ข้าคือเทพเจ้าแห่งเกม I Am the God of Games – ตอนที่ 128

บทที่ 128 ผู้พิทักษ์ศักดิ์สิทธิ์

“ทําไมเจ้าไม่กลัว! ทําไมไม่เสียใจ! เจ้ากําลังพยายามเอาชนะข้าด้วยกิ่งไม้เล็กๆนั่น ทั้งที่เห็นข้ามีพลังมากขนาดนี้เหรอ!”

เซซิลคํารามเหมือนสัตว์ร้ายที่บ้าคลั่ง หลังจากสูญเสียความเป็นเหตุเป็นผลไปแล้ว ร่างมนุษย์ของเขาก็ถูกก้อนเนื้อและหนวดค่อยๆกลืนกินไปอย่างช้าๆ ในขณะที่เขาเริ่มกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ชั่วร้ายและน่ากลัวขึ้นทุกขณะ

ร่างกายซึ่งขยายใหญ่ขึ้นของสัตว์ประหลาดเติมเต็มไปถึงครึ่งหนึ่งของห้องเสาหินอ่อน ที่แกะสลักด้วยลวดลายดอกไม้สีทองถูกหนวดพัน และพื้นก็ถูกกดทับด้วยน้ําหนักอันมหาศาลของร่างกายขนาดใหญ่จนมีรอยแตก รวมถึงน้ําหนองสีเขียวกระเซ็นไปทั่วพื้น ขณะที่มันกระทบพื้นก็มีเสียงกัดเซาะและควันสีขาวฉุนลอยขึ้นมาจากพื้นเป็นระลอก

แม้จะอยู่ต่อหน้าสัตว์ประหลาดเช่นนี้แองโกร่าก็ไม่กลัวเลย แต่ความโกรธได้ทําให้คําพูดของเขาดังและมีพลังมาก

“เซซิลเจ้าโง่มาก เจ้าตกต่ําเพราะความโลภของเจ้าเอง มีเพียงสิ่งเดียวที่เจ้าพูดถูก ข้ามีสมบัติที่เทพเจ้าประทานมาให้”

“นั่นเป็นของข้า! ของข้า ของข้า ของข้า ของข้า ของข้า! ส่งมันมาให้ข้า!”

ลูกตาที่งอกออกมาจากก้อนเนื้อและหนวดที่ขตรอบเสาหินอ่อน จ้องมองไปที่แองโกร่าพร้อมกันโดยไม่กระพริบตา เนื้อซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นร่างของเซซิลก็ปริออกตรงกลางเหมือนดอกเดซี่ที่กําลังผลิบาน โดยที่กลีบดอกไม้” แต่ละอันเต็มไปด้วยฟันซี่เล็กๆอันแหลมคม

สัตว์ประหลาดที่ไม่มีชื่ออ้าปากกว้างและกัดลงไปที่ตําแหน่งของแองโกร่า

อย่างไรก็ตาม แองโกร่าจับไม้กายสิทธิ์ของเขาแน่นและตะโกนคําสั่งเปิดใช้งาน

“อัญเชิญผู้พิทักษ์ศักดิ์สิทธิ์!”

แสงสีเงินจางๆ พุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์และควบแน่นเป็นร่างของสิงโตผู้สง่างาม มันไม่ได้โจมตีทันที มันเพียงแค่คํารามใส่สัตว์ประหลาดที่พุ่งเข้าใส่แองโกร่า และส่งสัตว์ประหลาดบินไปด้วยพลังที่มองไม่เห็น จนร่างขนาดใหญ่กระแทกเข้ากับผนังอย่างแรงจนทําให้ผนังห้องแตกออกเป็นใยแมงมุม

“นั่นคือสมบัติมันควรจะเป็นของข้า…ทั้งหมดเป็นของข้า…” เสียงของเซซิลดังก้องออกมาจากร่างของสัตว์ประหลาด

