บทที่ 257: แสงสว่างของเส้นทางที่ถูกต้อง
ตอนเที่ยงออกคำสั่ง!
เป็นผลให้เมืองรันยู ที่ผสมหลายเผ่าพันธุ์ทั้งหมดเดือดดาล
ในตอนเช้าพวกเขาได้ยินคนเกียจคร้านพูดถึงเมืองที่มีเจ้านายคนใหม่ ทุกคนยังคงดูขบขัน ใครเคยคิดว่าเมืองรันยูเป็นของ
มันกันแน่?
แน่นอนว่าความตื่นเต้นนั้นเป็นของความตื่นเต้น มีเพียงไม่กี่คนที่เอาจริงเอาจังกับกฎหมายนี้
กองทหารที่ประจำการอยู่ในเมืองรันยู ยังคงยึดครองอาณาเขตของตนและไม่เคลื่อนไหวเลย สำหรับคนจากทุกสาขา
อาชีพที่พึ่งพาเมืองรันยู ในการดำรงชีวิต พวกเขาไม่สนใจแต่พวกเขาเพียงแค่รู้สึกว่าเมืองใหม่นี้ เจ้าเมืองคนนี้จะเป็น ผู้ที่
ด้วยประสบการณ์ซึ่งกล้าที่จะออกคำสั่งทำลายตนเอง โดยไม่เข้าใจสถานการณ์ของเมืองรันยู
ในตอนบ่ายยังไม่มีกองกำลังติดอาวุธย้ายที่ประจำการ ผู้อยู่อาศัยดั้งเดิมของเมืองรันยู มีไม่มากนัก บางคนที่ทำเงินได้
สะอาดหวังว่าเมืองรันยู จะเป็นเรื่องปกติเหมือนเมืองอื่นๆ แต่ทุกครั้งที่เขาเห็นค่ายทหารที่ไม่มีที่สิ้นสุด และป้ายที่มีสี
ต่างกันและโทเท็มต่างกัน เขารู้ว่ามันไม่สมจริงที่จะตระหนักถึงแนวคิดนี้
“อืม คาดว่าเจ้าเมืองคนใหม่จะไม่รอดในคืนนี้ ขุนศึกผู้มีอำนาจเหล่านั้นจะจับเขาเป็นลอร์ดตัวเล็กได้อย่างไร?” หัวหน้า โอ
ไรอ้อน ส่ายหัว
“ ข้าได้ยินมาว่า ตระกูลหู ได้กลับมาที่เมืองแล้ว ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาหมายถึงมันหรือเปล่า” “นักล่าอีกคนหนึ่งที่ล่าหมาป่า
กล่าว
“เมืองนี้ถูกทำลายโดยตระกูลหู ของพวกเขา เมื่อนึกถึงความสวยงามของเมืองรันยู ในตอนนั้น พ่อค้าที่อยู่ข้างนอกก็ไม่
ลังเลเลยที่จะทุ่มเงินจำนวนมากเพื่อซื้อที่ดินใน เมืองรันยู สร้างบ้านหลังเล็ก ๆ และต้องการตั้งรกรากที่นี่ ตอนนี้เมื่อผู้คน
ในที่อื่นได้ยินเกี่ยวกับเมืองรันยู พวกเขาก็เหมือนกับว่าได้ยินเกี่ยวกับ โจร และ เมืองบาป ”
นักล่าหลายคนกำลังแบกเนื้อสัตว์ร้ายที่พวกเขาเพิ่งหามา และมองไปที่กองทัพป่าเถื่อนตามถนน พวกเขาอดไม่ได้ที่จะ
พูดคุย
พวกเขายังคงอาศัยอยู่ในเมืองรันยู มีคนหัวแบนน้อยมาก หากพวกมันไม่มีความสามารถเพียงเล็กน้อย พวกมันจะถูก
แทะและไม่มีกระดูกเหลืออยู่
นักล่าเหล่านี้ยังจัดหาเนื้อสัตว์และสัตว์ให้กองทัพด้วย พวกเขาจะปลอดภัยและได้รับการคุ้มครอง สำหรับพ่อค้า มันยากที่
จะบอกว่าต้องการจะเก็บเงินหรือต้องการรักษาชีวิตของตัวเองไว้
เมืองรันยู มีคนดูแล
นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับผู้ที่หาเลี้ยงชีพอย่างแน่นอน
มันเกิดขึ้นที่ เมืองรันยู ถูกรุกรานโดยกองกำลังมากเกินไปเช่นเมฆมืดและไม่มีโอกาสต่อสู้เลย!
