บทที่ 6 ตกปลา
ข่าวเกี่ยวกับอาจารย์โยดาฮิโระโทะกามิถูกแฟนคลับลักพาตัวและถูกบังคับให้วาดการ์ตูนฮันเตอร์ได้เริ่มแพร่กระจายอย่างรวดเร็วบนอินเทอร์เน็ตในประเทศจีน ในแง่นี้ได้มีการตั้งคำถามถึงการ “ รั่วไหล” ของต้นฉบับออกมา เพราะไม่ว่าจะเป็นสไตล์การเขียนหรือเนื้อเรื่องได้คล้ายกันเป็นอย่างมาก มันเกือบจะเหมือนกับการวาดของอาจารย์โยดาฮิโระโทะกามิจริงๆ แต่ก็มีข้อแตกต่างเช่นกัน และอาจจะเป็นข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวนั้นก็คือความเร็วที่เหนือกว่า หนึ่งบทต่อวันมันเป็นความเร็วที่บ้าจริงๆ
ข่าวลือทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นเป็นของปลอมแน่นอน หลายคนมองว่านี้เป็นเรื่องสนุกเท่านั้น เพราะไม่มีใครเชื่อจริงๆว่าเรื่องไร้สาระแบบนี้จะเกิดขึ้นจริง ไม่ต้องพูดถึงว่าผู้ลักพาตัวเป็นชาวจีนด้วยเลย
คำถามเดียวในตอนนี้ก็คือที่มาของสำเนาฉบับนี้
หลังจากปล่อย 5 บทอย่างต่อเนื่อง ก็ไม่มีใครถามถึงที่มาของภาพอีกต่อไป เพราะแม้แต่แฟนคลับเดนตายเองก็ยังที่ไม่สามารถหาข้อพิรุธที่จะนำมาแย้งได้
หรือบางทีฉบับการ์ตูนพวกนี้อาจเป็นบทที่อาจารย์โยดาฮิโระโทะกามิได้ทำการบันทึกไว้จริงๆ แล้วพวกมันก็ถูกขโมยไป? หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ มันจะเป็นปัญหาใหญ่อย่างมาก อย่างไรก็ตามจนถึงตอนนี้ทางด้านอาจารย์โยดาฮิโระโทะกามิก็ยังไม่ได้ออกมาตอบโต้แต่อย่างใด
สมมติว่าสิ่งเหล่านั้นไม่ใช่สำเนาต้นฉบับของอาจารย์โยดาฮิโระโทะกามิจริง! นั้นไม่ได้หมายความว่ามีคนที่สามารถแข่งขันกับเขาได้ในประเทศจีนหรอกเหรอ?! และทำไมชายคนนั้นถึงได้ใช้ความสามารถของเขาเพื่อทำเรื่องไร้สาระแบบนี้!
และนี้มันยังเป็นอะไรที่ไร้สาระยิ่งกว่าการลักพาตัวโยดาฮิโระโทะกามิเสียอีก!