“ไม่ เจ้าเข้าใจผิดอีกแล้ว สิ่งที่เทพเจ้าของข้ามอบให้ข้าไม่ใช่ไม้กายสิทธิ์นี้” แองโกร่าพูดโดยยั้งคําว่า “เขาให้รางวัลเควสแก่ข้า” “เทพเจ้าที่เขาศรัทธา ได้ให้ความกล้าหาญที่จะยืนหยัดต่อหน้าเจ้าสัตว์ประหลาดแห่งความชั่วร้าย และมอบความแข็งแกร่งให้ข้าทําลายล้างพวกเจ้า”

เมื่อมองไปยังสัตว์ประหลาดที่หมดสภาพไปแล้ว แองโกร่าก็ไม่ได้ประมาท “วิญญาณผู้พิทักษ์”

“เดี๋ยว..”

ทันใดนั้นใบหน้าของเซซิลก็ปรากฏขึ้นเหนือก้อนเนื้อมีชีวิตด้วยสายตาอ้อนวอน ขณะที่เขาขอร้องด้วยความจริงใจว่า “ข้าถูกปีศาจจากสมาคมลับแห่งดวงตาหลอก! พวกเขาหลอกข้าด้วยกระจก ทําให้ข้าสับสนเพื่อให้ข้าดื่มโพชั่นน่าสงสัย…มันเป็นความผิดของพวกปีศาจ! อย่าฆ่าข้า! เรามีสายเลือดเดียวกันและข้าก็ยังมีทางรอด! ข้ารู้ว่าข้าผิด ข้าขอโทษ เห็นแก่พ่อ…”

“ฆ่าเขาซะ” แองโกร่าออกคําสั่งโดยไม่ลังเล

สิงโตที่สร้างขึ้นจากพลังแห่งความยุติธรรมและเกม เพียงแค่เดือนกรงเล็บของมันเพียงครั้งเดียว ก็ฉีกสัตว์ประหลาดที่กําลังกลายร่างเป็นปีศาจเกือบเต็มตัว ให้กลายเป็นชิ้นๆได้ง่ายๆ และแสงอันศักดิ์สิทธิ์ที่ส่องไปทั่วร่างกายของสิงโต ก็ยังทําให้น้ําหนองสีเขียวที่พ่นออกมาสลายกลายเป็นไอทันที จากนั้นพลังศักดิ์สิทธิ์ที่ยังเหลืออยู่จากการเฉือนครั้งนั้น ก็ยังทําความสะอาดเศษชิ้นเนี้อที่กระจัดกระจายอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นเพียงเศษฝุ่นสีขาวที่ปลิวหายไปตามลมยามค่ําคืนนอกหน้าต่าง

“เป็นเพราะเรามีสายเลือดเดียวกัน ทําให้ข้าไม่สามารถให้อภัยกับสิ่งที่เจ้าทําลงไปได้พี่ชาย”

แองโกร่ากล่าวอย่างเงียบๆ หลังจากที่ทุกอย่างจบลง

เขารู้ด้วยว่าเซซิลแค่พยายามซื้อเวลาเพื่อให้ไข่ปีศาจพักออกมา หากเขากลายเป็นปีศาจเต็มตัว วิญญาณผู้พิทักษ์จะไม่มีวันทําลายเขาได้ แม้ว่ามันจะสามารถเอาชนะเขาได้ก็ตาม

แองโกร่าเงยหน้าขึ้นมองสิงโตตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างๆเขา จากนั้นเขาก็ตระหนักว่า เมื่อเปรียบเทียบกับยักษ์จินนี่ (วิลสมิธ) แล้ว วิญญาณสิงโตตัวนี้ไม่ฉลาดเลย แม้ว่ามันจะดูสง่างามมากกว่าก็ตาม

นั่นคือตอนที่เขาตระหนักว่าเควสของเขาเสร็จสิ้นแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เควสเสริมอีก 2 เควสก็สําเร็จได้ด้วยสิ่งที่เซชิลพูดเมื่อเขาร้องขอความเมตตา

