เขานิ่งสงบราวกับเขาเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติรอบๆตัว
หลายครั้งที่คนจะอ่านนิสัยของอีกคนได้จากการแสดงออก คนที่หยิ่งยโสจะมองคนอื่นอย่างดูถูก
อย่างไรก็ตาม สำหรับหนานกง เฮา เขาไม่แสดงอะไรออกมาแม้แต่น้อย
ตั้งแต่ที่เขาออกมาจากถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง เขายังคงนิ่งสงบ
ผู้เข้าสอบต่างคิดว่า หนานกง เฮา ต้องการจะกดดันพวกเขา
แน่นอนว่า หนานกง เฮา ก็เคยพ่ายแพ้มาก่อน มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่เขาพ่ายแพ้
ฉือ กูเหยียน อย่างไรก็ตาม มีใครเรียกมันว่าความล้มเหลวหรือไม่?
ไม่อย่างแน่นอน
ฉือ กูเหยียน นั้นเป็นผู้ชนะบนทำเนียบมังกรทั้งสอง นางเป็นความภูมิใจของสวรรค์และเป็นคนที่อยู่ในคำทำนาย
เช่นนั้น…
ถึง หนานกง เฮา จะพ่ายแพ้ แต่ก็ไม่ได้ถือว่าเขาล้มเหลว
“หลังจากสี่ปีที่ หนานกง เฮา เก็บตัวเงียบ ตอนนี้เขาจะมีพลังแค่ไหนกัน?“
“เขามีพลังเท่าเมื่อสี่ปีก่อนหรือไม่?“
“ตอนนี้เขาจะน่ากลัวขนาดไหนกัน? ตอนนั้นเขาก็แทบจะไร้เทียมทานแล้ว“
คำถามมากมายผุดขึ้นในใจของผู้คน
หนานกง เฮา แข็งแกร่งแค่ไหน?
เฉิน เฟยยู่ เป็นคนที่อยากจะหาคำตอบให้ได้มากที่สุด เขาจะเป็นคนลองด้วยตัวเอง
ฟาง เจิ้งจือ เองก็สงสัยเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เขาไม่จำเป็นต้องสู้เอง เพราะ เฉิน เฟยยู่ ได้สนอตัวมาแล้ว
ตอนนี้เขาเหมือนเป็นราชา
มีคนอาสามาทำแทนตัวเองนั้นเป็นความรู้สึกที่ดีไม่น้อย
“หนานกง เฮา เตรียมรับให้ดี!“เฉิน เฟยยู่ ไม่คิดจะเสียเวลาอีกต่อไป เขารอช่วงเวลานี้มานานแล้ว
เขาดึงดาบออกมาทันที
เฉิน เฟยยู่ ฝากความหวังทุกอย่างไว้กับดาบนี้ เขาใช้วิชาคมดาบดอกไม้ฉีกกระชาก ที่เป็นวิชาของกองตรวจการสุริยัน
วิชานี้เป็นวิชาที่รวดเร็วและจู่โจมเข้าจุดตาย
ทันทีที่เขายกดาบ ร่างกายของเขาก็ผสานกลายเป็นส่วนหนึ่งของสายฝนทันที เขาปรากฎตัวด้านหน้า หนานกง เฮา อย่างฉับพลัน
ความเร็วของเขาน่าเหลือเชื่อเป็นอย่างมาก
มันแทบจะไม่ถึงวินาทีจากจุดเดิมที่เขายืนอยู่
เขาเชื่อมั่นในการโจมตีนี้มาก เขาแทงดาบออกไปด้านหน้าเกิดพายุขึ้นมาทันที กลีบดอกไม้สีขาวพัดกระจายไปทั่ว
“วิชาที่ดี!“
“เขาแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไงกัน?! วิชาของ เฉิน เฟยยู่ แข็งแกร่งขนาดนี้เลยหรือ?“
ผู้เข้าสอบทุกคนแปลกใจขึ้นมาทันที ก่อนหน้านี้ไม่มีใครคิดจะสนใจว่าคนอื่นจะเป็นยังไง พวกเขาสนแต่จะเอาชีวิตรอดเท่านั้น
ตอนนี้พวกเขามีเวลามานั่งดูจริงๆแล้ว
ทำให้พวกเขาพบว่าวิชาของ เฉิน เฟยยู่ ทรงพลังมาก พวกเขาล้วนคิดว่าวิชานี้ไม่มีอะไรที่หยุดได้แน่นอน
เฉิน เฟยยู่ รู้สึกหัวใจพองโตเมื่อได้ยินเสียงผู้คนรอบๆ อย่างไรก็ตามสำหรับเขาแล้วมันไม่พอ เขาอยากฟังเสียงชื่นชมมากกว่านี้
เขาอยากได้ยินคนชื่นชมเขาว่าสามารถต่อกรกับ หนานกง เฮา ได้สักร้อยครั้ง!!
