทบใส่ สติของเขาก็ถูกเรียกกลับมาอย่างทันท่วงทีและห้ามไม่ให้ตัวเองตะโกนออกไปได้ทัน
“อย่างที่ว่าไป ถ้าได้พบกับสหายเก่าโดยบังเอิญในดินแดนที่ห่างไกล เจ้าภาพต้องเลี้ยงฉลอง นายน้อยเฉินใช่มั้ย?” เด็กหนุ่มในชุดลายเสือดาวถามขึ้นมา
เถิง ซือเซิง เข้าใจในทันทีและส่งขวดที่มีเหล้าอยู่เต็มให้ เด็กหนุ่มคนนั้น
จากนั้นเขาก็โยนมันลงมาในกับดัก
“มาเถอะ นายน้อยเฉิน ขอแสดงความยินดีด้วยที่ท่านตกรอบ!“
“… ” เฉิน เฮา จ้องไปที่ขวดเหล้าที่ใกล้กระแทกใส่หน้าเขาเต็มที่
“นายน้อยเฉิน อย่าทำหน้าเช่นนั้นได้ไหม? ท่านจะหดหู่ไปทำไมกัน? ยิ้มสิถึงจะถูกต้อง ดูข้านี่ ท่านต้องยิ้มแบบนี้ การได้พบกับสหายเก่าโดยบังเอิญในดินแดนอันห่างไกล ช่างเป็นช่วงเวลาที่น่ายินดีเสียจริง!“
“เจ้า … ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!“ในที่สุด เฉิน เฮา ก็โกรธขึ้นมา สีหน้าเขาเปลี่ยนไปจากขาวซีดเป็นแดงก่ำ เขาคว้าธนูหักครึ่ง เขาเตรียมพร้อมที่กระโจนขึ้นไปจากหลุมเพื่อสู้แลกชีวิตทันที
“หา? นายน้อยเฉิน ดูเหมือนท่านจะไม่ค่อยพอใจนะ เจ้าพอใจเมื่อไรค่อยเรียกหาข้าแล้วกัน!” เด็กหนุ่มคนนั้นถึงผงะไปกับการกระทำของ เฉิน เฮา เขาจึงถอยหลังไป
จากนั้นเขาก็เอามือทาบอกและเริ่มพูดกับ เถิง ซือเซิง
“รับทราบ!” เถิง ซือเซิง พยักหน้าจากนั้นเขาก็เหลือบไปมองทหารหมาป่าเขาเงิน
ทันใดนั้น หมาป่าเขาเงิน 5-6 ตัวก็เริ่มเห่าหอน และกระโจนลงไปในหลุมกับดัก
“อ๊าก!!!” มันทับข้า! อย่าลงมาสิ! อ้าก มือข้า …ข้ายอม ข้ายอมแล้วสั่งให้มันเลิกกัดข้า ข้ายอมแล้วจริงๆ!“
…
ยามค่ำคืนในถิ่นแสงสายฟ้า เป็นค่ำคืนที่มีชีวิตชีวา
งานฉลองถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ สัตว์ร้าย 5-6 ตัวถูกย่างอยู่เหนือกองไฟ เหล่าหญิงสาวเต้นรำอยู่รอบกองไฟ
เสียงแห่งความสุขดังกระจายไปทั่ว
แต่ในตอนนี้คนที่หัวเราะอย่างมีความสุขที่สุดคือ เฉิน เฮา วันนี้ร่างของเขาสั่นสะท้านด้วยความขมขื่น หน้าของเขาเป็นจ้ำสีเขียว มันเป็นรอยจากการถูกชกใส่ที่ใบหน้า
แขนของเจ้าได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง
มันเป็นรอยที่เกิดจากเขี้ยวของหมาป่าเขาเงิน
ถ้าไม่ใช่ว่าเขาร้องขอความเมตตาได้ทันเวลาพอดี แขนของเขาคงไม่มีอยู่แล้ว และแน่นอนว่ามันจะไม่กลับมาหาเขาตลอดกาล
อาการบาดเจ็บของ เฉิน เฮา นั้นรุนแรงมาก
อย่างไรก็ตามเป็นหัวใจของเขาที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสมากที่สุด
เป็นเพราะว่า…
เมื่อเขาถูกหิ้วกลับไปที่ถิ่นฐานแสงสายฟ้า ทหารกว่า900คนที่เหลือต่างยืนงงงวย แม้แต่ผู้บัญชาการทหารที่ดูแลเขามาเป็นอย่างดีตลอดก็ยืนอย่างโง่งมเช่นกัน
ทหารที่เขาเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี ตอนนี้ก็ทำงานร่วมกันได้เป็นอย่างดี…
ทรยศเขา
ราวกับตอนที่เขาได้ทรยศเหล่านักปราชญ์โดยไม่ลังเล พวกทหารไม่แม้แต่จะเหลือบมองมาที่เขาเป็นครั้งที่2 แต่กลับไปต้อนรับแม่ทัพใหม่ของพวกเขา
จนถึงตอนนี้ เขายังไม่เข้าใจว่าทำไมคนคนนี้ถึงมาปรากฎตัวที่นี่
“ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้เข้าร่วมการทดสอบด้านการต่อสู้หรือไงกัน? ทำไมเขาถึงมาโผล่ที่นี่กัน? นอกจากนี้ทหารหมาป่าเขาเงินที่ซื่อสัตย์เหล่านั้นมาจากไหนกัน? อย่าบอกนะ…เขาทรยศอาณาจักร?!” ดวงตาของ เฉิน เฮา จ้องไปที่เด็กหนุ่มในชุดหนังเสือดาวเขม็ง ตอนนี้เขากำลังนอนเล่นอย่างสบายๆท่ามกลางผู้คน
เมื่อนึกถึงชื่อของเด็กหนุ่มคนนี้ มันยิ่งทำให้ความโกรธของ เฉิน เฮา มากขึ้นเรื่อยๆ.. ชื่อของเขาคือ…
ฟาง เจิ้งจือ!