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้ทุกคนผิดหวังก็คือ จนถึงตอนนี้ทางด้านเจ้าของกระทูนี้อย่าง – ผู้นับถือลัทธิเต๋าที่ถูกคุมขัง ก็ยังไม่เคยออกมาตอบคำถามของเหล่าแฟนๆคนไหน นอกเหนือจากการปล่อยบทตรงเวลาทุกเช้าตรู่แล้ว เขาก็ไม่เคยพูดอะไรอีก
ในช่วงเวลาเดียวกันทางด้านเว็บไซต์ที่เป็นจุดเริ่มต้น ในตอนนี้เองก็ได้มีผู้คนจำนวนมากที่เข้ามาพูดคุยกันเกี่ยวกับเจ้าของกระทูนี้
จนเกิดเป็นกระแสในครั้งที่สอง ก็เนื่องมาจากมีคนนำกระทูนี้ไปที่โพสต์ยังฟอรัมอนิเมะญี่ปุ่นอีกครั้ง และนั้นมันก็เป็นครั้งแรกที่เกิดความตื่นเต้นอย่างมากในหมู่แฟนอนิเมะญี่ปุ่น พวกเขาเกือบคิดว่าอาจารย์โยดาฮิโระโทะกามิได้วิ่งไปที่ประเทศจีนเพื่อวาดการ์ตูนบทใหม่สำหรับคนจีนเท่านั้น อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาคิดให้รอบคอบแล้วเรื่องแบบนั่นมันเป็นไปไม่ได้เลย แต่เมื่อพวกเขาได้ดูคุณภาพของบทเหล่านั้นอย่างครบท้วนแล้ว ก็พบว่ามันเป็นงานเดียวกับที่อาจาร์ยโยดาฮิโระโทะกามิเป็นผู้วาด ดังนั้นพวกเขาจึงอดสงสัยไม่ได้ว่านี้งานเขียนของโยดาฮิโระโทะกามิได้ถูกขโมยไปหรือไม่
พวกเขาได้เริ่มกล่าวหาว่าคนจีนได้ขโมยการ์ตูนญี่ปุ่นไปอย่างไร้ยางอาย
มันถึงขนาดที่จะแจ้งเตือนผู้เผยแพร่ภาพพวกนี้ . อย่างไรก็ตามหลังจากตรวจสอบบทโพสต์นี้อย่างจริงจังแล้ว แม้แต่บรรณาธิการก็ไม่สามารถบอกได้ว่าภาพวาดพวกนี้มันเป็นของปลอมหรือไม่
และเมื่อทางบรรณาธิการจะพูดกับโยดาฮิโระโทะกามิเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจ้าตัวก็ได้พูดขึ้นว่าในตอนนี้เขาเองก็พยายามรักษาทิศทางของตัวบทเอาไว้ แต่จนถึงตอนนี้เขาทำเสร็จไปเพียงสองบทกับอีกครึ่งเท่านั้น
ซึ่งเมื่อเทียบกับภาพวาดที่อยู่บนอินเทอร์เน็ตที่มีมากถึง 10 ตอนแล้ว มันเป็นอะไรที่แตกต่างกันมาก
……
โยดาฮิโระโทะกามิเองก็ได้ดูบทที่โพสต์ในโลกออนไลน์ด้วยเช่นกัน แม้แต่ตัวเขาเองก็พบว่าบทเหล่านั้นเป็นแนวทางการเขียนของเขาจริงๆ
แม้ว่ารายละเอียดจะแตกต่างกันบ้าง แต่ก็เป็นเพียงส่วนเล็กๆเท่านั้น ตัวโครงเรื่องหลักเกือบจะเหมือนกับที่เขาวางแผนไว้ ราวกับว่ามีเขาอีกคนบนอินเทอร์เน็ต มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดอย่างแท้จริง เขาอยากรู้ว่าศิลปินคนนั้นเป็นใครและเขาสงสัยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาและอีกฝ่ายมาร่วมมือกันในการวาดการ์ตูนเรื่องนี้ มันคงเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นสุดๆสำหรับเขา
ในที่สุดบรรณาธิการก็ไม่มีทางเลือกนอกจากโพสต์ข้อความบนเว็บไซต์โซเชียลมีเดีย โดยระบุว่าหลังจากที่พวกเขาได้รับการยืนยันกับอาจารย์โยดาฮิโระโทะกามิแล้ว บทที่เผยแพร่ทางออนไลน์นั้นเป็นเพียงเนื้อหาที่ผลิตโดยแฟนคลับเท่านั้น