ต้นตอของเรื่องครั้งนี้คือ “โพชั่นน่าสงสัย” ที่เขาพูดถึง

และผู้ร้ายก็คือเป็นปีศาจตัวจริงของสมาคมลับแห่งดวงตาอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ในขณะที่แองโกร่ากําลังตรวจสอบเควส หอคอยก็มาถึงขีดจํากัดของมันแล้วและกําลังจะถล่มลงมา

เมื่อรู้อย่างนั้น แองโกร่าก็ปิดอินเทอร์เฟซของเขาและรีบไปยังที่ๆวีลาตาย และพบว่าฮอร์รันกําลังมองมาที่เขา

แองโกร่าไอเบาๆทันที “ท่านฟื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ท่านได้ยินที่ข้าพูดเมื่อกี้รึเปล่า”

แต่เขาก็เลิกถามต่อเมื่อพื้นสั่นอย่างรุนแรงขึ้น เขาแบกตาแก่พาดไหล่แล้ววิ่งออกไป เขาไม่ได้ลงทางบันไดแต่กระโดดลงไปตรงกลางพื้นที่ว่างเปล่าของบันไดวนแทน

“วิญญาณผู้พิทักษ์!”

วิญญาณผู้พิทักษ์สิงโตรับเขาได้อย่างง่ายดายเมื่อเขาเรียกมันออกมา ขนที่หนานุ่มทําหน้าที่เป็นเบาะที่สมบูรณ์แบบจนแองโกร่าไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย

“ตั้งแต่แรกข้าไม่ได้หลับ…ข้ารั้งสติของตัวเองไว้เพราะกลัวว่าจะไม่มีวันได้ตื่นขึ้นมาอีก และข้าก็พึ่งรู้สึกตัวอย่างชัดเจนตอนที่ผู้ติดตามของเจ้าให้ข้าดื่มโพชั่นแปลกๆ” ชายชรากล่าวช้าๆ หลังจากรู้สึกประหลาดใจชั่วขณะกับสิ่งที่แองโกร่าทํา

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะปลอบใจแองโกร่าอย่างอ่อนโยน “ข้าต้องขอโทษด้วยเรื่องเด็กคนนั้น”

แองโกร่าเดาว่าพ่อของเขาหมายถึงเซซิล แต่เขาก็มารู้ในภายหลังว่าพ่อกําลังพูดถึงวีลา

การตายของวีลาที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาแองโกร่าทําให้เขาโกรธ แต่ผู้เล่นจะฟื้นคืนชีพได้อีกครั้ง ในอีก 3 ต่อมา…และเธอก็ได้ถามคนอื่นๆ แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในฟอรัมเมื่อครู่นี้

“ใช่” แองโกร่าข้ามบทสนทนานั้นไปอย่างคลุมเครือ “พ่อ เกี่ยวกับเซซิล…”

“เขาเริ่มก่อจลาจลและถูกประหารชีวิตอย่างรวดเร็ว ต่อจากนี้ไปเจ้าเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของข้า…และถ้าเจ้าต้องการ ข้าสามารถจัดพิธีส่งมอบดัชชีอินทรีเงินได้พรุ่งนี้เลย” ชายชรากล่าวอย่างเงียบ ๆ “ตอนนี้เจ้าเป็นลอร์ดที่มีคุณสมบัติเหมาะสมแล้ว แต่ระวังอย่าให้ใครรู้เกี่ยวกับวงศ์ตระกูลของแม่เจ้าในอนาคต”

แต่แองโกร่าไม่ได้โลภดัชชีและตําแหน่งดยุกที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม ทุนย่าดีก็จริง แต่พวกสอดรู้สอดเห็นและข้อจํากัดมีมากเกินไป ไม่เหมือนกับเมืองเล็กๆที่เขามีอิสระมากกว่า

“สําหรับเรื่องนี้ข้ามีข้อเสนอบางอย่าง ท่านพ่อ”