คุกหลวง
เมื่อสร้าง คุกได้รับการออกแบบโดยยึดตามการจำแนกระดับความอันตรายของนักโทษ โดยทั่วไปแล้วนักโทษที่อันตรายที่สุดจะถูกกักขังไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของคุกใต้ดิน ในขณะที่มนุษย์ซึ่งถือว่าเป็น“ สิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ ที่ไม่เป็นอันตราย” จะถูกขังอยู่ในชั้นนอกสุด
มนุษย์ที่ถูกคุมขังโชคดีกว่านักโทษปีศาจมาก อย่างน้อยพวกเขาก็สามารถมองเห็นดวงจันทร์สว่างทั้งสองดวงบนท้องฟ้าของอาณาจักรปีศาจผ่านหน้าต่าง
น่าเศร้าที่ไม่มีชาวบ้านที่ถูกคุมขังคนใดอยู่ในอารมณ์จะเพลิดเพลินกับทิวทัศน์นั่น คงไม่มีใครอยากเพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์ในเมื่อพวกเขากำลังจะตาย
ชาวบ้านทั้งหมดถูกขังในห้องรวม พื้นที่นั้นมีขนาดใหญ่พอที่จะรองรับได้หลายร้อยคน แต่สภาพแวดล้อมก็ไม่ใช่สิ่งที่“ สิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ ที่ไม่เป็นอันตราย” จะทนได้
กลิ่นเหม็นหืนคละคลุ้งไปทั่วคุกใต้ดิน ขณะที่เสียงคำรามของสัตว์ประหลาดที่ไม่รู้จักดังกึกก้องเป็นระยะ ๆ ทำให้ชาวบ้านที่ทำงานหนักต้องทนทุกข์ทรมานด้วยความกลัว
“ เมลิน่าเจ้าคิดว่าผู้วิเศษจะสามารถหลบหนีอาณาจักรปีศาจได้หรือไม่?”
คนที่ถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินไม่เพียงแต่เป็นชาวบ้านจากหมู่บ้านเดียวกันเท่านั้น แต่ยังรวมถึงพ่อค้าและคนรับใช้ที่รอดชีวิตจากกองคาราวานด้วย
“ ข้าไม่รู้ แต่นางอาจเป็นความหวังเดียวของเรา”
เจ้าของคาราวานคือเมลิน่า แจนท์ หญิงชราที่มีอายุประมาณเจ็ดสิบเก้าปี เวลาผ่านไป กาลเวลาได้ทิ้งร่องรอยไว้มากมายให้แก่นาง ไม่ใช่แค่ริ้วรอยและผมขาวของนาง แต่ยังรวมถึงความคิดที่ไม่แยแสโลกของนางด้วย
เมลิน่าน่าจะเป็นคนที่สงบสุดในคุกใต้ดิน ขณะที่คนรับใช้ของนางตกอยู่ในความหวาดกลัวเหมือนเชลย องครักษ์ของนาง บางคนถึงกับเริ่มคิดว่าพวกเขาจะไม่ได้ออกไปจากสถานที่แห่งนี้ และเริ่มเปิดเผยด้านมืดใจของตัวเอง
โชคดีที่ผู้คุมในคุกนั้นเลือดเย็นพอที่จะจัดการกับคนพวกนั้นด้วยความโหดร้าย
เนื่องจากการก่อการร้ายโดยองครักษ์ของนาง ทีมคาราวานของเมลิน่าจึงลดจำนวนลงอย่างรวดเร็วจากสมาชิกยี่สิบคนเหลือเพียงนางและคนรับใช้อีกคน สินค้าทั้งหมดของนางก็หายไปเช่นกัน
ภัยพิบัติดังกล่าวเพียงพอที่จะทำให้พ่อค้าทุกคนตกอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวัง แต่เมลิน่าก็สงบ นางใช้เวลาครึ่งหลังของชีวิตในการรับมือกับภัยพิบัติ จากการที่สามีของนางเสียชีวิตอย่างกะทันหันอย่างไม่ทราบสาเหตุ การเสียชีวิตของลูกคนเดียวเนื่องจากอาการป่วย เมลิน่าได้อำลาวิถีชีวิตแบบชนชั้นสูงในอดีตที่เคยฟุ่มเฟือยแล้ว