หลังจากข้อมูลนี้ได้รับการเผยแพร่บนอินเทอร์เน็ต โพสต์ต้นฉบับก็ได้เกิดการระเบิดอีกครั้ง
เมื่อโพสต์นี้ได้รับการยืนยันมันก็ทำให้เกิดสงครามกันระหว่างแฟนๆทั้งสองประเทศขึ้นมาอีกครั้ง
……………………
ในหมู่บ้านที่เงียบสงบ มีชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งกำลังตกปลาอยู่ริมแม่น้ำเล็กๆ เขาคนนี้เองที่เป็นเจ้าของไอดีผู้นับถือลัทธิเต๋าที่ถูกคุมขัง และยังเป็นเป้าหมายของเหล่าแฟนๆของการ์ตูนฮันเตอร์ที่ต้องการตัวมากที่สุดอีกด้วย
ด้านข้างของเขาเองก็ได้ถูกวางเอาไว้ด้วยถังที่ว่างเปล่า นี้แสดงได้ว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นมือสมัครเล่นในการตกปลาเท่านั้น แต่คันเบ็ดที่เจ้าตัวใช้กับเป็นอะไรที่สวยเป็นอย่างมาก สีของมันช่างสวยงาม งานฝีมือที่ใช้ทำคันเบ็ดเองก็แปลกตา ตรงเนื้อไม้ที่ใช้ทำคันเบ็ดก็ยังมีรูปของมังกรสลักอยู่บนนั้นและยังมีรูปของนกฟีนิกส์ที่กำลังบินอยู่ข้างๆเช่นกัน ต้องบอกว่าเบ็ดตกปลาอันนี้ควรจะเป็นงานฝีมือชั้นหนึ่งมากกว่าจะมาเป็นเครื่องมือแบบนี้
คันเบ็ดเมเปิ้ลฟานของยียี, ดึงดูดปลา (10%), โอกาสปลากินเหยื่อ 15% ในการกระตุ้นทักษะติดตัวของอุปกรณ์ มีโอกาสที่จะสตัน (ระยะเวลา: 3 วินาที)
เห็นได้ชัดว่าคันเบ็ดอันนี้ไม่เลวเลย กลับเป็นความสามารถของโจวหยูนั้นที่แย่มาก ในการจับปลาโบอิ้งโบอิ้ง 20 ตัวที่ช่างไม้บีเวอร์มอบให้นั้น เวลาได้ผ่านมาแล้วสามวันเขาก็ยังไม่สามารถทำภารกิจนี้สำเร็จ
และด้วยสภาพของถังที่ว่างเปล่าตลอดเวลา ทำให้ในสายตาของคนที่ผ่านไปผ่านมาถึงกับส่ายหัวออกมา แต่ในสายของของโจวหยูแล้วนั้นกับต่างออกไป เพราะตอนนี้ในถังใส่ปลาของเขานั้นกับเต็มไปด้วยปลาแปลกๆมากมาย
ปลาดาวพิมพ์, ปลายูนิคอร์น, ปลาพิมพ์เสือดาว ปลาดาวแม่น้ำ …
คงมีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่ทรงทราบจำนวนปลาที่มีอยู่ในแม่น้ำนี้ เห็นได้ชัดว่าจำนวนปลาในแม่น้ำสายเล็กๆนี้มีจำนวนมาก ตราบเท่าที่เขาโยนเบ็ดลงไป มันจะดึงดูดปลาภายในไม่กี่นาที
เหตุผลที่เขาไม่สามารถจับมันได้มากๆนั้นก็เนื่องมาจาก เมื่อปลาถูกตะขอเกี่ยวแล้ว จะมีแถบความสำเร็จปรากฏขึ้นต่อหน้าของเขา ภายในแถบนี้จะแสดงความคืบหน้าของการจับปลา ซึ่งมันจำเป็นจะต้องรักษาให้ขีดอยู่ในตำแหน่งที่กำหนดเท่านั้น ไม่อย่างนั้นตัวปลาที่ติดเบ็ดจะหลุดออกไป
ซึ่งนั้นเป็นอะไรที่ยากสำหรับเขาเป็นอย่างมาก เพราะเมื่อเขาได้ขยับไปทางซ้ายเล็กน้อย ตัวขีดก็หลุดออกไปจากตำแหน่งที่กำหนดแล้ว และเมื่อเขาหันไปทางขวาเพื่อต้องการให้ขีดนั้นกลับมายังตำแหน่ง มันก็จะมีแรงต้านของปลาต้านเอาไว้ ดังนั้นแล้วมันจึงเป็นเรื่องยากอย่างมากที่เขาจะจับปลาได้จำนวนมากๆ
