ฟาง เจิ้งจือ รีบตัดสินใจเลือกชีวิตตัวเองก่อนที่จะช่วยคนอื่น
เขาอยากช่วยคนอื่นจริงๆ
แต่เขาต้องช่วยตัวเองก่อน!
ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกผิด แม้เขาจะไม่ได้ตั้งใจตบองค์หญิง ฉาน ยู่ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว
ต้องอธิบายหรือไม่?
ฟาง เจิ้งจือ อยากอธิบายตัวเอง แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะอธิบายได้
เขาตบองค์หญิง …
แม้องค์หญิง ฉาน ยู่ จะเชื่อว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะตบนาง แต่ก็ไม่คิดยกโทษให้!
เพียงเพราะว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ไม่ได้หมายความว่าจะหนีจากมันไปได้!
นี่เป็นสถานการ์ที่ ฟาง เจิ้งจือ กำลังเผชิญอยู่
เขาตบองค์หญิง ฉาน ยู่ ต่อหน้าต่อตา ฉาน หลิงเพราะงั้น ฉาน หลิง ไม่มีวันปล่อยเขาไปแน่
“ฟาง เจิ้งจือ หยุดเดี๋ยวนี้! ข้าจะตัดหัวของเจ้าซะ!“
“เจ้าไม่กล้าหรอก!”“
เสียงของพวกเขาดังก้องไปทั่วป่า
ฟาง เจิ้งจือ จะไม่ยืนอยู่เฉยๆอย่างคนโง่เขายังคงวิ่งสี่ขาหนีไป ในขณะที่พยายามจะทิ้งระยะห่างจากความโกรธทั้งสองด้านหลังให้มากที่สุด
การมองเห็นในป่าเป็นเรื่องยากสำหรับ ฉาน ยู่ และ ฉาน หลิง ในการที่จะตาม ฟาง เจิ้งจือ
หลังจากนั้นประมาณ 15 นาที …
ฟาง เจิ้งจือ ก็หายไป
“ฟิ้ว … ” ฟาง เจิ้งจือ สูดลมหายใจขณะที่เขาพักระหว่างหินก้อนใหญ่สองก้อน การวิ่งแบบนั้นทำให้เสียพลังงานไปมาก
แต่ตอนนี้เขามีปัญหาใหญ่ในมือของเขา
มองผิวเผิน ฟาง เจิ้งจือ ดูเหมือนจะปลอดภัย อย่างไรก็ตาม ถ้าไม่มี ฉาน หลิง และ ฉาน ยู่ คอยนำทางเขา เขาจะไปต่อยังไง
เขาจะไปหาหน่วยเกราะมังกรและกองทัพทลายภูผาได้หรือไม่?
ฟาง เจิ้งจือ เลิกหวังในทุกอย่างแล้ว การวิ่งมาตลอด 15 นาทีนั้นหมายความว่าเขาได้ออกจากเมืองภูเขาเซียนมาแล้ว
ตลอดทางเขาไม่เห็นร่องรอยของพวกนั้นเลย
แล้วตอนนี้ล่ะ พวกเขาอยู่ที่ไหนกัน?
พวกเขาไม่ได้มาที่เมืองภูเขาเซียนงั้นเหรอ?
เป็นไปไม่ได้!
คำสั่งนั้นชัดเจน! พวกเขาควรรอโอกาสเพื่อช่วยองค์รัชทายาทและองค์ราชา?
หรือว่า…
พวกเขาอยู่ที่เนินเขาเหล็กแล้ว?
ความคิดนี้ติดอยู่ในใจของ ฟาง เจิ้งจือ
โดยปกติแล้ว เขาไม่คิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้นอย่างไรก็ตาม ปีศาจทั้ง 50,000 ได้อยู่ที่ถิ่นฐานเนินเขาเหล็กเรียบร้อยแล้ว
ดังนั้นทั้งสองหน่วยน่าจะเดินทางไปรับมือที่เนินเขาเหล็กแล้ว
ไม่ต้องคิดเลยว่า ซิง หยวนกัว ที่ชาญฉลาดจะพลาดเรื่องนี้
แต่ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการคาดเดา
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหาก …
เขาเดาผิด?