เฉิน เฟยยู่ จะต่อสู้กับ หนานกง เฮา?!
เฉิน เฟยยู่ อยู่ในระดับอภินิหาร!
“มาเลย พูดอีก! ข้าอยากได้ยินอีก!“เฉิน เฟยยู่ กำลังหลงระเริงกับคำเชยชมเหล่านี้
กลีบดอกแหลมคมและเปล่งประกายแสงพุ่งเข้าใส่หัวของ หนานกง เฮา ก่อนที่พวกมันจะบานออกในวินาทีสุดท้าย
“ฟุ้บ!“ดาบฟาดลง แต่กลีบดอกไม้กลับไม่ผลิบาน
ฝนกระหน่ำรุนแรง แต่กลับมีแต่ความเงียบเชียบ รู้สึกราวกับว่าฝนที่ตกกระหน่ำถูกหยุดเอาไว้จริงๆแล้วเหมือนเวลาได้ถูกหยุดลงไปชั่วขณะ
อย่างไรก็ตามมันไม่นานมากนัก
ทุกคนได้เห็นภาพที่แปลกประหลาดปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา
มันเกิดขึ้นเร็วมาก ทุกคนต่างคิดว่า เขาทั้งคู่สับเปลี่ยนที่กัน
การโจมตีของ เฉิน เฟยยู่ ไม่ได้ถูกป้องกัน
อย่างไรก็ตามในขณะที่ดาบของเขาฟาดลง หนานกง เฮา ได้ย้ายไปอยู่ด้านหลังของเขา ราวกับ หนานกง เฮา อยู่ที่ตรงนั้นมาตลอด
“เร็วขนาดนั้นได้ยังไง!“
“เร็วกว่า เฉิน เฟยยู่ อีก!“
เหล่าผู้เข้าสอบทุกคนต่างมองไปที่ หนานกง เฮา พวกไม่สามารถปิดกั้นความกลัวในใจได้
ฟาง เจิ้งจือ สัญญากับ หนานกง มู่ ว่าจะเอาชนะ หนานกง เฮา มันเป็นคำสัญญาที่เขาตั้งใจจะรักษาเอาไว้
เขาเชื่อว่า เขาสามารถเอาชนะ หนานงกง เฮา ได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความเขาคิดว่า หนานกง เฮา อ่อนแอ
ฟาง เจิ้งจือ มีความมั่นใจแต่ไม่ได้หยิ่งยโส
ดังนั้นเขาจึงรู้ดีว่า หนานกง เฮา แข็งแกร่งมาก อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไม หนานกง มู่ ที่แข็งแกร่งกว่าเขาถึงยอมแพ้ หนานกง เฮา
หนานกง เฮา และ ฉือ กูเหยียน…
คล้ายกันมากทีเดียว
ครั้งแรกที่ ฟาง เจิ้งจือ เห็นความเร็วของ ฉือ กูเหยียน ที่ภูเขาคังหลิง ในตอนนั้นเขาคิดว่า เขาน่าจะสามารถทิ้งห่าง ฉือ กูเหยียน ได้
อย่างไรก็ตาม …
ฉือ กูเหยียน ไม่มีปัญหาที่จะไล่ตามหลัง ฟาง เจิ้งจือ แม้ว่านางจะไม่คุ้นชินกับพื้นที่
และนั่นเป็นครั้งแรกที่ ฟาง เจิ้งจือ ได้เห็นถึงการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาดของนาง นางเคลื่อนไหวโดยไม่ขยับร่างด้วยซ้ำ
ฟาง เจิ้งจือ จึงสงสัยว่า ฉือ กูเหยียน ก้าวเหยียบอยู่บนบางสิ่ง หลังจากได้เห็นการเคลื่อนไหวอันแปลกประหลาดนั้น
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้เห็น หนานกง เฮา หลบการโจมตีของ เฉิน เฟยยู่ เขาก็มั่นใจว่า ฉือ กูเหยียน ไม่ได้ก้าวเหยียบบนสิ่งใด
นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?