เพื่อที่จะสานต่อธุรกิจของสามี เมลิน่าพยายามทำธุรกิจทุกที่ เช่นเดียวกับที่นางซื้อทรัพย์สินชิ้นหนึ่งในเมืองเวทมนตร์นอร์แลนด์เพื่อเตรียมตั้งร้านค้า – เพื่อผันตัวเองจากการเป็นแม่ค้าเร่ร่อน
หากเมลิน่าสามารถฝ่าฟันโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของนางได้ ภัยคุกคามจากความตายก็ไม่มีทางทำอะไรนางได้เช่นกัน
อย่างไรก็ตามนั่นไม่ได้หมายความว่านางยอมแพ้กับการมีชีวิตรอด …
“ แม้ว่านางจะหลบหนีไปจากอาณาจักรปีศาจได้ แต่นางก็อาจจะไม่กลับมา” คนรับใช้ของนางพูด
ความเข้าใจเกี่ยวกับเวทมนตร์ของชาวบ้านที่ถูกจับที่นี่ส่วนใหญ่อยู่ในระดับตื้นที่สุด พวกเขาตั้งแง่กับเวทย์มนตร์
ในแง่ของความผิด การเสกลูกไฟเป็นสิ่งที่เข้าใจได้อยู่แล้ว เมลิน่าก็ไม่ต่างกัน ดังนั้นเวทมนตร์ระดับสูงอย่างการเทเลพอร์ตจึงเป็นที่น่าสงสัย
ความหวังเดียวของพวกเขาตอนนี้คือผู้วิเศษตัวน้อย นางเป็นคนเดียวที่หลบหนีออกจากคุกใต้ดินได้ และก่อนที่นางจะจากไปนางได้สัญญากับชาวบ้านตามคำขอของพวกเขาว่า“ ข้าจะหาคนมาช่วยพวกเจ้าทุกคน!”
หลายคนเกาะติดกับด้ายแห่งความหวัง แต่เมลิน่ารู้ดีว่าด้ายเส้นเล็กนี้บางมาก การดึงเบาๆอาจจะทำให้ขาดได้
ความแข็งแกร่งที่แสดงโดยผู้คุมปีศาจก่อนหน้านี้เป็นข้อพิสูจน์ องครักษ์ทั้งหมดของนางเป็นทหารรับจ้างที่มีประสบการณ์ในการล่าปีศาจ แต่พวกเขาไม่สามารถยืดหยัดต่อสู้กับผู้คุมได้เลย
ราวกับว่าผู้คุมกำลังหั่นผัก
ผู้วิเศษคนนั้นมีโอกาสน้อยมากที่จะหลบหนีจากอาณาจักรปีศาจ
ดังนั้นเมลิน่าจึงเริ่มคิดที่จะเขียนพินัยกรรมแล้ว
ในขณะนั้นเสียงฝีเท้าดังขึ้นในคุกใต้ดิน ขณะที่เสียงร้องและเสียงสะอื้นแห่งความสิ้นหวังเงียบหายไปด้วยความกลัว
ชาวบ้านราว ๆ สามสิบคนหันไปมองทางเดินมืด ขณะผู้คุมสวมหน้ากากโยนมนุษย์ที่พวกเขาลากเข้าไปในห้องขัง
ช่วงเวลาที่ชาวบ้านเห็นบุคคลนั้น เสียงร้องด้วยความกลัวของพวกเขากลายเป็นเสียงกระซิบที่แผ่วเบา
เป็นเพราะ … นาง … น่าดึงดูดเกินไป รูปลักษณ์ที่สวยงามของนางเกินกว่าที่ชาวบ้านจะสามารถบรรยายได้ คำว่าน่าดึงดูดเป็นคำที่เหมาะสมที่สุด
อีนอร์รู้สึกได้ถึงการจ้องมองของมนุษย์ที่อยู่ในคุก แต่เขาใช้ชีวิตอยู่ภายใต้การจ้องมองเช่นนี้มาตลอดเขาเคยชินกับมันแล้ว
“ เจ้าชื่อเบลล์เป็นมนุษย์ผู้หญิงที่กล้าหาญ น่าหลงใหล และอยากรู้อยากเห็น”
“ เจ้าชื่อเบลล์เป็นมนุษย์ผู้หญิงที่กล้าหาญ น่าหลงใหล และอยากรู้อยากเห็น”
คำพูดของโจชัวยังคงก้องอยู่ในหูของอีนอร์ อีนอร์ไม่เข้าใจว่าทำไมโจชัวถึงอยากให้เขารับบทเป็นมนุษย์ แต่เขาก็ยังคงพยายามอย่างเต็มที่
อีนอร์ก้มมองหน้าต่างในห้องขัง
“ แม่หนู…ทำไมถึงมาที่นี่?”
