ตอนที่ 700 มาเถิดองค์หญิงผู้ยิ่งใหญ่คนนี้จะร่ายรําเพื่อเจ้า
ชวนเทียนเก้อตัวแข็งที่อ เฟิงหยูเฮงอยากร่ายรํา ? ทําไมนางถึงคิดแบบนี้ ? คําถามคือ “เจ้ารู้วิธีร่ายรําหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงยักไหล่ “ไม่ว่าข้าจะรู้หรือไม่ ถ้าข้าร่ายรําไม่เป็นก็แปลว่าข้าร่ายรําไม่ดีงั้นหรือ ?”หลังจากที่นางพูดจบ นางลุกขึ้นยืนและมองไปข้างหน้า
ผู้คนเห็นนางลุกขึ้นยืนก็หยุดพูดทันที พวกนางก็หยุดเคลื่อนไหว แม้แต่ฮองเฮา และพระสนมของฮ่องเต้ก็ยังแปลกใจเล็กน้อย พระสนมของฮ่องเต้ส่วนใหญ่ต้องการที่จะดูสิ่งที่น่าสนใจแต่ฮองเฮาก็รู้สึกขอโทษ “นั่นเอ่อ… เอ๊ะ อาเฮง ทุกคนแค่ล้อเล่น ไม่จําเป็นต้องจริงจังกับมันเลย”องค์หญิงจีอันไม่รู้ว่าจะร่ายรําได้อย่างไร แม้ว่านางจะไม่รู้เรื่องนี้อย่างชัดเจน แต่เฟิงหยูเฮงไม่เคยเข้าร่วมการแข่งขันร่ายรํามาก่อน เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ นางจะต้องไม่ชํานาญในสิ่งเหล่านี้
ฮองเฮากล่าวขึ้นเพื่อทําให้สิ่งต่าง ๆ ราบรื่นสําหรับเฟิงหยูเฮง แต่ก็มีบางคนที่ปฏิเสธที่จะก้าวลงจากนั้นพวกนางได้ยินองค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูกล่าวว่า “มันเป็นเรื่องตลกจริง ๆ แต่องค์หญิงจีอันได้ยืนขึ้นแล้ว นั่นหมายความว่าองค์หญิงจีอันมีความปรารถนาเช่นนั้น เราไม่สามารถปฏิเสธนางได้”
ใบหน้าของฮองเฮาย่ําแย่ องค์หญิงแห่งกูซูมาโดยไม่มีเทียบเชิญแล้วก็น่ารําคาญพอแล้วตอนนี้นางกําลังต่อต้านเชิงหยูเฮงอย่างเปิดเผยในระหว่างงานเลี้ยงนี้ นางต้องการทําอะไร ?
ในขณะที่นางกําลังเตรียมพร้อมที่จะพูดเพื่อหยุดสิ่งต่าง ๆ นางได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ใช่เสิ่งที่องค์หญิงพูดนั้นถูกต้อง เจ้าไม่สามารถปฏิเสธข้าได้ ดังนั้นองค์หญิงผู้นี้จึงไม่สามารถปฏิเสธผู้อื่นได้เช่นกันร่ายรํางั้นหรือ ? เอาล่ะ” หลังจากที่นางพูดแล้วนางก็โค้งคํานับฮองเฮา “อาเฮงขอบคุณสําหรับความเข้าใจของพระองค์เพคะวันนี้เป็นเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงมันดีสําหรับ สิ่งต่าง ๆ ที่จะมีชีวิตชีวามากขึ้น โปรดอนุญาตให้อาเฮงเตรียมตัวสักครู่”
เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่อาจถูกแก้ไขได้อีกต่อไป ฮองเฮาพยักหน้าและอนุญาตให้เฟิงหยูเฮงมุ่งหน้าสู่เวที
เมื่อเฟิงหยูเฮงจากไป ผู้คนเริ่มพูดคุยกันอีกครั้ง องค์หญิงจี้อันกําลังจะมีส่วนร่วมในการร่ายรํานี่ถือเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ! คนเหล่านี้เกลียดที่ไม่สามารถเรียกคนจากด้านหน้าของพระราชวังไปที่สวนน่าเสียดายที่พวกเขาคิดได้เท่านั้น ในท้ายที่สุดด้านนี้ถูกสงวนไว้สําหรับผู้หญิงที่จะเพลิดเพลินกับงานเลี้ยง ขุนนางจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป
เฟิงหยูเองไม่ได้ใช้เวลาเตรียมตัวมากนัก อย่างรวดเร็ว เพลงเริ่มต้นและนางรําในเสื้อผ้าสีสันสดใสปรากฏขึ้น ผู้คนจ้องมองไปทางด้านหลังขณะกําลังรอให้บุคคลสําคัญปรากฏ แต่หลังจากรอคอย พวกเขาจ้องตรงไปข้างหน้า แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของเฟิงหยูเฮงแม้แต่น้อย !
