บทที่ 76 เรื่องสยองขวัญในเมดคาเฟ่
หลังจากผ่านไปหนึ่งคืนในที่สุดก็มีเงื่อนงำเกี่ยวกับเจ้าสัตว์ร้าย ดังนั้นในเช้านี้โจวหยูก็ได้นำเจ้าเซอร์แบล็ก บูบู และวังฟาสต์ ออกเดินทางไปยังจุดหมายทันที
โจวหยูไม่รู้ว่าทำไมทั้งสองคนถึงต้องติดอาวุธครบมือด้วย แม้แต่วังฟาสต์เองก็ยังอยู่ในชุดออกรบแบบจีนโบราณที่กล้าหาญ ด้วยดาบยาวบนเอวของเขามันทำให้เขาดูสง่างามและเป็นนักรบมาก
‘เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาจะต้องต่อสู้กับสัตว์ร้าย?’
เมื่อคิดได้แบบนั้นมันทำให้โจวหยูอยากรู้มากทันทีมากขึ้น สัตว์ร้ายชนิดใดที่สามารถทำให้บูบูและนักดาบที่แข็งแกร่งอย่างวังฟาสต์ดูเหมือนประหม่าแบบนี้ มันอาจเป็นสัตว์ร้ายที่ทรงพลังมากๆ?
‘เออ!…ฉันคงจะไม่ถูกขอให้เข้าร่วมการต่อสู้นี้ด้วยนะ? เพราะขนาดเจ้าสัตว์ร้ายขนาดเล็กในหมู่บ้านมือใหม่ฉันยังเอาชนะมันไม่ได้เลย’
ในไม่ช้าเจ้าเซอร์แบล็กก็ได้หยุดที่สถานที่แห่งหนึ่ง และนี้เป็นสถานที่ที่โจวหยูไม่เคยคิดที่จะเข้าไปเหยียบแม้แต่น้อย ใช้แล้ว ที่นั้นก็คือ – เมดคาเฟ่ นั้นเอง
‘อ่า! อย่าบอกนะว่าเจ้าสัตว์ร้ายหลิงหลงซินนั้นอยู่ที่นี้! มันมีสถานที่มากมายในเมืองนี้แล้วทำไมมันต้องเลือกที่นี่ด้วย! ‘
แม้ว่าเขาจะไม่อยากเข้าไปในนั้น แต่ต้องบอกว่านี้ถือว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่จะก้าวเข้าไปในสถานที่ดังกล่าว ดังนั้นเขาจึงลังเลและกังวลมาก
อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถจากไปได้เพราะในตอนนี้บูบูและวังฟาสต์เองต่างก็ต้องการเข้าไปในนั้นมากทั้ง ดังนั้นมันจึงมีทางเลือกไม่มากนักในตอนนี้
โจวหยูจึงได้สามารถกัดฟันและเดินเข้า
ก่อนหน้านี้เขากลัวว่าพฤติกรรมของเขาจะถือว่าเป็นเรื่องแปลกมากในร้านเมดคาเฟ่ แต่สำหรับพนักงานสาวใช้ที่รับใช้ลูกค้าจำนวนมาก การแสดงออกของโจวหยูนั้นมันกลับเป็นเพียงลูกค้าธรรมดาที่ไม่สามารถเป็นคนธรรมดาได้อีกต่อไป หากมีสิ่งใดที่อาจจะเรียกว่าพิเศษนั้นก็คงเป็นที่อีกฝ่ายมีนกพิราบแปลกๆเกาะอยู่บนไหล่ของเขาเท่านั้น แต่ถ้ามองกลับกันมันก็ดูเหมือนว่าจะเป็นการคอสเพลย์ได้เช่นกัน
หลังจากที่เข้ามาในร้านแล้ว โจวหยูก็เลือกที่จะนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของร้านทันที พร้อมกับที่บูบูและวังฟาสต์ได้เตรียมความพร้อมที่จะต่อสู้ตลอดเวลา
