บทที่ 58: การฝึกซ้อม
เดียนเดียนได้กลายเป็นดาราคนใหม่ในบ้านของโจวหยูไปทันที เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเพียงลูกไก่ตัวเล็กๆ ธรรมดาที่มีอยู่เกือบทุกครัวเรือนในหมู่บ้านลู่หัว
แต่มันก็ยังสามารถดึงดูดให้พวกเด็กๆเหล่านั้นล้อมรอบเรือนกระจกได้ทุกวัน และพวกเขายังได้สังเกตทุกการเคลื่อนไหวของมันตลอดเวลา การกระทำนี้ของพวกเด็กๆมันเหมือนกับว่าพวกเขากำลังเฝ้าสังเกตแพนด้ายักษ์ยังไงยังงั้น
การที่ไม่สามารถจับหรือลูบตัวของลูกเจี๊ยบนั้นได้ มันทำให้โจวเฮารู้สึกเศร้าเป็นอย่างมาก “พี่ชายหยู! พี่จะปล่อยเดียนเดียนออกมาเมื่อตอนไหน?”
เจ้าหนูโจวหยูได้ร้องออกมาเสียงดัง จากนั้นเขาก็พูดต่อว่า “การที่พี่เก็บมันไว้ข้างในตลอดทั้งวัน มันอาจจะทำให้มันรู้สึกเหงามากก็ได้ แล้วทำไมพี่ถึงไม่ไปซื้อมันเพิ่มละ? ผมคิดว่าอย่างน้อยพี่ควรจะมีเพิ่มอีก 2 ตัว”
‘ซื้อเพิ่มกับตูดฉันนี้’ คิดว่าการได้ไข่จากตู้กาชาปองนั้นเป็นอะไรที่ง่ายหรือไง? เจ้าเด็กคนนี้ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ
“ยังก่อน! รอให้มันตายก่อนแล้วฉันจะซื้อตัวใหม่มาเลี้ยง”
คำพูดของโจวหยูทำให้หนูน้อยโจวเฮาถึงกับพูดอะไรไม่ออก และนั้นยิ่งทำให้โจวหยูในสายตาของเขากลายเป็นนักฆ่าผักที่ชั่วร้ายมากขึ้น มาตอนนี้อีกฝ่ายยังต้องการทรมานลูกเจี๊ยบตัวเล็กๆอีก! อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจะอธิษฐานขอให้ลูกเจี๊ยบตัวน้อยที่น่ารักตัวนี้ไม่กลายเป็นเหยื่อรายต่อไปของพี่ชายหยูได้เท่านั้น
เดียนเดียนเป็นสัตว์ที่มีนิสัยร่าเริงอย่างแท้จริงๆ ซึ่งมันแตกต่างจากสัตว์ตัวอื่นมาก ในสายตาของโลก ACG แม้ว่าสัตว์ทุกตัวจะมีชีวิตชีวา แต่พวกมันต่างก็แสดงพฤติกรรมอย่างเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรที่เป็นพิเศษ แต่เดียนเดียนค่อนข้างแตกต่างออกไป แม้ว่ามันจะพูดไม่ได้ แต่มันก็สามารถแสดงกล่องโต้ตอบแปลกๆ ที่มีตัวอักษรสีดำและพื้นหลังสีขาว มันก็เหมือนกับกล่องโต้ตอบในมังงะ
กล่องข้อความด้านบนของมันไม่ใช่คำพูดโดยตรง แต่มันคล้ายกับการสะท้อนอารมณ์ปัจจุบันของตัวมันเองมากกว่า ตัวอย่างเช่นถ้าโจวหยูลืมที่จะให้อาหารมัน ตัวกล่องโต้ตอบจะปรากฏออกมาและแสดง `เดียนเดียน กำลังหิว ‘ ถ้าโจวหยูเล่นกับมัน กล่องจะแสดง `เดียนเดียนมีความสุข ‘ ในตอนเย็นถ้ามันอยากนอนกล่องจะแสดง เดียนเดียนเหนื่อย และเดียนเดียนกำลังพูดราตรีสวัสดิ์ให้กับคุณ’
อย่างไรก็ตามในสายตาในโลกแห่งความเป็นจริง มันก็ยังไม่ได้แตกต่างจากไก่ธรรมดา มันอาจจะแตกต่างก็ตรงที่มันมีประพฤติตัวดีกว่าก็เท่านั้น
………………………
โจวหยูไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาหารแปลกๆที่เขาเก็บมา หรืออัตราการเติบโตที่น่าประหลาดใจของลูกไก่ตัวเล็กๆนี้ เวลาเพียงครึ่งเดือนเดียนเดียนนั้นก็มีความสูงเท่ากับผับแล้ว. ขนครึ่งหนึ่งของมันเองก็เปลี่ยนไปเช่นกัน และการประพฤติดีก่อนหน้านั้นเองก็เริ่มหายไป มันเริ่มที่จะจิกไปทั่ว และนั้นทำให้เกิดความเสียหายขึ้นตามผนังของผับ
ผับทำจากไม้ทั้งหมด ดังนั้นในตอนนี้จึงปรากฏรูจำนวนมากขึ้นมา แน่นอนว่ารูพวกนี้เกิดจากการกระทำของเดียนเดียน และในท้ายที่สุดก็ต้องเป็นโจวหยูที่ต้องจ่ายเงินให้กับช่างไม้บีเวอร์เพื่อซ่อมแซมมัน
เมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์นี้ ในที่สุดแจ็คก็บอกว่าเดียเดียนสามารถย้ายไปที่บ้านของมันได้แล้ว และเพื่อป้องกันไม่ให้มันไปสร้างปัญหาที่อื่น มันจะเป็นเรื่องดีที่สุดที่จะรีบนำมันออกไปจากที่นี้มิ
ในเวลาเดียวกัน ดูเหมือนว่าเจ้าหนูโจวเฮาจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุด เพราะในที่สุดเขาก็สามารถสัมผัสกับของเล่นชิ้นใหม่ของตัวเองได้
ด้วยการนำของโจวเฮาทำให้เขาและลูกสมุนของเขาทั้งหมดต่างก็เล่นกับเดียนเดียนตลอดเวลา แน่นอว่าหลังจากที่โจวหยูได้ปล่อยมันออกมาจากเรือนกระจกแล้วมันก็ยังจำเป็นที่จะต้องได้รับการฝึกฝนเช่นกัน
การฝึกขั้นพื้นฐานนั้นเป็นข้อกำหนดของผับแห่งนี้ ตราบใดที่ยังมีผู้ฝึกสอนอยู่ที่นี้ ยังไงมันก็เป็นเรื่องที่ไม่สามารถเลี้ยงจากการฝึกได้ และแจ็คเจ้าของผับก็เป็นถึงผู้ฝึกสัตว์ขั้นปรมาจารย์ ดังนั้นสิ่งที่โจวหยูต้องทำก็คือจ่ายค่าสร้างสนามฝึกให้แก่ช่างไม้บีเว่อร์ก็เท่านั้น
อย่างไรก็ตามมันก็มีปัญหาเกิดขึ้นตามมา มันเป็นเพราะสนามฝึกนี่ค่อนข้างใหญ่ มันไม่สามารถนำเข้าไปในเรือนกระจกได้ ดังนั้นมันจึงต้องถูกมาวางเอาไว้ในสนามหญ้าได้เท่านั้น
เป็นอีกครั้งที่โจวหยูได้ติดต่อไปยังลุงฟูเพื่อขอให้อีกฝ่ายมาทำการติดรั่วไม้รอบพื้นที่เอาไว้ เมื่ออะไรเสร็จหมดแล้วก็ถึงเวลาที่เขาจะได้วางอุปกรณ์การฝึกอบรมต่างๆที่ทำโดยช่างไม้บีเวอร์และลิงช่างหินลงไป และในที่สุดพื้นที่แห่งนี้ก็กลายเป็นพื้นที่สำหรับฝึกอบรมที่สมบูรณ์แบบสำหรับพาหนะ
สิ่งที่สำคัญที่สุดในสนามฝึกคือทางวิ่งที่มีสิ่งกีดขวาง คานทรงตัว เสาดอกพลัม กำแพงสูง อุโมงค์แพลตฟอร์มสูง … ทางวิ่งเต็มไปด้วยสิ่งเหล่านั้นและนั้นทำให้มันดูเหมือนว่าสนามฝึกทหารเป็นอย่างมาก
ดูเหมือนว่ามันจะไม่ง่ายเลยที่จะเดียนเดียนน้อยจะกลายเป็นพาหนะที่สมบูรณ์แบบ เห็นได้ชัดว่ามันต้องผ่านการฝึกฝนอย่างเข้มงวดเช่นเดียวกับทหาร
ด้วยพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ถูกล้อมรอบในสนามหญ้า เป็นที่แน่นอนว่ามันจะต้องดึงดูดความสนใจของคนมากมาย หนึ่งในนั้นก็คือเจ้าหนูน้อยโจวเฮาและสมุนของเขาต่างก็อยากรู้อยากเห็นรอบๆ สถานที่นอกรั้วดูพวกเขาต่างก็เห็นว่าพี่ชายหยูกำลังใช้จอบและพลั่วทำอะไรบางอย่างที่เหมือนกับสนามฝึกซ้อม
มันดูเหมือนสนามฝึกซ้อมมาก แต่มันเอาไว้ใช้สำหรับใคร? ตัวกำแพงที่สูงที่สุดมันก็สูงไม่เกินหนึ่งเมตร มันเป็นเหมือนอุปสรรค์ที่สูงสำหรับเด็กๆ แม้แต่เด็กเล็กๆก็เล่นมันได้ ส่วนเสาดอกพลัมนั้นเองก็บางจนใครๆก็ สามารถล้มได้ถ้าพวกเขาพยายามเพียงเล็กน้อย
แต่ในไม่ช้าเด็กเหล่านั้นก็มีคำตอบ พี่ชายหยูได้เปิดประตูเรือนกระจกออกมา ก่อนที่เขาจะนำเจ้าเดียนเดียนวางไว้ในสนามฝึก
‘อึศักดิ์สิทธิ์!’ พวกเขาต่างก็เคยได้ยินถึงการฝึกลิงและฝึกสุนัขมาก่อน แต่พวกเขาไม่เคยได้ยินเรื่องการฝึกอบรมไก่เลย เห็ได้ชัดว่าจินตนาการของพี่ชายหยูนั้นอยู่นอกเหนือคนปกติเกินไป ด้วยพื้นที่การฝึกที่ซับซ้อนตรงหน้า พวกเขากลัวว่าลูกไก่ตัวเล็กๆตัวนี้จะมีความสามารถทำทำตามที่อีกฝ่ายต้องการได้ยังไง?