บางคนกล่าวว่า “บางทีนี่อาจไม่ใช่การร่ายรํา องค์หญิงจีอันยังคงต้องเตรียมตัวอีกสักครู่และนี่ก็เพื่อเติมเต็มเวลา”
ผู้คนต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งนี้ “ถูกต้อง ! รอสักหน่อย อาจจะเป็นคนต่อไป หรือหลังจากนั้นอาจเป็นการแสดงขององค์หญิง”
แต่ก็มีบางคนที่แสดงความสงสัยว่า “หืม ? ดูสิทําไมดูเหมือนว่ามีบางคนดูคุ้นตาอยู่ตรงกลางของนางรํา ? ”
เมื่อสิ่งนี้ถูกเอ่ยขึ้นมา ความสนใจของทุกคนก็จับจ้องไปบนเวทีทันที เมื่อพวกนางเห็นจุดที่คุณหนูชี้ไปยังกลุ่มนักเต้น และกล่าวว่า “คนที่อยู่ตรงกลางดูเหมือนจะไม่สามารถร่ายรําตามจังหวะได้ ! แม้ในขณะที่หมุนนางหมุนผิดทาง”
เร็วมาก บางคนจําได้ว่า “ผู้หญิงตามจังหวะไม่ทัน” เพียงแค่ดูดี ผู้คนควันจะออกด้วยความโกรธ สิ่งนี้จะได้รับการพิจารณาเพียงเล็กน้อยไม่สามารถตามจังหวะได้ เห็นได้ชัดว่านางไม่มีจังหวะนางไม่สนใจดนตรีและนางมองไปที่นางรําที่อยู่ข้างนางซึ่งกําลังร่ายรํา บางครั้งนางจะแกว่งแขนของนาง เตะขาของนาง งอเอวแล้วทําตามนางรําไม่กี่ก้าวไปทางซ้าย และอีกไม่กี่ก้าวไปทางขวานี่อาจเป็นวิธีการร่ายรํา เห็นได้ชัดว่ามันเป็นไปตามกระแส ในขณะที่บางครั้งชนกับนางรําคนอื่นนางจะเหยียบเท้าของนางเองโดยไม่ตั้งใจ การร่ายรําที่ดีอย่างสมบูรณ์ก็ไม่เป็นระเบียบเพราะนางสะดุด ในตอนท้าย คนสองคนที่อยู่ด้านข้างของหญิงสาวก็สนับสนุนนางและชี้นํานาง บอกว่านางควรขยับเท้าซ้ายหรือเท้าขวาของนางเช่นนี้ในที่สุดฉากก็เสถียร
ในที่สุดผู้คนก็สามารถจําคนที่ “ผิดปรกติ” ได้ “นั่นคือองค์หญิงจี้อันใช่หรือไม่ ? ”
“ใช่นางจริง ๆ ด้วย”
“นางกําลังทําอะไรอยู่ ? ”
“ในคําพูดของนางเอง นี่เป็นการร่ายรํา”
“ สิ่งนี้เรียกว่าการร่ายรําได้อย่างไร ? ”
ผู้คนต่างเงียบงันในขณะที่ทุกคนกําลังรอให้คนแรกที่จะยั่วยุและเยาะเย้ยการร่ายรําขององค์หญิงจีอัน แต่ไม่มีใครพูด แม้แต่องค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูก็ยังคงนิ่งเงียบ
ชวนเทียนเก้อชื่นชมสิ่งนี้ ! องค์หญิงจีอันดื้อรั้นจริงๆ นางก็ออกมาร่ายรําอย่างนั้นหรือ ? ร่ายรําไปกับภาพลักษณ์ที่แย่แบบนี้หรือ ? นางไม่อายเลยหรือ ? แต่นางไม่ได้อับอายจริง ๆไม่เพียงแต่ นางไม่อาย ดูรูปลักษณ์ของนางนางมีความสุขมาก ! เทียนหมานคิดว่าเรื่องแบบนี้ไม่ต้องพูดถึงองค์หญิงที่สง่างาม แต่ถึงแม้จะเป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่ก็ไม่กล้าทําสิ่งนี้ไม่ใช่หรือ ? แต่ทําไมใบหน้าขององค์หญิงจีอันจึงไม่เปลี่ยนเป็นสีแดง จิตใจของนางจะต้องเข้มแข็งขนาดไหน ?