ถ้าเขาวิ่งไปที่ถิ่นฐานเนินเขาเหล็ก แล้ว ซิง หยวนกัว ยังอยู่ที่ถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง?เขาไม่คิดจะส่งตัวเองไปตายแน่
ไม่มีทาง!
ทางเลือกที่ปลอดภัยที่สุดคือการกลับไปที่ถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง
ฟาง เจิ้งจือ หันไปมองทางถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง
ถ้าเขาเลือกที่จะหนีไปจริงๆ …
จากนั้น…
จะเกิดอะไรขึ้นที่ถิ่นฐานเนินเขาเหล็ก?
เขาจะได้แก้ความเข้าใจผิดระหว่างเขากับองค์หญิง ฉาน ยู่ ได้ยังไงกัน? ตอนนี้เขาสามารถหนีไปได้ แต่เขาจะสามารถหนีไปได้ตลอดงั้นหรือ?
อย่างไรก็ตาม เขาจะไปอธิบายตัวเองยังไง?เขาสามารถหนีได้ แต่ก็หนีไปไม่ได้ตลอด
ฟาง เจิ้งจือ เงยหน้าขึ้นและมองดูดวงดาวบนท้องฟ้า
เขาเป็นคนที่กลัวความตาย แต่เขาก็ยังเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ ในเมื่อเขาก่อเรื่องในครั้งนี้…
เขาต้องเป็นคนแก้มัน
เขาจะต้องเสี่ยง!
ฟาง เจิ้งจือ กัดริมฝีปากของเขาแน่น หาได้ยากที่เขาจะเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยง แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่น
เขาจะไปที่ถิ่นฐานเนินเขาเหล็ก
ถ้า ซิง หยวนกัว กำลังไปที่นั่นจริง ฟาง เจิ้งจือ ต้องเจอพวกเขาแน่นอน
นอกจากนี้…
ฟาง เจิ้งจือ รู้ว่ามันมีเพียงวิธีเดียวที่จะช่วยทหารทั้งแปดหมื่นคนได้
“ข้าจะลองไปดู… แค่ดูเฉยๆเท่านั้น!”ฟาง เจิ้งจือ กำมือแน่นและวิ่งไปทางเนินเขาเหล็ก
เขาไม่รู้ถึงตำแหน่งที่แน่ชัดของถิ่นฐาน
อย่างไรก็ตามแผนที่ที่ได้รับมาจาก วู่ จวี้เอ๋อ ยังพอทำให้เขาหาทางไปได้
สำหรับคนธรรมดาในป่าทึบอาจเป็นเรื่องยากที่จะเดินทาง …
แต่สำหรับ ฟาง เจิ้งจือ นั้นไม่มีปัญหา
…
ฉาน หลิง และองค์หญิง ฉาน ยู่ ไล่ล่าเขาเป็นกิโล ก่อนที่จะตัดสินใจหยุดวิ่งลง
ความเป็นจริงการวิ่งผ่านป่านั้นเป็นเรื่องง่ายสำหรับพวกเขา
อย่างไรก็ตามหลังจากการไล่ล่ามาเป็นเวลานาน ฉาน หลิง และองค์หญิง ฉาน ยู่ ก็เริ่มที่จะสงบสติอารมณ์ของพวกเขาลงได้
“เจ้านั่นวิ่งเร็วจริง เจ้าพักก่อนเถอะ ตราบใดที่เขายังอยู่ที่นี่ …ไม่สิ แม้ว่าเขาจะกลับไปที่อาณาจักรเซี่ยก็ตาม ข้าจะไปฆ่าเขา!”ฉาน หลิง มองไปที่องค์หญิง ฉาน ยู่
องค์หญิง ฉาน ยู่ มองกลับมาที่เขาท่าทางของนางผ่อนคลายลง ผิวหนังของเธอกลับสู่สภาพเดิม
“ท่านพี่ งั้นพวกเราควรทำยังไงต่อดี?”องค์หญิง ฉาน ยู่ เอ่ยถามเมื่อนางมองเข้าไปในป่าทึบ
ฉาน หลิง เงียบ
พวกเขาอยู่ห่างจากเมืองภูเขาเซียน 1 กิโลเมตรและยังไม่มีวี่แววของหน่วยเกราะมังกรกับกองทัพทลายภูผา
นั่นหมายความว่า …
ฟาง เจิ้งจือ โกหกหกพวกเขา
อั้ก!