“พี่น้องสองสามท่าน ขายเนื้ออย่างไร? “ จู มิงหลาง เดินไปรอบ ๆ และเห็นกลุ่มดาวนายพรานเหล่านี้ ดังนั้นเขาจึงถาม
กลุ่มดาวนายพรานผลักรถ รถเต็มไปด้วยหมูป่า วัวกระทิง และหมาป่า ขน อวัยวะภายใน และการทำความสะอาดเสร็จ
เรียบร้อยแล้ว
ไม่มีการทำมาหากินในเมืองรันยู สรุปคือไม่มีคนขายผักหรือข้าว ฟืนจะต้องถูกตัดโดย ห่าวเย่ ผู้ฝึกดาบ หายากที่เหยื่อจะ
ขายเนื้อที่ล่าสดๆ ขอให้โชคดี. รีบถามเลย
“เนื้อเหล่านี้ไม่มีขาย แต่ให้ทหารในค่ายกิน” นายพรานถือคันธนูกล่าว
“งั้นก็ไม่ต้องส่ง” จู มิงหลาง กล่าว
“หนุ่มน้อย เจ้าน่าจะเพิ่งมาที่เมืองรันยู ใช่ไหม” นายพราน โอไรอ้อน ยิ้มและถาม
“ท่านผู้เฒ่ารู้ได้อย่างไร” จู มิงหลาง รู้สึกประหลาดใจ
“อย่างแรกเลย ไม่มีใครใช้เงินซื้อเนื้อในเมืองรันยู หากเจ้ามีพลังมากกว่า เจ้าสามารถคว้ามันออกไปโดยไม่รู้ตัว จะคุย
อะไรเพื่อเงิน แล้วทิ้งรถเข็นไว้ให้พวกเรา? มันเป็นเรื่องดีทั้งหมด. ประการที่สอง หลู่อิง ไม่ใช่สิ่งที่ดี ถ้าพวกเราไม่ส่งเนื้อที่
เจ้านายอยากกินก่อนอาหารเย็น บางทีพวกเขาจะกินคน!” นายพราน กล่าว
จู มิงหลาง ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะไม่ได้ขายเนื้อและยังมีมนุษย์กินคน
“ชายชรา ข้าไม่ได้ล้อเล่นกับเจ้า ถ้ามันถูกส่งไปยัง ลู่หยิง ก็คงไม่ต้องส่งไปเพราะพวกเขาสมรู้ร่วมคิดกับพวกอันธพาลและทำกำไรมหาศาล ข้าพเจ้าได้สั่งให้กำจัดพวกมัน ผู้บังคับบัญชาที่ไม่มีเนื้อสัตว์และต้องการกินเนื้อมนุษย์จะถูกตัดหัวในที่สาธารณะที่ตลาดซากปรักหักพังในตอนเย็น” จู มิงหลาง หัวเราะและ ยืนขึ้น.
ชาวโอไรอ้อน หลายคนตกตะลึง
ในช่วงเช้าตรู่ พวกเขาสั่งนักล่าสองสามคนอย่างจองหองและทุ่มเงินเล็กน้อยเพื่อให้พวกเขาไปล่าสัตว์ ทำไมเจ้าไม่ฆ่าพวก
เขาให้เร็วกว่านี้หนึ่งวัน?
นี่เป็นเรื่องตลก!
เมื่อวางเกวียนไม้ในมือลง ชายหนุ่มที่ถือมีดล่าสัตว์ก็วิ่งไปข้างหน้าทันที หลังจากผ่านหัวมุมถนนสายนี้ไปก็เป็นที่ตั้งของ
หลู่อิง
“ ข้าขอถาม เจ้าเป็นใคร” นายพรานชายชรา ถาม
“ จู มิงหลาง เจ้าเมืองนี้ ข้าพเจ้าออกพระราชกฤษฎีกาเมื่อตอนเที่ยง” จู มิงหลาง กล่าว
กลุ่มดาวนายพรานบางส่วนแสดงท่าทางประหลาดใจ มองดูพวกเขาอย่างระมัดระวังและต้องการให้ชัดเจน
เขาไม่เคยได้ยินว่ามีเจ้าเมือง มาเยี่ยมชมตลาดเพียงคนเดียว!