หายนะของเฟิงหยูเฮงทําให้ทุกคนดูความรู้สึกแตกต่าง บรรดาฮูหยินและคุณหนูต่างรอคอยและเห็นว่าไม่มีใครเยาะเย้ยนาง ขณะที่มีใครบางคนกําลังจะขับไล่สิ่งต่าง ๆ น้องสาวที่อยู่ข้าง ๆ นางก็สะกิดนางเงียบ ๆ และกล่าวว่า “คนโง่ ไม่มีใครพูดอะไร เจ้ากําลังจะสร้างปัญหา ?”
คุณหนูคนนั้นรู้สึกว่านางมีความยุติธรรมอยู่ข้างนาง “คืออะไร ? การร่ายรําของนางแบบนี้เราไม่สามารถพูดอะไรได้เลยหรือ ?”
พี่สาวข้างนางกล่าวต่อ “เจ้าพูดได้ แต่เจ้าต้องดูความรู้สึกของคนรอบข้าง” ขณะพูด นางใช้คางของนางชี้ไปที่ผู้คน “เจ้าเห็นหรือไม่ ? ฮองเฮายิ้ม เจ้าคิดว่านั่นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันหรือไม่ ?นั่นเป็นรอยยิ้มที่ใจดีและรอยยิ้มที่น่ารัก รอยยิ้มแบบนี้หมายความว่าฮองเฮาไม่เพียงแค่ให้อภัยพระนางยังปล่อยวางมันเลย !”
เมื่อการวิเคราะห์นี้ออกมา คุณหนูคนนั้นก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้ว ในทั่วโลกฮ่องเต้และฮองเฮามีอํานาจมากที่สุด
การวิเคราะห์แบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่สิ้นสุดที่นี่ การแสดงออกของฮองเฮาเป็นสิ่งที่ทุกคนสามารถมองเห็นได้ ดังนั้นมันจึงกระจายไปทั่ว ทุกคนสังเกตเห็นสิ่งนี้และสงบปากสงบคําของพวกนางพวกนางอดทนต่อแรงกดดันที่เพิ่มขึ้นอย่างเงียบ ๆ ขณะที่พวกนางต้องบังคับตัวเองให้ดูการร่ายรํานี้
บางคนเริ่มสงสัยว่าองค์หญิงจีอันจะทําสิ่งนี้โดยเจตนาหรือไม่ ? การร่ายรําของนางเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร ในช่วงเวลาที่นางสามารถร่ายรําได้ต่อ นางก็ร่ายรําจบแล้ว 3 ครั้งคนอื่นๆ อาจขอเงินเมื่อร่ายรํา แต่การร่ายรําของเฟิงหยูเฮงนั้นมากเกินไป ! พวกนางเกือบจะจบลงด้วยการบาดเจ็บภายในจากการเฝ้าดู พวกนางไม่กล้าหัวเราะและไม่สามารถดูถูกมัน พวกนางจะทําอะไรได้บ้าง
ในที่สุดเฟิงหยูเฮงร่ายรําเสร็จแล้ว ทุกคนก็โล่งอกถอนหายใจนาน คิดกับตัวเองว่าในที่สุดการร่ายรําประหลาด ๆ นี้ก็จบลง องค์หญิงจีอันได้เมตตาพวกนาง ! บางคนเต็มไปด้วยอารมณ์จนไม่ชอบที่จะต้องคํานับเฟิงหยูเฮง
แต่เมื่อนางรําทุกคนถอยกลับไป ทุกคนก็งงงวย องค์หญิงจี้อันกําลังทําอะไรอยู่ ทําไมนางถึงไม่ออกไปด้วย ? นางยืนอยู่ตรงกลางเวทีเพื่อทําอะไร
เฟิงหยูเฮงกล่าวเช่นเดียวกับที่ทุกคนคาดเดา “นั่นเป็นการร่ายรําแบบกลุ่ม ข้าสงสัยว่ามันเป็นที่ชื่นชอบของทุกคนหรือไม่ พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร?”