เมลิน่านั่งอยู่ข้างหน้าต่างและเมื่อนางเห็นเด็กสาวที่น่ารัก นางก็สงสารเล็กน้อยเพราะนางอาจถูกปีศาจฆ่าได้ในไม่ช้า
“ ข้าไม่รู้…หมู่บ้านของข้าถูกโจรบุกเข้าไป พ่อแม่ของข้าบอกให้ข้าหนีมา…ข้าถูกกลุ่มปีศาจจับได้ไม่นานหลังจากที่ข้าเดินเข้าไปในป่าโอ๊ก”
ภูมิหลังของอีนอร์เขียนโดยโจชัว ดังนั้นเมื่อชาวบ้านได้ยินว่า “หมู่บ้านของนางถูกโจรบุก และพ่อแม่ของนางบอกให้นางหนี”ชาวบ้านหลายคนก็สงสารอีนอร์
การแสดงของเขาไร้ที่ติ เขารับบทเป็นเด็กสาวไร้เดียงสาที่หลงทาง แต่ยังคงหวังว่าจะได้กลับไปที่หมู่บ้านของนางอย่างสมบูรณ์แบบ
“ ช่างเป็นเด็กที่น่าสงสาร โจรเหล่านั้นสมควรถูกแขวนคอบนตะแลงแกงจริงๆ!”
“ การแขวนคอตายง่ายเกินไปสำหรับพวกมัน”
ประสบการณ์คล้าย ๆ กันทำให้อีนอร์ได้รับความไว้วางใจจากชาวบ้านอย่างรวด แม้แต่เมลิน่าก็แสดงความเห็นใจ
“ ข้าแน่ใจว่าพ่อแม่ของเจ้าจะสบายดี”
เมลิน่าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่นางจะปลอบอีนอร์
“ พวกเขาจะสบายดี…ข้า…ข้าเห็นโจร…พ่อแม่…ก่อน….”
อีนอร์ไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้น เสียงของเขาสั่นและใคร ๆ ก็เดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ เด็กน้อย ร้องไห้ออกมาเถอะถ้าเจ้าต้องการ เจ้าจะรู้สึกดีขึ้น”
ในสายตาของเมลิน่า อีนอร์แค่พยายามที่จะเข้มแข็ง ในขณะเดียวกันอีนอร์ก็เช็ดตาของเขา แสดงบทบาทของผู้หญิงที่แข็งแกร่งได้อย่างสมบูรณ์แบบ
เด็กอะไรช่างแข็งแกร่ง เมลิน่ามองไปที่อีนอร์ ขณะที่ความรักของแม่ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
ถ้าลูกของนางยังอยู่ใกล้ ๆ นางก็น่าจะอายุเท่านี้?
“ ถ้าเจ้าไม่ว่าอะไร ข้าขอทราบชื่อของเจ้าได้ไหม?” เมลิน่าถาม
“ เบลล์”อีนอร์ตอบตามบทที่โจชัวให้เขามา