ฟาง เจิ้งจือ ไม่เข้าใจ อย่างไรก็ตาม เขามั่นใจว่าความเร็วของ หนานกง เฮา ไม่ได้น้อยไปกว่า ฉือ กูเหยียน เลย
หรือก็คือ
เขายังคงช้ากว่า หนานกง เฮา!
ความเร็วเป็นสิ่งสำคัญยิ่งในโลกของการต่อสู้ เขาช้ากว่า หนานกง เฮา เขาจะเอาชนะคนที่มีความเร็วเหนือกว่าเขาได้ยังไง?
ฟาง เจิ้งจือ ไม่เสียเวลาคิดอีกต่อไป หนานกง เฮา ดึงดาบออกมาแล้ว
ผู้เข้าสอบและเจ้าหน้าที่ทั้งหมดต่างเม้มปากของตัวพวกเขาเองแน่น และจ้องไปที่ หนานกง เฮา
เมื่อ หนานกง เฮา ชักดาบของเขาออกมา ฟาง เจิ้งจือ เกิดความรู้สึกแปลกๆ
ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ เมื่อ หนานกง เฮา ชักดาบออกมา ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกได้ว่า เฉิน เฟยยู่ แพ้แล้ว
นี่เป็นความจริงที่ เฉิน เฟยยู่ อยู่ในระดับอภินิหาร!
ฟาง เจิ้งจือ นึกย้อนถึงเรื่องในโลกก่อนของเขา เรื่องที่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า พวกเขาจะไม่ชักดาบออก ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ
อย่างไรก็ตาม หนานกง เฮา ชักดาบออกมา!
มันเป็นดาบที่สว่างไสวอย่างไม่น่าเชื่อ
ด้ามเป็นสีขาวหิมะและตัวดาบเป็นดั่งคริสตัล มันโปร่งใส่ยิ่งกว่าฝักดาบเสียอีก ถ้าไม่ได้มองใกล้ๆ ไม่มีทางที่จะมองเห็นตัวดาบได้เลย
“นี่คือดาบของ หนานกง เฮา งั้นหรือ?“ฟาง เจิ้งจือ เห็นดาบมามากมายในโลกใบนี้ ไม่ว่าจะเป็นของ หนานกง มู่ หรือ ซิง ฉิงซุย
หรือจะเป็น…
ดาบไร้ร่องรอยของเขา
อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยเห็นดาบแบบนี้มาก่อน ดาบของ หนานกง เฮา! มันแทบจะมองไม่เห็น นี่เป็นดาบที่มองไม่เห็นงั้นหรือ?
มันดูราวกับผลึกน้ำแข็ง!
ขณะที่ หนานกง เฮา ชักดาบของเขาออกมา เขาก็แผ่แรงกดดันใส่ เฉิน เฟยยู่
การโจมตีของเขาไม่ได้ดูพิเศษแต่อย่างใด!
ในสายตาของเหล่าผู้เข้าสอบและเจ้าหน้าที่ การโจมตีนี้ดูแสนจะธรรมดา แน่นอนว่าถ้าเป็นคนอื่นคงจะไม่ธรรมดา
เพราะว่ามันเร็วมาก!
เร็วเกินไปมาก!
การโจมตีของ หนานกง เฮา เร็วขนาดนี้เลยหรือ?
