ตอนที่ 111 ขัดแย้ง
เช้าวันรุ่งขึ้น โจชัวนั่งรถม้าเดินทางไปถนนกระรอก
เมื่อโจชัวลงจากรถม้าและเดินไปที่โรงแรมนกพิราบดํา ก็มีปัญหาเล็กน้อยเกิดขึ้น
“ยักษ์ถ้ำ…ข้าเดาได้ว่าทําไมพวกเขาถึงไม่ชอบถนนกระรอก”
ซิริผู้ช่วยของโจชัวเตรียมพร้อมสําหรับการต่อสู้ มีมนุษย์สองคนและยักษ์ที่แข็งแกร่งก่อนถึงโรงแรมนกพิราบดํา
ยักษ์ตัวนั้นสูงเกือบ 2.2 เมตร สูงกว่าปีศาจบาปซีนาร์ท ร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยผิวหนังเหมือนหิน
น่าขบขันที่ยักษ์ผิวหยาบคนนี้สวมเสื้อผ้าพอดีตัว มนุษย์สองคนที่อยู่ข้างยักษ์นั้นก็สวมชุดเป็นทางการเช่นกัน
กลุ่มที่ดูแปลก ๆ นี้กําลังขวางทางเข้าโรงแรมนกพิราบดํา ผู้หลอกลวงพริก ผู้จัดการโรงแรมนกพิราบดําอยู่ที่หน้าประตูและพูดคุยกับมนุษย์ทั้งสอง
แม้ว่าเขาจะเผชิญหน้ากับยักษ์ตัวหนึ่ง แต่ผู้หลอกลวงพริกยังคงไร้ความรู้สึก เขาโยนเหรียญทองหนึ่งถุงให้คนสองคนและพูดเสียงดังกับพวกเขาว่า “ข้าจ่ายหนี้เสร็จแล้ว ได้โปรดออกไปเถอะ”
โจชัวจําได้ว่าถุงเหรียญทองเป็นเงินจ่ายล่วงหน้าที่เขาใช้เช่าทั้งโรงแรมเมื่อวานนี้
“ไม่ ไม่ ไม่ นี่แค่หนี้ที่เจ้าเป็น ยังเหลือดอกเบี้ย นับตั้งแต่เจ้าตัดสินใจให้ที่พักพิงแก่เด็กไร้ประโยชน์เหล่านั้น เจ้าก็เป็นหนี้เงินจํานวนนี้กับเรามาตลอดสองปี”
มนุษย์คนหนึ่งแบมือราวกับว่าต้องการเงินเพิ่ม คนที่ไม่ใช่มนุษย์ที่อาศัยอยู่ในถนนกระรอกมักยากจน ด้วยเหตุนี้พ่อค้าที่เป็นมนุษย์จึงมองเห็นโอกาสที่จะไถเงินจากพวกเขา
“เจ้าไม่เคยพูดถึงเรื่องดอกเบี้ยเลยตอนนั้นที่เจ้าให้ข้ายืมเงิน” ผู้หลอกลวงพริกตระหนักว่าเขาถูกหลอก
“จริง ข้าไม่ได้พูดถึงมัน แต่มันเขียนไว้อย่างชัดเจนในสัญญาที่เจ้าลงนาม หากเจ้าไม่สามารถจ่ายเงินคืนได้ เราจะต้องยึดโรงแรมของเจ้าเป็นหลักประกัน ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะเป็นนกพิราบดําหรือเป็ดดํา นี่เป็นทําเลที่ยอดเยี่ยม ไม่ควรเป็นสถานที่ที่มีเพียงโรงแรมเล็กๆ ที่เสื่อมโทรมเท่านั้น นําเด็กไร้ประโยชน์ที่เจ้าปกป้องไว้ออกไปจากที่นี่ซะ”
พ่อค้ามนุษย์ไม่ได้วางแผนที่จะมีส่วนร่วมในการสนทนาเรื่องเงิน หลังจากได้รับสัญญาณจากเขา ยักษ์ถ้ำก็ยกหมัดขึ้น คิดที่จะทุบโรงแรมให้แตก
แต่พริกเอาร่างไปขวางไว้ตรงหน้าหมัดของยักษ์ถ้ำ
เห็นได้ชัดว่าพริกไม่ใช่คนที่เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ เขาไม่สามารถต้านทานหมัดของยักษ์ถ้ำได้แน่
“เราควรกําจัดพ์ใหญ่คนนั้นไหม?”