ฮองเฮาเกือบจะหัวเราะ นางมองด้วยความรัก “อะไรก็ตามที่อาเฮงทํานั้นดี”
ทุกคนที่ได้ยินสิ่งนี้รู้สึกไม่สบายใจ ฮองเฮาไม่สามารถพูดความจริงงั้นหรือ ?
แต่ฮองเฮาเชื่อว่าสิ่งที่นางพูดนั้นเป็นความจริง นี่คือวิธีการของเฟิงหยูเฮง ใครบอกให้เจ้าบังคับให้นางร่ายรํา ถ้านางไม่ร่ายรํา เจ้าก็จะสร้างปัญหา ถ้านางร่ายรําเจ้าก็จะไม่ชอบ การร่ายรําทั้งหมดจะต้องเป็นไปตามความชอบของเจ้าหรือไม่ ? เจ้าเป็นคนมองโลกในแง่ดีจริง ๆ
เช่นเดียวกับฮองเฮาที่กําลังบ่นอยู่ภายใน เชิงหยูเฮงกล่าวขึ้นอีกครั้ง ก่อนอื่นนางขอบคุณฮองเฮาที่ชม จากนั้นนางก็หันหลังกลับ และพูดสิ่งที่ทําให้พวกนางแทบสิ้นสติออกมา “นั่นคือการร่ายรํากลุ่ม มันอาจไม่เป็นที่ชื่นชอบของทุกคน เช่นนั้นแล้วข้าจะร่ายรําเดี่ยวเพื่อทุกคนชมต่อไป !”
“ไม่เป็นไรเพคะ ! ” ทุกคนพูดอย่างพร้อมเพรียง “องค์หญิงจี้อันทํางานหนัก องค์หญิงได้โปรดพักผ่อนก่อนเพคะ”
เฟิงหยูเฮงทําหน้าประหลาดใจ “พวกเจ้าจะไม่ดูหรือ ? การร่ายรําขององค์หญิงเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นน้อยมาก หากพวกเจ้าพลาดโอกาสนี้ โอกาสอื่น ๆ ก็อาจจะไม่เกิดขึ้น ! พวกเจ้าแน่ใจหรือว่าพวกเจ้าไม่อยากดู ?”
“ไม่อยากดูเพคะ” ทุกคนโบกมือ “พวกเราไม่อยากดูแล้วเพคะ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า ไม่เป็นไร นั่นคือสิ่งที่พวกคุณพูด โอ้ใช่แล้วเนื่องจากคุณไม่ต้องการที่จะดูการร่ายรํา องค์หญิงผู้นี้จะขับร้องเพลง เจ้าจะว่าอย่างไร หรืออาจจะบรรเลงเพลง ?”
“ ไม่จําเป็น ! ” ทุกคนอยากร้องไห้ พวกเขาคิดกับตัวเอง การแสดงของเจ้าเกือบจะทําให้เราเสียชีวิตใครจะกล้าฟังเพลงของเจ้า !
เฟิงหยูเฮงลงจากเวทีและเปลี่ยนชุดเสร็จ จากนั้นนางก็นั่งลงที่ด้านข้างของซวนเทียนเก้อ
ชวนเทียนเก้อมีรอยยิ้มที่ไม่สามารถซ่อนได้ นางยกถ้วยขึ้น นางกล่าวว่า “มีคนอย่างเจ้าที่นี่ดื่มให้กับการร่ายรําที่ไม่เหมือนใครของเจ้า !”