นี่คือคำถามในใจของผู้เข้าสอบทั้งหมด เพราะ หนานกง เฮา นั้นถือเป็นสุดยอดในรุ่นอายุของเขา
อย่างน้อยการโจมตีของเขา ต้องมีอะไรมากกว่านี้ ต้องดูรุนแรงกว่านี้!
การโจมตีของ เฉิน เฟยยู่ ควรจะโดนเป้าหมาย อย่างน้อยที่สุดควรจะมีเสียงของลมหรือฟ้าผ่าบ้าง อะไรที่ดีกว่าความเงียบสงบเช่นนี้
อย่างไรก็ตาม เป็นความจริงที่ว่าการโจมตีของ หนานกง เฮา นั้นเงียบสงบ
เงียบอย่างสิ้นเชิง
มันช่างดูไหลลื่นและมั่นคงเช่นเดียวกับการเคลื่อนไหวของเขา เขาดูเหมือนไม่ได้เคลื่อนไหว แต่เขากลับไปปรากฎตัวอยู่ด้านหลังของ เฉิน เฟยยู่
เฉิน เฟยยู่ ไม่ใช่พวกมือสมัครเล่น
เมื่อเขาเห็น หนานกง เฮา หายตัวไปเขาก็ไม่ได้ตื่นตตระหนก เขาคาดการณ์เอาไว้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น
การที่ หนานกง เฮา หลบการโจมตีของเขามันแปลกตรงไหน?
แน่นอนว่าไม่! ในเมื่อมันไม่ได้ทำให้เขาประหลาดใจ ทำไมเขาต้องตื่นตระหนกด้วย?
เขาคาดไว้แล้วว่า หนานกง เฮา จะหายไป
โดยทั่วไปแล้ว หากอีกฝ่ายหายตัวไปจากการมองเห็น สถานที่ที่จะปรากฎตัวมักจะเป็นด้านหลัง เฉิน เฟยยู่ ควรจะหันไปด้านหลังของเขา
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ยินอะไรจากด้านหลังแม้แต่น้อย
ถ้างั้น …
ด้วยประสบการณ์ต่อสู้ของเขาถ้าฝ่ายตรงข้ามไม่อยู่ที่ด้านหลังก็ต้องเป็นด้านบนไม่ก็ด้านล่าง
แน่นอนว่านี่เป็นสิ่งที่คาดเดาได้ทั้งหมด เนื่องจากเขาไม่มีทางแน่ใจได้เขาจึงจะไม่เสี่ยง
เขาตัดสินใจที่จะตอบสนองในทางที่ดีที่สุด
เขาจะป้องกันตัวเองจากทุกด้าน!
สายน้ำเริ่มก่อตัวคลุมรอบร่างกายของเขาราวกับฟองสบู่ยักษ์
สายน้ำนี้จะสามารถปกป้องเขาได้ก่อนที่จะถูกโจมตี หลังจากที่การโจมตีของศัตรูกระทบกับกำแพงน้ำ สายน้ำจะกระจายตัวออกเป็นหยดน้ำนับล้านแล้วสวนกลับใส่ศัตรู
เป็นวิชาที่สมบูรณ์แบบสำหรับสถานการณ์เช่นนี้
เฉิน เฟยยู่ รู้สึกภูมิใจในความสามารถในการแก้ปัญหาของตัวเขา เขาไม่คิดว่าจะเอาชนะ หนานกง เฮา ได้ภายในครั้งเดียว สิ่งที่เขาต้องการคือทำให้ หนานกง เฮา ล้มลง
อย่างไรก็ตามความเชื่อมั่นของเขา ไม่ได้มีอยู่นานมากนัก
เขาสัมผัสได้ถึงสิ่งแปลกๆรอบๆตัว โล่ของเขาถูกพังทลาย
กำแพงวารีถูกเจาะ
นี่คือสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น
ถ้ากำแพงวารีถูกเจาะเขาต้องรู้ตัวสิ หยดน้ำอันรุนแรงต้องพุ่งเข้าใส่ หนานกง เฮา สิ แต่ทำไม…
ถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาใช้วิชาอะไรกัน?
เฉิน เฟยยู่ เริ่มสงสัย เขาหนักลับไปมองด้านหลังของเขา