ซิริไม่สามารถทนต่อฉากนี้ได้อีกต่อไป ที่สําคัญมีเด็กอยู่ในโรงแรม
“ข้าเชื่อว่าเราไม่จําเป็นต้องทําอะไร” โจชัวดึงพลังเวทย์มนตร์สีเทากลับมา
อัศวินหญิงในชุดเกราะสีขาวเงินยืนอยู่หน้าทางเข้าโรงแรม
ในฐานะนักรบผู้ยิ่งใหญ่ ความแข็งแกร่งของเมสซานั้นเหนือกว่ายักษ์ถ้ำมาก นางใช้มือข้างหนึ่งขวางหมัดของยักษ์ถ้ำอย่างง่ายดาย
“เจ้า…”
การมาถึงของอัศวินทําให้มนุษย์คนนั้นตื่นตระหนก แต่ในไม่ช้ามนุษย์อีกคนที่ยืนอยู่ข้างเขาก็ได้รวบรวมเวทมนตร์จากไม้เท้าของเขา
อุณหภูมิโดยรอบเริ่มสูงขึ้นในทันใด เขาท่องเวทย์ไฟที่อันตรายอย่างมาก
แต่ก่อนที่ชายคนนั้นจะร่ายเวทมนตร์ทั้งหมดจบ ถังไม้ก็ตกลงมาจากฟ้าและกระแทกกับหัวเขา ถังกระแทกผู้วิเศษจนหมดสติ ในเวลาเดียวกันผักและผลไม้ในถังก็กระจัดกระจายไปทั่วพื้นดิน
เมสซามองไปที่ซิริ
สิ่งที่ซิริใช้ก่อนหน้านี้คือทักษะ มือเวทย์” ที่ง่ายที่สุด แต่การใช้เวทย์มนตร์ของนางในการต่อสู้นั้นมีประสิทธิภาพมากกว่าผู้วิเศษที่พยายามท่องเวทย์ไฟ
ด้วยความช่วยเหลือของซิริ เมสซาจึงควบคุมสถานการณ์ได้อีกครั้ง โจชัวเดินไปที่โรงแรมอย่างรวดเร็ว
การเข้าหาอย่างกะทันหันของโจชัวทําให้เมสซาตื่นตัว สําหรับนางโจชัวอันตรายกว่ายักษ์ถ้ำมาก!
แต่โจชัวลงกลับมายืนข้างเมสซาอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นเขาก็กระแอมและชี้ไปที่อัศวินหญิงผู้สง่างาม
“คนนี้คือว่าที่ผู้บัญชาการของเหล่านักรบเทมพลาร์แห่งศาสนจักร หากพวกเจ้ากล้าที่จะยั่วยุนาง ข้าพนันได้เลยว่าเจ้าจะถูกแสงศักดิ์สิทธิ์เผาจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก”
การคุกคามของโจชัวมีประสิทธิภาพมาก พ่อค้ามนุษย์เคยได้ยินเกี่ยวกับชื่อเสียงอันเลวร้ายของเหล่านักรบเทมพลาร์ ยิ่งไปกว่านั้น ยักษ์ถ้ำ อันธพาลที่ถูกจ้างมาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เหมาะสมกับอัศวินหญิงคนนี้เลย เขาไม่กล้าแม้แต่จะขู่นาง เขารีบสั่งให้ยักษ์ถ้ำอุ้มผู้วิเศษที่หมดสติและไปจากที่นี่ทันที
“นี่เป็นการสมรู้ร่วมคิดของเจ้าอีกหรือเปล่า?” เมสซาจ้องมองโจชัวด้วยสายตาตื่นตัว
“ไม่ ข้าขอยกย่องความกล้าหาญและความเมตตาของนักรบอย่างเจ้าด้วยความจริงใจ”
น่าเสียดายที่อัศวินหญิงไร้เดียงสาไม่ตระหนักถึงการเยาะเย้ยของโจชัวในน้ำเสียงของเขา นางเชื่อว่านั้นเป็นคําชมที่แท้จริง
เมื่อเห็นว่าเมสซาไม่ได้ตั้งใจจะพูดกับเขาต่อ โจชัวจึงหันไปมองผู้หลอกลวงคนนั้น