ถึงบอกว่ามันเป็นสัตว์ร้าย ดังนั้นสถานที่แห่งนี้จึงเต็มไปด้วยอารมณ์ด้านลบ จึงไม่มีพลเมืองของโลก ACG ที่นี่เลย
เนื่องจากที่นี้เป็นเมดคาเฟ่ ดังนั้นการตกแต่งภายในจึงเต็มไปด้วยรสชาติของโมเอะ เด็กสาวน่ารักๆต่างก็กำลังสวมเสื้อผ้าของแม่บ้านที่น่ารักเล่นเกมที่น่าอายกับลูกค้าเป็นฉากปกติที่นี้
อย่างไรก็ตามในสายตาของโลก ACG มันเป็นฉากที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง ด้วยเสียงคำรามที่ดังขึ้นมาจากสัตว์ร้ายที่ดังขึ้นมาเป็นระยะ มันทำให้เกิดเป็นฉากแปลกๆขึ้นในร้านแห่งนี้ มันเกือบจะทำให้สถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนกับฉากหนังสยองขวัญที่เขาเคยเห็น ในภาพยนตร์เรื่องนั้นผีผู้หญิงจะเปลี่ยนหลุมศพของเธอให้เป็นบ้านหรูที่มีผู้หญิงที่สวยมากมายอยู่ในนั้น ผู้ชายหลายคนต่างก็ถูกหลอกล่อเข้าไปในบ้านและตายไปในบ้านหลังนั้น
และฉากที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันก็ใกล้เคียงกับบรรยากาศนั้นมาก!
เป็นเรื่องที่หน้าเศร้าที่ผู้คนรอบตัวเขาต่างก็ไม่รู้สึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น พวกเขายังคงพูดคุยสนุกกับพนักงานอยู่ตลอดเวลา โจวหยูทีเห็นแบบนั้นก็เกือบจะถอดแว่นตาออกเพื่อไม่ต้องการรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นจากโลก ACG อย่างไรก็ตามการต่อสู้ได้ใกล้เข้ามาแล้ว ถ้าหากเขาไม่เห็นศัตรูว่าอยู่ตรงไหนมันอาจจะก่อให้เกิดเรื่องร้ายแรงกับเขาขึ้นมา ดังนั้นในตอนนี้เขาจึงทำได้ทนต่อความรู้สึกไม่สบายใจและนั่งอยู่ที่มุมได้เงียบๆเท่านั้น
เห็นได้ชัดว่าการกระทำของโจวหยูนั้นไม่ได้สอดคล้องกับบรรยากาศปัจจุบันของร้านคาเฟ่แห่งนี้ แม้ว่าพนักงานสาวน้อยน่ารักได้เข้ามาถามเขาด้วยเสียงที่นุ่มนวลและหวาน มันกลับทำให้เขาถึงกับตกใจขึ้นมา
ปรากฏว่าเธอได้พยายามยิ้นเมนูรายการให้เขานั้นเอง
มีสาวน่ารักๆมากมายในร้ายแห่งนี้ แน่นอนว่าทุกวันนี้การแต่งหน้าและโฟโต้ช็อปทั้งหมดสามารถครอบคลุมทุกอย่างได้ ใครจะรู้ว่ารูปพวกนั้นจะดูเหมือนตัวจริงหรือไม่? อย่างไรก็ตามโจวหยูไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดเล่นกับพนักงานเลย เขาแค่อยากจะทำภารกิจให้เสร็จและออกจากร้านนี้ให้เร็วที่สุด
‘มันเป็นเรื่องแย่อย่างมากที่สายตาของโลก ACG มันทำให้เขาไม่สามารถเพลิดเพลินกับร้านคาเฟ่แบบนี้ได้’
นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่โจวหยูรู้สึกเกลียดการมีดวงตาของโลก ACG