ยิ่งปลาหายากเท่าไหร่จุดที่กำหนดเอาไว้ก็ยิ่งเล็กลงเท่านั้นและเวลาในการทำมันเองก็สั้นลงตามไปด้วย แต่สิ่งที่น่าผิดหวังมากที่สุดสำหรับเขาเลยก็คือความเร็วของแถบความสำเร็จย้อนหลังนั้นเร็วกว่าความเร็วของแถบความสำเร็จเดินหน้ามาก เขามักจะพบกับสถานการณ์ที่แถบความสำเร็จใกล้จะเสร็จสมบูรณ์ แต่ทันใดนั้นปลาก็เริ่มดิ้นหลุดไป
มันทำให้เขารู้สึกเหมือนเล่นเกมคอนโทรลเลอร์ตกปลายังไงยังงั้น อย่างไรก็ตามเขาก็ยังไม่พอใจกับการควบคุมความสมดุลของเขาและเขายังไม่พบกลอุบายใดๆที่สามารถช่วยเขาปรับปรุงมันได้ เหตุผลที่เขาสามารจับปลาได้ก็เนื่องมาจากอาศัยเอฟเฟคอย่างการสตันที่ติดมาของคันเบ็ดอันนี้
เมื่อตัวปลาติดสถานะสตันเป็นเวลาสามวินาที เขาก็สามารถคว้าโอกาสที่จะตกมันขึ้นมาได้
ในแง่ของการใช้ประโยชน์จากปลาในโลก ACG แน่นอนพวกมันถูกใช้เพื่อแลกเปลี่ยนเงินได้เท่านั้น มันไม่สามารถนำมากินได้
ในขณะนี้ปลาที่เขาสามารถจับได้คือปลาระดับหนึ่งทั้งหมด เขาสามารถแลกพวกมันจากราชามังกรเฒ่าและราคาปัจจุบันคือเหรียญโมหนึ่งเหรียญสำหรับปลาแต่ละตัว หากเขาไม่ต้องการขายพวกมัน เขาก็สามารถนำมันไปประมวลผลเป็นจุดพิกเซลได้ ยิ่งระดับปลาสูงขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งมีจุดพิกเซลมากขึ้นเท่านั้น อย่างไรก็ตามในปัจจุบันเขาไม่มีฟังก์ชั่นนั้น ดังนั้นเขาจึงต้องขายพวกมันให้กับราชามังกรเฒ่าได้เพียงอย่างเดียว
เขาสามารถรวบรวมเหยื่อตกปลาได้ 50 ครั้งในแต่ละครั้ง จากจุดเหยื่อตกปลา ซึ่งจุดนี้เองก็จะทำการรีเฟรทุกวัน วันละ 3 ครั้ง เหมือนกับจุดปุ๋ยของดอกไม้ แต่ถึงยังไงเขาก็สามารถตกปลาได้เพียง 30 ตัวเท่านั้นจากเหยื่อ 150 ตัว ซึ่งนี้เป็นอะไรที่น่าอนาถเป็นอย่างมาก
เพราะเขาได้ออกจากบ้านเมื่อไม่นานมานี้ เขาจึงต้องทำความรู้จักเพื่อนบ้านบางคนเอาไว้บ้าง และเพื่อนบ้านคนแรกที่เขาทำความรู้สึกก็คือหลานคนสุดท้องของหัวหน้าหมู่บ้าน มีชื่อว่า โจวเฮา เขาเป็นเด็กที่ซุกซนเป็นอย่างมาก และยิ่งในฤดูร้อนแบบนี้ มันจึงเป็นเรื่องปกติที่พวกเด็กต้องการว่ายน้ำ อย่างไรก็ตามเมื่อไม่มีใครคอยดูพวกเขา พวกเขามักถูกไล่โดยผู้ใหญ่ แต่ตอนนี้มันกับเปลี่ยนไป เพราะได้มีผู้ใหญ่คนหนึ่งอยู่ที่นี้เป็นผู้ปกครองของเขา – โจวหยูได้นั่งอยู่ริมแม่น้ำ ในขณะที่พวกเขาสามารถเล่นน้ำได้โดยไม่ต้องกังวล
ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่โจวหยูมาถึงริมแม่น้ำ เด็กๆหลายคนจะถอดผ้าและกระโดดลงแม่น้ำทีละคนอย่างรวดเร็ว เด็กที่กล้าหาญบางคนชอบปีนขึ้นไปที่กิ่งก้านของต้นไทรที่อยู่ถัดจากแม่น้ำ และกระโดดลงไปในแม่น้ำจากกิ่งไม้ มันเป็นอะไรที่น่าสนุกและเสียงดังเป็นอย่างมาก!