เขาต้องทำมันโดยตั้งใจแน่นอน!
เขาใช้อุบายเพื่อหลบหนีไปจาก ฉาน หลิง!
ช่างไร้ยางอาย!
“ข้าจะไปที่เนินเขาเหล็ก เจ้ากลับไปที่พระราชวังและดูแลท่านพ่อด้วย! ตราบใดที่เมืองภูเขาเซียนยังคงอยู่ พวกเราจะไม่เป็นไร!ฉาน หลิง “ถ้าข้าอยู่ที่นั่น ทหารก็ยังคงมีความหวัง หรือต่อให้ข้าตายข้าก็สามารถท่วงเวลาไว้ได้ พวกเรา … ยังมีความหวัง!“
“เมื่อท่านพี่ตัดสินใจไปที่เนินเขาเหล็ก ข้าจะกลับไปที่เมืองภูเขาเซียนเฉยๆได้ยังไง?” องค์หญิง ฉาน ยู่ เองก็ตัดสินใจแล้วเช่นกัน
“แต่เจ้า… “
“พอแล้ว ท่านก็รู้นิสัยของข้าดีนี่?“
“งั้น เรามุ่งหน้าไปที่เนินเขาเหล็กกัน ข้าเชื่อว่าท่านพ่อต้องรู้ว่าควรทำอะไร!“
“อืม!“
…
ที่ถิ่นฐานนี้ชื่อว่าเนินเขาเหล็กเพราะว่าการป้องกันที่นี่แข็งแกร่งมาก
ในความเป็นจริง…
ไม่มีหน้าผา ไม่มีปราการธรรมชาติ เนินเขาเหล็กเป็นหนึ่งในที่ที่แย่ที่สุดในการป้องกัน
แต่มันเป็นถิ่นฐานที่สำคัญอย่างยิ่ง มันสำคัญยิ่งกว่าถิ่นฐานวานรน้ำแข็งที่อยู่ใกล้ๆเมืองภูเขาเซียนเสียอีก
ถิ่นฐานนี้ตั้งอยู่บนเมืองเหล็ก
หรือก็คือ
ที่นี่เป็นโรงงานผลิตอาวุธ
มีช่างอาวุธจำนวนมากอยู่ที่ถิ่นฐานนี้
นอกจากนี้กำแพงถิ่นฐานนี้ยังแข็งแกร่งเป็นอย่างมากทั้งๆที่ไม่มีปราการธรรมชาติใดๆ
พวกเขากำลังถูกล้อมอยู่
นอกจากนี้…
ฝ่ายตรงข้ามมีจำนวนมากกว่าพวกเขาอย่างมาก มันเป็นเรื่องง่ายมากที่พวกมันจะโจมตีเข้ามาจากทุกทิศทาง
“ท่านแม่ทัพ ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไรต่อ? เถิง ซือเซิง รายงานเรื่องกองทัพปีศาจที่จะมาถึงในอีก 2 ชั่วโมง” ผู้ส่งสารคนหนึ่งคุกเข่าลงตรงหน้าชายวัยกลางคน
ชายคนนั้นมีผิวสีคล้ำเข้มและถืออาวุธทรงฟันหมาป่าสองอันไว้ด้านหลัง เขาเป็นคนหัวล้านและสวมชุดเกราะที่แข็งแกร่ง
