มุมปากของชายหนุ่มรูปงามยกขึ้นเล็กน้อย
บรรยากาศแปลกแยกและความเย็นชาค่อย ๆ จางหายไป เขาค่อย ๆ ยืดตัวขึ้น ก้าวเท้ายาว ๆ เดินไปหาเฉียวเมียนเมียนทีละก้าวอย่างประหลาดใจ
ก่อนที่เฉียวเมียนเมียนจะคืนสติ ร่างเรียวยาวของชายหนุ่มก็มาหยุดยืนตรงหน้าเธอ
เหมาเยซือกอดเธอไว้ในอ้อมแขน พูดเสียงทุ้มต่ำ
“ที่รัก ทำไมคุณเข้าห้องน้ำนานขนาดนี้ นี่ถ้าคุณออกมาช้ากว่านี้อีกนิด ผมจะเข้าไปตามคุณถึงในห้องน้ำแล้วเนี้ย”
ไม่ไกลออกไป หญิงสาวคนเมื่อสักครู่เห็นฉากนี้ จึงไม่สงสัยอะไร เจ้าหล่อนมองไปที่เฉียวเมียนเมียนด้วยความอิจฉา ก่อนจะค่อย ๆ หันหลังเดินจากไปอย่างช้า ๆ
เฉียวเมียนเมียนอดไม่ได้ที่จะมองไปยังผู้หญิงคนเมื่อสักครู่ เธอลังเลแล้วถามออกมา
“นั่นใครค่ะ คนรู้จักเหรอ”
เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งก็ว่าได้
เหมาเยซือมองตามสายตาของเธอ แล้วมองกลับไปที่หญิงสาวที่เพิ่งเดินจากไปอย่างไม่แยแส
“ผมไม่รู้จักเธอ”
“แต่ฉันเห็นคุณเพิ่งจะคุยกับเธอนี่”
“หะ?” ชายคนนั้นตัวแข็ง ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ จากในลำคอ
“คุณหึงเหรอ?”
ใบหน้าของเฉียวเมียนเมียนเริ่มเปลี่ยนสีด้วยความเขินอาย
“เปล่าสักหน่อย” เธอรีบปฏิเสธทันที
“ฉันแค่ถามไปงั้น ไม่ได้อิจฉาอะไรใคร”
นอกจากนั้นเธอยังรู้ตัวดี ว่าเพิ่งจะตกลงจดทะเบียนสมรสไปด้วยเหตุผลส่วนตัว ไม่ใช่เพราะพวกเขารักกัน
พูดให้ชัดพวกเขาเป็นเพียงคู่สมรสกันแต่เพียงในนาม
เธอจะไปมีสิทธิ์อะไรไปหึงหวงเขาได้
ในขณะที่เฉียวเมียนเมียนจดทะเบียนสมรสกับเขา เธอก็รู้ชัดว่าทำมีสิทธิ์ได้ทำอะไรได้มากน้อยแค่ไหน
“คุณหึงได้นะ” ชายหนุ่มพูดและแสดงออกทางดวงตาเมื่อจ้องมองหล่อน
“เฉียวเมียนเมียน ตอนนี้เราแต่งงานและเป็นคู่สามีภรรยากันแล้ว คุณเป็นภรรยาผม ดังนั้น หากคุณรู้สึกว่าผมสนิทกับผู้หญิงคนอื่นมากเกินไป คุณก็มีสิทธิ์ที่จะหึงและโกรธ”
เฉียวเมียนเมียนมองขึ้นไปในดวงตาสีเข้มของชายตรงหน้า หัวใจหล่อนเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
“แต่ตอนนี้คุณไม่จำเป็นต้องนึกถึงผู้หญิงคนนั้นเลย” เหมาเยซือหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง และหัวหลังกลับเพื่อเดินเข้าไปยังร้านอาหาร
“ผมไม่รู้จักเขาจริง ๆ และเขาเพียงแค่เข้ามาคุยกับผมเท่านั้น แต่ผมไม่ได้สนใจเขาหรอก”
“คุณก็เห็นนี่ ว่าเธอจากไปแล้ว”
“ตอนนี้เราแต่งงานกันแล้ว ผมก็จะยึดมั่นในสิ่งที่สามีควรทำ ดังนั้นมั่นใจได้เลยว่าผมจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น ๆ นอกจากนี้…”
เสียงของชายคนนั้นหยุดชั่วขณะ และเขาก็เงียบไป
“นอกจากนี้?” เฉียวเมียนเมียนเงยหน้าขึ้นมองเขาและถามอย่างสงสัย
“นอกจากนี้…” เหมาเยซือหันศีรษะและจ้องไปที่ดวงตาของเธอ ดวงตาของเธอแปล่งประกายรับกับใบหน้าสวย ๆ ที่แสนจะบอบบาง
“ผู้หญิงคนนั้นได้ไม่ถึงหนึ่งในสิบส่วนของคุณเสียด้วยซ้ำ มาตรฐานของผมไม่ได้ต่ำขนาดนั้น”
คำพูดของเขาให้หัวใจที่เพิ่งกลับมาเต้นเป็นจังหวะของเจ้าหล่อน กลับเต้นเร็วขึ้นอีกครั้ง