น่าเสียดายที่แม้ว่าบูบูและวังฟาสต์รอคอยอย่างกังวลมานาน แต่พวกเขาก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของหลิงหลงซิน อย่างไรก็ตามวังฟาสต์ไม่ต้องการที่จะยอมแพ้ มันยากมากสำหรับเขาที่จะหารังของสัตว์ร้ายนี้ได้ ดังนั้นเขาจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงได้นั่งและรอต่อไป
ตั้งแต่โจวหยูเดินเข้ามาในร้านนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่สั่งอะไรเลย มีความเป็นไปได้ถ้าเขาไม่รีบสั่งอะไรเร็วๆนี้ เขาอาจจะต้องถูกเชิญออกจากร้านนี้ไป เมื่อเขาวางแผนที่จะสั่งอะไรบางอย่างแบบสุ่มๆอยู่นั้น วังฟาสต์ก็ได้ร้องตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น และยังได้ชี้มือไปยังหน้าอกของพนักงานสาวน้อยหน้ารักคนหนึ่ง…
‘อืม … จริงๆแล้วนายก็รู้จักเลือกของดีเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าพนักงานคนนี้มีดีกว่าพนักงานคนอื่นๆมากจริงๆ’
แต่เมื่อโจวหยูได้มองไปตรงที่วังฟาสต์ชี้ดีๆ มันกลับไม่ใช้ว่าอีกฝ่ายต้องการเลือกพนักงานเพราะอีกฝ่ายนมใหญ่จนทะลักออกมา แต่มันเป็นเจ้าอัลปากาที่นั่งอยู่บนเนินเนื้อสีขาวนั้นตั้งหาก
‘พระเจ้า! สัตว์ร้ายในตำนานสรุปแล้วเป็นเพียง – อัลปากา’
* แม่* * โจวหยูไม่ได้คาดหวังว่าบอสร้ายที่เขารอมานานจะเป็นอัลปากาแบบนี้ ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะยังไม่รู้ถึงการมาของพวกเขา เห็นได้ชัดว่ามันยังคงเคลื่อนไหวร่างกายอยู่ตลอดเวลา มันกำลังพยายามหาจุดที่ดีที่สุดระหว่างหน้าอกของพนักงานคนนั้น
‘อัลปากานี้เป็นตัวลามกจริงๆ ‘
“เจ้านาย! เจ้านายรีบเรียกให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามา แล้วเราจะรีบทำภารกิจนี้ให้เสร็จกัน!”
บูบูเองก็ได้เรียกร้องขึ้นมา และเห็นได้ชัดว่าวังฟาสต์เองก็ต้องการแบบนั้นเช่นกัน โจวหยูที่ได้ฟังแบบนั้นก็ทำได้เพียงกัดฟันเพื่อเรียกให้พนักงานคนนั้นเข้ามาได้เท่านั้น
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งพนักงานคนนั้นก็ได้เดินเข้ามา มันถือว่าเป็นเรื่องธรรมดามากที่พวกเธอจะได้เห็นการแสดงออกต่างๆของลูกค้า ดังนั้นการแสดงออกของโจวหยูก่อนหน้านี้ทั้งหมดจึงถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับพวกเธอ
“ฉันไม่ได้คาดหวังว่านักรบวังฟาสต์จะสามารถหาฉันเจอได้แบบนี้?”