พวกเขาทั้งสองยกจอกสุราขึ้นมาจิบเล็กน้อย และเฟิงหยูเฮงก็สับสนและถามชวนเทียนเก้อ“มันคืออะไร ? การร่ายรําของข้าไม่ดีหรือ ?”
ชวนเทียนเก้อเบิกตากว้าง “ไม่แน่นอน เฟิงหยูเฮง เจ้าจริงจังหรือไม่ ? เจ้าไม่รู้ว่าการร่ายรําของเจ้าเป็นอย่างไรหรือ ?”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะด้วย “แน่นอนข้ารู้ ทําไมข้าต้องไปยุ่งกับพวกนาง ในอนาคตไม่ว่างานเลี้ยงจะเป็นเช่นไร มันจะหยุดพวกนาง พวกนางไม่อยากให้ข้าแสดง”
ชวนเทียนเก้อพยักหน้า “ถูกต้อง คนเหล่านั้นต้องการชมการแสดง แต่ไม่กลัวสิ่งที่จะหลุดมือไป พวกนางแค่ต้องการดูคนอื่น ๆ ราวกับว่าพวกนางจะสามารถรับตําแหน่งองค์หญิงหากเจ้าไม่สามารถรักษามันไว้ได้ พวกมันไร้เหตุผลจริง ๆ”
“การมีเหตุผลไม่เป็นเรื่องปกติ” เชิงหยูเฮงกล่าวว่า “ดูสิ คนเหล่านี้มาจากทั่วทุกสารทิศเพื่อรวมตัวกันในเมืองหลวง หากไม่มีสิ่งรบกวนเล็กน้อย พวกนางจะกลับบ้านอย่างสบายใจได้อย่างไร แค่คิดถึงเจ้าเมืองหลานโจว และคิดถึงฮูหยินใหญ่ของเจ้าเมืองหลู่ พวกเขาไม่มีใครเป็นคนดีข้าหวังว่าพวกเขาจะไม่สร้างปัญหาใหญ่ บุตรสาวที่สร้างความวุ่นวายในพระราชวังก็ไม่เป็นไร ตราบใดที่ด้านหน้าของพระราชวังนั้นสงบสุขแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่เปลือกนอกก็ตาม”
ชวนเทียนเก้อไม่สามารถเข้าใจเหตุผลนี้ได้เพราะนางถอนหายใจ “ข้าก็หวังเช่นนั้น ท่านพ่อของข้ากล่าวว่าแม้ว่าโลกนี้จะสงบสุข แต่สันติภาพของราชวงศ์ต้าชุนนั้นมีมายาวนานเกินไป ความเงียบสงบนี้จะนํามาซึ่งปัญหา บางทีคนรุ่นนี้อาจทําให้ความสงบเพียงเปลือกนอกถูกทําลายลงอาเฮงเจ้าต้องเตรียมตัว แม้ว่าเสด็จลุงจะชอบพี่เก้า แต่พี่น้องคนอื่น ๆ ของข้าก็ไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่าย”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ข้ารู้ ลองทําทีละขั้นตอน มีบางสิ่งที่ไม่สามารถป้องกันได้แม้ในขณะเตรียมการ”
ชวนเทียนเก้อเตือนนาง รู้ว่านางเตรียมพร้อมแล้ว ดังนั้นนางจึงเปลี่ยนหัวข้อ และถามว่า “ตอนนี้พวกนางทําให้เจ้าร่ายรําแล้ว พวกนางก็สบายใจ เราไม่สามารถให้เจ้าร่ายรําเพื่ออะไรใช่หรือไม่ ?”
เฟิงหยูเฮงยิ้ม “โดยธรรมชาติเมื่อข้าเล่นกับพวกนาง ดังนั้นพวกนางจะต้องเล่นกับข้า !”
ขณะที่นางกล่าวมันเป็นช่องว่างระหว่างเพลง ผู้คนต่างเฝ้าดูด้วยความสยองขวัญ ขณะที่องค์หญิงจีอันยืนขึ้นอีกครั้ง
Related