เขาคือแม่ทัพคนเดียวกันกับคนที่ยืนอยู่ข้างองค์หญิง ฉาน ยู่ ตอนที่นางแข่งยิงธนูกับ ฟาง เจิ้งจือ
แต่ตอนนี้…
แม่ทัพคนนี้ถูกลดระดับลง
ดังนั้นเขาจึงเป็นแค่รองแม่ทัพ ตอนที่องค์หญิง ฉาน ยู่ ไม่อยู่เขาต้องเป็นผู้บัญชาการ
“แบ่งกองทัพของเราออกเป็นสี่ส่วนและให้พวกเขาป้องกันประตู!“แม่ทัพขมวดคิ้ว
“รับทราบ ท่านแม่ทัพ!“ผู้ส่งสารพยักหน้ารับสั่ง
เหล่าแม่ทัพบนกำแพงเมืองมองดูแม่ทัพมู่ด้วยความสงสัย
“อ่อนหัด พวกปีศาจกำลังมาแล้ว… พวกเราไม่ควรแยกกำลังออกจากกัน แม้พวกเราใช้พลังทั้งหมดป้องกันประตูเอาไว้เพียงแห่งเดียว ก็ยังไม่อาจสามมารถต้านเอาไว้ได้”เสียงดังขึ้นมา
เสียงดังมาจากแม่ทัพไถ่ที่ตอนนี้แขนของเขาหายไป
แขนที่ถูก ฟาง เจิ้งจือ พรากไป
แม่ทัพคนอื่นจะไม่กล้าพูดกับแม่ทัพมู่ว่า ‘อ่อนหัด’ อย่างไรก็ตามแม่ทัพมู่ไม่ได้โกรธเรื่องนี้
เขาถอนหายใจ
“ไถ่ …พวกเรารู้จักกันมานานพวกเราได้รับการฝึกมาด้วยกันตั้งแต่ 5 ขวบและเข้ามารับใช้องค์หญิงด้วยกัน ตอนนี้เรากำลังมีปัญหาและนี่ก็เป็นโอกาสสำหรับเจ้าที่จะทำสิ่งยิ่งใหญ่ เจ้ายินดีจะช่วยข้าไหม?”แม่ทัพมู่มองไปทางแม่ทัพไถ่
“ด้วยอะไร? แขนรึ? ฮ่าฮ่า …แม้แต่แขนข้ายังไม่มี?”แม่ทัพไถ่ลังเล
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อ
อย่างไรก็ตามเขาสงบลงอย่างรวดเร็ว
“เจ้ายินดีจะช่วยไหม?“
“ฮ่าฮ่าฮ่า … เจ้าก็รู้ว่าต่อให้ข้าช่วยเจ้าแค่ไหน ข้าก็เป็นแค่แม่ทัพระดับล่างข้าจะช่วยอะไรเจ้าได้?“
“ข้าจะป้องกันประตูด้านหน้าไว้เอง ด้านข้างก็อยู่ใกล้ๆข้าสามารถปกป้องมันได้เช่นกัน อย่างไรก็ตามข้ากังวลเล็กน้อย …เกี่ยวกับประตูด้านหลัง! ถ้าเจ้าอยากจะ…”
“พอแล้ว ข้าจะไปที่นั่นทันที!“
“ตกลง งั้นขอสั่งให้เจ้า นำทหาร 20,000 นายไปและปกป้องประตูหลังไว้ให้ได้! เจ้าจะไม่ปล่อยให้มันพังทลายลง! อย่างไรก็ตาม ระดับของเจ้ายังไม่เปลี่ยนแปลง! นี่ค