สำหรับเด็กๆเหล่านี้แล้ว “ พี่ชายหยู” เป็นคนที่แปลกมาก เขาไม่รู้สึกถึงการถูกรบกวนจากกิจกรรมที่มีเสียงดังในแม่น้ำเมื่อเขาตกปลาเลย เห็นได้ชัดว่าเขานั้นไม่สามารถจับปลาได้ แต่เขาไม่ได้โกรธ ยิ่งกว่านั้นเขามักจะนั่งอยู่ในจุดเดิมเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง แต่มันเป็นอะไรที่ขัดแย่งอย่างมาก เพราะในเวลาไม่กี่นาทีเขาจะดึงคันเบ็ดขึ้นมาเพื่อตรวจสอบตะขอ นี่ไม่ใช่ฟาร์มปลาของลุงชิงที่จะมีปลามากินเหยื่อทุกครั้งที่หย่อนเบ็ดลงไป ดังนั้นสำหรับพวกเด็กๆแล้วการกระทำนี้ของโจวหยูเป็นอะไรที่ประหลาดเป็นอย่างมาก
มันเป็นการกระทำที่สูญเปล่าอย่างแท้จริงที่มีเบ็ดตกปลาที่สวยงามแบบนี้
การใช้ชีวิตอยู่ริมแม่น้ำ ผู้คนที่นี่จึงรู้จักการตกปลาไม่มากก็น้อย เด็กเหล่านั้นเคยเห็นคนตกปลามาก่อน อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่เคยเห็นใครที่มีเบ็ดตกปลาที่สวยกว่าเบ็ดตกปลาของพี่ชายหยูเลย
“ หมดเวลาแล้ว! พวกนายต้องลุกขึ้นจากแม่น้ำ เจ้าหนู! ฉันกำลังพูดถึงนายอยู่นะ! ทำไมนายถึงดำน้ำ? หรือว่านายวางแผนที่จะจับปลากัน?”
ในที่สุดเมื่อเหยื่อของโจวยูหมดลง มันก็เป็นช่วงเวลาที่เขาสามารถจับปลาโบอิ้งโบอิ้งทั้ง 20 ตัวได้ในที่สุด เขาได้ยืนขึ้นอย่างพอใจมากในวันนี้ เขาได้จัดเก็บอุปกรณ์ที่เขานำมาพร้อมกับเอ่ยเตือนให้เหล่าเด็กน้อยเหล่านั้นขึ้นมาจากน้ำได้แล้ว
เมื่อเหล่าเด็กๆได้มองไปที่ถังเปล่าที่โจวหยูกำลังถืออยู่นั้น เจ้าหนูน้อยโจวเฮาก็ได้หัวเราะขึ้น“ พี่ชายหยู! พี่ตกปลาได้แย่มาก เห็นได้ชัดว่าพี่นั้นไม่สามารถจับอะไรเลย เอาอย่างงี้ไหมครับ! ผมจะสอนพี่ตกปลาเอง! อย่าเห็นว่าผมเป็นแค่เด็กนะครับ! ผมนั้นเป็นคนที่มีทักษะการตกปลาดีที่สุดในหมู่บ้านเลยก็ว่าได้ ไม่มีใครสามารถแข่งขันกับผมได้ในเรื่องนี้! ”
“ โม้ให้มันน้อยๆหน่อย!”