“ได้เวลาที่เราจะเข้าไปพูดคุยกันเกี่ยวกับธุรกิจของเรากันแล้ว”
“ หนึ่งพันเหรียญทอง นี่คือครึ่งหนึ่งของเงินจ่ายล่วงหน้า เมื่อการถ่ายทําเสร็จสิ้น ข้าจะจ่ายให้เจ้าอีกครึ่งหนึ่ง”
โจชัวนั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้โทรมๆ เขามอบเหรียญทองถุงใหญ่ให้กับผู้จัดการโรงแรมเล็กๆ แห่งนี้ ผู้หลอกลวงพริก
บางทีเหรียญทองจํานวนนี้อาจเล็กน้อยสําหรับสมาชิกคณะละครห่านดํา แต่มันเป็นความมั่งคั่งที่เกินจินตนาการสําหรับพริกซึ่งเป็นเจ้าของโรงแรมขนาดเล็กและทรุดโทรมในนอร์แลนด์
จํานวนเงินจ่ายล่วงหน้าที่โจชัวมอบให้เมื่อวานนี้ก็เพียงพอแล้วสําหรับเขาที่จะไม่ต้องกังวลเรื่องเงินไปอีกเป็นเวลาหนึ่งปีหรือสองปี
“ท่าน ข้าไม่รู้ว่าภาพยนตร์คืออะไร?”
แม้ว่าจะมีเหรียญทองมากมายวางอยู่ตรงหน้าเขา แต่สีหน้าของพริกยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่ในบางครั้งเขาจะหลบสายตาโจชัว
ถ้าเป็นไปได้ เขาไม่ต้องการที่จะโต้ตอบกับโจชัวมากเกินไป เหตุผลหลักก็คือเพราะว่าตัวตนของโจชัวจะดึงดูดความสนใจจากศาสนจักร
สถานการณ์ที่เขากังวลมากที่สุดหลังจากยอมให้โจชัวพักในโรงแรมของเขาเกิดขึ้นทันทีในวันรุ่งขึ้น นักรบเทมพลาร์ปรากฏตัวหน้าโรงแรมของเขา
เหล่านักรบเทมพลาร์คนนั้นอยู่ข้างหลังโจชัว พูดคุยกับลูกครึ่งมังกรและลูกอสูรแมวเทาที่เขารับเลี้ยงไว้ ในขณะที่การสนทนาข้ามเผ่าพันธุ์ดูจะร่าเริงมาก แต่ผู้หลอกลวงพริกรู้สึกเครียดมาก
ไม่ใช่ว่านักรบเทมพลาร์ทุกคนจะเป็นมิตรแบบนี้
“พูดง่ายๆ ภาพยนตร์คือคนที่แสดงบทบาทเพื่อหลอกลวงผู้อื่น นั่นไม่ใช่พรสวรรค์ของเผ่าพันธุ์ของเจ้าหรอกหรือ? มันไม่ต่างจากสิ่งที่เจ้ากําลังทําอยู่ตอนนี้” โจชัวกล่าว
ผู้หลอกลวงเป็นเผ่าพันธุ์ปีศาจที่มีทักษะในการทําหน้าที่เป็นซัคคิวบิ เหนือสิ่งอื่นใดผู้หลอกลวงคนนี้ให้บรรยากาศที่คล้ายคลึงกับลีอองใน ลีออง เพชฌฆาตมหากาฬ” โจชัวต้องการให้เขา พยายามเล่นเป็นตัวละครลืออง
“ข้าจะพูดตรงๆ กับเจ้า คุณชายไร้หน้า” โจชัวลดเสียง “บางทีเจ้าอาจจะได้รับความปลอดภัยชั่วคราวภายใต้การคุ้มครองของนกพิราบดํา แต่สิ่งที่ขากําลังทําคือให้โอกาสเจ้าได้รับสิ่งที่เจ้าไม่มีวันทําได้เมื่ออยู่ภายใต้นกพิราบดํา… โอกาสที่จะได้รับสถานะพื้นฐานและศักดิ์ศรีที่จําเป็นต่อการอยู่ในเมืองนี้ ข้าให้โอกาสที่เจ้าจะไม่ถูกมนุษย์ดูถูกอีกต่อไปในขณะที่เดินไปตามท้องถนน!”