“ผู้เฒ่าฮวง !”
โอไรอ้อน หนุ่มคลานและหนีออกจากมุมถนน ใบหน้าของเขาน่าเกลียดอย่างยิ่ง ราวกับว่าเขาได้เห็นประตูผี
“ตาย ตายไปหมดแล้ว ผู้คนมากมายเสียชีวิต!!”
โอไรอ้อน หนุ่มวิ่งกลับมา ใบหน้าของเขาหวาดกลัว และเมื่อเขามองไปที่ จู มิงหลาง เขาก็รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย
หลู่อิง โจรกองทัพอันธพาลของเมืองรันยู ยังไงก็ตาม ถ้าพวกมันถูกฆ่า กองโจรของพวกมันจะถูกทำลาย!
“ท่านกลายเป็นเจ้าเมืองใหม่ พวกเราในชนบทไม่รู้จักท่าน อย่าโทษพวกเราอย่าตำหนิพวกเรา” ชายชราฮวง ตระหนักว่า
ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขาคือเจ้าเมืองจริงๆ และรีบทำความเคารพ
เมื่อเห็นว่านักล่าคนอื่นๆ ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ชายชราฮวง ก็ดึงพวกเขา
เมื่อคนเห็นข้าราชการก็ต้องคุกเข่าเป็นธรรมดา แม้ว่าจะไม่มีเจ้าหน้าที่ในเมืองรันยู มาเป็นเวลานาน แต่ ชายชราฮวง ก็รู้ดี
ว่าควรมีของกำนัลเพื่อต้อนรับเจ้าเมือง
“ลุกขึ้นเถิดผู้เฒ่า ขายเนื้อนี้ให้ข้าได้ไหม” จู มิงหลาง ยิ้มอีกครั้งบนใบหน้าของเขา
“ นายน้อย ท่านรับบทเป็นข้าราชการสักครั้ง” ลุงหวางถามด้วยเสียงต่ำ
“?????” จู มิงหลาง สงสัยว่าอีกฝ่ายเห็นสิ่งนี้ได้อย่างไร ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีออร่าที่ชายร่างใหญ่ควรมีหรอกเหรอ เพราะเขา
เข้าถึงได้ง่ายเกินไปหรือเปล่า?
“เจ้าหน้าที่ไม่มีใครซื้อเนื้อ ตามธรรมชาติแล้ว เนื้อเหล่านี้ถือเป็นของขวัญเล็กๆ น้อยๆ และมอบให้กับเจ้าเมืองคนใหม่
ของพวกเรา มันถือได้ว่าเป็นหัวใจที่จริงใจจากชาว โอไรอ้อน และข้า” ลุง ฮวง กล่าว
ชายแก่ที่เข้าสังคมเนียน ชนะแล้ว!
“ท่านผู้เฒ่า ท่านสามารถมีเงินได้มากเท่าที่ต้องการ หากท่านเป็นพลเมืองดีของเมืองนี ข้าหวังว่าการดำรงชีวิตของผู้คน
จะได้รับการฟื้นฟูโดยเร็วที่สุด และท่านสามารถทำธุรกิจตามกฎและมีกฎหมายคุ้มครองชีวิตและเงินของท่าน หากมีความ
อยุติธรรม ท่านสามารถรายงานต่อรัฐบาล และรัฐบาลจะแสวงหาความยุติธรรมให้กับท่าน ดังนั้นธุรกรรมนี้จึงเป็นการ
เริ่มต้นใหม่ของเมืองรันยู !” จู มิงหลาง มีพลังมากและคำพูดเหล่านี้แสดงให้เห็นว่า เขาแตกต่างจากพวกโจรและทหารที่
ชั่วร้าย
เขาไม่รู้ว่าเมฆหนาอะไรถูกผลักออกไป และลำแสงอันชอบธรรมก็โปรยลงบนหัวของ จู มิงหลาง ทำให้ร่างของ จู มิงหลาง
สูงส่งและสง่างาม
นักล่าหลายคนที่กำลังจะล่าสัตว์ของพวกเขาถูกระงับโดยพลังของ จู มิงหลาง และพวกเขาเสนอราคาที่ทำให้ใบหน้าของ
จู มิงหลาง มีสีแดงและสีคล้ำครึ่งหนึ่ง!