กลับเป็นเจ้าอัลปากาที่เป็นคนแรกที่พูดขึ้นมาหลังจากที่พนักงานได้เดินมาถึงโต๊ะของโจวหยู ดูจากการพูดแล้วมันดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเป็นปรมาจารย์กังฟูที่เกษียณแล้ว แต่ด้วยที่มือที่ยังคงพยายามเตะไปทั่วเนินอกนั้นมันกลับเป็นการทำลายภาพลักษณ์ของปรมาจารย์กังฟูไปอย่างสมบูรณ์
แต่พลเมืองของโลก ACG ไม่สามารถทำอะไรกับคนในโลกแห่งความจริงได้ ดังนั้นพนักงานคนนั้นถึงไม่ได้รู้สึกถึงการลวนลามนี้ได้
โจวหยูที่เห็นเหตุการณ์อยู่ตลอดเวลาก็ไม่รู้ว่าควรจะอะไรอีกต่อไป ดูเหมือนว่ามันจะเป็นการไม่เหมาะสมที่เขาจะมองหน้าอกของผู้หญิงไปมากกว่านี้
“ไอ้หนุ่ม! ฉันกำลังพูดกับเธออยู่นะ? นี้เธอกำลังมองที่ไหนกัน! หืม! นายนี้ไม่เคารพผู้สูงอายุเลยจริงๆ!”
แน่นอนว่าเจ้าอัลปากานั้นโกรธจริงๆ ในขณะเดี่ยวกันวังฟาสต์เองก็ได้ชักดาบของตัวเองออกมาเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าเขานั้นเตรียมตัวที่จะพุ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายได้ตลอดเวลา
มันใช้เวลาไม่นานก่อนที่คนทั้งสองคนจได้เริ่มต่อสู้กัน … จุดนั้น …
โชคดีที่การต่อสู้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อโลกแห่งความเป็นจริง ไม่อย่างนั้นร้านคาเฟ่แห่งนี้คงต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยุ้งเหยิงอย่างแน่นอน
ถึงแม้ว่าโจวหยูจะระมัดระวังไม่ให้ดวงตาของเขาไปหยุดนิ่งอยู่กับที่นานเกินไป แต่เขาก็ยังคงถูกจับได้อยู่ดี แม้ว่าเธอจะไม่สามารถแสดงความรังเกียจบนใบหน้าของเธอได้ แต่เธอก็ยังสาปแช่งในใจของเธอว่า “ไอ้ลามกเอ้ย!”
มันเป็นเรื่องยากมากที่จะพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้ต้องการดูเนินอกสีขาวใหญ่ๆนั้น เขาไม่สามารถบอกได้ว่า “เฮ้! คุณผู้หญิง ผมไม่ได้ต้องการดูเนินออกของคุณนะ ผมกำลังดูการต่อสู้กันที่เกิดขึ้นบนเนินอกของคุณตั้งหาก!”
ระหว่างที่เขากำลังพยายามคิดหาคำพูดอยู่นั้น การต่อสู้กันของคนสองก่อนหน้านี้ก็ได้เพิ่มเป็นการต่อสู้กันของคนสามคนเข้าไปแล้ว
เจ้าอัลปากานี้สมควรที่จะได้ชื่อว่าเป็นสัตว์ร้ายจริงๆ ถึงแม้ว่ามือวังฟาสต์จะมีทักษะการต่อสู้ที่ดีมากขนาดไหน แต่เห็นได้ชัดว่าเขาก็ไม่สามารถเทียบเคียงกับอีกฝ่ายได้ ดังนั้นในขณะนี้บูบูจึงได้เข้าร่วมการต่อสู้ด้วยหอกยาวของเขา ด้วยหอกและการโจมตีด้วยดาบมันจึงทำให้การต่อสู้เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
นั้นยิ่งทำให้โจวหยูได้ให้ความสนใจกับการต่อสู้มากยิ่งขึ้น มันถึงกับทำให้เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าระหว่างที่เขาดูการต่อสู้นั้นเขาได้พูดอะไรกับพนักงานสาวสวยคนนั้นไปบ้าง
“ ว้าว! เจ้านายเพิ่งจะเปิดสวนสนุกจริงๆเหรอ? แล้วสวนสนุกของเจ้านายมันอยู่ที่ไหนเหรอ?”
‘ฮะ? เมื่อไหร่กันที่ฉันบอกเธอเกี่ยวกับการเปิดสวนสนุก? แม่* … สถานการณ์การต่อสู้ไม่สามารถควบคุมได้แล้ว! ‘
