รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน – ตอนที่ 37

เฉียวเมียนเมียนนิ่งงันไปชั่วขณะ หน้าแดง ๆ ของเจ้าหล่อนร้อนผ่าว

“นี่คุณ อย่ามาล้อกันเล่นแบบนี้สิคะ”

“ไม่ได้ล้อเล่นนะ” ชายตรงหน้าจ้องมองไปที่นัยตาของเธอ โดยไม่ปกปิดความรู้สึกของเขา

“เมียนเมียน ผมต้องการคุณจริง ๆ”

“คุณ…”

เฉียวเมียนเมียนเผชิญกับดวงตาที่แผดเผาตรงหน้า ทำให้เจ้าหล่อนตื่นตระหนกแทบอยากจะวิ่งหนีจากที่แห่งนี้

แก้มทั้งสองแดงระเรื่อขึ้นจนทนแทบไม่ไหว จึงตัดสินใจลุกยืนขึ้นอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

“ฉันขอไปเข้าห้องสักครู่นะคะ”

จากนั้นเธอรีบเดินจากไป

***

เธอใช้น้ำเย็นทาบลงบนใบหน้าเป็นเวลานานสองนานกว่าจะทำให้ใบหน้าที่ร้อนผ่าว เย็นลงได้

หัวใจที่เต้นจนแทบจะทะลุออกมานอกอกค่อย ๆ สงบลง

แต่คราใดที่นึกถึงคำพูดของชายคนนั้น ก็มักจะทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นอีกเป็นระยะ ๆ

เมียนเมียน ผมต้องการคุณจริง ๆ

เสียงทุ้มต่ำและเซ็กซี่ของเขาดูเหมือนจะดังลอดเข้ามาในหูของเธออีกครั้ง

เฉียวเมียนเมียนยื่นมือออกและปิดใบหน้าที่ยังร้อนอยู่ ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำเสียงที่คุ้นเคยก็ดังลอดมาทางด้านหลัง

“พี่ นั่นพี่ใช่ไหม?”

เฉียวเมียนเมียนเงียบไป

วันนี้เธอโชคไม่ดีเสียจริง

ไม่อย่างงั้นเธอจะพบกับเฉียวอันซินอีกครั้งได้ยังไงกัน

ก่อนที่เธอจะพูด เสียงของเฉียวอันซินก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“พี่จริง ๆ ด้วยสินะ ทำไมพี่มาที่ร้านนี้ล่ะคะ นัดไว้ก่อนแล้วเหรอ?”

เฉียวเมียนเมียนหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ

เมื่อสายตาเผชิญเข้ากับใบหน้าของเธอ เฉียวอันซินยิ่งรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจมากจนแสดงท่าทีที่ไม่ดีออกไป

“ฉันมาที่นี่หรือไม่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ หลีกทาง อย่ามาขวางทางฉัน”

เฉียวอันซินยื่นนิ่ง

สายตากำลังครุ่นคิด “พี่คะ ร้านอาคารยุโรประดับไฮเอนด์ในหยุนเฉิงแห่งนี้ จะกินทีก็ต้องจองล่วงหน้าอย่างน้อย ๆ ก็ครึ่งเดือน แล้วราคาก็ไม่ต่ำกว่าห้าหลักเลยนะ”

“แล้วอย่างพี่ ฉันเกรงว่าเงินจะพอเอานะ”

เฉียวเมียนเมียนจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา “อ้อเหรอ แล้วยังไง”

“นี่พี่ ฉันรู้นะว่าหลังจากที่พี่เลิกกับพี่ซู พี่ก็ทุกข์ใจไม่น้อย แต่ยังไงเราก็รู้จักกันมาหลายปี แม้ว่าเขาจะไม่รักพี่แล้ว แต่พี่ก็คงจะยังรักเขาอยู่ ฉันรู้ว่าการสูญเสียเขาย่อมทำให้พี่เจ็บปวดเป็นธรรมดา อย่างไรก็ตามพี่จะปล่อยตัวเพราะเรื่องนี้ไม่ได้ ตระกูเฉียวของเรายังมีหน้าตาในหยุนเฉิงอยู่ หากเรื่องที่พี่หาเงินก้อนโตมาด้วยวิธีไหนแพร่งพรายออกไป แล้วตระกูลเฉียวของเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

“ถ้าพี่อยากจะเริ่มต้นกับผู้ชายคนใหม่ ในบริษัทของพี่ซูเจ๋อก็ยังมีผู้ชายโสด ๆ อีกตั้งมากมาย พวกเราจะช่วยหาผู้ชายดี ๆ ให้พี่เอง พี่…”

“เฉียวอันซิน พูดจบรึยัง?”

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกคลื่นไส้อยากจะอาเจียนกับสิ่งที่เธอได้ฟัง เธอจึงพูดขัดจังหวะขึ้น

“พี่คะ” เฉียวอันซินกัดริมฝีปากแล้วมองพี่สาวของเธอด้วยสายตาเศร้าหมอง

“ทั้งหมดนี้ก็เพื่อพี่นะคะ ฉันไม่อยากเห็นพี่สูญเสียตัวตนไปทั้งแบบนี้”

“หืม สูญเสียตัวฉันงั้นเหรอ?” เฉียวเมียนเมียนคิดว่าป่วยการกับการฟังเธอพูด

เธอหรี่ตาฉายแววตาอันเยือกเย็นและเยาะเย้ย จ้องมองไปที่ใบหน้าของเฉียวอันซิน

เธอก้าวเดินไปข้างหน้า

“พี่จะทำอะไร” เฉียวอันซินปิดใบหน้าของเธอทันทีและรีบถอยหลัง ด้วยความกลัว เพราะก่อนหน้านี้เธอก็เคยถูกเฉียวเมียนเมียนตบมาแล้วครั้งหนึ่ง