อย่างไรก็ตามสิ่งที่เด็กเหล่านั้นเห็นต่อไป มันได้ทำให้พวกเขาต่างก็อ้าปากค้างในความประหลาดใจ
เมื่อเจ้าเดียนเดียนเข้าสู่สนามฝึกซ้อม มันก็เริ่มวิ่งอย่างมีความสุขเหมือนม้าป่า มันถูกควบคุมในจตุรัสจีนเล็กๆนั้นมาระยะหนึ่งแล้ว ตอนนี้มันได้ถูกปล่อยออกไปสู่โลกเล็กๆที่ค่อนข้างกว้างใหญ่ เป็นธรรมดาที่มันต้องการที่จะปลดปล่อยพลังมันออกมา
อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่ามันยังไม่ทราบวิธีการใช้อุปกรณ์การฝึกอบรมเหล่านี้ มันจึงได้เดินไปรอบๆพวกมันด้วยความอยากรู้อยากเห็น และพยายามจิกพวกเขาเป็นครั้งคราว ในเวลานี้แจ็คเองก็ได้มาถึง เมื่อดูไปที่สนามฝึกอบรมมันก็พอใจมาก ด้วยพื้นการฝึกอบรมนี้มันก็สามารถทำให้การฝึกให้เดียนเดียนเป็นพาหนะที่สมบูรณ์นั้นไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป
หลังจากทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมใหม่เสร็จแล้ว มันก็ถึงเวลาการฝึกอบรม
การฝึกอบรมเริ่มต้นอย่างง่ายๆ วันแรกของการฝึกอบรมไม่จำเป็นต้องมีทักษะที่ยาก มันเป็นเพียงแค่เดียนเดียต้องวิ่งรอบสนามเป็นจำนวนสองถึงสามรอบในวงกลมเล็กๆ ที่ไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆ
อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่ามันจะเป็นการฝึกฝนอย่างง่ายๆเช่นนี้ มันก็ยังเป็นเรื่องยากสำหรับไก่อยู่ดี
‘นี้พี่ชายหยูจะฝึกเดียนเดียนจริงๆเหรอ? พี่คิดว่าไอคิวของลูกไก่ตัวนี้สูงเท่าฟ้าหรือไง?!’
ภายใต้คำสั่งของพี่ชายหยูเห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้วิ่งออกไปนอกเส้นทางแต่อย่างใด
โจวหยูได้แสดงละครว่าตัวเองกำลังฝึกให้เดียนเดียนทำตามคำสั่งอยู่ในเวลานี้ แต่ที่จริงแล้วคนสอนที่แท้จริงคือแจ็คนั้นเอง
แต่พวกเด็กๆไม่สามารถเห็นแจ็คได้ ดังนั้นพวกเขาจึงเห็นว่าพี่ชายหยูกำลังออกคำสั่งไก่อยู่เท่านั้น
‘มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่?’
หลังจากการฝึกซ้อมง่ายๆนี้สำเร็จไปด้วยดี ชื่อเสียงของเดียนเดียนก็ยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีก ทุกวันจะมีพวกเด็กๆที่มาดูการฝึกอบรมของมัน และให้กำลังใจมันอยู่ด้านข้างของสนามฝึกซ้อมเสมอ
แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมาค่อยดูมันทุกวัน แต่พี่ชายหยูก็ยังไม่อนุญาตให้พวกเขากอดเดียนเดียนแม้แต่ครั้งเดียว แม้แต่การเข้าไปยังสนามฝึกซ้อมเองก็ถูกห้ามเข้าอย่างเด็ดขาด
อย่างไรก็ตามเจ้าหนูน้อยโจวเฮารู้วิธีการแก้ไขกฎที่ตั้งเอาไว้ โดยที่เขาได้กลับบ้านแล้วนำลูกไก่กลับมาโยนลงในสนามฝึก เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถเข้าไปได้ อย่างไรก็ตามการมีลูกไก่ตัวเล็กเพิ่มขึ้นอีกตัวมันอาจจะมีความเป็นไปได้ที่พี่ชายหยูจะฝึกให้มัน นอกจากนี้เขายังหวังว่าลูกไก่ของเขาจะฉลาดเหมือนเดียนเดียน
แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าการพบปะของทั้งสองจะเป็นการจุดไฟสงครามขึ้นมา
