“เธอ…”
“ที่ปรึกษาคะ…” เฉียวเมียนเมียนเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ
ไป๋เสี่ยวและจางอี้เว่ยจ้องมองเธอ
ความเกลียดชังและความโกรธฉายออกมาจากแววตาของพวกเขาทั้งคู่
เฉียวเมียนเมียนถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ เมื่อเธอเห็นการแสดงออกของพวกเขา
พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมห้องกับเธอมาสามปีแล้ว ไม่เคยมีเรื่องอะไรแบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน
ทันใดนั้นพวกเขาก็ไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้อีกต่อไป
เหลือเวลาอีกเพียงครึ่งปีและส่วนใหญ่ก็ใช้เวลาไปกับการฝึกงานและทำเอกสารภายนอกวิทยาลัย
ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาจะย้ายไปอยู่ห้องอื่นกันอยู่แล้ว ตอนนี้คงจะอึดอัดน้อยลงเมื่อพวกเขาจะไม่ต้องเจอหนากันทุกวัน
“พวกเขาไม่จำเป็นต้องขอโทษพวกเราหรอกคะ ให้มันจบกันตรงนี้เถอะค่ะ”
เฉียวเมียนเมียนไม่ได้กังวลกับคำขอโทษจากพวกเขา มันคงเป็นคำพูดที่ไม่จริงใจอยู่ดี
มันไม่สำคัญเลยแม้แต่น้อย
“นักศึกษาเฉียว เธอกำลังบอกว่าเธอให้อภัยพวกเขาแล้วงั้นเหรอ?”
เฉียวเมียนเมียนยิ้ม
“ฉันไม่คิดว่ามันจะยกโทษให้ได้ พวกเขาไม่ต้องการมันจากฉันอยู่แล้วค่ะ”
“แล้ว…”
“ให้มันจบที่ตรงนี้เถอะค่ะ”
เฉียวเมียนเมียนกล่าว
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หลัวหลัวกับฉันจะขอเข้าไปเก็บของต่อค่ะ”
“เอาสิ เชิญเลย”
ที่ปรึกษาไม่รีรอให้เรื่องเข้าใกล้ตัวเองอีกครั้ง เขาพยักหน้าทันที
“ถ้าอย่างนั้นทำตามที่เธอต้องการได้เลย พวกเธอต้องเก็บของกันอยู่สินะ งั้นฉันขอตัวก่อน โอ้นี่ นักศึกษาเฉียวถ้ามีอะไรที่ต้องการอย่าลังเลที่จะมาหาฉัน”
เฉียวเมียนเมียนยิ้มอย่างสุภาพ
“ขอบคุณคะ เราจะจัดการเรื่องนี้เองค่ะ”
“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น ฉันไปล่ะ มาหาฉันได้ทุกเมื่อถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือ แล้วฉันจะจัดการให้”
“ค่ะ ขอบคุณคะที่ปรึกษา”
“ไม่ต้องกังวลหรอก มันหน้าที่ของฉัน”
**
เมื่อที่ปรึกษาจากไป เฉียวเมียนเมียนก็ต้องเก็บกระเป๋าของเธอ
เจียงหลัวลี่เข้าไปช่วยเธอด้วย
เธอไม่ได้มีข้าวของมากมาย ดังนั้นการช่วยเหลือจากคนอื่นจึงค่อนข้างเร็ว
เมื่อแพ็คของเสร็จแล้ว พวกเขาก็เอากระเป๋าและสัมภาระเตรียมออกเดินทาง
“ฮาฮ่า” มีเสียงหัวเราะแปลก ๆ ดังขึ้น
“สมัยนี้ดูเหมือนว่าการหาผู้ชายที่มีความสามารถจะดีกว่าการมีความสามารถเสียเอง จะอยู่ในคฤหาสน์หรือนั่งรถหรูก็ได้ โดยไม่ต้องทำงานหนักเพื่อหามันมา นั่นมากกว่าที่คนส่วนใหญ่จะทำได้ทั้งชีวิตเสียอีก”
“ได้คนที่ร่ำรวยและมีอำนาจ เธอไม่จำเป็นต้องหาเงินด้วยตัวเอง และยังสามารถทำให้อาจารย์และเพื่อนในวิทยาลัยก้มกรายเธอได้ด้วย ไม่น่าแปลกใจที่ผู้หญิงสวย ๆ จะเลือกวิธีง่าย ๆ แบบนี้”
“ใช่แล้ว แค่อ้าขาก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว”
“ดีแล้วที่เธอย้ายออกไป มันยากที่จะอยู่ห้องเดียวกับคนที่มีค่านิยมแย่ ๆ แบบนี้ คงไม่ดีแน่ ถ้าเธอมาสร้างอิทธิพลกับเรา”
“ฮาฮ่า เธอกังวลเรื่องอะไรฒ เธอสวยเหมือนหล่อนไหมล่ะ? เธอเกิดมาพร้อมกับนิสัยใสซื่อแบบที่ผู้ชายรวย ๆ ชอบไหม? สำหรับพวกเธอ หล่อนมีค่านิยมที่ไม่ดี แต่สำหรับคนรวยเหล่านั้น เธอบริสุทธิ์และไร้เดียงสา”
พวกเขาต่างพูดเสียดสีกันอย่างขมขื่น
ความอิจฉาริษยาแฝงอยู่เต็มเสียงที่พวกเขาเปล่งออกมา
แต่เฉียวเมียนเมียนได้เดินออกจากประตูห้องไปแล้ว
